Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Αιρέσεις-πλάνες και κατάπτυστες Εθνικές προσβολές. Γράφει ο Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος.

 

Για την πνευματική προστασία των Ορθοδόξων Χριστιανών από πλάνες και αιρέσεις, είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω απίστευτες θρησκευτικές πλάνες και κατάπτυστες Εθνικές Προσβολές.

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.  

Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.

Κάποιοι κακοήθεις-αμαθείς και βαρύτατα διαταραγμένοι ψυχολογικά την αποκαλούν Ιουδαία. Σύμφωνα με τα εν λόγω παρανοϊκά άτομα η Εθνική Συγγραφέας αυτοκτόνησε από φόβο. Φοβήθηκε ότι ως Ιουδαία θα έπεφτε στα χέρια των Γερμανών και θα κατέληγε στο Άουσβιτς !!! Δυστυχώς η βαρύτατα διαταραγμένοι συνάνθρωποι μας οι οποίοι χρίζουν άμεσης ιατρικής βοήθειας δεν σταματούν εκεί. Ισχυρίζονται δημόσια σε εκπομπές ότι ο Απόστολος των Εθνών Παύλος απέρριπτε την Παλαιά Διαθήκη !!! 

Συνεχίζοντας τα δαιμονικό παραλήρημα τους αναφέρουν ότι οι Χριστιανοί εγκλημάτησαν καταστρέφοντας αρχαίους παγανιστικούς ναούς και τον Ελληνικό πολιτισμό !!! Συνεχίζοντας το σχιζοφρενικό τους παραλήρημα αναφέρουν αναφέρουν ότι ο Μέγας Αριστοκλής-Πλάτωνας αποδεχόταν την ποίηση του Ομήρου και του Ησιόδου. Όμως αυτό όπως εξηγώ στις επιστημονικές μου εργασίες δεν ισχύει. Ο διδαχές Όμηρου και του Ησίοδου ήταν ενάντια στην Αριστόκλεια Θεολογία και ηθική. 

Όσοι έχουν σπουδάσει Φιλοσοφική και όσοι έχουν υψηλή παιδεία και γνώσεις, γνωρίζουν ότι ο Πλάτωνας ήταν κάθετα ενάντια στα έργα του Ομήρου και του Ησιόδου. Τα έργα αυτά σύμφωνα με τον μεγάλο σοφό ήταν εντελώς ακατάλληλα για την διαπαιδαγώγηση των νέων στην Αρχαία Ελλάδα. Ακόμη τα έργα του Ησιόδου και του Ομήρου ήταν ξεκάθαρα ενάντια στην Πλατωνική Θεολογία. 

ΚΙΝΑΙΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΦΟΡΝΑ ΕΙΔΗΜΟΝΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ !!! 

Ο ηρωικός Σπαρτιάτης-Βασιλιάς Λεωνίδας και ο Δεσπότης Δραγάζης μέσα από τα επιτεύγματα τους έγιναν τα μεγαλύτερα και τα πιο διαχρονικά σύμβολα ηρωισμού στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έγιναν θρύλοι.

Θρύλοι γίνονται εκείνοι που αποφασίζουν να κάνουν την μεγάλη θυσία, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οι πιθανότητες σωτηρίας και επιβίωσης είναι μηδενικές. Αυτό το έκαναν συνειδητά οι δύο ήρωες. Το ίδιο ισχύει και για την θυσία του Χριστού, η οποία ήταν προαποφασισμένη. 

Η απόφασή του Λεωνίδα να μείνει στις Θερμοπύλες να προσφέρει χρόνο για να νικήσει το Ελληνικό έθνος στον πόλεμο, αποτελεί το μέγιστο ηθικό αξίωμα του Ελληνισμού. Η θυσία για την Ελλάδα σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς καμία πιθανότητα επιβιώσεως στα πεδία των μαχών.  

Ο Ελληνοσέρβος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος-Δραγάζης και ο Βασιλιάς Λεωνίδας έδειξαν από εκείνη την χρονική στιγμή μεγάλη αποφασιστικότητα- γενναιότητα. Έγιναν οι μεγαλύτερος ήρωες του Ελληνισμού καθώς ξεκίνησαν να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς ενάντια σε κάθε λογική, με στόχο να πραγματοποιήσουν το αναπόφευκτο και για να αγωνιστούν να κάνουν το αδύνατο να γίνει δυνατό.  

Ο μεγάλος Σπαρτιάτης-Βασιλιάς διασύρθηκε με πολύ άσχημο τρόπο. 

Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. 

Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.

Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. 

Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον. 

Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών. Ελευθερία-αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη. Η ελευθερία πηγαίνει με τα ματωμένα της φτερά σε κάθε έθνος που αγωνιζόμενο σκληρά την προσκαλεί. Εάν ήταν κίναιδος ο Βασιλιάς Λεωνίδας η οποιοδήποτε άλλος Μεγάλος Έλληνας, δεν θα είχαν το σθένος και τον ανδρισμό να πολεμήσουν τόσο γενναία στα πεδία των μαχών και να κρατήσουν ελεύθερη την Ελλάδα. 

Από το δαιμονικό τους μένος δεν γλύτωσε ούτε ο αείμνηστος Σέρβος προπονητής Ντούσαν Ίβκοβιτς !!! 

Σύμφωνα με αυτούς τους άρρωστους ανθρώπους ο κορυφαίος προπονητής όλων των εποχών στην Ευρώπη στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης, είχε ως δάσκαλο-μέντορα τον Γιώργο Πομάσκι από το άθλημα του Στίβου !!! Είναι τραγικό καθώς μέσα από το δαιμονικό τους μένος δεν ξέφυγε ούτε ο Νίκος Γκάλης. Σύμφωνα με τους βαρύτατα διαταραγμένους συνανθρώπους μας ο Νίκος Γκάλης καθώς και όλοι ασχολούνται με την καλαθοσφαίριση είναι Ιουδαίοι. Αυτό διότι η καλαθοσφαίριση είναι Ιουδαϊκό άθλημα !!!

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΕΚ, ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

O Δικέφαλος Αετός ήταν το οικόσημο της Δυναστείας των Παλαιολόγων. Εν Τούτοις έχει ταυτιστεί από το νεοελληνικό έθνος ως το οικόσημο ολόκληρου του Ελληνικού Imperium Romanum χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί από τις άλλες δυναστείες. 

Eκτός από τους Παλαιολόγους τον Δικέφαλο Αετό χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) και ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπόλεως (ΠΑΟΚ). Κάτω από την αίγλη του "Βυζαντινού" Δικέφαλου Αετού ήρθε η κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού Κυπέλου από την ΑΕΚ στις 4 Απριλίου του 1968. Η ΑΕΚ γίνεται η πρώτη Ελληνική ομάδα που κατακτά Ευρωπαϊκό τίτλο στην καλαθοσφαίριση και σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, δεκαεννιά χρόνια πριν από την Εθνική Ελλάδος η οποία κατέκτησε τον Ευρωπαϊκό τίτλο το 1987. Ήταν το πρώτο σωματείο που κατέκτησε διεθνή τίτλο στα ομαδικά αθλήματα. Επίσης δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι και ο δεύτερος Ευρωπαϊκός τίτλος κατακτήθηκε από τον ΠΑΟΚ το 1991 κάτω από την Αιγίδα του Δικέφαλου Αετού. (1)

Η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) στο τμήμα καλαθοσφαίρισης συνδυάζει την δόξα των Βυζαντινών-Ρωμαϊκών εποχών με την δυστυχία και την τραγική μοίρα του Μικρασιατικού Ελληνισμού και της Μικράς Ασίας. Από τις κατακτήσεις του κυπέλου Κυπελούχων το 1968 και το 2000 υποβιβάζεται και αγωνίζεται στην Γ Εθνική κατηγορία !!! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΑΕΚ είναι μακράν το πιο αδικημένο και κατατρεγμένο σωματείο στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού και όχι μόνον. Οι αρμόδιοι φορείς και τα αντίπαλα σωματεία κατέτρεξαν και αδίκησαν ανελέητα την ΑΕΚ όσο κανένα άλλο σωματείο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μοίρα της ΑΕΚ είναι συνυφασμένη με τον μεσαιωνικό Ελληνισμό, την δυναστεία των Παλαιολόγων (ηθικό μεγαλείο-παρακμή) και την Μικρασιατική καταστροφή. Να περάσουμε να δούμε μερικές προσωπικές ιστορικές μου παρατηρήσεις σχετικά με εκείνη την ιστορική περίοδο.  

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αθλητική αδικία από το γεγονός ότι η πιο ιστορική ομάδα της Ελλάδας (ΑΕΚ) και ο ΑΡΗΣ του Νίκου Γκάλη δεν κατέκτησαν ούτε μια φορά την Ευρωλίγκα. Ο ΑΡΗΣ ήταν η άτυπη εθνική Ελλάδος σε συλλογικό επίπεδο και μαζί με την ΑΕΚ είχαν την καθολική υποστήριξη των Ελλήνων φιλάθλων το 1968 και την περίοδο 1988-1990). Όπως η Ορθοδοξία ενώθηκε με τον Ελληνισμό και δημιούργησε το Ιmperium Romaum του Βοσπόρου και έφτασε ο Ελληνισμός στο απόγειο του, το ίδιο συνέβη όταν ο Δικέφαλος Αετός ενώθηκε με την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, με αποτέλεσμα την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τροπαίου για τον σύγχρονο Ελληνισμό. 

Επίσης και η κατάκτηση και του δεύτερου Ευρωπαϊκού τίτλου από τον ΠΑΟΚ με δικαίωσε απόλυτα καθώς από το 1989 είχα αναφέρει πολλές φορές ότι και το δεύτερο Ευρωπαϊκό τρόπαιο θα έρθει στην Ελλάδα από την ΑΕΚ είτε από τον ΠΑΟΚ. Στην παρακμιακή Ελλάδα οι μόνοι που πίστεψαν τότε στην ιδεολογία μου ήταν ο πατέρας μου και ο Ν. Τσιτμιδέλλης. Τους ευχαριστώ πολύ και δημοσίως.

Ο γράφων διετέλεσε υπεύθυνος επικοινωνίας μεταξύ διοικήσεως και οργανωμένων οπαδών επί διοικήσεως Ιωάννη Φιλίππου και συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στην κατάκτηση των τίτλων με προπονητές των Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Ντράγκαν Σάκοτα.  

Την δεκαετία του 1980-1990 η Ελλάδα έζησε ένα όνειρο. Τρεις φορές ενώθηκαν οι Έλληνες σε όλη την επικράτεια ανεξάρτητα από πολιτικές-κοινωνικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αυτές ήταν στις 4 Απριλίου του 1968 όταν η ΑΕΚ κατακτούσε τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο σε όλα τα ομαδικά αθλήματα νικώντας την Σλάβια Πράγας 89-82 στο Καλλιμάρμαρο-Παναθηναϊκό στάδιο. Η δεύτερη φορά ήταν στις 14 Ιουνίου 1987 με την Εθνική Ελλάδος και το Νίκο Γκάλη και η τρίτη με τον μεγάλο Άρη της τριετίας 1987-1990 και τις συμμετοχές στo Final Four. Επί τρία συναπτά έτη όλη η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεε με τον Νίκο Γκάλη, τον Π. Γιαννάκη και την ομάδα του Άρη με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη. 

Κάθε Πέμπτη βράδυ ερήμωνε όλη η επικράτεια, καθώς όλοι παρακολουθούσαν τους Ευρωπαϊκούς αγώνες του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης. Δύο φορές στα Ελληνικά-χρονικά ενώθηκε όλη η φίλαθλη Ελλάδα για να υποστηρίξει σε συλλογικό επίπεδο την ΑΕΚ του 1968 που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων και τον θρυλικό ΑΡΗ στο Κύπελλο πρωταθλητριών. Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι χωρίς αντιπαλότητες για πολιτικά-θρησκευτικά, κοινωνικά, οικονομικά και αθλητικά θέματα, υποστήριζαν ολόψυχα την ομάδα του Ιωαννίδη, με πρωταγωνιστές τον Νίκο Γκάλη και τα άλλα παιδιά του ΑΡΗ.  Με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987, ο ΆΡΗΣ την επόμενη τριετία λόγω Γκάλη και Γιαννάκη έγινε μια άτυπη Εθνική ομάδα. 

Στιγμές μοναδικές και ανεκτίμητες Σε ηθικό-κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο. Ουδέποτε συνέβη αυτό και δεν θα συμβεί ξανά στα Ελληνικά χρονικά. Σύσσωμο το έθνος στήριξε την ΑΕΚ του Γιώργου Αμερικάνου και τον ΑΡΗ του Νίκου Γκάλη. 

Με τον Γκάλη και τους άλλους αθλητές της καλαθοσφαίρισης αναπτερώθηκε το καταρρακωμένο ηθικό των Ελλήνων σε όλους τους τομείς. Ανέβασαν το ηθικό ζενίθ του διχασμένου λαού από πολιτικά-θρησκευτικά και κοινωνικά ζητήματα. Έδωσαν κίνητρο για δημιουργικότητα-εξέλιξη και πρόοδο. Μας ένωσαν ως έθνος και "πλημμυρίσαμε" από άκρατο ενθουσιασμό. Μεγάλος μέρος του πληθυσμού έβγαινε στους δρόμους ενθουσιασμένο και συγκινημένο από τις τρομερές επιτυχίες της εθνικής Ελλάδας του Νίκου Γκάλη. Οδηγήθηκαν χιλιάδες παιδιά στον αθλητισμό και έγιναν δημιουργικά και εξελίξιμα. εκατομμύρια παιδιά-άνθρωποι με πρότυπο τους συγκεκριμένους καλαθοσφαιριστές ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό. Για αυτό  απέφυγαν τις ναρκωτικές ουσίες, το αλκοόλ, την πορνογραφία και την πορνεία. 

 Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου θέλουν τον Ελληνικό λαό διχασμένο, με διαλυμένη την ψυχολογία του και χωρίς παιδεία-πολιτισμό. 

Μεταξύ άλλων μέσα στην εωσφορική τους μανία στοχοποίησαν και τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ζητάνε δημοσίως την κατάργηση του, για να αυξηθούν οι αυτοσχέδιοι αγώνες, οι παράνομες επιδείξεις και οι θάνατοι. 

ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ. ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.  

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Μετά τα μουσικά σχολεία δημιουργία Γυμνασίων-Λυκείων και πανεπιστημιακών σχολών μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος (Γεωστρατηγική-εθνική επιβίωση).

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Πρότυπο προπονητικό πρόγραμμα αποφυγής σοβαρών και θανατηφόρων ατυχημάτων.

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Πως θα αξιοποιήσουμε την Ευρωλίγκα στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου

Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Επιβίωση από την υβριδική απειλή : Ίδρυση σχολείων μηχανοκίνητου αθλητισμού με το Φινλανδικό σύστημα εκπαίδευσης. Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής.

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΟΜΗΡΟΥ ΚΑΙ ΗΣΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ-ΠΛΑΤΩΝΑ. 

Ο Μέγας Αριστοκλής στα έργα του αναγνωρίζει την αξία και τις ικανότητες των αρχαίων ποιητών. Εν τούτοις θεωρεί κάποια από τα ποιήματα τους καταστροφικά για την διαπαιδαγώγηση των νέων.

Η τέχνη της ποίησης στο Αριστόκλειο-Φιλοσοφικό σύστημα δεν γίνεται να βασίζεται σε ψευδείς μύθους που διαφθείρουν τους νέους. Για αυτό τα ποιήματα του Ομήρου και του Ησιόδου δεν έχουν θέση στην Πλατωνική πολιτεία. 

Ο μέγιστος των Ελλήνων σοφών αμφισβητεί την Ομηρική-Ησιοδική ποίηση στην εποχή του και την ικανότητά της να διαπλάθει ενάρετους πολίτες με βάση το Μέτρον Άριστον και το Μηδέν Άγαν. Για αυτό με τα επιστημονικά του έργα τάχθηκε ενάντια σε Όμηρο-Ησίοδο και μέσα από τις φιλοσοφικές διδαχές του δεν αναγνωρίζει το αρχαίο σύστημα εκπαίδευσης μέσα από τα ποιήματα των δύο προαναφερθέντων. 

Η ποίηση Ομήρου και Ησιόδου τίθεται σε επιστημονική κριτική και διερεύνηση από τον κορυφαίο πανεπιστήμονα της ανθρωπότητας. Η εκτενής επιστημονικές μελέτες του Μέγα Αριστοκλή μας διδάσκουν τον σημαντικό ρόλο της ποίησης στην Ελληνική παιδεία. Παράλληλα όμως υπάρχουν και επικίνδυνα ποιήματα και ποιητές που είναι σε θέση να δημιουργήσουν τρομερά προβλήματα και να καταστρέψουν χιλιάδες ψυχές. 

Η επιστημονική γνώμη του Μέγα Αριστοκλή είναι κάθετα αντίθετη στην ποίηση και στους μύθους που συνέθεταν ο Όμηρος και ο Ησίοδος. Σαφέστατα ο Ύπατος των Φιλοσόφων αμφισβητεί την ικανότητά των ποιημάτων Ομήρου-Ησιόδου και ότι αυτά έχουν θετικά στοιχεία σχετικά με την αγωγή των νέων στην  αρχαία Ελλάδα. Ο Μέγας Αριστοκλής δεν απορρίπτει στο σύνολο της την ποιητική τέχνη. Όμως είναι κάθετα αντίθετος σε ποιήματα που κάνουν κακό στις ψυχές και τον χαρακτήρα των ανθρώπων. 

Οι ενστάσεις του Μέγιστων των Σοφών για τις κίβδηλες μυθοπλασίες είναι ότι οι μυθικές διηγήσεις μέσα από τα ποιήματα του Ομήρου-Ησιόδου αλλοιώνουν  την πραγματικότητα. Για αυτό τα ποιήματα Ομήρου-Ησιόδου είναι κάκιστη επίδραση για τους Έλληνες πολεμιστές και για τους φύλακες της Αριστόκλειας Πολιτείας. Οι ποιητές υποχρεούνται να διαπλάθουν ενάρετες ψυχές και για αυτό ο Μέγας Αριστοκλής θεωρεί ότι δεν έχουν θέση στην Αριστόκλεια παιδεία-πολιτεία αυτού του είδους τα ποιήματα. 

Μέσα από τα έργα του Μέγα Αριστοκλή αντιλαμβανόμαστε ότι ο Όμηρος-Ησίοδος δημιούργησαν αξιόλογα ποιήματα και ωραίους μύθους με πρωτότυπη τεχνική. Εν τούτοις η ουσία σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων δεν είναι το επίπεδο ενός ποιήματος, αλλά το περιεχόμενό του και τα διδάγματά του, τα οποία δεν πρέπει να είναι βλαβερά για το κοινωνικό σύνολο. Τα ποιήματα πρέπει να διδάσκουν την ανδρεία, την τιμιότητα, την ηθική και την αλήθεια. Δεν πρέπει να στηρίζονται σε κίβδηλους μύθους. 

Διότι σε αυτή την περίπτωση οι χαρακτήρες που θα δημιουργούνται θα είναι κακοί. Ο Μέγας Αριστοκλής θεωρεί ότι με τα ποιήματα του Ομήρου οι Έλληνες στρατιώτες-υπερασπιστές φύλακες θα καταλήξουν να είναι αντίπαλοι και εχθροί μεταξύ τους. Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο καθώς ο Όμηρος εμφανίζει τους Ολύμπιους Θεούς κακούς-εκδικητικούς να πολεμούν μεταξύ τους. Οι νέοι σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τα ποιήματα του Ομήρου. Αν και δεν αμφιβάλει για την αξία της ποίησης οι Ύπατος των Φιλοσόφων  ως πολύτιμο εκπαιδευτικό εργαλείο, παράλληλα αντιτίθεται στους Όμηρο και Ησίοδο. 

Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή η ποιητική τέχνη πρέπει να μας διδάσκει τις μέγιστες αρετές του Ελληνικού πολιτισμού. Αντιθέτως  η ποίηση του Ησιόδου και του Ομήρου με θεούς γεμάτους ταπεινά ερωτικά-εκδικητικά Διονυσιακά πάθη είναι ακατάλληλη για τους Έλληνες νέους. Μην ξεχνάτε ότι με βάση την Αριστόλεια Θεολογία ο Θεός-Δημιουργός του Αριστοκλέους είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει. Αιτία για ότι κακό συμβαίνει είναι οι θεοί του Διονυσιακού πολιτισμού. Συνεπώς τα ποιήματα του Ομήρου και του Ησιόδου είναι ενάντια στην Αριστόκλεια-Πλατωνική Θεολογία.  Ο θεός ήταν και είναι αιτία για ότι καλό συμβαίνει στην ανθρωπότητα. Για ότι κακό συνέβη και θα συμβεί στην ανθρωπότητα αιτία είναι ο Διονυσιακός πολιτισμός και οι Θεοί της Διονυσιακής κουλτούρας. 

Οι Σοφοί πρόγονοι μας από την αρχή απέρριψαν την Ολύμπια θρησκεία ως ανάξια του πολιτισμού και των ηθών του Ελληνικού έθνους. Ο Μέγιστος των Σοφών της ανθρωπότητας δίδαξε με μοναδικό τρόπο τον Θεό. Κανένας άλλος αρχαίος φιλόσοφος δεν απέρριψε τόσο έντονα, την σκοτεινή Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία και τα Διονυσιακά αξιώματα όσο ο Μέγας Αριστοκλής. Οι θεϊκές δυνάμεις των Ολύμπιων και των ανθρώπων, αποτελούν έναν συνδυασμό καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους. 

Ο Θεός είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων Αριστοκλή.  Για αυτό έπλασε όλα αυτά τα θαυμαστά και μοναδικά στο είδος τους πράγματα και εν συνεχεία ήρθε στην γη ως Θεάνθρωπος για να λυτρώσει, να διδάξει, να σταυρωθεί, να αναστηθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα από τον μισάνθρωπο Εωσφόρο και τους αρχιδαίμονες του παγανισμού Savazio-Διόνυσο και Απόλλωνα. Ο ύπατος των Φιλοσόφων στο έργο του Τίμαιος, αναφέρει σχετικά με την δημιουργία του σύμπαντος ότι είναι έργο του Αγαθού Θεού-δημιουργού. 

Ο καλός Θεός από αγάπη δίνει ζωή και δημιουργία, ενώ πραγματοποιεί το έργο του μέσα από αξίες τις οποίες ενσωματώνει στον υλικό κόσμο, με στόχο το τέλειο αποτέλεσμα. Ο θεός-Δημιουργός έπλασε έναν τέλειο- αγαθό κόσμο, διότι είναι αγαθός (καλός), γιατί δεν έχει καμία κακία μέσα του (Τίμαιος 29d-30c). Επειδή ο Θεός είναι πάνσοφος χωρίς ταπεινά πάθη, όπως έχουν οι δαίμονες του παγανισμού και οι άνθρωποι, ελεύθερος από τον φθόνο ήθελε ο κόσμος να μοιάζει σε αυτόν στο μέτρο του δυνατού. Η αρχαία Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία με διάφορες μορφές πολυθεϊσμού, δεν υποστήριζε ότι οι θεοί ήταν αγαθοί. 

Στην Θεολογία του Ύπατου των Φιλοσόφων ο άναρχος Θεός είναι μόνον καλός και κάνει πάντοτε αγαθές πράξεις από υπέρμετρη αγάπη για τα δημιουργήματα του. Ο Αριστοκλής αναπτύσσει μια ορθή-Ελληνική θεολογία, η οποία είναι αντίθετη με τις δοξασίες που οι λαϊκές-αγράμματες μάζες και οι σκοτεινοί ιερείς αντιλαμβανόταν την θεϊκή κτίση. Στην αρχαία θρησκεία, βλέπουμε την εφαρμογή καταπιεστικών-φασιστικών μεθόδων, που δεν έχουν προηγούμενο στον αρχαίο παγανιστικό καθεστώς. Οι πολίτες δεν επιτρεπόταν να έχουν ιδιωτικούς βωμούς ή ναούς και να αμφισβητούν τους “θεούς”. 

Μόνον να λειτουργούν σε καθορισμένους δημόσιους χώρους και ήταν βασικό να πιστεύουν, στους αρχαίους δαίμονες. Όλοι οι Έλληνες έπρεπε να πιστεύουν ότι πράγματι “υπάρχουν” οι Ολύμπιοι “θεοί” και ότι αυτοί οι θεοί "νοιάζονται" και είναι “καλοί” για τους ανθρώπους. Για αυτό δεν ήταν εφικτό να αδικήσουν και να κάνουν κακό. Οι Έλληνες που δεν δέχονται αυτές τις αρχές όπως οι μεγάλοι σοφοί και ήταν αντιρρησίες έπρεπε να αφανιστούν. Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν και οι ανελέητες διώξεις, των Ελλήνων Σοφών, από τα σκοτεινά-παγανιστικά ιερατεία. Ο Αριστοκλής ήταν και είναι ο μοναδικός φιλόσοφο που δίδαξε, ότι είναι σημαντικό να έχουν όλοι οι Έλληνες την ορθή-πίστη για τον Θεό. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις θα πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνουν την πίστη, ότι ο θεός-δημιουργός είναι υπεύθυνος μόνον για ότι καλό συμβαίνει στο σύμπαν. 

Στον Τίμαιο γράφει ενδεικτικά : “Τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα τούδε του παντός ευρείν τε έργον και ευρόντα εις πάντας αδύνατον λέγειν”. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος τον δημιουργό και πατέρα του σύμπαντος, και αν τον βρει, είναι αδύνατο να το πει στον κάθε άπιστο. Στην Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών, του Αγίου Όρους αναφέρει : “Μην φανταστείς κανένα σχήμα για το Θεό όταν προσεύχεσαι, ούτε να επιτρέπεις στο νου σου να μορφωθεί, σύμφωνα με κάποια μορφή, αλλά  πλησίασε με άϋλο τόπο, τον Άυλο και θα εννοήσεις”. Στο σημείο  αυτό βλέπουμε μια ακόμη ομοιότητα, ανάμεσα στα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή και στους Ορθόδοξους νηπτικούς, οι οποίοι έχουν μια καθαρά θρησκευτική προσέγγιση της έννοιας του Θεού. 

Επίσης στην Φιλοκαλία αναφέρονται και οι αρετές, οι οποίες τονίζονται και αναφέρονται πρώτα από τον Αριστοκλή, όπως είναι η ανδρεία, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει ότι αν οι Έλληνες είναι απαλλαγμένοι από τα πάθη, τότε θα αντιληφθούν ως έναν βαθμό τον Θεό-Δημιουργό. Ολόκληρη η σοφία του Αριστοκλή διακατέχεται από ένα έντονο θρησκευτικό-μονοθεϊστικό δόγμα. Εκτός από τον καλό Θεό υπάρχουν και οι θεότητες του Διονυσιακού πολιτισμού οι οποίες είναι αιτία για ότι κακό συμβαίνει. Αυτοί είναι ο Εωσφόρος και οι Αρχιδαίμονες του Savazios-Διόνυσος και Απόλλων.  

Σε όλο του το έργο ο Ύπατος των φιλοσόφων μιλά ότι το σύμπαν έκανε, ο ένας θεός-δημιουργός, και αγαθός Θεός. Δεν αναφέρει πουθενά ότι ο Δίας ο πατέρας των “θεών”, ούτε κάποιος άλλος Ολύμπιος αναφέρεται ως δημιουργός του σύμπαντος. Ακόμη και για τους Ολύμπιους αναφέρει ότι τους έπλασε ο ένας Θεός-δημιουργός, ως κατώτερους “θεούς”. Αυτό το τελευταίο το αναφέρει, για να εξευμενίσει κάπως τα Διονυσιακά ιερατεία και τους πιστούς του Διονυσιακού πολιτισμού, ώστε να μην έχει την τύχη του Σωκράτη. Ενδεικτικός, ήταν ο διάλογος στο έργο του Πλάτωνα με τίτλο “Πολιτεία”. 

Στο έργο αυτό συνομιλούν σε κάποιο σημείο ο Σωκράτης, με τον σοφιστή Θρασύμαχο, σχετικά με τους Ολύμπιους. Απευθυνόμενος ο Θρασύμαχος στον Σωκράτη, του είπε τα εξής : “Για όλους αυτούς τους “θεούς”, τους οποίους αναφέρεις Σωκράτη, δεν τους είδε ποτέ κανένας άνθρωπος. Ούτε φανερώθηκαν ποτέ για να κάνουν κάποιο θαύμα, είτε να δώσουν κάποια συμβουλή. Όλους αυτούς τους γνωρίζουμε, από τους ποιητές που έγραψαν πολύ παλαιότερα για τα πολεμικά τους κατορθώματα και τα γενεαλογικά τους δένδρα”. 

Είναι προφανές ότι ο Σοφιστής Θρασύμαχος αναφέρει, ανθρώπους που έζησαν σε παλαιότερη εποχή και ήταν βασιλιάδες, έκαναν πολέμους, όπως έκαναν παιδιά, εγγόνια, κλπ. Ποτέ ο αληθινός Θεός δεν κάνει πολέμους, και φυσικά δεν είχε, ούτε έχει παιδιά, ούτε γενεαλογικό δέντρο. Είναι πλέον γνωστό ότι με βάση τις αναφορές του Ηρόδοτου και άλλων μεγάλων Ελλήνων Σοφών, ότι όταν ήρθαν οι σκλάβοι από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, για να είναι οικεία στους Έλληνες τα ονόματα των δαιμόνων του δωδεκαθέου, άλλαξαν τα πραγματικά ονόματα των δαιμόνων, με ονόματα παλαιότερων επιφανών Ελλήνων. 

Στον Τίμαιο έχουμε την διδασκαλία για τον ένα Θεό-δημιουργό με γεωμετρία στο πιο υψηλό επιστημονικό επίπεδο παγκοσμίως. Για όσους δεν γνωρίζουν ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος των τριών Ιεραρχών ήταν ο Πλάτωνας-Αριστοκλής. Το δωδεκάθεο ήταν εντελώς ανάξιο μπροστά στον κορυφαίο πολιτισμό του κόσμου που ήταν ο αρχαίος Ελληνικός. Αυτό μας το δείχνει μεταξύ άλλων, το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα για την δημιουργία του σύμπαντος. Ένα έργο με γεωμετρία στο πιο υψηλό επίπεδο, που κανένας άλλος δεν επέτυχε να γράψει σε παγκόσμίως. Για την δημιουργία του σύμπαντος αναφέρουν σχετικά και οι θρησκείες, ενώ πάρα πολλοί ανά τους αιώνες σχολίασαν και ερμήνευσαν τα αναφερόμενα, από τα ιερά βιβλία των θρησκειών. Όμως ουδέποτε υπήρξε παρόμοιο έργο σαν αυτό του Πλάτωνα, που να εξηγεί επιστημονικά και τεκμηριωμένα, τον τρόπο με τον οποίο έγινε το σύμπαν.

Πριν από την την δημιουργία του σύμπαντος θα μας πει ο μέγας διδάσκαλος, όλα τα πράγματα βρισκόταν χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς μέτρο. Όταν όμως άρχισε να δημιουργείται το σύμπαν, τότε κατά πρώτον το πυρ, το ύδωρ, η γη και ο αέρας, βρισκόταν σε ασύμμετρη κατάσταση. Από αυτά τα τέσσερα πήρε ο θεός αρχίζοντας να κάνει το σύμπαν, τους έδωσε σχήμα και αριθμούς τακτοποιώντας άριστα τα πάντα. Τα σώματα αυτά το πυρ, η γη, το ύδωρ, ο αέρας έχουν βάθος το οποίο περιλαμβάνει την επιφάνεια των σωμάτων, η επιφάνεια αυτή για κάθε σώμα συνίσταται από τρίγωνα. Όλα τα τρίγωνα προέρχονται από άλλα δύο τρίγωνα, που το καθένα τους έχει μια γωνία ορθή και δύο οξείες. 

Το ένα από αυτά τα τρίγωνα από τα δύο του μέρη έχει το ένα μέρος της ορθής γωνίας να περικλείεται υπό ίσων πλευρών. Το ισοσκελές τρίγωνο και το άλλο έχουν άνισα μέρη ορθής γωνίας, περικλειομένης από άνισες πλευρές, του σκαληνού. Αυτή είναι η αρχή του πυρός και των άλλων σωμάτων, τις δε αρχές που είναι ανώτερες από αυτές της γνωρίζει μόνον ο Θεός-δημιουργός και οποίος από τους ανθρώπους είναι φίλος του θεού. Ας πάρουμε θα πει ο μέγας δάσκαλος τα δυο τρίγωνα από τα οποία κατασκευάστηκαν τα σώματα του πυρός και των άλλων στοιχείων από αυτά τα δύο τρίγωνα, το ένα είναι ισοσκελές που είπαμε ήδη, το άλλο όμως έχει πάντοτε το τετράγωνον της μεγαλύτερης του πλευράς τριπλάσιο από το τετράγωνο της μικρότερης του πλευράς.Ξαναρχίζοντας από το πρώτο στοιχείο που είναι και το μικρότερο από τα τέσσερα, θα δούμε ότι το τρίγωνο αυτό έχει την υποτείνουσα διπλάσια κατά μήκος από την μικρότερη πλευρά. 

Όταν συνδεθούν τα τρίγωνα αυτά ανά δύο και αυτό το πράγμα επαναληφθεί τρεις φορές ώστε να στηρίξουμε τις διαγωνίους και τις μικρές πλευρές εις ένα κοινόν σημείον ως κέντρο, τότε τα εξ αυτά τρίγωνα γίνονται ένα ισόπλευρο τρίγωνο, μαζί με άλλα τέσσερα τα οποία όταν ενωθούν σε τρεις επίπεδες γωνίες κάνουν μια στερεά γωνία η οποία είναι εφεξής (γωνία που έχει κοινή κορυφή, μια πλευρά κοινή, και τις άλλες δύο πλευρές από το ένα μέρος και το άλλο της κοινής), της αμβλύτερης γωνίας από τις επίπεδες γωνίες. Όταν αυτό το πράγμα γίνει τέσσερις φορές σχηματίζεται το πρώτο είδος του στερεού (πυρ) το οποίο διαχωρίζει ολόκληρη την περιφέρεια μέσα στην οποία βρίσκεται, σε ίσα και όμοια μέρη. 

Το δεύτερο είδος στερεού γίνεται από τα ίδια τρίγωνα, όταν συνενωθούν οκτώ ισόπλευρα τρίγωνα, τεσσάρων επιπέδων. Άμα αυτό το πράγμα επαναληφθεί έξι φορές τελειοποιείται και το δεύτερο σώμα (αέρας).Το τρίτο σώμα (ύδωρ),γίνεται από εκατόν είκοσι στοιχεία, τα οποία είναι τρίγωνα ενωμένα, από δώδεκα στερεές γωνίες. Κάθε μια γωνία περικλείεται από πέντε επίπεδα ισόπλευρα τρίγωνα. Το ένα είδος των τριγώνων το σκαληνό όταν δημιούργησε τα πρώτα τρία σώματα σταμάτησε και έρχεται ένα νέο άλλο τρίγωνο το ισοσκελές που δημιούργησε το τέταρτο σώμα, με την ένωση ισοσκελών τριγώνων ανά- τέσσερα. 

Δηλαδή ενώθηκαν οι ορθές αυτές γωνίες των τεσσάρων αυτών τριγώνων, στο κέντρο σχηματίζεται λοιπόν ένα ισόπλευρο τετράγωνο. Όταν ενωθούν έξι τέτοια τετράγωνα κάνουν οκτώ στερεές γωνίες από τις οποίες η κάθε μια αποτελείται από τρεις επίπεδες ορθές. Το σχήμα του νεοσχηματισθέντος αυτού σχήματος είναι κυβικό που έχει έξι επίπεδες τετράγωνες, ισόπλευρες βάσεις. Επειδή όμως είναι δυνατόν να γίνει και μια ακόμη δημιουργία τριγώνων όταν ο Θεός αποφάσισε να κάνει το σύμπαν χρησιμοποίησε τελικά και αυτόν τον συνδύασμό, με το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, που αντιπροσωπεύει τον αιθέρα. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρουν κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας σχετικά με τις επιστημονικές απόψεις του Μέγα Αριστοκλή σχετικά με τους όμηρο και Ησίοδο : 

Γράφει στην «Πολιτεία»… «τούτο (αναφέρεται στο μύθο) που ως το όλον ειπείν ψεύδος, ενί δε και αληθή» (377a). Δηλαδή, το «ψεύδος» είναι οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί που δεν θα έπρεπε να εκλαμβάνονται κατά κυριολεξία, και «αληθή» είναι ο αποσυμβολισμός.  Κοιτάζοντας τις μεγαλύτερες μυθικές διηγήσεις, είπα εγώ, θα διακρίνουμε και τις πιο μικρές. Γιατί το καλούπι είναι ασφαλώς το ίδιο κι η επίδραση που ασκούν, και οι μεγάλες και οι μικρές, επίσης η ίδια· ή δεν το νομίζεις; Αυτό το δέχομαι, είπε· δεν καταλαβαίνω όμως ποιους εννοείς όταν λες μεγάλους μύθους. Αυτούς, είπα, που μας έλεγαν ο Ησίοδος κι ο Όμηρος και οι άλλοι ποιητές. Αυτοί έπλεκαν μυθικές ψευδείς διηγήσεις και τις έλεγαν στους ανθρώπους και τις λένε και τώρα. Ποιους μύθους εννοείς, είπε, και τι κακό βρίσκεις σε αυτούς; Αυτό που πρωτίστως και κυρίως πρέπει να κατακρίνει κανείς, ιδίως όταν κανείς δεν ψεύδεται με όμορφο τρόπο. Έχεις ένα παράδειγμα; Όταν λόγου χάριν κάποιος, με όσα λέει, παρουσιάζει άσχημα ό, τι σχετίζεται με τους θεούς και τους ήρωες, δηλαδή ποιας λογής είναι αυτοί, σαν το ζωγράφο που όσα ζωγραφίζει δεν έχουν καμία ομοιότητα με αυτά που θέλει να ζωγραφίσει. Πραγματικά, είπε, σωστό είναι τέτοια πράγματα να τα κατακρίνει κανείς. (377c). 

Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).

OMAΔΑ ΟΡΘΟΞΟΞΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ https://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/theoi1.htm

Ο Πλάτωνας κατά του Ομήρου και του Αισχύλου Αν αυτά που έγραψε ο Πλάτωνας κατά του Ομήρου και του Αισχύλου, τα έλεγε κάποιος Χριστιανός, οι Νεοπαγανιστές θα χάλαγαν τον κόσμο ότι είναι "ανθέλληνας", "σκοταδιστής", "εναντίον της αρχαιοελληνικής τέχνης", "εχθρός του πολιτισμού", και άλλα τέτοια. Για τον Πλάτωνα όμως σιωπούν. Μάλιστα, ενώ οι Παγανιστές ζητούν να διδάσκονται στα σχολεία εντατικά τα μαθήματα για την Ελληνική Μυθολογία, ο Πλάτωνας ζητάει να μη διδάσκονται, επειδή κάνουν κακό στους νέους! Μάλιστα ο Πλάτωνας τα θεωρεί και βλάσφημα για τους "θεούς", για όσα τους φορτώνουν, έστω και αν αυτά είναι συμβολικά!  Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, στο Βυζάντιο οι Χριστιανοί διδάσκονταν Όμηρο στις σχολές τους...  Ο Πλάτωνας, θεωρούσε την ιδανική του Πολιτεία, απαλλαγμένη από τα αίσχη των πράξεων των "θεών" της αρχαίας Ελλάδος. Μάλιστα γράφει ότι ακόμα και ως συμβολικές, αυτές οι πράξεις είναι απαράδεκτες για να διαβάζονται από τους νέους, γιατί τους ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ. Αλλά ας τα δούμε κατ' ευθείαν από τον Πλάτωνα αυτά:

Οι Χριστιανοί ήξεραν και ξέρουν να εκτιμήσουν την τέχνη του Ομήρου και του Αισχύλου. Ήξεραν και ξέρουν να εκτιμούν τους συμβολισμούς των δύο αυτών καλλιτεχνών. Όμως πολλοί αρχαίοι Έλληνες, αρνούνταν αυτή την τέχνη, γιατί τη θεωρούσαν κακή επιρροή στους νέους, όταν οι αρχαίοι "θεοί", έδιναν τόσο κακά παραδείγματα!  Βέβαια οι Χριστιανοί, δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα, γιατί γνωρίζουν, ότι οι αρχαίοι δαίμονες, όχι μόνο αυτά, αλλά και πολύ χειρότερα έκαναν και κάνουν! Και αποδεχόμαστε τους ωφέλιμους συμβολισμούς, ενώ το "ήθος" της αρχαίας θρησκείας και τα έργα των αρχαίων δαιμόνων, είναι για εμάς και τα παιδιά μας, παραδείγματα ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ!

ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΟΜΗΡΟΥ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΛΟΥ https://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/mythoi1.htm

http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2222/Anthologio-Filosofikon-Keimenon_G-Gymnasiou_html-empl/index_03_03.html

Σχετικά με αυτά που αναφέρει η Ομάδα Ορθόδοξης Δογματικής Έρευνας να προσθέσω ότι οι Έλληνες- Χριστιανοί της αυτοκρατορίας θαύμασαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, με αποτέλεσμα να παραμείνουν πεισματικά προσκολλημένοι σε αυτόν. Δυστυχώς αυτή η αφοσίωση συνέβαλε στο να μην εξελιχθούν  πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις ικανότητες τους και την παιδεία τους. Είναι εντελώς αδύνατον διανοούμενοι όπως οι τρείς Ιεράρχες, η Αγία Αυγούστα Ευδοκία, η Άννα Κομνηνή και αρκετοί άλλοι, να μην ήτανσε θέση να επιδείξουν παρόμοιο επιστημονικό έργο, ανάλογο με εκείνο των αρχαίων σοφών. 

Οι Έλληνες-Ρωμαίοι άφησαν αξιόλογα επιστημονικά έργα. Υπήρξαν σπουδαίοι επιστήμονες, φιλόσοφοι, ρήτορες, ιστορικοί. Δυστυχώς όμως δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε η προσφορά τους, στον πολιτισμό και την παιδεία από τους Έλληνες τους μεσαίωνα, οι οποίοι προτιμούσαν να διαβάζουν τους αρχαίους κλασσικούς σοφούς, ιστορικούς, ρήτορες, όπως ο Αριστοκλής, ο Αριστοτέλης, ο Ισοκράτης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και να θαυμάζουν- επαινούν, σε δημόσιες συζητήσεις, με πολύ μεγάλη προγονική υπερηφάνεια τους αρχαίους Έλληνες, των οποίων οι Ρωμαίοι-Έλληνες του μεσαίωνα, αποτελούσαν τους φυσικούς και πνευματικούς κληρονόμους. Δικαίως αισθάνονταν υπερήφανοι για το ένδοξο παρελθόν και για τα επιστημονικά επιτεύγματα της αρχαίας κλασικής περιόδου.

Χαρακτηριστικά ήταν αυτά τα οποία έγραψε ο στυλοβάτης της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Άγιος Γρηγόριος-Θεολόγος σε μία επιστολή του, προς τον σοφιστή Αβλάβιον: “Πυνθάνομαί σε σοφιστικής εράν, και το χρήμα είναι θαυμάσιον, οίον σοβαρόν φθέγγεσθαι, μέγα βλέπειν, βαδίζειν υψηλόν και μετέωρον, το λήμμα σοι φέρειν εκείσε εις Μαραθώνα και Σαλαμίνα, ταύτα δη τα ημέτερα καλλωπίσματα, και μηδέν εννοείν, ότι μη Μιλτιάδας και Κυναιγέρους και Καλλιμάχους τε και Τηλεμάχους, και πάντα εσκεύασθαι σοφιστικώς”. 

Πολύ σημαντικό ήταν ότι μέσα από την μελέτη των αρχαίων ιστορικών, οι Έλληνες-Ρωμαίοι βρήκαν παραδείγματα γενναίων και ηθικών Ελλήνων ανδρών, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα, για τους νέους εκείνων των αιώνων. Βλέπουμε για πολλοστή φορά το πόσο αγαπούσαν οι Έλληνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ήταν τόσο υπερβολική η αγάπη τους για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ώστε να μην εξελιχθούν πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις δυνατότητες τους.

Οι Έλληνες του μεσαίωνα είχαν τεράστιο σεβασμό και πάθος για τον Αριστόκλειο πολιτισμό. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν καταδίκασαν την Ελληνική παιδεία. Τον 4ο αιώνα ο στυλοβάτης του έθνους και της αυτοκρατορίας ( Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός) υποστήριξε ότι τα φιλοσοφικά συγγράματα δεν ήταν εγγενώς θρησκευτικά. επομένως μπορούσαν να μελετηθούν επικερδώς από τους χριστιανούς. Ο Μέγας Βασίλειος Καισαρείας έγραψε μια σύντομη πραγματεία με θέμα πως να ωφεληθείς από την Ελληνική Αγωγή. 

Ο Όμηρος ήταν ο πιο αγαπημένος ποιητής των Ελλήνων του μεσαίωνα βυζαντινών και τα έργα του έφτασαν στις ημέρες εξαιτίας των Ελλήνων-Χριστιανών που τα αντέγραψαν. Το ίδιο ισχύει για τους άλλους αρχαίους Φιλοσόφους, Σοφιστές, ρήτορες. ιστορικούς, τραγικούς ποιητές και λοιπούς πανεπιστήμονες. Ο Μέγας Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 858 έως το 867 και το 877 έως το 886, αναγνωρίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συνέβαλε  τα μέγιστα στην προώθηση και την διάδοση της Αριστόκλειας γραμματείας. Ακόμη και τα έργα του αντιχριστιανού-ανεκδιήγητου Ιουλιανού (361-363), αντιγράφηκαν και διατηρήθηκαν: «Η πολιτιστική κληρονομιά αποτελούσε τις βάσεις για την συνέχεια του έθνους. 

Μέχρι να έρθει η πτώση της αυτοκρατορίας στις 13 Απριλίου 1204 και η κατάκτηση του Ελληνισμού το 1453, η ανθρωπότητα εξαιτίας της Αριστόκλειας Παιδείας είχε αποκτήσει κανόνια και τυπογραφεία. Η πολιτιστική πορεία των Ελλήνων ήταν στενά συνυφασμένη με αυτή όλων των σημαντικών παραγόντων της παγκόσμιας ιστορίας. Μέσα από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους θεμελιώθηκε η δογματική ενότητα της Ορθοδόξου πίστεως. Ο Χριστιανισμός και ο Αριστόκλειος πολιτισμός γίνονται τα θεμέλια της αυτοκρατορίας του Βοσπόρου και του μεσαιωνικού κόσμου.  

Για όσους δεν γνωρίζουν σύμφωνα με τον Γ. Καρδάτο ο Μέγας Αριστοκλής κατακρίνει τον Όμηρο και τον Ησίοδο, δύο από τους στυλοβάτες της αρχαίας θρησκείας. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων, αναφέρει ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες σε χώρες και χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, και ότι δεν μπόρεσαν την αρετή να διδάξουν κι’ ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γιατί δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, δεν ωφέλησε καμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό". Πολιτεία 595b-c, 599a-e, 600a-c.

https://www.mikrosapoplous.gr/homer/kordatos5.htm

ΤΙ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ; 

Ο  Μέγας Αριστοκλής είναι ο μοναδικός σοφός στον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια Φιλοσοφικές- ηθικές του διδασκαλίες, για να επιβιώσει η Ελλάδα. 

Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Ελλάδα είναι το πιο ιερό-πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες. Επίσης με μοναδικό τρόπο και με τον πιο αξιοθαύμαστο μας δίδαξε τι είναι δίκαιο, ηθικό, γενναίο και άξιο.

Ο μέγιστος των φιλοσόφων μας δίδαξε την αρετή, την αγνότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους, και την ελευθερία, με ανεπανάληπτες μεθόδους. Οι μέγιστες πανανθρώπινες αρχές, τις οποίες δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες διδάχτηκαν από τον Αριστοκλή με τρόπους που όμοιοι τους δεν θα βρεθούν ποτέ, από κανέναν άλλο Σοφό.

Σε μια προσπάθεια να επιβιώσει η Ελλάδα από τους αλλοδαπούς εισβολείς-κατακτητές και πιστούς του δωδεκαθέου, έφτασε να διδάξει ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές. Επί πολλά έτη δίδαξε στην σχολή του για την ηθική-γενναιότητα, καλοσύνη, δικαιοσύνη, την αγάπη για την πατρίδα και για το πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία. 

Ο άνθρωπος που δίδαξε τι είναι ηθικό, δίκαιο, γενναίο με τόση τέχνη, ο σοφός που μας έμαθε κάθε τι ωραίο και ευγενές, άλλαξε τις διδαχές του για το καλό του έθνους. Ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, συνειδητά έγινε ο μοναδικός μέχρι και σήμερα ο οποίος δίδαξε την ηθική και τις αρετές και και στην συνέχεια ζήτησε να αλλάξουν τρόπο ζωής οι Έλληνες για να επιβιώσουμε ως έθνος.

Αυτό το έκανε από μεγάλη ανάγκη για να μην εξαφανιστεί δια παντός ο Ελληνισμός. Στην πολιτεία το κορυφαίο έργο του, αναφέρει ότι όλοι οι γνήσιοι Έλληνες πρέπει να ζούνε μαζί σε κοινόβιο, να μοιράζονται τις γυναίκες και να μην παντρεύονται ποτέ. Να μην γνωρίζει κανείς ποιο είναι το δικό του παιδί. Ειδικά οι στρατιώτες-φύλακες της Ελλάδος, πρέπει να ζούνε, με αυτόν τον τρόπο ζωής σύμφωνα, με τον Μέγα Αριστοκλή.

Με όλα αυτά που αναφέρει ζητά και διδάσκει την κοινοκτημοσύνη όλων των παιδιών και των γυναικών. Αυτό το πράγμα το οποίο μας δίδαξε ο ύπατος των φιλοσόφων, δεν συμβαίνει ούτε στο ζωικό βασίλειο. Ακόμη και τα ζώα γνωρίζουν ποια είναι τα παιδιά τους. Με αυτή την πρόταση του επί της ουσίας, ζητούσε να γίνουν οι Έλληνες, κατώτεροι ακόμη και από τα ζώα.

Όμως στην αρχαία εποχή ήταν θανάσιμος ο κίνδυνος για το Ελληνικό έθνος, εξαιτίας των εισβολέων δωδεκαθειστών (Φοίνικες). Για αυτό ο Αριστοκλής πρότεινε να ζήσoυν οι Έλληνες με τρόπο εντελώς ανάξιο σε σχέση με τον πολιτισμό και ο οποίος είναι κατώτερος ακόμη και από αυτόν τον οποίο διαβιώνουν τα κτήνη. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας διδάσκει την κοινή στρατιωτική εκπαίδευση–παιδεία για τους άνδρες και τις γυναίκες. 

 

Αναφέρει ότι είναι απαραίτητο οι γυναίκες να έχουν την ίδια εκπαίδευση στον στρατιωτικό τομέα με τους άνδρες και το ίδιο μορφωτικό επίπεδο. Όλα αυτά τα έκανε για έναν πολύ ιερό σκοπό. Επιθυμούσε να μας κάνει πραγματικά αδέλφια. Να γίνουν οι Έλληνες ένα σώμα και μια ψυχή ώστε να επιβιώσουμε από τον αφανισμό που είχε επιφέρει η σκλαβιά από το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Δεν υπήρξε ποτέ κανένας άλλος φιλόσοφος σε όλο τον κόσμο ο οποίος από αγάπη για την πατρίδα του να πάει ενάντια στις Φιλοσοφικές και ηθικές του πεποιθήσεις. 

 

Αυτά τα δίδαξε με μοναδικό σκοπό την συνέχεια, την επιβίωση του Ελληνικού έθνους. Δεν ήταν ποτέ δυνατόν από την μια στιγμή στην άλλη να έχει γίνει τόσο πολύ “ανήθικος”, είτε να έχει “χάσει” τα λογικά του, ώστε να διδάσκει όλα αυτά χωρίς σοβαρές αιτίες ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές, ώστε να καταστρέψει τον εαυτό του, την υστεροφημία του και φυσικά να κλείσει η σχολή του. 

Εν τούτοις κανένας μαθητής δεν έφυγε ποτέ από την σχολή του Πλάτωνα. Αυτό διότι όλοι οι μαθητές του γνώριζαν σχετικά με το εθνοκτόνο δωδεκάθεο. Σε διαφορετική περίπτωση θα έφευγαν όλοι οι μαθητές και θα έκλεινε η σχολή του Πλάτωνα. 

Την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον ύπατο των φιλοσόφων, επέδειξαν και όλοι οι γνήσιοι Έλληνες, οι οποίοι ήταν υπέρ των διδασκαλιών και των προτάσεων του Αριστοκλή, σχετικά με την εθνική μας επιβίωση.

ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ.

Σε καμία των περιπτώσεων οι άλλοι φιλόσοφοι και ειδικά οι αντίπαλοι του οι σοφιστές με τους οποίους βρισκόταν σε πολύ έντονη διαμάχη ο Αριστοκλής, δεν θα δεχόταν τις προτάσεις του, εάν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για το Ελληνικό έθνος. 

Κυριολεκτικά δεν θα έβρισκε τόπο να σταθεί ο Μέγας Αριστοκλής, καθώς όλοι οι σοφιστές θα μιλούσαν δημοσίως και πάρα πολύ σκληρά εναντίον του και θα ζητούσαν το κλείσιμο της φιλοσοφικής σχολής (Ακαδημία) και την απομάκρυνση του από την πόλη των Αθηνών. 

Πολύ ενδεικτικά σας αναφέρω τα έργα του Αριστοκλή με τίτλους "Πρωταγόρας" και "Ιππίας" η διαμάχη μεταξύ φιλοσόφων – σοφιστών βρίσκεται στο απόγειο της. Ειδικά στο έργο του Ιππίας είναι πολύ μεγάλη η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο πλευρές (Φιλόσοφοι-Σοφιστές). Ο Ύπατος των Φιλοσόφων τα έγραψε όλα αυτά με μοναδικό σκοπό να αποδείξει ότι μόνον οι φιλόσοφοι είναι ικανοί να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους στην Αρχαία Ελλάδα. 

Ο Αριστοκλής μισούσε τους σοφιστές. Για αυτό δημοσίως και μέσα από τους περίφημους διαλόγους με τον Σωκράτη, ανέφερε ότι οι σοφιστές διαφθείρουν και καταστρέφουν ηθικά τους νέους. Τους θεωρούσε ως τους χειρότερους και τους πιο ακατάλληλους για την διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων.

Η αντιπαλότητα μεταξύ φιλοσόφων και σοφιστών ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Ο Αριστοκλής πρωτοστατούσε από την πλευρά των Ελλήνων φιλοσόφων, σε αυτήν την πνευματική φιλοσοφική και ρητορική διαμάχη. Ακόμη και πολύ μικρότερης σημασίας ηθικό παράπτωμα να έκανε ο Αριστοκλής-Πλάτων, δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να αποφύγει την οργή και την δημόσια διαπόμπευση από τους σοφιστές.

ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ;

 

Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς.  Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι. 

 

Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. 

Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια. 

Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών. 

Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους. 

Η ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ IMPERIUM ROMANUM TOY ΒΟΣΠΟΡΟΥ. 

Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες  Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. 

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.  

Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. 

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.  

Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. 

Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους.  Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνστναντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. 

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. 

Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. 

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. 

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. 

Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο  Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη.

Την εποχή εκείνη οι όλοι οι μεγάλοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων. Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό.  Αμέσως τότε ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία. 

Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω ότι οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα

Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.  

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΜΕΝΑ (ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ), ΤΟΝ Δ. ΣΚΟΥΡΤΕΛΗ, ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ-ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ  ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΑΣ ΟΤΙ ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΗΣΙΟΔΟΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΘΡΗΚΣΕΙΑΣ.

ΓΙΑΤΙ H EΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗ-ΔΕΛΤΑ ΜΠΕΝΑΚΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ "ΙΟΥΔΑΙΑ". 

Κάποιοι κακοήθεις-εμπαθείς, απαίδευτοι, ανιστόρητοι, μισογύνηδες και μεγάλοι ανθέλληνες παρουσιάζουν την γυναίκα που μεγάλωσε τέσσερις γενιές Ελλήνων-Εθνικιστών-πατριωτών ως "Ιουδαία". Αυτό όπως θα έλεγε και ο Μεγάλος Δημοκράτης-Πατριώτης Χρήστος Σαρτζετάκης είναι ψεύδος ιστορικόν μέγιστον. 

Η μεγαλύτερη επιστημονική απόδειξη ότι ήταν Ελληνίδα η Δέλτα, είναι ότι επέλεξε να γράψει δύο βιβλία για τον κορυφαίο της Ελληνικής-Παγκόσμιας ιστορίας τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Φαινόμενο Μοναδικό-Μέγας Βασίλειος) και όχι για τον κορυφαίο στρατηλάτη όλων των εποχών τον Μέγα Ηράκλειο και για τον κορυφαίο στρατιωτικό Άγιο της Ορθοδοξίας Pallida Mors Saracenorum. Mόνο μια πραγματική Ελληνίδα, μια γνήσια Ελληνική ψυχή θα έγραφε βιβλίο με τέτοια φλόγα για τον κορυφαίο της Παγκόσμιας ιστορίας (Βουλγαροκτόνος). 

Η προσφορά της Πηνελόπης Δέλτα στον Ελληνισμό-Αριστόκλειο πολιτισμό είναι τεράστια και ανεκτίμητη. Μεταξύ άλλων μέσα από τα έργα της Για την Πατρίδα και τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στις νίκες του Ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς πολέμους και στο Έπος του 1940 κατά την εισβολή των φασιστών της Ιταλίας.   

Στην αναβίωση του Ελληνικού εθνικισμού πρωτοστατούν η Πηνελόπη Δέλτα και ο Κωστής Παλαμάς. Πολλές γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με φιλοπατρία μέσα τα ανεκτίμητα έργα της Πηνελόπης Δέλτα. Η Εθνική μας συγγραφέας αποτελεί ανεκτίμητη ιστορική πηγή. Η αυθεντικότητα, η πληρότητα  και η αγάπη για το έθνος κάνουν τα έργα της Δέλτα μοναδικά και ανεκτίμητα.  Η μεγάλη Ελληνίδα αλλάζει τα δεδομένα στα ιστορικά μυθιστορήματα. Έχοντας υψηλή-άριστη-παιδεία δεν θα γράψει για τον Αλέξανδρο, ούτε για τον Ηράκλειο, αλλά για το μοναδικό φαινόμενο  στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.

Με δύο ανεπανάληπτα Ρωμαϊκά μυθιστορήματα αλλάζει τα δεδομένα στον λογοτεχνικό και ιστορικό κλάδο. Μεγάλη γνώστης της Ελληνικής ιστορίας πραγματεύεται το απόγειον του Ελληνισμού-Imperium Romanum μέσα από την κορυφαία μορφή που ανέδειξε το έθνος και η ανθρωπότητα. 

Η μεγάλη Ελληνίδα αναγνωρίζει την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού μέσα από την αυτοκρατορία του Βοσπόρου. Για αυτό ταυτίζει το Imperium romanum της Κωνσταντινούπολης με τον σύγχρονο Ελληνισμό. Μέσα από τον Αριστόκλειο και τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό η Πηνελόπη Δέλτα δημιουργεί Ελληνικές συνειδήσεις. Η Αλεξανδρινή συγγραφέας ξέρει ότι διαχρονικά η νόμιμη άμυνα αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των εθνών-κρατών. 

Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τον πολιτισμό στον οποίο ανήκει ένα έθνος (Αριστόκλειος vs Διονυσιακός).  Τα πάντα καθορίζονται  με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.  

Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομι­μότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."  Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).  

Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Για αυτό η Πηνελόπη Δέλτα αναγνωρίζει το δικαίωμα των Ελλήνων στην νόμιμη άμυνα κα την εθνική επιβίωση. 

Μέσα από το ανεκτίμητο έργο της η συγγραφέας διδάσκει την αγάπη για το έθνος, τις θυσίες των Ελλήνων για την πατρίδα. Η Ελληνίδα από την Αλεξάνδρεια συμβάλει με μοναδικό-καθοριστικό τρόπο στην διάδοση και την εξάπλωση της παιδείας και την επιβίωση του Ελληνισμού. Σκόπιμα επιλέγει η Δέλτα την μεσαιωνική περίοδο του Ελληνισμού για να αφυπνίσει το εθνικό φρόνημα και να θέσει της βάσεις για τις επόμενες γενιές Ελλήνων εθνικιστών. Μέσα από την συγγραφική της προσπάθεια επιδιώκει την εμψύχωση των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και το Μικρασιατικό μέτωπο με τους νεότουρκους του Κεμάλ. Η εμψύχωση των Ελλήνων μέσα από τα Ρωμαϊκά έργα της Δέλτα αποτελεί τον πιο κομβικό και καθοριστικό παράγοντα του 20ου αιώνα, 

Με γνώμονα την φιλοπατρία της εμφύσησε τα μεγάλα ιδανικά του Ελληνισμού στις επόμενες γενιές. Η Δέλτα μέσα από τα βιβλία της έχει σημαντικότατο ρόλο στα απελευθέρωση της Μακεδονίας. Επίσης η Δέλτα μέσα από το συγγραφικό της έργο έχει καταλυτικό ρόλο και στο 'Ελληνικό έπος κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στα Βουνά της Ηπείρου. Μεταξύ άλλων η Μεγάλη μυσταγωγός από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου αναφέρει με πολιτιστικά-ιστορικά δεδομένα ότι το Ελληνικό έθνος είναι το αρχαιότερο όλων με τον ισχυρότερο πολιτισμό. Η ιστορική-πολιτισμική  και εθνικιστική διάσταση του Ελληνισμού γίνεται με ανεπανάληπτο τρόπο στα έργα της Δέλτα για την Πατρίδα και τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου.  

Η Δέλτα αντιλαμβάνεται τον ρόλο που διαδραματίζει η Αριστόκλεια παιδεία στην αγάπη για την πατρίδα και συνεισφέρει σε υπερθετικό βαθμό μέσα από το αξιόλογο έργο της. Χωρίς Ελληνική παιδεία δεν υπάρχει εθνική συνείδηση. Η Δέλτα θεωρούσε ιερή-εθνική υποχρέωση να συγγράψει εθνικιστικά-παιδαγωγικά βιβλία. Στόχος της η δημιουργία πατριωτών με υψηλές αξίες. 

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ. 

Για να γίνουν τα παιδιά μας πραγματικοί Έλληνες θα πρέπει να έχουν Ελληνοχριστιανική παιδεία. Από την στιγμή πού έχει καταργηθεί η Εθνική-Ορθόδοξη παιδεία από όλες της βαθμίδες εκπαιδεύσεως, θα πρέπει μόνοι μας να βοηθήσουμε τα παιδιά προς αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια. Ειδικά αυτή την εποχή που ο Διονυσιακός πολιτισμός είναι επίσημα αναγνωρισμένος από το κράτος. 

Η εθνική συγγραφέας άφησε ένα ανεκτίμητο έργο. Μια μοναδική κληρονομιά. Αυτή την περίοδο που βρισκόμαστε στην κορύφωση του υβριδικού πολέμου είναι επιτακτική ανάγκη να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την πολιτιστική μας κληρονομιά. 

Η θεματολογία ενός καλού βιβλίου κάνει τα παιδιά να δουν κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά, να γίνουν δημιουργικά-εξελίξιμα, να διδαχτούν τα Χριστιανικά-Εθνικά αξίώματα, να νικούν τους φόβους, να γίνονται πιο δυνατά μέσα από την Ελληνική ιστορία, καθώς ταυτίζονται με τους Χριστιανούς Ήρωες. Μέσα από αυτά τα πρότυπα έρχονται αντιμέτωπα με τις δικές του ανασφάλειες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκουν τρόπους και διεξόδους, να τους ξεπερνούν.Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μία πολύ δυναμική μορφή της νεοελληνικής ιστορίας στον τομέα της Αριστόλειας παιδείας και του Εθνικισμού. Η παρουσία και η συμμετοχή της στα λογοτεχνικά και πατριωτικά δρώμενα άφησε το δικό της ανεξίτηλο στίγμα. Η  συμμετοχή της Π. Δέλτα στην πολιτική, την κοινωνία και τον εθνικισμό, οδηγούν στην δημιουργία ενός συγγραφικού έργου που εκφράζει τα εθνικά ιδεώδη.

Η Δέλτα επιδίδεται στην συγγραφή ιστορικών, αστικών, θρησκευτικών διηγημάτων και παραμυθιών, ενώ εκδίδει και μελέτες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών και τις ιδέες της για τα αναγνωστικά της εποχής. Μέσα από το έργο της εκφράζεται το πνεύμα της εποχής κατά την οποία έζησε, ενώ ταυτόχρονα αναδύεται και η φυσιογνωμία του ελληνικού «έθνους.

Γραμμένα μέσα από το εθνικιστικό πρίσμα της πρώτης γενιάς πατριωτών όπως ο Κ. Παλαμάς, τα μυθιστορήματα της Δέλτα θεωρήθηκαν απαραίτητα και τα πιο σημαντικά αναγνώσματα για όλες τις γενιές των Ελλήνων. Η ζωή και το έργο της Πηνελόπης Δέλτα αποτελούν έναν συνδυασμό ιστορίας, ιδεολογίας, προσωπικής μαρτυρίας, καταγραφής, συμμετοχής, έρευνας, πατριδογνωσίας-Εθνικισμού  

Οι ανθέλληνες ισχυρίζονται ότι τα μυθιστορήματα της Πηνελόπης Δέλτα “κάνουν” εθνικιστική προπαγάνδα. Εν τούτοις δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα αγαπημένα-λατρεμένα βιβλία των παιδιών και των μεγάλων. Σε όλους τους επικριτές της Δέλτα και όχι μόνον απάντησε αρκετά χρόνια αργότερα ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανώτατος Δικαστικός Χρήστος Σαρτζετάκης. 

Aναφέρει ενδεικτικά ο εθνικισμός προέρχεται από τη λέξη έθνος. Ο εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατεξοχήν δημοκρατικό, θεωρείται κάτι το ιερό. Είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο γιατί ανταποκρίνεται σε μια φυσική πραγματικότητα την οποία έχει διαπιστώσει η επιστήμη της γενετικής. Σήμερα, με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους είναι δυνατόν να διαπιστωθεί για τον καθένα μας σε ποια φυλετική ομάδα ανήκει. 

Τα βιβλίο "Για την πατρίδα" και τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, είναι Ιστορικά-μυθιστορήματα, στα οποία αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία, τοποθεσίες και γεγονότα. Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα μας δείχνουν τις διαχρονικές προσπάθειες να επιβιώσουμε ως έθνος.

Είναι ευκολοδιάβαστο βιβλία. Διαβάζεται ευχάριστα και από ενήλικες. Τα δύο έπη είναι σημαντικά-ιστορικά έργα της Πηνελόπης Δέλτα, που περιγράφει τους αγώνες του μεσαιωνικού Ελληνισμού κατά την περίοδο που η Ρωμαϊκή δύναμη βρισκόταν στο απόγειο της. Οι περιγραφές είναι έντονες-ζωντανές. 

Οι αναγνώστες είναι σαν να ζούνε εκείνη την εποχή καθώς έχουμε "ζωντανές" εικόνες από τα στρατεύματα, τους Βασιλείς, τους στρατηγούς  που επελαύνουν, από  μάχες, αντικατασκοπεία, θριάμβους, ανθρώπινες απώλειες, θυσίες, αλληλεγγύη, γεωστρατηγικούς-γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Μας παρουσιάζει μια εποχή και προσωπικότητες όπως ο Αλέξιος Αργυρός, η Θέκλα, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο Μιχαήλ Ιγερινός και η Αλεξία Αργυρού.  Η περιγραφή δείχνει τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται στα 33 χρόνια των πολέμων μεταξύ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας. Οι χαρακτήρες της εθνικής συγγραφέως έχουν ως πρότυπο τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. 

Η ηρωική στάση και το μεγαλείο των Ελλήνων δεν περιγράφεται. Ενώ βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο δεν καταδέχονται να σκεφτούν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την Ελλάδα έρμαιο στους Βούλγαρους. Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων αποτελεί μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ένδοξη Ελληνική ιστορία. Με πρωτόγνωρο ψυχικό σθένος αποφασίζουν να πεθάνουν μαχόμενοι-θυσιαζόμενοι στα ιδανικά της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της πίστεως στον Χριστό. Οι Έλληνες υπό την ηγεσία του Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον ξεπερνούν κάθε φόβο, γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα, ελευθερίας- αξιοπρέπειας και θυσίας. 

Ανεπανάληπτο μεγαλείο. Παρά το γεγονός ότι είναι αντιμέτωποι με τόσες δυσκολίες όχι μόνο δεν υποκύπτουν στους φόβο τους, αλλά σχεδιάζουν να αγωνιστούν ενάντια στον εχθρό. Αυτή ήταν μια απόφαση που θα τους φέρει σε θανάσιμο κίνδυνο. Όμως παράλληλα θα τους απαλλάξει από τον ατιμωτικό αφανισμό λόγω της δειλίας (Ριψάσπιδες). Ο μεσαιωνικός Ελληνισμός μετά από τόσους αιώνες αμυντικών πολέμων έχει εξοικειωθεί με την εμπόλεμη κατάσταση. Αντί να τους φοβίζει ο πόλεμος έχει γίνει αναπόσπαστο τμήμα της ζωής τους και τους παρακινεί σε δράση. Αποφάσισαν να αγωνιστούν με όλες τους της δυνάμεις ενάντια στον Σαμουήλ και τις Βουλγαρικές στρατιές. Οι Ήρωες της Πηνελόπης Δέλτα Θυσιάζουν την νεότητα-ερώτα και τις ζωές τους για την πατρίδα.

Η άνοιξη έδινε στην φύση όλες τις ευλογίες και τις ομορφιές της και οι αγωνιζόμενοι Έλληνες θα έπρεπε να βρουν την δύναμη να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Η λαχτάρα για την ζωή, οι ομορφιές της φύσης και η αγάπη για τους συντρόφους, τους συγγενείς, αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες , προκειμένου να φτάσουν στην επίτευξη των σκοπών τους. 

Πέρα από την εγκατάλειψη των συγγενικών τους προσώπων και τον φόβο του θανάτου, είχαν να αντιμετωπίσουν και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της δημιουργίας, με τις θάλασσες, τα δάση, τα λουλούδια, τα ζώα και τα πτηνά. Η ευλογημένη από τον Χριστό άνοιξη έχει στολίσει το φυσικό περιβάλλον με κάθε δυνατή ομορφιά, δημιουργώντας μια εικόνα κατανύξεω, και ευλογίας. 

Εκτός από τον φόβο του θανάτου οι Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν το ανυπέρβλητο κάλλος της Ελληνικής φύσης, και των μονογαμικών-ηθικών Ελληνίδων γυναικών. Η άνοιξη  είχε στολίσει το φυσικό περιβάλλον με κάθε δυνατή ομορφιά, δημιουργώντας μια εικόνα ονείρου, ένα κάλεσμα για την απόλαυση της ζωής και μια σαφή υπενθύμιση για την υπέρτατη αξία που οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν. Οι Έλληνες ξεπερνούν κάθε φόβο για αυτό γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. 

Ανεπανάληπτο το μεγαλείο των προγόνων μας. Εν τούτοις θυσίασαν τα πάντα υπέρ πίστεως και πατρίδας. Το παράδειγμα της θυσίας τους θα λειτουργήσει ως ένα διαχρονικό μήνυμα ηρωισμού για όλους τους Έλληνες, οι οποίοι θα δεχτούν μέσα στις ψυχές τους, την θυσία εκείνων που χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στο όνομα της Ελλάδας. Σε αυτά τα αιματοβαμμένα χρόνια παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία που καταστρέφει τις ζωές δύο ανθρώπων που γνώρισαν τι σημαίνει Βούλγαρος κατακτητής. Στο βιβλίο διαβάζουμε ενέδρες-μάχες, αιχμαλωσίες, προδοσίες και το πώς αντιμετωπίζουν οι ήρωες τις υπέρτατες αξίες. Ενδεικτικό είναι το τελευταίο κεφάλαιο του έργου της Πηνελόπης Δέλτα περί πατρίδας.

TON KAΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤ;Α ΜΠΕΝΑΚΗ. 

ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ : ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ. ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ KΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.  

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ. 

Ενδεικτικό είναι το τελευταίο κεφάλαιο του έργου της Πηνελόπης Δέλτα περί πατρίδας. Κάθε φορά που το διαβάζω δακρύζω. Η Εθνική συγγραφέας μεγάλωσε τέσσερις γενιές Ελλήνων Εθνικιστών με βάση το δόγμα περί εθνικισμού όπως το δίδαξε ο αείμνηστος Χρήστος Σαρτζετάκης. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ-ΔΕΛΤΑ ΜΠΕΝΑΚΗ :  

"Όταν φάνηκαν τα "Βυζαντινά" καράβια εμπρός στο Δυρράχιο, τα πράματα όλα ήταν προετοιμασμένα για να παραδοθεί η χώρα χωρίς μάχη. Οι στρατιώτες της φρουράς όταν είδαν πως οι άρχοντες είχαν πάγει με το Αυτοκρατορικό κόμμα, δεν έκαναν καμιάν αντίσταση. Με την αστασία που χαρακτήριζε την εποχή εκείνη, παραδέχθηκαν την Αυτοκρατορική αρχή όσο εύκολα είχαν παραδεχθεί οι μεγιστάνες, λίγα χρόνια πρωτύτερα, να παν στην υπηρεσία του Σαμουήλ.

Ώστε ο πατρίκιος Ευστάθιος Δαφνομήλης παρέλαβε το Δυρράχιο χωρίς καμιά δυσκολία και οι γιοί του Χρυσήλιου διορίστηκαν πατρίκιοι, ως ανταμοιβή για τις εκδουλεύσεις τους. Ετοιμάστηκε αμέσως ένας δρόμων να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, για να πάγει την είδηση. Όταν το έμαθε, η Θέκλα ζήτησε από τον Θεόδωρο την άδεια να φύγει με το ίδιο πλοίο, κι ο Θεόδωρος την έδωσε αμέσως. Πήγε ο ίδιος στα δωμάτια της να την αποχαιρετήσει και με συγκίνηση της είπε:

- Για μας είναι βαθιά η λύπη που σε αποχωριζόμαστε. Μα καταλαβαίνω πως θέλεις να επιστρέψεις να ζήσεις κοντά στη Βασίλισσα που σου έδειξε πάντα πολλή αγάπη. Και τον αποχαιρέτησε η Θέκλα, χωρίς να του πει πως το σχέδιο της δεν ήταν να πάγει στο παλάτι. Ο πιστός Παγράτης την πήγε ως απάνω στο δρόμωνα.- Η καρδιά μου τσακίζεται που σ' αποχωρίζομαι, κόρη μου, της είπε με λύπη, και θα έδινα ό,τι έχω στον κόσμο για να σε κρατήσω κοντά μου. Μα θέλεις να πας πίσω, εκεί που συνήθισες, και σε καταλαβαίνω.

Το βλέμμα που του έριξε η Θέκλα ήταν φορτωμένο λύπη και σκέψη.- Και συ λοιπόν, σαν τον Δυνάστη Θεόδωρο, νομίζεις πως πηγαίνω στο παλάτι; έκανε. Όχι, καλέ μου Παγράτη, ο κόσμος τελείωσε για μένα όταν έχασα τον καλό μου. Θα ζήσω στη μονή του Στουδίου... Λίγη ώρα σώπασαν κι οι δυο. Ο γέρος σκούπισε τα δάκρυα που θάμπωναν τα μάτια του. Πέρασε μ' ένα χάδι το χέρι του στα μαλλιά της. - Κρίμα στα... είπε με βραχνή φωνή. - Γιατί; ρώτησε η Θέκλα και πρόσθεσε: Δε θέλησε να τα κόψω τότε, σα ντύθηκα αγόρι. Τώρα θα τ ' αφιερώσω στην Παναγία. 

- Αν δεν ήταν για το παλικάρι που κοιμάται στον πλάτανο από κάτω, στην αυλή της φυλακής μου, θα ερχόμουν μαζί σου, είπε ο γέρος και η φωνή του έτρεμε. Μα ξέρω πως θα είναι παρηγοριά για σένα να ξέρεις, πως ένας χριστιανός θα φροντίζει κάθε μέρα το λάδι της καντήλας που καίει πάνω στον τάφο, και πως θα περάσει καμιά μέρα από κει ο γιος μου, ο καλόγερος, να πει κανένα μνημόσυνο, να συγχωρεθεί η ψυχή του... Η Θέκλα ακούμπησε σιγά το χέρι της στο τραχύ και ρυτιδωμένο χέρι του γέρου και το έσφιξε σιωπηλά. Η καρδιά της ήταν πάρα πολύ γεμάτη για λόγια.- Την ζωή του την έδωσε για την πατρίδα χωρίς να τη λογαριάσει, εξακολούθησε ο γέρος. Και συ θα θάψεις τη δική σου ζωή στο μοναστήρι όπου θα κλειστείς... Μπορείς να πεις πως ακριβοπληρώσατε την επιστροφή του Δυρραχίου στην εξουσία του Βασιλέα.

- Όχι καλέ μου Παγράτη είπε η Θέκλα. Πες την πληρώσαμε, όχι όμως την ακριβοπληρώσαμε. Ένα από τα τελευταία του λόγια, όταν του είπα πως πέθαινε ατιμασμένος ήταν: «Εγώ είμαι ένας, θα περάσω και θα ξεχαστώ, η Πατρίδα όμως θα μείνει.» Κι εγώ, Παγράτη, είμαι άλλος ένας. Το Δυρράχιο είναι μια δύναμη για την πατρίδα. Σκέψου πως, τώρα, ο Σαμουήλ θα έχει να πολεμά ανατολή και δύση μαζί. Λογάριασε, τι είναι δυο ζωές που θυσιάστηκαν, κοντά στο έργο που έγινε... Και πιο σιγά πρόσθεσε, σα να μιλούσε του εαυτού της περισσότερο παρά του Παγράτη.- Τίποτα μεγάλο δε γίνεται χωρίς θυσίες... Πρέπει τις θυσίες αυτές να ξέρομε να τις κάνομε χωρίς υπολογισμούς. Ο Παγράτης είχε ακουμπήσει το μέτωπο του στο χέρι του και συλλογισμένος την άκουε.

- Έχεις δίκαιο είπε στο τέλος. Η Πατρίδα είναι όλο το έθνος, και μεις, ο καθένας μας, είμαστε από ένα μόριο ασήμαντο του μεγάλου αυτού έθνους. Όταν έφθασε η ώρα να ξεκινήσει ο δρόμων, ο Παγράτης πήρε τη Θέκλα στην αγκαλιά του και τη φίλησε όπως θα φιλούσε την κόρη του. Τα δάκρυα τον έπνιγαν και η καρδιά του ράγιζε. Την άφησε απότομα και πήδηξε στη βάρκα που περίμενε να τον πάρει πίσω στη στεριά.

Το πλοίο απομακρύνουνταν τα σπίτια του Δυρραχίου λίγο - λίγο μίκραιναν, έσβηναν, χάνουνταν πέρα στον ορίζοντα. Η Θέκλα, ακουμπισμένη στην κουπαστή, κοίταζε τη γη της Ηπείρου όπου κοιμούνταν ο αγαπημένος της το στερνό του ύπνο. Θυμήθηκε το περιβολάκι της φυλακής, το μεγάλο πλάτανο, τον απλοϊκό κι ακατέργαστο σταυρό. Και το χώμα το νωπό που σκέπαζε το πεθαμένο παλικάρι. Της φάνηκε τόσο μόνος, τόσο έρημος, σαν παραπονεμένος στην κρύα γη. 

Αισθάνθηκε όλο το βάρος, όλη την κούραση της δικής της ερημιάς. - Για την Πατρίδα... μουρμούρισε. Τα χείλη της έτρεμαν. Ένα αναφιλητό φούσκωσε την καρδιά της. Ακούμπησε το κεφάλι στα διπλωμένα χέρια της. Και πρώτη φορά αφότου πέθανε ο άντρας της έκλαψε απελπισμένα. Τι στοιχίζει το καθήκον, το αισθάνουνταν ως τα βάθη της ψυχής της. Μα δε μετάνιωνε που το είχε κάνει. Η ευγενική ψυχή δεν κάνει υπολογισμούς όταν έλθει η ώρα της αυτοθυσίας, όσο βαριά κι αν είναι.

Το πάρσιμο του Δυρραχίου δεν τέλειωσε το βουλγάρικο πόλεμο. Εξακολούθησε να ποτίζεται με αίμα άλλα είκοσι σχεδόν χρόνια το χώμα της άτυχης Μακεδονίας και της Ηπείρου. Μα ευκόλυνε πολύ τις στρατιωτικές επιδρομές του Βασιλείου και βοήθησε ώστε, αγάλια μα βέβαια, να καταστραφεί το βουλγάρικο κράτος. Ο Σαμουήλ αναγκάστηκε να διαμοιράσει τις δυνάμεις του, και κάθε λίγο έχανε και από ένα φρούριο. Τόσο τον στενοχωρούσαν τα Ελληνικά στρατεύματα από την ανατολή και τη δύση, ώστε αναγκάζουνταν ολοένα να υποχωρεί προς τ' άγρια βουνά, όπου ήταν κρυμμένη η πρωτεύουσα του. 

Το έτος 1014 τον Ιούλιο, ο Σαμουήλ νικήθηκε από τον Βασίλειο και το στρατηγό του Νικηφόρο Ξιφία στα στενά του Κλειδιού και θα αιχμαλωτίζουνταν μάλιστα αν δεν τον έσωζε ο παλικαράς ο γιός του ο Ρωμανός, με κίνδυνο της ζωής του. Στον Πρίλαπο όπου κατέφυγε τότε με το γιο του, πέθανε ο Σαμουήλ τρεις μήνες αργότερα, από τη λύπη του, όταν είδε τους δεκαπέντε χιλιάδες τυφλωμένους αιχμαλώτους Βουλγάρους, που του έστειλε πίσω ο φοβερός Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος.

Ύστερα από το θάνατο του Σαμουήλ, αδυνάτισε πολύ η αντίσταση των Βουλγάρων. Μα και πάλι δεν τελείωσε ο αγώνας. Οι διάδοχοι του εξακολούθησαν τον πόλεμο με λύσσα, και, δυο- τρεις φορές, το Δυρράχιο πολιορκήθηκε, επειδή για τους Βουλγάρους το φρούριο αυτό με το λιμένα του είχε πολύ μεγάλη σπουδαιότητα. Μα ως το τέλος το Δυρράχιο βάσταξε, και δεν μπόρεσαν να το κατακτήσουν. Το έτος 1018 οι τελευταίοι υπέρμαχοι της βουλγάρικης ανεξαρτησίας υποτάχθηκαν στον Βουλγαροκτόνο, και η Βουλγαρία έγινε επαρχία Ρωμαϊκή."

O TΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ 

https://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress_59.html

ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΣΟΥ. ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΡΗΝΙΤΗΣ, ΑΛΕΞΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ ΙΓΕΡΙΝΟΣ. 

Εiναι η ιστορία τριών νέων που ζουν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την εποχή του Βουλγαροκτόνου. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β μεγάλωσε με δική του μέριμνα, όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Αλεξία Αργυρού. Τον Δεκαπενταύγουστο του 1004 μ.Χ. o ηλικιωμένος Παγράτης, φτάνει στην Αδριανούπολη μαζί με την μικρή και ορφανή πλέον, Αλεξία Αργυρού, κόρη του στρατηγού Αλέξιου και της Θέκλας. 

Το ίδιο βράδυ του Δεκαπενταύγουστου (1004 μ,Χ.) η Αδριανούπολη πυρπολείται από τους Κουμάνους (Βούλγαροι) και ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός της εξοντώνεται, είτε αιχμαλωτίζεται. Ανάμεσα τους βρίσκεται και ο γιος του διοικητή της Αδριανούπολεως ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο φίλος του Μιχαήλ Ιγερινός μαζί με τον Παγράτη και την Αλεξία οι οποίοι αιχμαλωτίζονται. Τα δύο αγόρια μεγαλώνοντας στην αιχμαλωσία, ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση. 

Η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε μακράν τον πιο οργανωμένο στρατό στον κόσμο, σε όλους τους τομεiς. Μεταξύ άλλων και στην κατασκοπεία. Ο Νικήτας ήταν παιδικός φίλος, με τον γιο του Παγράτη και υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Τα παιδιά γνωρίζονται με τον Νικήτα, τους στρατολογεί στο μυστικό τάγμα των κατασκόπων και έκτοτε αγωνίζονται για το Ελληνικό έθνος. Ο Νικήτας ως αξιωματικός ήταν προσεκτικός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος, γενναίος, προστατευτικός, αλλά και ριψοκίνδυνος όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Στην πορεία τα δύο αγόρια συναντούν ξανά την Αλεξία Αργυρού, η οποία λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της Αδριανούπολης, ηταν γνωστή ως μουγκή, η οποία περιφέρεται στα βουνά και επικοινωνεί με νοήματα, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα από τους Βούλγαρους στους Έλληνες-Ρωμαίους. Κωνσταντίνος, Μιχαήλ και Αλεξία πορεύονται μέσα σε κινδύνους, για την Ελλάδα-Ορθοδοξία, καθώς αναπτύσσεται μεταξύ τους, μια δυνατή φιλία, που θα εξελιχθεί σε παράφορο αγνό-έρωτα.

Έναν έρωτα που τα δυο αγόρια προσπάθησαν να απαρνηθούν, για να μην προδώσουν την Ελλάδα, και για να μην ματαιώσουν τον ιερό σκοπό, που ήταν ο αγώνας για το έθνος και τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά την φιλοπατρία, και την διαφύλαξη των εθνικών αξιών, που διέπει τους Έλληνες του μεσαίωνα. Όλους εκείνους τους αιώνες οι πρόγονοι μας έδιναν σκληρούς αγώνες, προκειμένου προστατέψουν την πίστη, την ελευθερία, και την συνέχεια του Ελληνικού έθνους. Για αυτό θυσιάζουν κάθε προσωπική επιθυμία, στην αναγκαιότητα της επιβιώσεως, του Ελληνικού έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς. 

Κάθε μέσο ή επιδίωξη που υπηρετεί αυτόν τον μεγάλο σκοπό, είναι ιερό. Ακόμη και η έννοια της φιλίας, που αναγνωρίζεται ως αξία-ιδανικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ οι δυο φίλοι είναι ήρωες. Αχώριστοι, έξυπνοι, αγαπημένοι, γενναίοι, παραμένουν ενωμένοι ως το τέλος αγωνιζόμενοι για την Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα.

Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης θεωρεί σπουδαία υπηρεσία την αντικατασκοπεία, σε αντίθεση με τον Μιχαήλ Ιγερινό που την θεωρεί περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή. Δύο είναι τα μεγάλα αξιώματα, στα οποία τα δυο παιδιά παραμένουν αφοσιωμένα τα δύο παιδιά. Αυτά εiναι η Ελλάδα και η Ορθοδοξία, για τα οποία αξίζει κάθε θυσία, και μεταξύ άλλων, αξίζει κάποιος να καταπνίξει ο κάθε πραγματικός Έλληνας τις προσωπικές του ανάγκες-φιλοδοξίες. Για την αγάπη στην πατρίδα ο Κωνσταντίνος θυσιάζει τη ζωή του.

Για του Χριστού την πίστη την Αγία, το έθνος και τον Μέγα Βουλγαροκτόνο, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις ερωτικές τους επιθυμίες για την Αλεξία. Η Αλεξία είνα ριψοκίνδυνη, δυναμική ανταπεξέρχεται με επιτυχία  την αποστολή της. Στο ορφανό κορίτσι τα γεγονότα της Αδριανούπολης και οι σφαγές των Ελλήνων από τους Βούλγαρους, αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. και του προκαλούν προσωρινή απώλεια ομιλίας. 

Η νεαρή Αλεξία όταν απέκτησε εκ νέου την ομιλία της έμεινε στα βουνά στην αντιρωμαϊκή κατασκοπεία, και με δική της επιλογή συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι εiναι ακόμη δεν είναι σε θέση να ομιλήσει, ώστε να περνάει απαρατήρητη και να μεταφέρει ακίνδυνα πληροφορίες στους Έλληνες αξιωματικούς. Σε αυτές τις αποστολές ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Η Αλεξία ακολουθεί τον Βουλγαροκτόνο, στις εκστρατείες του, με την ελπίδα να συναντήσει τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο.

Είναι πραγματικά αδύνατον να απαριθμήσουμε τα επιτεύγματα του Βασιλείου Β. Οι Βουλγαρικοί πόλεμοι δείχνουν έναν άνθρωπο με μεγάλη αποφασιστικότητα και προσήλωση στους στόχους του. Ήταν δε τόσο δεμένος στους στόχους του, ώστε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης ως το 1025 σε ηλικία 69 ετών. Κατηγορήθηκε για σκληρότητα. Εν τούτοις με βαριά καρδιά εφάρμοσε το νόμο και την προβλεπόμενη ποινή που προβλεπόταν για τους επαναστάτες από το Ρωμαϊκό δίκαιο. Η ενέργεια του δικαιολογείται καθώς η βασικότερη προτεραιότητα του ήταν η προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων-αθώων Ελλήνων, που σκότωναν είτε εξανδραπόδιζαν οι Βούλγαροι. 

Ενδεικτικά σας υπενθυμίζω ότι οι Βούλγαροι κατά την εισβολή τους στην Αδριανούπολη, την ημέρα της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, έπαιρναν τα νεογέννητα Ελληνόπουλα, και τα εκτόξευαν με όλη την δύναμη τους επάνω στους τοίχους των σπιτιών και τα σκότωναν ακαριαία. Οι Βούλγαροι δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν τον πόλεμο και την γενοκτονία των Ελλήνων-Ρωμαίων. Αυτό φαίνεται από την θρυλική σύλληψη του Ιβάτζη στις 15 Αυγούστου 1018, από τον καταδρομέα στρατηγό  και προϊστάμενο της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας Ευστάθιο Δαφνομήλη. O Μέγας Βουλγαροκτόνος αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.  

Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους, μετά την ήττα στο Ακροϊνόν το 740 μ.Χ. σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι, είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν. 

Χαρακτηριστικό ήταν ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι. Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!!

Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό, και στην Αραβική κατάκτηση. 

Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!!  

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ. 

Η στρατηγική του αυτοκράτορα στον Βουλγαρικό πόλεμο, υπήρξε πολύ ευφυής. Έκανε εκστρατείες από το κέντρο προς την περιφέρεια. Τα κατακτημένα εδάφη, τα προστάτευε με μια σειρά από κάστρα, σε καίρια σημεία. Πρώτη σημαντική στρατιωτική βάση, έγινε η Φιλιππούπολη. Αμέσως μετά κατέλαβε, τα φρούρια γύρω από την Σαρδική. 

Με αυτήν την υπέροχη στρατηγική επέτυχε να ελέγξει την Βορειοανατολική διαδρομή, από την πεδιάδα του Ισκέρ μέχρι τον Δούναβη, και από το Περνίκ, στο Ραντομίρ, και μέχρι τα Σκόπια. Με μια νέα σειρά οχυρών στην περιοχή του Δούναβη, εμπόδισε τις προσπάθειες των Κουμάνων (Βουλγάρων), να ενισχυθούν από τους ομοεθνείς τους Ούγγρους και Πετσενέγους-Πατζινάκες. 

Παράλληλα με την προέλαση του προς τα Σκόπια και την μάχη του Αξιού, εμπόδισε τους Βούλγαρους, από μια νέα καταστροφική κάθοδο, και τους υποχρέωσε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, στην πρωτεύουσα τους την Αχρίδα. Οι Βούλγαροι-Κουμάνοι επί Βασίλειου Β, ήταν ένα Τουρκικό παρακλάδι με αρχηγό τον τσάρο Σαμουήλ. Κατέστρεφαν από την εποχή των Ισαύρων την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες και στην πιο καθοριστική καταδρομική αποστολή κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους. 

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Επίσης ο Ιβάτζης θεωρούσε ότι το παλάτι της Πρόνιστας, φυσικά προστατευμένο πανταχόθεν και με μια και μόνον δίοδο, ότι θα ήταν απόρθητο και ασφαλές. Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών και του όρους Μπέλλες. 

Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους και ικανούς για οτιδήποτε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία και την ηθική ζωή. Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση. Οι ανώτεροι ηθικά-πνευματικά και πολιτιστικά Έλληνες κυριάρχησαν, μεγαλούργησαν και επιβίωσαν στους αμυντικούς πολέμους μέσα  από τον παιδεία και την Ορθοδοξία.

Το όνομα του προκαλούσε τον απόλυτο τρόμο στους εχθρούς του Ελληνικού έθνους. Οι αιώνιοι εχθροί του έθνους μας μόνον μια φορά στα παγκόσμια χρονικά βίωσαν τα συναισθήματα του απόλυτου πανικού, του φόβου και της απελπισίας-ασφυξίας. 

Τις χρονιές 996 και 999 μ.Χ. ο Μέγας Βασίλειος πολέμησε τους Αγαρηνούς. Κατά την επιστροφή του για τον Βουλγαρικό μέτωπο, στο πέρασμά του σκορπούσε τον όλεθρο και ισοπέδωνε τα πάντα. Όλα αυτά τα έκανε ως αντίποινα σε νόμιμη άμυνα για τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς, το σκλάβωμα των γυναικών, που έκαναν σε ετήσια βάση, επί πολλούς αιώνες οι Αγαρηνοί εις βάρος, του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.

Έχοντας θέσει τέρμα στις εσωτερικές-εμφύλιες διαμάχες, ο Βασίλειος Β΄ έστρεψε την προσοχή του στους εξωτερικούς εχθρούς της αυτοκρατορίας (Βούλγαροι, Άραβες, Γεωργιανοί, Χάζαροι, Γερμανοί). Ένα διχασμένο έθνος πνευματικά-πολιτικά, στρατιωτικά κοινωνικά, δεν διαθέτει τις απαραίτητες αντιστάσεις, δεν αντιδρά στις εξωτερικές προκλήσεις. Δέχεται ευκολότερα τα μεθοδευμένα ανθελληνικά σχέδια. 

Οι εμφύλιες έριδες είχαν εξασθενήσει την θέση του imperium romanum στα ανατολικά και οι κατακτήσεις του Κουρκουά, του Pallida Mors Saracenorum, και του Ιωάννη Τσιμισκή κινδύνευσαν να πέσουν στα χέρια των Αράβων (Φατιμίδες). Μετά από δύο σημαντικές ήττες στην Αντιόχεια, λόγω προχωρημένης ηλικίας του Δούκα-στρατηγού Μιχαήλ Βούρτζη, το Χαλέπι πολιορκήθηκε και η Αντιόχεια απειλήθηκε από το στρατό των Σαρακηνών. Την δεκαετία του 990, ξανάρχισαν οι εχθροπραξίες με τους Άραβες στη Συρία, στις οποίες ενεπλάκη και το φόρου υποτελές (στο Βυζάντιο) κράτος του Χαλεπίου που ελεγχόταν από την δυναστεία των Χαμδανιδών. 

Το έτος 993/994 ο Τούρκος στρατηγός Μαντζουτακίν πολιόρκησε την Απάμεια  και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης προσέτρεξε σε βοήθεια των Χαμδανιδών του Χαλεπίου. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν ανάμεσα σε δυο ρηχά περάσματα του ποταμού Ορόντη, κοντά στην Απάμεια, στις 15 Σεπτεμβρίου 994. 

Οι Άραβες παρακάμπτουν τους Χαμδανίδες με αποτέλεσμα να βρεθούν στις πλάτες του Ρωμαϊκού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε με μεγάλες απώλειες. Οι Φατιμίδες συνέχισαν την πολιορκία του Χαλεπίου ενώ κατέλαβαν και το Αζάζιον. Η ήττα αυτή προκάλεσε την άμεση επέμβαση του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ με την απόλυση του Βούρτζη από τη θέση του και την αντικατάστασή του από τον Δαμιανό Δαλασσηνό. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τον επόμενο χρόνο εξεστράτευσε με επιτυχία στην περιοχή. Δυστυχώς όλοι οι ιστορικοί πλήν ελαχίστων αποκρύπτουν την συντριβή του Τούρκου στρατηγού Μανγιουτακίν και των 80000 Μωαμεθανών, οι οποίοι και μόνον στην θέα του Βασίλειου Β και των 17000 ανδρών του ετράπησαν σε φυγή. 

Το ένδοξο και συνάμα παράδοξο αυτού του τρομερού επιτεύγματος ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών που είχε στην διάθεση του ο Βασιλιάς ήταν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Έλληνας αυτοκράτορας δεν ήθελε να αποδυναμώσει σε ισχύ τα στρατεύματα που πολεμούσαν στο βόρειο μέτωπο με τον Σαμουήλ. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά πετυχαίνει αυτοκράτορας τόσο μεγάλες νίκες, με τόσο μικρό στράτευμα αριθμητικά και το οποίο στην συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούνταν από αιχμάλωτους πολέμου. 

Ουδέποτε το τόλμησε αυτό στα παγκόσμια χρονικά άλλος αυτοκράτορας-ηγεμόνας και αν το επιχειρούσε θα είχε ήδη δολοφονηθεί μαζί με τους λίγους αριθμητικά στρατιώτες του. Την πλειοψηφία του Ρωμαϊκού στρατεύματος αποτελούσαν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου. 

Το σωτήριο έτος 1017 το μοναδικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας εκστράτευσε για πολλοστή φορά ενάντια στους Κουμάνους. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας στην Καστοριά έφτασαν πληροφορίες από την Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία με επικεφαλής τον στρατηγό Δαφνομήλη και τον Νικήτα, ότι ο κυβερνήτης Κρακράς σχεδίαζε να επιτεθεί στη βορειοανατολική Βουλγαρία με σκοπό να ανακτήσει τα κατακτημένα εδάφη. 

Η κίνηση αυτή έγινε με την συνεργασία των ομοεθνών που τότε ζούσαν βόρεια του Δούναβη. Ο Βουλγαροκτόνος όταν έμαθε για αυτήν την δυσμενή εξέλιξη, έλυσε την πολιορκία της Καστοριάς και έσπευσε προς τα βόρεια για να προστατέψει τα Ρωμαϊκά εδάφη. 

Εν τούτοις οι Πετσενέγοι στο άκουσμα ότι θα αντιμετωπίσουν τον Έλληνα αυτοκράτορα ανακάλεσαν την αρχική τους απόφαση και αρνήθηκαν να πολεμήσουν μαζί με τους Βουλγάρους, οπότε ο Βουλγαροκτόνος πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Κατά την επιστροφή του από τον βορρά, τον φθινόπωρο του 1017, ο Μέγας Βασίλειος επιτέθηκε και κατέλαβε το φρούριο της Σέτινας το οποίο βρίσκεται ανατολικά από το χωριό Σκοπός της Φλώρινας. Το κάστρο ήταν μικρό αλλά οι αποθήκες του ήταν γεμάτες σιτάρι. Ο αυτοκράτορας μοίρασε το σιτάρι στους κατοίκους και ότι περίσσεψε το έκαψε. ΟΙ Βούλγαροι αντέδρασαν και υπό την ηγεσία του τσάρου Ιβάν Βλαντισλάβ βάδισαν εναντίον των Ρωμαϊκού στην Σέτινα.

Ο Βασίλειος έστειλε εναντίον των Βουλγάρων που πλησίαζαν ένα τάγμα με επικεφαλής τον στρατηγό-Δούκα Κωνσταντίνο Διογένη. Η μονάδα αυτή έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων και περικυκλώθηκε. Θρυλικά έμειναν τα λόγια του όταν σε ηλικία 60 ετών τον ενημέρωσαν ότι ο Στρατηγός Κων. Διογένης, στις εσχατιές της Μακεδονίας έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων, και δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Τότε ο ηλικιωμένος Αυτοκράτορας Βασίλειος Β ανέβηκε στο πρώτο άλογο που βρήκε μπροστά του λέγοντας : «ὅστις πολεμιστής, ἀκολουθείτω μοι»  και όρμησε εναντίον των εχθρών. 

Μόλις τον είδαν οι Βούλγαροι έντρομοι άρχισαν να κραυγάζουν «βεζεῖτε ὁ τζέσαρ» (τρέξτε ο βασιλιάς) και τράπηκαν σε άτακτη φυγή, συμπεριλαμβανομένου και του τσάρου. Ο Βασίλειος έφτασε πρώτος με συνέπεια να πολεμήσει, στην μάχη για αρκετά λεπτά ολομόναχος. Ο  Ελληνικός Στρατός έτρεξε από πίσω του, όλοι οι Έλληνες για να πολεμήσουν, όμως έπρεπε πρώτα να ετοιμάσουν τα άλογα, και να βάλουν τον πολεμικό τους εξοπλισμό. 

Με την άτακτη υποχώρηση άρχισε να τους καταδιώκει το τάγμα του Διογένη, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίσουν ένα τμήμα του Βουλγαρικού στρατεύματος. Στην συνέχεια ο Ρωμαϊκός στρατός αποχώρησε από την περιοχή και λίγο μετά τον Ιανουάριο του 1018, ο Αύγουστος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη.  Κανένας άλλος Βασιλιάς στην παγκόσμια ιστορία δεν τόλμησε να επιτεθεί ολομόναχος σε παρόμοια περίπτωση. Εν τούτοις οποιοσδήποτε αν το επιχειρούσε θα είχε χάσει την ζωή του. 

H γεωγραφική θέση και η μορφολογία του εδάφους (Χαράδρα) δεν άφηναν κανέναν περιθώριο. Ο Μέγιστος του Ελληνισμού όχι μόνον έβαλε για πολλοστή φορά σε κίνδυνο την ζωή του στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα, αλλά αν σκοτωνόταν θα άλλαζαν εντελώς τα γεωστρατηγικά και τα γεωπολιτικά δεδομένα. Οι Βούλγαροι θα είχαν την ψυχολογία με το μέρος τους και θα χανόταν δια παντός η Μακεδονία και η Θεσσαλία από το Imperium Roanum. Ο Βουλγαρικός στρατός αποδείχτηκε ότι ήταν ο πιο σκληροτράχηλος και επικίνδυνος κατά την αρχαία και την μεσαιωνική εποχή. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Η επανάσταση των Βουλγάρων το έτος 1018 μ.Χ. βρισκόταν προς το τέλος της. Όμως ένας Βούλγαρος στρατηγός άλλαξε τα δεδομένα, καθώς αποφάσισε να συνεχίσει τις επαναστατικές δραστηριότητες. Ο Βασίλειος ήταν μεγάλος στρατηγός και λαμπρός πολιτικός. 

Για αυτό από την αρχή του πολέμου, τους Βούλγαρους στρατηγούς που συνθηκολόγησαν τους δέχθηκε με τιμές- αξιώματα ανάλογα με την θέση και την αξία του καθενός. Επίσης κάποιους εξ αυτών τους πάντρεψε με Ελληνίδες, Εν τούτοις δύο Βούλγαροι στρατηγοί δεν επιθυμούσαν να παραδοθούν. Νικολιτσάς και Ιβάτζης ήταν αποφασισμένοι να μην υποταχθούν. Ο Ιβάτζης συγκέντρωσε στρατό και να συνεχίσει την επανάσταση, με στόχο να γίνει Τσάρος της Βουλγαρίας. Στην πλαγιά ενός απόκρημνου όρους, βρισκόταν το κτήμα των Τσάρων η Πρόνιστα. 

Ήταν ωραία τοποθεσία και παράλληλα ήταν φυσικά προστατευμένη από μια στενή κλεισούρα. Υπήρχε μόνος ένας δρόμος που ανέβαινε στο κτήμα. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός ανδρών ήταν αρκετός για να σταματήσει ολόκληρο στράτευμα. Εκεί είχε καταφύγει ο Ιβάτζης και είχε κατορθώσει να μαζέψει γύρω του αρκετό στρατό, με αποτέλεσμα να μην φοβάται την επίθεση του Αυτοκράτορα. Μόλις το έμαθε ο Βασίλειος έφυγε από την Αχρίδα αφήνοντας στην θέση του τον στρατηγό Ευστάθιο Δαφνομήλη. Ο βασιλιάς πήγε στην Διαβολή για να βρίσκεται πιο κοντά στην απόρθητη επαναστατημένη Βουλγαρική περιοχή. 

Ο στρατηγός Δαφνομήλης ανέμενε πληροφορίες σχετικά με την περιοχή που είχε καταφύγει ο Ιβάτζης, από έναν αξιωματικό του στρατού, που υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Με βάση τις πληροφορίες που έδωσε ο αξιωματικός στον στρατηγό, κάθε στρατιωτική επιχείρηση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω της φυσικής οχυρώσεως του κτήματος που βρισκόταν το Βουλγαρικό αρχοντικό. Τότε ο γενναίος Δαφνομήλης αποφάσισε να κινηθεί μόνος του σε μια αποστολή αυτοκτονίας. 

Σε αυτό το απονενοημένο διάβημα τον ακολουθούσαν και δύο αξιωματικοί της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας ο Νικήτας και ο Μιχαήλ Ιγερινός. Ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Οι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί ήταν αποφασισμένοι να επιτύχουν την αποστολή τους, ενάντια σε κάθε λογική. Αυτή είναι και και το υπέρτατο Ελληνικό αξίωμα. 

Η αποστολή ήταν να συλλάβουν τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη μέσα στο κτήμα του, και να τον οδηγήσουν στον Βουλγαροκτόνο. Ο Ιβάτζης ήταν περιστοιχισμένος από χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς. Ο Βούλγαρος αξιωματούχος αποφάσισε να εορτάσει την ημέρα της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) στο παλάτι της Πρόνιστας, με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια.  Στα πλαίσια των εορτασμών σε μια επίδειξη δύναμης και εντυπωσιασμού κάλεσε μεταξύ άλλων και τους συγγενείς του στο αρχοντικό. Βασιλικά τους υποδέχθηκε και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Με μια καταδρομική ενέργεια οι Έλληνες αξιωματικοί τον συνέλαβαν και τον τύφλωσαν.

Ο Ιβάτζης με τα μάτια τρυπημένα, το στόμα φιμωμένο, σχεδόν αναίσθητος και αιμόφυρτος βρέθηκε δεμένος στα χέρια των αντιπάλων του. Τότε ο στρατηγός Δαφνομήλης έδωσε εντολή να πάρουν τον αόμματο και να κατευθυνθούν στον πύργο. Οι τρεις Έλληνες πηγαίνουν πίσω στο παλάτι, και με τόλμη περνούν από μέσα από την αυλή, εμπρός σε όλους τους σωματοφύλακες και τους στρατιώτες, οι οποίοι άναυδοι έβλεπαν το παράδοξο και απίστευτο γεγονός.

Ανάμεσα στους προσκαλεσμένους και στο στράτευμα ταχύτατα διαδόθηκε η θλιβερή είδηση. Τύφλωσαν τον Ιβάτζη. Το κτήμα των Τσάρων απέκτησε πολεμική χροιά. Από παντού καταφθάνουν οπλισμένοι Βούλγαροι και περικυκλώνουν τους Έλληνες, φωνάζοντας  "Σκοτώστε τους, Θάνατος στους προδότες." Μερικοί έφεραν πίσσα, ξύλα και άχυρα, για να τους κάψουν ζωντανούς. Από το παράθυρο ο στρατηγός Δαφνομήλης κοίταζε ατάραχα το εξαγριωμένο πλήθος. "Εδώ. Η θα νικήσουμε η θα πεθάνουμε", είπε στους Έλληνες αξιωματικούς.  

Τότε βγήκε στο παράθυρο αψηφώντας τις πέτρες και τις σαΐτες που ερχόταν εναντίον του και ζήτησε να μιλήσει. Απευθυνόμενος στους Βούλγαρους τους είπε : "Τον άρχοντα σας δεν τον τύφλωσα από προσωπικό μίσος. Ποιος από σας είναι τόσο ανόητος που νομίζει ότι ήρθα με δική μου πρωτοβουλία να αντιμετωπίσω τόσο επικίνδυνες καταστάσεις ; Είμαι εδώ διότι με έστειλε ο αυτοκράτορας. Εκτελώ διαταγές. Αν αποφασίσετε να μας σκοτώσετε, ο Βασίλειος θα εκδικηθεί για τον θάνατο μας, και για κάθε έναν από εμάς θα σκοτώσει χιλιάδες Βούλγαρους."  

Στο άκουσμα και μόνον του Βουλγαροκτόνου έντρομοι εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αντιστάσεως. Τους κυρίευσε δέος και πανικός ενθυμούμενοι την μάχη του Κλειδιού πριν από τέσσερα χρόνια (29/7/1014). Αμέσως οι περισσότεροι Βούλγαροι άρχισαν να αποχωρούν. Λίγο αργότερα συγκλονισμένοι από το αναπάντεχο γεγονός, κάλεσαν τον στρατηγό Δαφνομήλη και του είπαν πως υποτάσσονται στον Έλληνα Βασιλιά και παραιτούνται από κάθε αντίσταση, με την προυπόθεση ο Αύγουστος να τους δώσει αμνηστία. Και τότε έγινε κάτι πρωτάκουστο στην παγκόσμια ιστορία. 

Οι τρεις τολμηροί Έλληνες κατέβηκαν από το δωμάτιο όπου είχαν κλειστεί, μεταφέροντας τον τυφλωμένο Ιβάτζη, και εξήλθαν χωρίς να τολμήσει να τους επιτεθεί κανείς. Έφυγαν εντελώς ανενόχλητοι !!! Στις 16 Αυγούστου 1018 ο Βουλγαροκτόνος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό το οποίο έβλεπε. Οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί κρατούσαν στα χέρια τους αόμματο, τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη και ο πόλεμος είχε τελειώσει.  Ο αυτοκράτορας διόρισε στρατηγό του θέματος του Δυρραχίου τον Δαφνομήλη και του χάρισε όλη την περιουσία του Ιβάτζη. 

Για πολλοστή φορά βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την κοίμηση της, να συλλάβουν οι Έλληνες τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν. 

ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. 

Ο Βασίλειος επέτυχε το απόλυτο σε όλα. Πολεμούσε πολύ γενναία στην πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών. Έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Oι επιτυχίες του Βουλγαροκτόνου δεν ήταν ποτέ βασισμένες, επάνω στην βαρύτατη φορολογία των φτωχών-Ελλήνων υπηκόων. Ουδέποτε το έκανε άλλος βασιλιάς αυτό το πράγμα, στον υπέρτατο βαθμό. 

Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων. Στον αντίποδα ο Λατίφωνος Ιουστιανιανός ο Α, εισέπρατε τους ετήσιους, ακόμη και με ξυλοδαρμούς των υπηκόων. Όλα αυτά για να κάνει άσκοπους, επιθετικούς πολέμους, στα πλαίσια της υστεροφημίας του.  

Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι. Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν αποσπάσει άδικα από τους φτωχούς, και τα έδωσε πίσω στους δικαιούχους. 

Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιατικά κτήματα. Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους αφαιρούσε ολόκληρη την περιουσία.Τους απολύτως κακούς-πλούσιους που δεν άλλαζαν τακτική, τους κατάντησε ζητιάνους στα καπηλειά και στα πανδοχεία της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά κατάργησε ακόμη και το δικαίωμα των δυνατών σε περίπτωση φόνου, να εξαγοράζουν την θανατική ποινή. Μεγάλωσε με δικά του έξοδα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών.  

Σπούδαζε τα αγόρια και εν συνεχεία τα έκανε στρατιώτες-αξιωματικούς, για να πολεμούν δίπλα του στα πεδία των μαχών. Διότι πολεμούσε για περισσότερο από τριάντα συνεχόμενα χρόνια, με Βούλγαρους, Άραβες, Χάζαρους, επαναστάτες κλπ.

Το αποτέλεσμα ήταν εκείνες οι γενιές των ορφανών παιδιών, να μεγαλώσουν και να πολεμούν δίπλα, στον Βασίλειο, στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό στοιχείο για τις στρατιωτικές, επιτυχίες του Βασίλιεου. Επίσης όλα τα ορφανά κορίτσια που οι γονείς του σκοτώθηκαν στις μάχες, τα έδινε προίκα και τα πάντρευε. Κανένας άλλος βασιλιάς στον κόσμο δεν έχει κάνει τόσες πολλές ελεημοσύνες-φιλανθρωπίες όπως είχε κάνει ο Βουλγαροκτόνος. Υπήρξε ο μέγιστος προστάτης των φτωχών και των κατατρεγμένων. Ήταν ο μοναδικός Έλληνας στα παγκόσμια χρονικά από καταβολής κόσμου, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ τους φτωχούς. Κανένας άλλος δεν βοήθησε τόσους πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κανένας άλλος Βασιλιάς, δεν εξίσωσε κοινωνικά τους φτωχούς με τους πλούσιους.

Η νομοθεσία του ήταν εξίσου δίκαιη και πολύ σκληρή για την κοσμική και την Εκκλησιαστική εξουσία. Καμία διαμαρτυρία δεν τον έκανε ποτέ να αλλάξει γνώμη. Όσες φορές του ζήτησε πίσω ο Πατριάρχης Σέργιος τα κτήματα της Εκκλησίας και των πλουσίων, ο Βασίλειος ήταν ανένδοτος και δεν δεχόταν ούτε καν να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επί των ημερών του δεν υπήρχαν οφίκια-αξιώματα, για ιστορικές προσωπικότητες όπως οι Πατριάρχες Πολύευκτος, Κηρουλάριος και για πολιτικούς όπως ο Βασίλειος Λεκαπηνός, ο Ιωσήφ Βρίγγας και ο Μιχαήλ Ψελλός. Ενδεικτικό ήταν ότι άφησε δύο φορές κενό τον Πατριαρχικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη. 

ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Ο Βασίλειος Β από τα 18 του χρόνια μέχρι τον θάνατο του, έζησε χωρίς καθόλου γυναίκες. Δεν παντρεύτηκε ποτέ ώστε να είναι σε θέση να απελευθερώσει την Μακεδονία και παράλληλα να προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο την Ελλάδα. Ο Βασίλειος στερήθηκε κάθε ανθρώπινη χαρά, για να προστατέψει την Μακεδονία και την Ελλάδα από τους θανάσιμους κινδύνους, που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή. Θυσίασε όλη του την ζωή, για τον Χριστό, την Ελλάδα και την Μακεδονία. 

Αυτό διότι είδε το πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάσταση για την αυτοκρατορία και το έθνος. Κοιμόταν σε όλη την ζωή του στο έδαφος, ενώ έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες. Ουδέποτε πολέμησε κάποιος βασιλιάς στην πρώτη γραμμή, της κάθε μάχης-πολέμου μέχρι τα 69 του χρόνια, για να απελευθερώσει την Μακεδονία και οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελληνικής-Ρωμαϊκής επικράτειας. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος βασιλιάς να πολεμήσει σε ηλικία πάνω από τα 60 και να κάνει επιθέσεις ολομόναχος χωρίς σωματοφύλακες για να κερδηθεί η εκάστοτε μάχη-πόλεμος, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας. 

Όσα χρόνια κυβέρνησε οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα από την Κάτω Ιταλία μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Εξαιτίας του δυναμισμού, της αποφασιστικότητας και της Φιλοπατρίας του Βουλγαροκτόνου το Ρωμαϊκό κράτος είχε μεγαλύτερη έκταση, δύναμη και ασφάλεια από την ημέρα, που δημιουργήθηκε.  

Πότε άλλοτε δεν είχε ξαναγίνει κάτι παρόμοιο με το μοναδικό επίτευγμα του Βασίλειου. Από το Αζερμπαϊτζάν μέχρι την Κροατία ο Βασιλιάς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Το ίδιο και στο εσωτερικό της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πλούσιοι βρισκόταν υποταγμένοι και ανίσχυροι κάτω από την πανίσχυρη εξουσία του Αυτοκράτορα. 

Η στρατιωτική υπεροχή του Ρωμαϊκού κράτους έφερε την αύξηση της πολιτικής ισχύος, την εδραίωση του Χριστιανισμού και του Ελληνικού πολιτισμού, εντός και εκτός των συνόρων στις χώρες που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία. Από όλους τους ηγεμόνες μόνον ο Βασίλειος εφάρμοσε πιστά το απόλυτο αυτοκρατορικό Ελληνικό-Ρωμαϊκό ιδεώδες, της απεριόριστης δύναμης και πρόνοιας του Χριστού. 

Κυριολεκτικά φαινόταν να είναι απεσταλμένος του Χριστού για να αποδείξει ότι ήταν εφικτό να γίνει η πολιτική θεωρία της Pax Romana πράξη. Αυτή ήταν ένωση των Ορθοδόξων λαών κάτω από την εξουσία του Έλληνα- Χριστιανού μονάρχη της βασιλεύουσας, ένα αξίωμα το οποίο έθεσαν ως στόχο οι προηγούμενοι αυτοκράτορες, το επέτυχε μόνον ο Βασίλειος. 

Ήταν ο απόλυτος παντοκράτορας του στρατού, των πολιτικών και των Εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Η εξουσία του ήταν πλαισιωμένη με Θεϊκή παντοδυναμία και ευλογία. Ενδεικτικό ήταν το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, για να προστατέψει τον νεαρό αυτοκράτορα Βασίλειο Β, κατά την επανάσταση του Βάρδα Φωκά. Πραγματικά δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει όμοιος του Βουλγαροκτόνου. 

Mε μια εντολή του Έλληνα αυτοκράτορα Ρώσοι και Σλάβοι σταμάτησαν τους εχθρούς των Ελλήνων στην Κάτω Ιταλία. Αρμένιοι πολεμούσαν στον Δούναβη και Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στο Βασπρακάν. Όταν βρισκόταν στην πρωτεύουσα ντυνόταν απλά. Για μια και μοναδική φορά ένας Έλληνας βασιλιάς συγκέντρωσε τόσες πολλές ικανότητες. Υπήρξε ο πιο αφοσιωμένος και φιλόπονος-φιλόπατρις ηγεμόνας. 

Ήταν ο βασιλιάς-αυτοκράτορας με την ακατάλυτη αποφασιστικότητα, την στρατηγική ετοιμότητα του Δομέστικου των σχολών και την σχολαστική ακρίβεια, του λοχία εκπαιδευτή. Ήταν πολύ γενναίος στα πεδία των μαχών, και ήταν ακαταπόνητος στις σωματικές κακουχίες. Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο να προστατέψει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες που προετοίμαζαν οι Γερμανοί. Όσο ζούσε οι Γερμανοί (Φράγκοι-Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι) και οι Σελτζούκοι, δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν.

Έντρομοι περίμεναν να πεθάνει για να ολοκληρώσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αν τολμούσαν να επιτεθούν στην αυτοκρατορία θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Οι ανθέλληνες Γερμανοί επί της Βασιλείας του Βουλγαροκτόνου γνώρισαν τον απόλυτο τρόμο. Για αυτό και κατά την τέταρτη-εωσφορική Σταυροφορία, όταν κατέκτησαν την αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα της, άνοιξαν τον τάφο του Βουλγαροκτόνου, τοποθέτησαν τον σκελετό επάνω σε ένα δέντρο και έβαλαν στο στόμα του μια φλογέρα. Ουδέποτε το έκαναν αυτό σε άλλο αυτοκράτορα. 

Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος των Γερμανών για τον Βασίλειο, ο οποίος ελάχιστα έλειψε να ματαιώσει τα εθνοκτόνα και γενοκτονικά σχέδια τους. Είναι βέβαιον ότι σε περίπτωση που είχε παραμείνει στην ζωή ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ότι οι Γερμανοί και οι Σελτζούκοι θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και δεν θα ήταν σε θέση να κατακτήσουν διαδοχικά την αυτοκρατορία. Κανένας άλλος βασιλιάς σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία δεν πήγε να πολεμήσει σε ηλικία 69 ετών, παρά μόνον ο Βασίλειος Β. 

Η ενέργεια αυτή μας δείχνει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γερμανική αυτοκρατορία και οι συν αυτώ (Σελτζούκοι). Η τύχη του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους και του έθνους κρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.Χ. Ήταν η ημέρα που έφυγε από την ζωή ο κορυφαίος Έλληνας όλων των εποχών.  Δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος. Σχεδίαζε να επιτεθεί στην υπό Γερμανική κατοχή Ιταλία. Είχε ήδη στείλει στρατιωτική προπομπή με επικεφαλής τον Ορέστη. 

Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου Για μια και μοναδική φορά στην παγκόσμια εξουσία οι φτωχοί γνώρισαν την απόλυτη ευημερία-προστασία και εξισώθηκαν κοινωνικά με τους πλούσιους. Ουδείς Άγιος της Ορθοδόξου Πίστεως βοήθησε και προστάτεψε τόσους πολλούς αδύναμους-φτωχούς και κατατρεγμένους ανθρώπους με τόσο μοναδικό-εξαιρετικό τρόπο. 

Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδική του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του.   Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά. 

Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους. Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά. 

Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. 

Για όσους δεν γνωρίζουν ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής-εκπολιτιστής καθώς όπως διαβάζουμε καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο στα επιτεύγματα του Μ. Αλεξάνδρου διαδραμάτισε ο μεγάλος σοφός από τα Στάγειρα.Στον αντίποδα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος στην εποχή του δεν είχε διδάσκαλο αντάξιο του Αριστοτέλους, παρά την φιλομάθεια και την μεγάλη αγάπη του για τον Αριστόκλειο πολιτισμό. 

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιός του Δία αλλά ήταν μαθητής του Αριστοτέλη. Η επιρροή του Αριστοτέλη στον Αλέξανδρο ήταν καταλυτική σχετικά με την θρυλική εκστρατεία του. Σοφία,  εντιμότητα  δικαιοσύνη και  επιστήμες  δίδαξε ο μεγάλος δάσκαλος στον μαθητή του.  

Ο Αριστοτέλης δίδαξε στον Αλέξανδρο όλες τις επιστήμες και τον κατέστησε πανεπιστήμονα. Μεταξύ άλλων ο μεγάλος Σοφός του δίδαξε ποίηση, Πίνδαρο και Όμηρο. Τα Ομηρικά Έπη ήταν τα αγαπημένα του νεαρού μαθητή και το αντίγραφο της «Ιλιάδας» με την ιδιόχειρη αφιέρωση του Αριστοτέλη το είχε πάντα ο Μακεδόνας Στρατηλάτης σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του. 

Ο Φιλόσοφος έδωσε έμφαση στην Ηθική και την Πολιτική. Με βάση τις διδαχές του Σταγειρίτη ο Αλέξανδρος, συνοδευόταν  στην εκστρατεία του από πολλούς Φιλοσόφους, Ιστορικούς και επιστήμονες. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία Βασιλιάς ξεκίνησε εκστρατεία έχοντας δίπλα του ιστορικούς, φυσικούς, μαθηματικούς, γιατρούς, φιλοσόφους, γεωγράφους. Πολύ σημαντικό ήταν ότι κάποιοι από τους στρατηγούς του Αλεξάνδρου ήταν και εκείνοι μαθητές του Αριστοτέλη, με αποτέλεσμα να γίνουν μέτοχοι της Αριστοτελικής και της Αριστόκλειας παιδείας. 

Ο μεγάλος Έλληνας διέδωσε παντού την Ελληνική γλώσσα, τον Ελληνικό πολιτισμό και τα ελληνικά γράμματα. Κατά την «Ελληνιστική Περίοδο», όλοι οι λαοί της Ανατολής είχαν ως επίσημη γλώσσα την Ελληνική και διδάσκονταν Αριστοκλή και Αριστοτέλη. Αρκετοί στρατηγοί και συμπολεμιστές του Αλεξάνδρου συνέγραψαν ιστορία. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Καλλισθένης, ο Ολύνθιος που ήταν ανεψιός του Αριστοτέλη, ο Αριστόβουλος γεωγράφος-αρχιτέκτονας, που έγραψε επίσης την ιστορία της εκστρατείας, καθώς και ο Πτολεμαίος με τον Νέαρχο. Δυστυχώς δεν έχει κανένα από τα έργα αυτά διασωθεί. 

Οι γράφοντες είχαν την εντολή να παραδίδουν αντίγραφα τους έργου τους στον Φιλόσοφο από τα Στάγιρα. Ο Αλέξανδρος και οι στρατηγοί του, είχαν το ασύγκριτο πλεονέκτημα να διδαχτούν τον Ελληνικό πολιτισμό τον Αριστοτέλη που ήταν από τους μεγαλύτερους Σοφούς όλων των εποχών. Διαβάστε σχετικά την παραπομπή (1). Με βάση τα προαναφερόμενα ο Αλέξανδρος συνδύαζε δύο πολιτισμούς τον  Διονυσιακό και τον Αριστόκλειο. Εν τούτοις έδινε έμφαση στην Διονυσιακή κουλτούρα.   

Εν τούτοις για την προσωπική του δόξα και την διάδοση του πολιτισμού έγινε η αιτία να χαθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Όπως αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως αντίγραφο της Ουράνιας Βασιλείας δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους. 

Το Imperium Romaunm του Βοσπόρου έκανε μόνον αμυντικούς πολέμους. Από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω την στήλη Γεωστρατιγικής-Ιστορίας, Ορθοδοξίας και επιβώσεως από τον υβριδικό πόλεμο (Επικρατεέιν η Απόλλυσθαι-Ισχύς Διά της Γνώσεως), έχω επισημάνει με προσωπική μου παρατήρηση πολλές φορές ότι μια στρατιωτική-πολιτική και μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ζωής των πολιτών η των υπηκόων. 

Oι επιτυχίες του Βασιλείου B και του Ηράκλειου σε πολιτικό-στρατιωτικό επίπεδο δεν ήταν ποτέ βασισμένες επάνω στην βαρύτατη φορολογία, την δυστυχία, την εξαθλίωση, την στέρηση της ελευθερίας, την κατάκτηση και την θανάτωση των αντιπάλων εθνών με στόχο την προσωπική τους δόξα. Ήταν καθαρά σε νόμιμη άμυνα.  

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μέτοχος του Διονυσιακού πολιτισμού και Μέγας εκπρόσωπος της Διονυσιακής κουλτούρας εξαιτίας της μητέρας του Μυρτάλης-Ολυμπιάδας. Αντιθέτως ο Έλληνας Ηράκλειος από την Αγιοτόκο Καππαδοκία, ήταν εκπρόσωπος του Αριστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. 

Δυστυχώς οι Χριστιανοί μεταξύ άλλων αγνοούν ότι ο Μέγας Ηράκλειος έφερε πίσω το Ιερότερο σύμβολο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έφερε πίσω απολύτως τίποτα. Τα επιτεύγματα του Αριστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας είναι παγκοσμίως μοναδικά. 

Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε έναν επεκτατικό πόλεμο για την προσωπική του καταξίωση και την διάδοση του πολιτισμού. Στην εποχή του δεν κινδύνευε ο Ελληνισμός από τους Πέρσες με αφανισμό. Επίσης εάν ο Μακεδόνας Στρατηλάτης έχανε τους κατακτητικούς πολέμους η Ελλάδα δεν θα είχε συνέπειες. Ο Αλέξανδρος ήταν επιτιθέμενος και δεν βρισκόταν σε καθεστώς απόλυτης πίεσης. Στον Αντίποδα ο Μέγας Ηράκλειος και ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον ήταν σε αμυντικούς πόλεμους, αντιμετώπιζαν πρωταφανείς καταστάσεις που δεν είχαν λάβει χώρα ποτέ ξανά σε παγκόσμιο επίπεδο !!! 

Οι Έλληνες Βασιλείς του μεσαίωνα (Βασίλειος Β-Ηράκλειος)  ήταν υπό καθεστώς ασφυκτικής πιέσεως καθώς βρέθηκαν στις πιο κρίσιμες ιστορικές στιγμές για την επιβίωση του Ελληνικού έθνους από καταβολής κόσμου. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού ήταν αποφασισμένοι να τελειώσουν οριστικά-αμετάκλητα τον Ελληνισμό. Αυτό είναι εμφανές με βάση τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν την Αραβική Αυτοκρατορία. 

Εάν χανόταν οι πόλεμοι αυτοί θα είχαμε την κατάκτηση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του Βοσπόρου και τον αφανισμό του Ελληνισμού σε όλους τους τομείς (βιολογικά-πληθυσμιακά, πολιτιστικά κλπ). Είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες που αντιμετώπισαν τους Πέρσες Ηράκλειος και Αλέξανδρος και το Μοναδικό Φαινόμενο της Ελληνικής και της Παγκόσμιας ιστορίας τους Βούλγαρους. Ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες σε πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο τις εποχές που έγιναν οι πόλεμοι ανάμεσα στον Αλέξανδρο και την δυναστεία των Αχαιμενιδών. Και τελείως διαφορετικό το καθεστώς για τον Ηράκλειο ενάντια στην δυναστεία των Σασσανιδών και του Μέγα Βασίλειου ενάντια στους Σλάβους-Κουμάνους.  

Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επαρχία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Ά Τσιμισκή. 

Κατόπιν λανθασμένης διπλωματικής κινήσεως του Αγίου-αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους, άλλαξαν ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στα Βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα Βουλγαρικά εδάφη, στην συνέχεια αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έγιναν πολύ απειλητικοί προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β Φωκάς, καθώς δεν ήταν σε θέση να διεξάγει πολέμους σε δύο μεγάλα μέτωπα παράλληλα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.

Ο Ελληνοαρμένιος Ι. Τσιμισκής νίκησε τους Ρώσους και τους απομάκρυνε από την Βαλανική χερσόνησο. Η Βουλγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Α Κουρκουά, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής. Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το νέο Βουλγαρικό βασίλειο σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. 

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό. 

Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος. 

Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού. Οι ιστορικές αναφορές για την τύφλωση τόσο χιλιάδων Βούλγαρων ήταν κίβδηλες. 

Το γεγονός της τύφλωσης τόσων χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτών δικαίως έχει αμφισβητηθεί από τους σύγχρονους ιστορικούς και όχι μόνον. Πρακτικά ήταν αδύνατη η εφαρμογή της ποινής σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μέρος των ιστορικών αμφιβάλει ότι παραβρέθηκαν 15000 η και περισσότεροι Βούλγαροι στρατιώτες στην μάχη του Κλειδιού. Σε ένα τόσο στενό πέρασμα πρακτικά είναι αδύνατον να συμβεί αυτό όπως αναφέρουν. 

Ένας άλλος ιστορικός απορρίπτει πλήρως αυτές τις αναφορές και υπογραμμίζει ότι είναι επινόηση από τον Ιωάννη Σκυλίτζη, Ο ιστορικός και πολιτικός αξιωματούχος, ως γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής αριστοκρατίας είχε κάθε λόγο να διασκευάσει τα γεγονότα του Κλειδίου με σκοπό να εκθέσει τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. Είναι αρκετά πιθανό η ποινή αυτή να μην εκτελέστηκε ποτέ η να εφαρμόστηκε σε μερικές δεκάδες είστε εκατοντάδες Βούλγαρους.

Στην εποχή του Βουλγαροκτόνου οι ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι οι οποίοι ήταν και χρονογράφοι-ιστορικοί, μισούσαν θανάσιμα τον Βασίλειο Β γιατί κυβέρνησε εντελώς μόνος του το Ρωμαϊκό κράτος χωρίς συμβούλους. Διότι έθεσε όλους τους διανοούμενους-πολιτικούς στο περιθώριο, δεν  συγχώρεσαν ποτέ αυτή την επιλογή του οι Έλληνες και ξένοι διανοούμενοι μέχρι και σύγχρονη εποχή. 

Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του, και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου, ώστε το Ελληνικό έθνος να παραμείνει στον δρόμο Θεού, Ο Ελληνισμός είχε στήριγμα έναν θεόσταλτο ευεργέτη, που ήταν ένας πραγματικός ισαπόστολος, καθώς πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε πόλεμο, έχοντας πάντοτε στο ένα χέρι του μια εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου !  Αυτό είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη ότι ο Χριστός επιτρέπει την νόμιμη άμυνα στους Έλληνες. 

Ο υιός του Ρωμανού και της Θεοφανούς υπήρξε  ο ακοίμητος και ακαταπόνητος φρουρός του Ελληνικού Έθνους και της Ορθόδοξου πίστεως! Ήταν Αρχάγγελος επί γης με πύρινη ρομφαία! Για αυτό και προσπαθούν να τον εξαφανίσουν από την Ελληνική ιστορία οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού, για να μην μάθουν οι νεοέλληνες τα θρυλικά του κατορθώματα. 

Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδκή του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του.   Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury.αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά.  

Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους. Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών.  

Ο Βασίλειος εφάρμοσε με βαριά καρδιά την Ρωμαϊκή νομοθεσία. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επικράτεια επί Ιωάννη Α Τσιμισκή και επαναστάτησε επί Βασίλειου Β. Παρά τις προσπάθειες να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, τα αξιώματα και τα προνόμια που έδωσε σε κάποιους Βούλγαρους στρατηγούς για να σταματήσουν τις ανελέητες σφαγές-καταστροφές και σκλάβωμα αμάχων Ελλήνων, οι Βούλγαροι στρατηγοί εξαπατούσαν τον Έλληνα αυτοκράτορα. Για αυτό και επέστρεφαν στα πεδία των μαχών συνεχίζοντας την εγκληματική τους δράση εις βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Τότε εξαναγκάστηκε συμβολικά να εφαρμόσει την Ρωμαϊκή νομοθεσία. 

Ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ, ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ, ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ΜΕΓΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΣ) ΈΚΑΝΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. 

ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΟΤΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ-ΜΠΕΝΑΚΗ (ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ), Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΡΥ ΓΚΡΕΓΚΟΥΑΡ ΚΑΙ Ο ΓΡΑΦΩΝ (ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ). 

ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΆ ΑΙΣΘΆΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ-ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΝΑ ΕΥΧΑΤΙΣTHΣΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΑΝΡΥ ΓΚΡΕΓΚΟΥΑΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.  

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Περιεχόμενα : 

• Α'. Έλληνες και Βούλγαροι
• Β'. Σκλαβιά
• Γ'. Το νικημένο θηρίο
• Δ'. Ο όρκος
• Ε'. Στο παλάτι
• ΣΤ'. Ο γάμος
• Ζ'. Πραματευτής και παραγιός
• Η'. Ο καλόγερος
• Θ'. Οι λύκοι
• Ι'. Ο πάτερ Πανφούτιος
• ΙΑ'. Ο κατάσκοπος
• ΙΒ'. Θέκλα
• ΙΓ'. «Για την πατρίδα»
• ΙΔ'. Ο τάφος του Παλικαριού
• ΙΕ'. Στο Δυρράχιο
• ΙΣΤ'. Το δαχτυλίδι του Χρυσήλιου
• ΙΖ'. Τι στοιχίζει το καθήκον
• 
  

ΒΙΒΛΙΟ : ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ.

Α’. Στην Αδριανούπολη

Β’. Ο Δεκαπενταύγουστος του 1004

Γ’. Στη σκηνή του Σαμουήλ

Δ’. Ασάν

Ε’. Στις όχθες του Αξιού

ΣΤ’. Το καλοκαίρι του 1014

Ζ’. Δυο φίλοι

Η’. Η Μονή της Κλεισούρας

Θ’. Το κρυφό μήνυμα

Ι’. Στο στρατόπεδο του Βουλγαροκτόνου

ΙΑ’. Ξαναθυμίσματα

ΙΒ’. Νυχτιάτικη συνάντηση

ΙΓ’. Δυο γνώμες

ΙΔ’. Στον ξενώνα του χωριού

ΙΕ’. Κατασκοπεία

ΙΣΤ’. Στο κατώγι του δούλου

ΙΖ’. Γρηγόρης

ΙΗ’. Προδότης

ΙΘ’. Αποκαλύψεις

Κ’. Κατά διαταγή του Ιβάτζη

ΚΑ’. Το Φρούριο των Βοδενών

ΚΒ’. Η συνείδηση του Ιερέα

ΚΓ’. Αλεξία

ΚΔ’. Η δύναμη της φιλίας

ΚΕ’. Δυο χρόνια πέρασαν

ΚΣΤ’. Γίνος Βούγας

ΚΖ’. Η εκλογή του Χάρου

ΚΗ’. Το τελευταίο μήνυμα

ΚΘ’. Νέμεση 

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟ ΘΑ ΔΩΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ. 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share