Η Αλεξάνδρεια αποτελεί διαχρονικό φάρο του πολιτισμού και η προσφορά της στον Αριστόκλειο πολιτισμό είναι ανεκτίμητη.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
Δεν ήταν τυχαίο ιστορικό γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες προσωπικότητες από το γυναικείο φύλο γεννήθηκαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η μία έγινε η κορυφαία γυναίκα φιλόσοφος και η άλλη η εθνική συγγραφέας του Ελληνισμού. Και οι δύο ήταν από εύπορες οικογένειες. Η μεγάλη Υπατία μεγάλωσε σε ένα ήσυχο-κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον και συνέχισε απρόσκοπτα τις σπουδές και την διδασκαλία στην σχολή της. Αντίθετα η Εθνική συγγραφέας όπως αναφέρεται μεγάλωσε σε μια σκληρή-αυταρχική οικογένεια με βάση της ιστορικές αναφορές.
Ένα ακόμη κοινό στοιχείο των δύο γυναικών ήταν το τραγικό τους τέλος. Την Υπατία δολοφόνησαν Ιουδαίοι σύμφωνα με την Κωνσταντίνα Παλαμιώτου και η Πηνελόπη Δέλτα έβαλε τέλος στην ζωή της μετά την εισβολή του τρίτου ράιχ στην Ελλάδα.
https://www.pmeletios.com/
ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο μεγαλύτερες μορφές στον χώρο του πολιτισμού και της Αριστόκλειας παιδείας ήταν οι Αλεξανδρινές Υπατία και Πηνελόπη. Μεγαλούργησαν σε δύο διαφορετικές εποχές και θεμελίωσαν βασικές αρχές της Αριστόκλειας Παιδείας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΕΟΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ.
Υπατία είχε πολλούς Χριστιανούς μαθητές στην σχολή της. Εάν ο Χριστιανισμός ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τότε η φιλόσοφος δεν θα δεχόταν κανέναν Χριστιανό, ως μαθητή, στην σχολή της.
Όλα τα χρόνια που δίδασκε η Υπατία είχε πάντοτε Χριστιανούς μαθητές. Ο Συνέσιος ήταν ο πιο αγαπημένος μαθητής της Υπατίας και μέγας θαυμαστής της φιλοσόφου. H σχέση του Συνέσιου και της Υπατίας, ήταν ισάξια σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο, με την σχέση, του Αριστοκλή, με τον Σωκράτη. Όταν τελείωσε την φιλοσοφική σχολή, ο Συνέσιος διατηρούσε αλληλογραφία και είχε επαφές με την μεγάλη φιλόσοφο.
Η Αλεξανδρινή φιλόσοφος ήταν μια στοργική μητέρα-δασκάλα. Αγαπούσε και φρόντιζε τους μαθητές της, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, σε μία ιστορική περίοδο που ο θρησκευτικός φανατισμός δίχαζε και φανάτιζε τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας. Η μεγάλη νεοπλατωνική φιλόσοφος Υπατία είχε εκείνα τα χρόνια ως μαθητές αρκετούς Χριστιανούς. Αυτό είναι ενδεικτικό ότι ο γνήσιος Ορθόδοξος-Χριστιανισμός, ουδέποτε ήταν ενάντια στην αρχαία Ελληνική γραμματεία.
Η μεγάλη Φιλόσοφος Υπατία είχε το παράδειγμα των τριών Ιεραρχών, οι οποίοι ως φιλόσοφοι ενσωμάτωσαν ολόκληρη την Πλατωνική διδασκαλία στον χριστιανισμό. Η φιλοσοφική σχολή της Αλεξάνδρειας, με διευθύντρια την Υπατία, κατέστη μέγας προστάτης και συνεχιστής, των αξιωμάτων του Αριστοκλή.
Η φήμη της ως σπουδαίας φιλοσόφου διαδόθηκε γρήγορα, με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στην Αλεξάνδρεια για να μαθητεύσουν κοντά της, από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Η ΥΠΑΤΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ.
Η φήμη και ο σεβασμός προς την Υπατία αυξανόταν συνέχεια. Η ανάμιξη της όμως στην πολιτική ήταν κάτι το οποίο ενοχλούσε τρομερά τους πολιτικούς από όλες τις εθνικότητες, όπως ήταν οι Έλληνες Χριστιανοί, οι Εβραίοι αλλά και οι Eθνικοί. Παρά τις διαμαρτυρίες και της πολλές συστάσεις, η Υπατία εξακολουθούσε να συμμετέχει στα συμβούλια και ουδέποτε δέχτηκε να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική. Αυτό το καθεστώς προκαλούσε τρομερή οργή στους πολιτικούς άνδρες της Αλεξάνδρειας, οι οποίοι δεν δεχόταν σε καμία των περιπτώσεων, να ασκεί την διοίκηση της πόλεως, κατά ένα μεγάλο βαθμό μια γυναίκα.
Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα το πόσο πολύ επηρεασμένη ήταν η Υπατία από τον Αριστοκλή (Πλάτων). Ο Αριστοκλής δίδαξε ότι τις πόλεις θα πρέπει να τις διοικούν οι φιλόσοφοι-βασιλείς, οι οποίοι θα είναι οι ικανότεροι όλων των υπολοίπων ανθρώπων, σε όλους τους τομείς. Η μη συμμόρφωση της Φιλοσόφου στις υποδείξεις των πολιτικών, να σταματήσει την εμπλοκή της με την πολιτική, επέφερε φοβερό μίσος εναντίον της, και μια κατάσταση εκτός ελέγχου στην πόλη της Αλεξανδρείας.
Δυστυχώς η Υπατία αγνόησε επιδεικτικά τις υποδείξεις των πολιτικών και θρησκευτικών παραγόντων της πόλης, να μην ασχολείται με την πολιτική, και τελικά αυτή η επιμονή της, προκάλεσε τον θάνατο της. Οι πολιτικοί-θρησκευτικοί παράγοντες όπως ο πατριάρχης Κύριλλος και οι Ραββίνοι δεν δεχόταν να τους επισκιάζει και να διοικεί την Αλεξάνδρεια, η Ελληνίδα φιλόσοφος Υπατία.
Τελικά η απόφαση της Υπατίας να συνεχίσει να ασχολείται με την πολιτική, στα πρότυπα του Πλάτωνα, ως Βασιλέας-φιλόσοφος, έγινε η αιτία τρομερών πολιτικών και θρησκευτικών εντάσεων, με συνέπεια τον τραγικό θάνατό της. Ο ίδιος ο μεγάλος της θαυμαστής, ο μαθητής της ο οποίος ήταν και πολύ ερωτευμένος με την φιλόσοφο Υπατία, ο έπαρχος Ορέστης έγινε η αιτία να σκοτωθεί η δασκάλα του. Η πολιτική αντιμετώπιση του Ορέστη, ήταν κάτι το οποίο δυσαρεστούσε πάρα πολύ ένα μέρος των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας.
Στην πάρα πολύ αυτή ταραχώδη περίοδο, η μεγάλη διαμάχη μεταξύ του πατριάρχη Κυρίλλου και του επάρχου Ορέστη, θα συμβάλλουν σε πολύ σημαντικό βαθμό, στο να δολοφονηθεί η Υπατία. Η πολιτική αντιπαλότητα των δυο κορυφαίων παραγόντων της πόλης, ήταν τεράστια και χωρίς τελειωμό.
Ο κόσμος της Αλεξάνδρειας, λαθεμένα υπέθεσε ότι επειδή ο Ορέστης, υπήρξε μαθητής της Υπατίας, ότι εκείνη είναι η υπεύθυνη, για την στάση του απέναντι στον Κύριλλο. Όμως η Υπατία ήταν ταυτόχρονα και με τις δυο πλευρές καθώς υποστήριζε τον χριστιανισμό και την φιλοσοφία για αυτό ήταν γεμάτη η σχολή της, από Χριστιανούς και εθνικούς όλα τα χρόνια τα οποία δίδαξε.
Η Αλεξανδρινή Υπατία ήταν η μοναδική επιστήμονας στον κόσμο, η οποία θυσιάστηκε για τα αξιώματα του Ύπατου των Φιλοσόφων. Πιο συγκεκριμένα θυσίασε την ζωή της για να είναι η Φιλόσοφος-Βασίλισσα της Αλεξάνδρειας.
Είναι γνωστό ότι ο Έπαρχος της Αλεξάνδρειας Ορέστης, ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους μαθητές, της νεοπλατωνικής Φιλοσόφου. Η Υπατία ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Ορέστη, καθώς και σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Η Αλεξανδρινή Φιλόσοφος είχε επίγνωση των δυνατοτήτων της και το πόση μεγάλη αξία είχε. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία τα κίνητρα της Υπατίας να συμμετέχει στην πολιτική ζωή ήταν αγνά. Είχε ανιδιοτελής προθέσεις, καθώς είχε αφιερώσει την ζωή της, στις επιστήμες.
Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ-ΠΛΑΤΩΝΑ.
Tα βασικά αξιώματα του Πλάτωνα, σχετικά με τον ιδανικό φιλόσοφο-βασιλέα, αποτελούν η παιδεία, η γενναιότητα, η ηθική, η αγάπη και η αφοσίωση στα Ελληνικά ιδεώδη. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς, διαθέτει, την δύναμη της γνώσης, διότι η παιδεία, είναι η αρχή των πάντων.
Για να φέρει την ηθική, την δικαιοσύνη, την ανδρεία και την ευημερία, ως άριστος ηγεμόνας είναι απαραίτητη προυπόθεση η σωστή Ελληνική αγωγή. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων για την θέση του ιδανικού ηγεμόνα εξαιρεί τους απαίδευτους, οι οποίοι ζούνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή-Πλάτωνα η κακία είναι αμάθεια. Επίσης δεν επιτρέπει να διεκδικήσουν την θέση του ηγεμόνα ούτε οι θεωρητικοί φιλόσοφοι.
Ο φιλόσοφος-βασιλιάς του Πλάτωνα λαμβάνει την καλύτερη εκπαίδευση. Για αυτό έχει την ηθική ευθύνη προς την πατρίδα να γίνει αρχηγός και ανιδιοτελής κυβερνήτης με σοφία και δικαιοσύνη. Διότι έχει πολύ υψηλή παιδεία σε θέματα κοινωνικά-πολιτικά και φιλοσοφικά. Είναι ο ικανότερος από τους άλλους σοφούς.
Η αξία ενός φιλοσόφου-βασιλιά φαίνεται από τις προσπάθειες του, για την ηθική-πνευματική βελτίωση των πολιτών, την ενίσχυση της πατρίδας σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς δεν διέπεται από αρχομανία και εξουσιαστικές τάσεις, καθώς αναλαμβάνει την εξουσία για το καλό του έθνους. Η προσωπική του ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την πραγματοποίηση των ηθικών-πνευματικών και πολεμικών του δραστηριοτήτων.
Το άρρωστο πάθος για την εξουσία, όπως επίσης και η ανάληψή της από ανθρώπους στερημένους από πνευματικές-ηθικές αρετές, προκαλεί αντιδικίες, πολέμους και καταλήγει στην καταστροφή της Ελλάδος. Οι φιλόσοφοι για τον Αριστοκλή-Πλάτωνα είναι οι μόνοι ικανοί να κυβερνήσουν τις πόλεις και την Ελλάδα, διότι έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο, και είχαν μεγαλύτερες τιμές και αναγνώριση, από οποιονδήποτε άλλο βασιλιά και πολιτικό. Είναι ολοφάνερο ότι ο Πλάτωνας είναι πιστός στα ιδεώδη του Βασιλιά Θησέα.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους.
Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
Δημιουργός όλων αυτών των μυθευμάτων, για την “δολοφονία”, της Αλεξανδρινής Φιλοσόφου, από τους χριστιανούς, ήταν ο μέγας ανθέλληνας, Έντουαρντ Γκίμπον. Ο Γίββων αναφέρει σχετικά με την Υπατία, ότι μια παρθένος έγινε “μάρτυρας” του Ελληνισμού, επάνω στην ακμή της, και στην πιο μεγαλη φιλοσοφική της στιγμή, διότι την “δολοφόνησε” ο πολύ “κακός “Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο Κύριλλος. Ο Κύριλλος σύμφωνα με τον Γίββων, φθονούσε την Υπατία και ήθελε πάση θυσία να την σκοτώσει. διότι είχε τόσο μεγάλη φήμη και σεβάσμο. Τα ίδια ανθελληνικά και ανυπόστατα, αναφέρει ο Ανθέλληνας Γίββων, για τον Έλληνα που ξεπέρασε, σε αρκετούς τομείς τον Μέγα Αλέξανδρο.
Πρώτος διδάξας σε αυτές τις ανθελληνικές τακτικές και στην παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας υπήρξε ο Γίββων. Από την στιγμή που ο Άγλλος ιστορικός διέπραξε μια τρομερή κακουργία εις βάρος του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των εποχών, δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση οι συκοφαντίες του, περί "δολοφονίας" της Υπατίας από Χριστιανούς.
ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Στα πλαίσια του υβρIδικού πόλεμο ενάντια στο έθνος μας, μεταξύ άλλων συμμετέχει και η Αγγλία. Ιστορικά δεν είναι αποδεδειγμένο ότι η Υπατία και η Αγία Αικατερίνη ήταν το ίδιο πρόσωπο. Εν τούτοις η Αλεξανδρινή νεοπλατωνική φιλόσοφος υπήρξε Χριστιανή Ορθόδοξη στο θρήσκευμα, όπως θα δούμε στην σημερινή εργασία.
Την εποχή εκείνη οι όλοι οι μεγάλοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι του Imperium Romanum με προεξέχουσα την Υπατία, διδάσκουν τον Μέγα Αριστοκλή έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων. Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό. Αμέσως τότε ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία.
Ακόμη άμεσα οι αυτοκράτορες θα τιμωρούσαν τους Αγίους Ιεράρχες και θα τους αφαιρούσαν όλα τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα. Θα απαγόρευαν την διδασκαλία του Πλάτωνα στους Ιεράρχες, στην Υπατία καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους φιλοσόφους. Επίσης οι αυτοκράτορες θα έκλειναν και όλες τις φιλοσοφικές σχολές, με αποτέλεσμα να μην ήταν σε θέση να σπουδάσουν, οι Τρεις Ιεράρχες, η Υπατία και όλοι οι υπόλοιποι σοφοί της εποχής εκείνης. Αυτό όμως ήταν κάτι το οποίο δεν το έκανε ποτέ κανένας αυτοκράτορας, διότι όλοι οι φιλόσοφοι δίδασκαν ελεύθερα τον τον ύπατο των φιλοσόφων και όσοι το επιθυμούσαν, σπούδαζαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Επίσης άμεσα θα έκλεινε και η φιλοσοφική σχολή της Υπατίας.
Είναι ενδεικτικό ότι οι Έλληνες- Χριστιανοί της αυτοκρατορίας θαύμασαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, με αποτέλεσμα να παραμείνουν πεισματικά προσκολλημένοι σε αυτόν. Δυστυχώς αυτή η αφοσίωση συνέβαλε στο να μην εξελιχθούν πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις ικανότητες τους και την παιδεία τους. Είναι εντελώς αδύνατον διανοούμενοι όπως οι τρείς Ιεράρχες, η Αγία Αυγούστα Ευδοκία, η Άννα Κομνηνή και αρκετοί άλλοι, να μην ήταν σε θέση να επιδείξουν παρόμοιο επιστημονικό έργο, ανάλογο με εκείνο των αρχαίων σοφών.
Οι Έλληνες-Ρωμαίοι άφησαν αξιόλογα επιστημονικά έργα. Υπήρξαν σπουδαίοι επιστήμονες, φιλόσοφοι, ρήτορες, ιστορικοί. Δυστυχώς όμως δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε η προσφορά τους, στον πολιτισμό και την παιδεία από τους Έλληνες τους μεσαίωνα, οι οποίοι προτιμούσαν να διαβάζουν τους αρχαίους κλασσικούς σοφούς, ιστορικούς, ρήτορες, όπως ο Αριστοκλής, ο Αριστοτέλης, ο Ισοκράτης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και να θαυμάζουν- επαινούν, σε δημόσιες συζητήσεις, με πολύ μεγάλη προγονική υπερηφάνεια τους αρχαίους Έλληνες, των οποίων οι Ρωμαίοι-Έλληνες του μεσαίωνα, αποτελούσαν τους φυσικούς και πνευματικούς κληρονόμους. Δικαίως αισθάνονταν υπερήφανοι για το ένδοξο παρελθόν και για τα επιστημονικά επιτεύγματα της αρχαίας κλασικής περιόδου.
Χαρακτηριστικά ήταν αυτά τα οποία έγραψε ο στυλοβάτης της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Άγιος Γρηγόριος-Θεολόγος σε μία επιστολή του, προς τον σοφιστή Αβλάβιον: “Πυνθάνομαί σε σοφιστικής εράν, και το χρήμα είναι θαυμάσιον, οίον σοβαρόν φθέγγεσθαι, μέγα βλέπειν, βαδίζειν υψηλόν και μετέωρον, το λήμμα σοι φέρειν εκείσε εις Μαραθώνα και Σαλαμίνα, ταύτα δη τα ημέτερα καλλωπίσματα, και μηδέν εννοείν, ότι μη Μιλτιάδας και Κυναιγέρους και Καλλιμάχους τε και Τηλεμάχους, και πάντα εσκεύασθαι σοφιστικώς”.
Πολύ σημαντικό ήταν ότι μέσα από την μελέτη των αρχαίων ιστορικών, οι Έλληνες-Ρωμαίοι βρήκαν παραδείγματα γενναίων και ηθικών Ελλήνων ανδρών, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα, για τους νέους εκείνων των αιώνων. Βλέπουμε για πολλοστή φορά το πόσο αγαπούσαν οι Έλληνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ήταν τόσο υπερβολική η αγάπη τους για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ώστε να μην εξελιχθούν πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις δυνατότητες τους.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα είχαν τεράστιο σεβασμό και πάθος για τον Αριστόκλειο πολιτισμό. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν καταδίκασαν την Ελληνική παιδεία. Τον 4ο αιώνα ο στυλοβάτης του έθνους και της αυτοκρατορίας ( Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός) υποστήριξε ότι τα φιλοσοφικά συγγράματα δεν ήταν εγγενώς θρησκευτικά. επομένως μπορούσαν να μελετηθούν επικερδώς από τους χριστιανούς. Ο Μέγας Βασίλειος Καισαρείας έγραψε μια σύντομη πραγματεία με θέμα πως να ωφεληθείς από την Ελληνική Αγωγή.
Ο Όμηρος ήταν ο πιο αγαπημένος ποιητής των Ελλήνων του μεσαίωνα βυζαντινών και τα έργα του έφτασαν στις ημέρες εξαιτίας των Ελλήνων-Χριστιανών που τα αντέγραψαν. Το ίδιο ισχύει για τους άλλους αρχαίους Φιλοσόφους, Σοφιστές, ρήτορες. ιστορικούς, τραγικούς ποιητές και λοιπούς πανεπιστήμονες. Ο Μέγας Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 858 έως το 867 και το 877 έως το 886, αναγνωρίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συνέβαλε τα μέγιστα στην προώθηση και την διάδοση της Αριστόκλειας γραμματείας. Ακόμη και τα έργα του αντιχριστιανού-ανεκδιήγητου Ιουλιανού (361-363), αντιγράφηκαν και διατηρήθηκαν: «Η πολιτιστική κληρονομιά αποτελούσε τις βάσεις για την συνέχεια του έθνους.
Μέχρι να έρθει η πτώση της αυτοκρατορίας στις 13 Απριλίου 1204 και η κατάκτηση του Ελληνισμού το 1453, η ανθρωπότητα εξαιτίας της Αριστόκλειας Παιδείας είχε αποκτήσει κανόνια και τυπογραφεία. Η πολιτιστική πορεία των Ελλήνων ήταν στενά συνυφασμένη με αυτή όλων των σημαντικών παραγόντων της παγκόσμιας ιστορίας. Μέσα από τις επτά Οικουμενικές Συνόδους θεμελιώθηκε η δογματική ενότητα της Ορθοδόξου πίστεως. Ο Χριστιανισμός και ο Αριστόκλειος πολιτισμός γίνονται τα θεμέλια της αυτοκρατορίας του Βοσπόρου και του μεσαιωνικού κόσμου.
H EΘΝΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗ-ΔΕΛΤΑ ΜΠΕΝΑΚΗ.
Κάποιοι κακοήθεις-εμπαθείς, απαίδευτοι, ανιστόρητοι, μισογύνηδες και μεγάλοι ανθέλληνες παρουσιάζουν την γυναίκα που μεγάλωσε τέσσερις γενιές Ελλήνων-Εθνικιστών-πατριωτών ως "Ιουδαία". Αυτό όπως θα έλεγε και ο Μεγάλος Δημοκράτης-Πατριώτης Χρήστος Σαρτζετάκης είναι ψεύδος ιστορικόν μέγιστον. Η μεγαλύτερη επιστημονική απόδειξη ότι ήταν Ελληνίδα η Δέλτα, είναι ότι επέλεξε να γράψει δύο βιβλία για τον κορυφαίο της Ελληνικής-Παγκόσμιας ιστορίας τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Φαινόμενο Μοναδικό-Μέγας Βασίλειος) και όχι για τον κορυφαίο στρατηλάτη όλων των εποχών τον Μέγα Ηράκλειο και για τον κορυφαίο στρατιωτικό Άγιο της Ορθοδοξίας Pallida Mors Saracenorum. Mόνο μια πραγματική Ελληνίδα, μια γνήσια Ελληνική ψυχή θα έγραφε βιβλίο με τέτοια φλόγα για τον κορυφαίο της Παγκόσμιας ιστορίας (Βουλγαροκτόνος).
Η προσφορά της Πηνελόπης Δέλτα στον Ελληνισμό-Αριστόκλειο πολιτισμό είναι τεράστια και ανεκτίμητη. Μεταξύ άλλων μέσα από τα έργα της Για την Πατρίδα και τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στις νίκες του Ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς πολέμους και στο Έπος του 1940 κατά την εισβολή των φασιστών της Ιταλίας.
Στην αναβίωση του Ελληνικού εθνικισμού πρωτοστατούν η Πηνελόπη Δέλτα και ο Κωστής Παλαμάς. Πολλές γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με φιλοπατρία μέσα τα ανεκτίμητα έργα της Πηνελόπης Δέλτα. Η Εθνική μας συγγραφέας αποτελεί ανεκτίμητη ιστορική πηγή. Η αυθεντικότητα, η πληρότητα και η αγάπη για το έθνος κάνουν τα έργα της Δέλτα μοναδικά και ανεκτίμητα. Η μεγάλη Ελληνίδα αλλάζει τα δεδομένα στα ιστορικά μυθιστορήματα. Έχοντας υψηλή-άριστη-παιδεία δεν θα γράψει για τον Αλέξανδρο, ούτε για τον Ηράκλειο αλλά για το μοναδικό φαινόμενο στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.
Με δύο ανεπανάληπτα Ρωμαϊκά μυθιστορήματα αλλάζει τα δεδομένα στον λογοτεχνικό και ιστορικό κλάδο. Μεγάλη γνώστης της Ελληνικής ιστορίας πραγματεύεται το απόγειον του Ελληνισμού-Imperium Romanum μέσα από την κορυφαία μορφή που ανέδειξε το έθνος και η ανθρωπότητα.
Η μεγάλη Ελληνίδα αναγνωρίζει την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού μέσα από την αυτοκρατορία του Βοσπόρου. Για αυτό ταυτίζει το Imperium romanum της Κωνσταντινούπολης με τον σύγχρονο Ελληνισμό. Μέσα από τον Αριστόκλειο και τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό η Πηνελόπη Δέλτα δημιουργεί Ελληνικές συνειδήσεις. Η Αλεξανδρινή συγγραφέας ξέρει ότι διαχρονικά η νόμιμη άμυνα αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των εθνών-κρατών.
Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τον πολιτισμό στον οποίο ανήκει ένα έθνος (Αριστόκλειος vs Διονυσιακός). Τα πάντα καθορίζονται με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους." Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Για αυτό η Πηνελόπη Δέλτα αναγνωρίζει το δικαίωμα των Ελλήνων στην νόμιμη άμυνα κα την εθνική επιβίωση.
Μέσα από το ανεκτίμητο έργο της η συγγραφέας διδάσκει την αγάπη για το έθνος, τις θυσίες των Ελλήνων για την πατρίδα. Η Ελληνίδα από την Αλεξάνδρεια συμβάλει με μοναδικό-καθοριστικό τρόπο στην διάδοση και την εξάπλωση της παιδείας και την επιβίωση του Ελληνισμού. Σκόπιμα επιλέγει η Δέλτα την μεσαιωνική περίοδο του Ελληνισμού για να αφυπνίσει το εθνικό φρόνημα και να θέσει της βάσεις για τις επόμενες γενιές Ελλήνων εθνικιστών. Μέσα από την συγγραφική της προσπάθεια επιδιώκει την εμψύχωση των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και το Μικρασιατικό μέτωπο με τους νεότουρκους του Κεμάλ. Η εμψύχωση των Ελλήνων μέσα από τα Ρωμαϊκά έργα της Δέλτα αποτελεί τον πιο κομβικό και καθοριστικό παράγοντα του 20ου αιώνα,
Με γνώμονα την φιλοπατρία της εμφύσησε τα μεγάλα ιδανικά του Ελληνισμού στις επόμενες γενιές. Η Δέλτα μέσα από τα βιβλία της έχει σημαντικότατο ρόλο στα απελευθέρωση της Μακεδονίας. Επίσης η Δέλτα μέσα από το συγγραφικό της έργο έχει καταλυτικό ρόλο και στο 'Ελληνικό έπος κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο στα Βουνά της Ηπείρου. Μεταξύ άλλων η Μεγάλη μυσταγωγός από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου αναφέρει με πολιτιστικά-ιστορικά δεδομένα ότι το Ελληνικό έθνος είναι το αρχαιότερο όλων με τον ισχυρότερο πολιτισμό. Η ιστορική-πολιτισμική και εθνικιστική διάσταση του Ελληνισμού γίνεται με ανεπανάληπτο τρόπο στα έργα της Δέλτα για την Πατρίδα και τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου.
Η Δέλτα αντιλαμβάνεται τον ρόλο που διαδραματίζει η Αριστόκλεια παιδεία στην αγάπη για την πατρίδα και συνεισφέρει σε υπερθετικό βαθμό μέσα από το αξιόλογο έργο της. Χωρίς Ελληνική παιδεία δεν υπάρχει εθνική συνείδηση. Η Δέλτα θεωρούσε ιερή-εθνική υποχρέωση να συγγράψει εθνικιστικά-παιδαγωγικά βιβλία. Στόχος της η δημιουργία πατριωτών με υψηλές αξίες.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.
Για να γίνουν τα παιδιά μας πραγματικοί Έλληνες θα πρέπει να έχουν Ελληνοχριστιανική παιδεία. Από την στιγμή πού έχει καταργηθεί η Εθνική-Ορθόδοξη παιδεία από όλες της βαθμίδες εκπαιδεύσεως, θα πρέπει μόνοι μας να βοηθήσουμε τα παιδιά προς αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια. Ειδικά αυτή την εποχή που ο Διονυσιακός πολιτισμός είναι επίσημα αναγνωρισμένος από το κράτος.
Η εθνική συγγραφέας άφησε ένα ανεκτίμητο έργο. Μια μοναδική κληρονομιά. Αυτή την περίοδο που βρισκόμαστε στην κορύφωση του υβριδικού πολέμου είναι επιτακτική ανάγκη να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Η θεματολογία ενός καλού βιβλίου κάνει τα παιδιά να δουν κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά, να γίνουν δημιουργικά-εξελίξιμα, να διδαχτούν τα Χριστιανικά-Εθνικά αξίώματα, να νικούν τους φόβους, να γίνονται πιο δυνατά μέσα από την Ελληνική ιστορία, καθώς ταυτίζονται με τους Χριστιανούς Ήρωες. Μέσα από αυτά τα πρότυπα έρχονται αντιμέτωπα με τις δικές του ανασφάλειες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκουν τρόπους και διεξόδους, να τους ξεπερνούν.Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μία πολύ δυναμική μορφή της νεοελληνικής ιστορίας στον τομέα της Αριστόλειας παιδείας και του Εθνικισμού. Η παρουσία και η συμμετοχή της στα λογοτεχνικά και πατριωτικά δρώμενα άφησε το δικό της ανεξίτηλο στίγμα. Η συμμετοχή της Π. Δέλτα στην πολιτική, την κοινωνία και τον εθνικισμό, οδηγούν στην δημιουργία ενός συγγραφικού έργου που εκφράζει τα εθνικά ιδεώδη.
Η Δέλτα επιδίδεται στην συγγραφή ιστορικών, αστικών, θρησκευτικών διηγημάτων και παραμυθιών, ενώ εκδίδει και μελέτες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών και τις ιδέες της για τα αναγνωστικά της εποχής. Μέσα από το έργο της εκφράζεται το πνεύμα της εποχής κατά την οποία έζησε, ενώ ταυτόχρονα αναδύεται και η φυσιογνωμία του ελληνικού «έθνους.
Γραμμένα μέσα από το εθνικιστικό πρίσμα της πρώτης γενιάς πατριωτών όπως ο Κ. Παλαμάς, τα μυθιστορήματα της Δέλτα θεωρήθηκαν απαραίτητα και τα πιο σημαντικά αναγνώσματα για όλες τις γενιές των Ελλήνων. Η ζωή και το έργο της Πηνελόπης Δέλτα αποτελούν έναν συνδυασμό ιστορίας, ιδεολογίας, προσωπικής μαρτυρίας, καταγραφής, συμμετοχής, έρευνας, πατριδογνωσίας-Εθνικισμού
Οι ανθέλληνες ισχυρίζονται ότι τα μυθιστορήματα της Πηνελόπης Δέλτα “κάνουν” εθνικιστική προπαγάνδα. Εν τούτοις δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα αγαπημένα-λατρεμένα βιβλία των παιδιών και των μεγάλων. Σε όλους τους επικριτές της Δέλτα και όχι μόνον απάντησε αρκετά χρόνια αργότερα ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανώτατος Δικαστικός Χρήστος Σαρτζετάκης.
Aναφέρει ενδεικτικά ο εθνικισμός προέρχεται από τη λέξη έθνος. Ο εθνικισμός είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατεξοχήν δημοκρατικό, θεωρείται κάτι το ιερό. Είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο γιατί ανταποκρίνεται σε μια φυσική πραγματικότητα την οποία έχει διαπιστώσει η επιστήμη της γενετικής. Σήμερα, με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους είναι δυνατόν να διαπιστωθεί για τον καθένα μας σε ποια φυλετική ομάδα ανήκει.
Τα βιβλίο "Για την πατρίδα" και τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, είναι Ιστορικά-μυθιστορήματα, στα οποία αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία, τοποθεσίες και γεγονότα. Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα μας δείχνουν τις διαχρονικές προσπάθειες να επιβιώσουμε ως έθνος.
Είναι ευκολοδιάβαστο βιβλία. Διαβάζεται ευχάριστα και από ενήλικες. Τα δύο έπη είναι σημαντικά-ιστορικά έργα της Πηνελόπης Δέλτα, που περιγράφει τους αγώνες του μεσαιωνικού Ελληνισμού κατά την περίοδο που η Ρωμαϊκή δύναμη βρισκόταν στο απόγειο της. Οι περιγραφές είναι έντονες-ζωντανές.
Οι αναγνώστες είναι σαν να ζούνε εκείνη την εποχή καθώς έχουμε "ζωντανές" εικόνες από τα στρατεύματα, τους Βασιλείς, τους στρατηγούς που επελαύνουν, από μάχες, αντικατασκοπεία, θριάμβους, ανθρώπινες απώλειες, θυσίες, αλληλεγγύη, γεωστρατηγικούς-γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Μας παρουσιάζει μια εποχή και προσωπικότητες όπως ο Αλέξιος Αργυρός, η Θέκλα, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο Μιχαήλ Ιγερινός και η Αλεξία Αργυρού. Η περιγραφή δείχνει τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται στα 33 χρόνια των πολέμων μεταξύ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας. Οι χαρακτήρες της εθνικής συγγραφέως έχουν ως πρότυπο τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον.
Η ηρωική στάση και το μεγαλείο των Ελλήνων δεν περιγράφεται. Ενώ βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο δεν καταδέχονται να σκεφτούν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την Ελλάδα έρμαιο στους Βούλγαρους. Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων αποτελεί μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ένδοξη Ελληνική ιστορία. Με πρωτόγνωρο ψυχικό σθένος αποφασίζουν να πεθάνουν μαχόμενοι-θυσιαζόμενοι στα ιδανικά της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της πίστεως στον Χριστό. Οι Έλληνες υπό την ηγεσία του Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον ξεπερνούν κάθε φόβο, γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα, ελευθερίας- αξιοπρέπειας και θυσίας.
Ανεπανάληπτο μεγαλείο. Παρά το γεγονός ότι είναι αντιμέτωποι με τόσες δυσκολίες όχι μόνο δεν υποκύπτουν στους φόβο τους, αλλά σχεδιάζουν να αγωνιστούν ενάντια στον εχθρό. Αυτή ήταν μια απόφαση που θα τους φέρει σε θανάσιμο κίνδυνο. Όμως παράλληλα θα τους απαλλάξει από τον ατιμωτικό αφανισμό λόγω της δειλίας (Ριψάσπιδες). Ο μεσαιωνικός Ελληνισμός μετά από τόσους αιώνες αμυντικών πολέμων έχει εξοικειωθεί με την εμπόλεμη κατάσταση. Αντί να τους φοβίζει ο πόλεμος έχει γίνει αναπόσπαστο τμήμα της ζωής τους και τους παρακινεί σε δράση. Αποφάσισαν να αγωνιστούν με όλες τους της δυνάμεις ενάντια στον Σαμουήλ και τις Βουλγαρικές στρατιές. Οι Ήρωες της Πηνελόπης Δέλτα Θυσιάζουν την νεότητα-ερώτα και τις ζωές τους για την πατρίδα.
Η άνοιξη έδινε στην φύση όλες τις ευλογίες και τις ομορφιές της και οι αγωνιζόμενοι Έλληνες θα έπρεπε να βρουν την δύναμη να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Η λαχτάρα για την ζωή, οι ομορφιές της φύσης και η αγάπη για τους συντρόφους, τους συγγενείς, αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες , προκειμένου να φτάσουν στην επίτευξη των σκοπών τους.
Πέρα από την εγκατάλειψη των συγγενικών τους προσώπων και τον φόβο του θανάτου, είχαν να αντιμετωπίσουν και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της δημιουργίας, με τις θάλασσες, τα δάση, τα λουλούδια, τα ζώα και τα πτηνά. Η ευλογημένη από τον Χριστό άνοιξη έχει στολίσει το φυσικό περιβάλλον με κάθε δυνατή ομορφιά, δημιουργώντας μια εικόνα κατανύξεω, και ευλογίας.
Εκτός από τον φόβο του θανάτου οι Έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν το ανυπέρβλητο κάλλος της Ελληνικής φύσης, και των μονογαμικών-ηθικών Ελληνίδων γυναικών. Η άνοιξη είχε στολίσει το φυσικό περιβάλλον με κάθε δυνατή ομορφιά, δημιουργώντας μια εικόνα ονείρου, ένα κάλεσμα για την απόλαυση της ζωής και μια σαφή υπενθύμιση για την υπέρτατη αξία που οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν. Οι Έλληνες ξεπερνούν κάθε φόβο για αυτό γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα ελευθερίας και αξιοπρέπειας.
Ανεπανάληπτο το μεγαλείο των προγόνων μας. Εν τούτοις θυσίασαν τα πάντα υπέρ πίστεως και πατρίδας. Το παράδειγμα της θυσίας τους θα λειτουργήσει ως ένα διαχρονικό μήνυμα ηρωισμού για όλους τους Έλληνες, οι οποίοι θα δεχτούν μέσα στις ψυχές τους, την θυσία εκείνων που χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στο όνομα της Ελλάδας. Σε αυτά τα αιματοβαμμένα χρόνια παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία που καταστρέφει τις ζωές δύο ανθρώπων που γνώρισαν τι σημαίνει Βούλγαρος κατακτητής. Στο βιβλίο διαβάζουμε ενέδρες-μάχες, αιχμαλωσίες, προδοσίες και το πώς αντιμετωπίζουν οι ήρωες τις υπέρτατες αξίες. Ενδεικτικό είναι το τελευταίο κεφάλαιο του έργου της Πηνελόπης Δέλτα περί πατρίδας.
Ενδεικτικό είναι το τελευταίο κεφάλαιο του έργου της Πηνελόπης Δέλτα περί πατρίδας. Κάθε φορά που το διαβάζω δακρύζω. Η Εθνική συγγραφέας μεγάλωσε τέσσερις γενιές Ελλήνων Εθνικιστών με βάση το δόγμα περί εθνικισμού όπως το δίδαξε ο αείμνηστος Χρήστος Σαρτζετάκης.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ-ΔΕΛΤΑ ΜΠΕΝΑΚΗ :
"Όταν φάνηκαν τα "Βυζαντινά" καράβια εμπρός στο Δυρράχιο, τα πράματα όλα ήταν προετοιμασμένα για να παραδοθεί η χώρα χωρίς μάχη. Οι στρατιώτες της φρουράς όταν είδαν πως οι άρχοντες είχαν πάγει με το Αυτοκρατορικό κόμμα, δεν έκαναν καμιάν αντίσταση. Με την αστασία που χαρακτήριζε την εποχή εκείνη, παραδέχθηκαν την Αυτοκρατορική αρχή όσο εύκολα είχαν παραδεχθεί οι μεγιστάνες, λίγα χρόνια πρωτύτερα, να παν στην υπηρεσία του Σαμουήλ.
Ώστε ο πατρίκιος Ευστάθιος Δαφνομήλης παρέλαβε το Δυρράχιο χωρίς καμιά δυσκολία και οι γιοί του Χρυσήλιου διορίστηκαν πατρίκιοι, ως ανταμοιβή για τις εκδουλεύσεις τους. Ετοιμάστηκε αμέσως ένας δρόμων να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, για να πάγει την είδηση. Όταν το έμαθε, η Θέκλα ζήτησε από τον Θεόδωρο την άδεια να φύγει με το ίδιο πλοίο, κι ο Θεόδωρος την έδωσε αμέσως. Πήγε ο ίδιος στα δωμάτια της να την αποχαιρετήσει και με συγκίνηση της είπε:
- Για μας είναι βαθιά η λύπη που σε αποχωριζόμαστε. Μα καταλαβαίνω πως θέλεις να επιστρέψεις να ζήσεις κοντά στη Βασίλισσα που σου έδειξε πάντα πολλή αγάπη. Και τον αποχαιρέτησε η Θέκλα, χωρίς να του πει πως το σχέδιο της δεν ήταν να πάγει στο παλάτι. Ο πιστός Παγράτης την πήγε ως απάνω στο δρόμωνα.- Η καρδιά μου τσακίζεται που σ' αποχωρίζομαι, κόρη μου, της είπε με λύπη, και θα έδινα ό,τι έχω στον κόσμο για να σε κρατήσω κοντά μου. Μα θέλεις να πας πίσω, εκεί που συνήθισες, και σε καταλαβαίνω.
Το βλέμμα που του έριξε η Θέκλα ήταν φορτωμένο λύπη και σκέψη.- Και συ λοιπόν, σαν τον Δυνάστη Θεόδωρο, νομίζεις πως πηγαίνω στο παλάτι; έκανε. Όχι, καλέ μου Παγράτη, ο κόσμος τελείωσε για μένα όταν έχασα τον καλό μου. Θα ζήσω στη μονή του Στουδίου... Λίγη ώρα σώπασαν κι οι δυο. Ο γέρος σκούπισε τα δάκρυα που θάμπωναν τα μάτια του. Πέρασε μ' ένα χάδι το χέρι του στα μαλλιά της. - Κρίμα στα... είπε με βραχνή φωνή. - Γιατί; ρώτησε η Θέκλα και πρόσθεσε: Δε θέλησε να τα κόψω τότε, σα ντύθηκα αγόρι. Τώρα θα τ ' αφιερώσω στην Παναγία.
- Αν δεν ήταν για το παλικάρι που κοιμάται στον πλάτανο από κάτω, στην αυλή της φυλακής μου, θα ερχόμουν μαζί σου, είπε ο γέρος και η φωνή του έτρεμε. Μα ξέρω πως θα είναι παρηγοριά για σένα να ξέρεις, πως ένας χριστιανός θα φροντίζει κάθε μέρα το λάδι της καντήλας που καίει πάνω στον τάφο, και πως θα περάσει καμιά μέρα από κει ο γιος μου, ο καλόγερος, να πει κανένα μνημόσυνο, να συγχωρεθεί η ψυχή του... Η Θέκλα ακούμπησε σιγά το χέρι της στο τραχύ και ρυτιδωμένο χέρι του γέρου και το έσφιξε σιωπηλά. Η καρδιά της ήταν πάρα πολύ γεμάτη για λόγια.- Την ζωή του την έδωσε για την πατρίδα χωρίς να τη λογαριάσει, εξακολούθησε ο γέρος. Και συ θα θάψεις τη δική σου ζωή στο μοναστήρι όπου θα κλειστείς... Μπορείς να πεις πως ακριβοπληρώσατε την επιστροφή του Δυρραχίου στην εξουσία του Βασιλέα.
- Όχι καλέ μου Παγράτη είπε η Θέκλα. Πες την πληρώσαμε, όχι όμως την ακριβοπληρώσαμε. Ένα από τα τελευταία του λόγια, όταν του είπα πως πέθαινε ατιμασμένος ήταν: «Εγώ είμαι ένας, θα περάσω και θα ξεχαστώ, η Πατρίδα όμως θα μείνει.» Κι εγώ, Παγράτη, είμαι άλλος ένας. Το Δυρράχιο είναι μια δύναμη για την πατρίδα. Σκέψου πως, τώρα, ο Σαμουήλ θα έχει να πολεμά ανατολή και δύση μαζί. Λογάριασε, τι είναι δυο ζωές που θυσιάστηκαν, κοντά στο έργο που έγινε... Και πιο σιγά πρόσθεσε, σα να μιλούσε του εαυτού της περισσότερο παρά του Παγράτη.- Τίποτα μεγάλο δε γίνεται χωρίς θυσίες... Πρέπει τις θυσίες αυτές να ξέρομε να τις κάνομε χωρίς υπολογισμούς. Ο Παγράτης είχε ακουμπήσει το μέτωπο του στο χέρι του και συλλογισμένος την άκουε.
- Έχεις δίκαιο είπε στο τέλος. Η Πατρίδα είναι όλο το έθνος, και μεις, ο καθένας μας, είμαστε από ένα μόριο ασήμαντο του μεγάλου αυτού έθνους. Όταν έφθασε η ώρα να ξεκινήσει ο δρόμων, ο Παγράτης πήρε τη Θέκλα στην αγκαλιά του και τη φίλησε όπως θα φιλούσε την κόρη του. Τα δάκρυα τον έπνιγαν και η καρδιά του ράγιζε. Την άφησε απότομα και πήδηξε στη βάρκα που περίμενε να τον πάρει πίσω στη στεριά.
Το πλοίο απομακρύνουνταν τα σπίτια του Δυρραχίου λίγο - λίγο μίκραιναν, έσβηναν, χάνουνταν πέρα στον ορίζοντα. Η Θέκλα, ακουμπισμένη στην κουπαστή, κοίταζε τη γη της Ηπείρου όπου κοιμούνταν ο αγαπημένος της το στερνό του ύπνο. Θυμήθηκε το περιβολάκι της φυλακής, το μεγάλο πλάτανο, τον απλοϊκό κι ακατέργαστο σταυρό. Και το χώμα το νωπό που σκέπαζε το πεθαμένο παλικάρι. Της φάνηκε τόσο μόνος, τόσο έρημος, σαν παραπονεμένος στην κρύα γη.
Αισθάνθηκε όλο το βάρος, όλη την κούραση της δικής της ερημιάς. - Για την Πατρίδα... μουρμούρισε. Τα χείλη της έτρεμαν. Ένα αναφιλητό φούσκωσε την καρδιά της. Ακούμπησε το κεφάλι στα διπλωμένα χέρια της. Και πρώτη φορά αφότου πέθανε ο άντρας της έκλαψε απελπισμένα. Τι στοιχίζει το καθήκον, το αισθάνουνταν ως τα βάθη της ψυχής της. Μα δε μετάνιωνε που το είχε κάνει. Η ευγενική ψυχή δεν κάνει υπολογισμούς όταν έλθει η ώρα της αυτοθυσίας, όσο βαριά κι αν είναι.
Το πάρσιμο του Δυρραχίου δεν τέλειωσε το βουλγάρικο πόλεμο. Εξακολούθησε να ποτίζεται με αίμα άλλα είκοσι σχεδόν χρόνια το χώμα της άτυχης Μακεδονίας και της Ηπείρου. Μα ευκόλυνε πολύ τις στρατιωτικές επιδρομές του Βασιλείου και βοήθησε ώστε, αγάλια μα βέβαια, να καταστραφεί το βουλγάρικο κράτος. Ο Σαμουήλ αναγκάστηκε να διαμοιράσει τις δυνάμεις του, και κάθε λίγο έχανε και από ένα φρούριο. Τόσο τον στενοχωρούσαν τα Ελληνικά στρατεύματα από την ανατολή και τη δύση, ώστε αναγκάζουνταν ολοένα να υποχωρεί προς τ' άγρια βουνά, όπου ήταν κρυμμένη η πρωτεύουσα του.
Το έτος 1014 τον Ιούλιο, ο Σαμουήλ νικήθηκε από τον Βασίλειο και το στρατηγό του Νικηφόρο Ξιφία στα στενά του Κλειδιού και θα αιχμαλωτίζουνταν μάλιστα αν δεν τον έσωζε ο παλικαράς ο γιός του ο Ρωμανός, με κίνδυνο της ζωής του. Στον Πρίλαπο όπου κατέφυγε τότε με το γιο του, πέθανε ο Σαμουήλ τρεις μήνες αργότερα, από τη λύπη του, όταν είδε τους δεκαπέντε χιλιάδες τυφλωμένους αιχμαλώτους Βουλγάρους, που του έστειλε πίσω ο φοβερός Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος.
Ύστερα από το θάνατο του Σαμουήλ, αδυνάτισε πολύ η αντίσταση των Βουλγάρων. Μα και πάλι δεν τελείωσε ο αγώνας. Οι διάδοχοι του εξακολούθησαν τον πόλεμο με λύσσα, και, δυο- τρεις φορές, το Δυρράχιο πολιορκήθηκε, επειδή για τους Βουλγάρους το φρούριο αυτό με το λιμένα του είχε πολύ μεγάλη σπουδαιότητα. Μα ως το τέλος το Δυρράχιο βάσταξε, και δεν μπόρεσαν να το κατακτήσουν. Το έτος 1018 οι τελευταίοι υπέρμαχοι της βουλγάρικης ανεξαρτησίας υποτάχθηκαν στον Βουλγαροκτόνο, και η Βουλγαρία έγινε επαρχία Ρωμαϊκή."
https://mytilenepress.
ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΣΟΥ. ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΡΗΝΙΤΗΣ, ΑΛΕΞΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ ΙΓΕΡΙΝΟΣ.
Εiναι η ιστορία τριών νέων που ζουν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την εποχή του Βουλγαροκτόνου. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β μεγάλωσε με δική του μέριμνα, όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Αλεξία Αργυρού. Τον Δεκαπενταύγουστο του 1004 μ.Χ. o ηλικιωμένος Παγράτης, φτάνει στην Αδριανούπολη μαζί με την μικρή και ορφανή πλέον, Αλεξία Αργυρού, κόρη του στρατηγού Αλέξιου και της Θέκλας.
Το ίδιο βράδυ του Δεκαπενταύγουστου (1004 μ,Χ.) η Αδριανούπολη πυρπολείται από τους Κουμάνους (Βούλγαροι) και ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός της εξοντώνεται, είτε αιχμαλωτίζεται. Ανάμεσα τους βρίσκεται και ο γιος του διοικητή της Αδριανούπολεως ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο φίλος του Μιχαήλ Ιγερινός μαζί με τον Παγράτη και την Αλεξία οι οποίοι αιχμαλωτίζονται. Τα δύο αγόρια μεγαλώνοντας στην αιχμαλωσία, ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση.
Η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε μακράν τον πιο οργανωμένο στρατό στον κόσμο, σε όλους τους τομεiς. Μεταξύ άλλων και στην κατασκοπεία. Ο Νικήτας ήταν παιδικός φίλος, με τον γιο του Παγράτη και υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Τα παιδιά γνωρίζονται με τον Νικήτα, τους στρατολογεί στο μυστικό τάγμα των κατασκόπων και έκτοτε αγωνίζονται για το Ελληνικό έθνος. Ο Νικήτας ως αξιωματικός ήταν προσεκτικός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος, γενναίος, προστατευτικός, αλλά και ριψοκίνδυνος όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Στην πορεία τα δύο αγόρια συναντούν ξανά την Αλεξία Αργυρού, η οποία λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της Αδριανούπολης, ηταν γνωστή ως μουγκή, η οποία περιφέρεται στα βουνά και επικοινωνεί με νοήματα, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα από τους Βούλγαρους στους Έλληνες-Ρωμαίους. Κωνσταντίνος, Μιχαήλ και Αλεξία πορεύονται μέσα σε κινδύνους, για την Ελλάδα-Ορθοδοξία, καθώς αναπτύσσεται μεταξύ τους, μια δυνατή φιλία, που θα εξελιχθεί σε παράφορο αγνό-έρωτα.
Έναν έρωτα που τα δυο αγόρια προσπάθησαν να απαρνηθούν, για να μην προδώσουν την Ελλάδα, και για να μην ματαιώσουν τον ιερό σκοπό, που ήταν ο αγώνας για το έθνος και τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά την φιλοπατρία, και την διαφύλαξη των εθνικών αξιών, που διέπει τους Έλληνες του μεσαίωνα. Όλους εκείνους τους αιώνες οι πρόγονοι μας έδιναν σκληρούς αγώνες, προκειμένου προστατέψουν την πίστη, την ελευθερία, και την συνέχεια του Ελληνικού έθνους. Για αυτό θυσιάζουν κάθε προσωπική επιθυμία, στην αναγκαιότητα της επιβιώσεως, του Ελληνικού έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς.
Κάθε μέσο ή επιδίωξη που υπηρετεί αυτόν τον μεγάλο σκοπό, είναι ιερό. Ακόμη και η έννοια της φιλίας, που αναγνωρίζεται ως αξία-ιδανικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ οι δυο φίλοι είναι ήρωες. Αχώριστοι, έξυπνοι, αγαπημένοι, γενναίοι, παραμένουν ενωμένοι ως το τέλος αγωνιζόμενοι για την Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα.
Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης θεωρεί σπουδαία υπηρεσία την αντικατασκοπεία, σε αντίθεση με τον Μιχαήλ Ιγερινό που την θεωρεί περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή. Δύο είναι τα μεγάλα αξιώματα, στα οποία τα δυο παιδιά παραμένουν αφοσιωμένα τα δύο παιδιά. Αυτά εiναι η Ελλάδα και η Ορθοδοξία, για τα οποία αξίζει κάθε θυσία, και μεταξύ άλλων, αξίζει κάποιος να καταπνίξει ο κάθε πραγματικός Έλληνας τις προσωπικές του ανάγκες-φιλοδοξίες. Για την αγάπη στην πατρίδα ο Κωνσταντίνος θυσιάζει τη ζωή του.
Για του Χριστού την πίστη την Αγία, το έθνος και τον Μέγα Βουλγαροκτόνο, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις ερωτικές τους επιθυμίες για την Αλεξία. Η Αλεξία είνα ριψοκίνδυνη, δυναμική ανταπεξέρχεται με επιτυχία την αποστολή της. Στο ορφανό κορίτσι τα γεγονότα της Αδριανούπολης και οι σφαγές των Ελλήνων από τους Βούλγαρους, αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. και του προκαλούν προσωρινή απώλεια ομιλίας.
Η νεαρή Αλεξία όταν απέκτησε εκ νέου την ομιλία της έμεινε στα βουνά στην αντιρωμαϊκή κατασκοπεία, και με δική της επιλογή συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι εiναι ακόμη δεν είναι σε θέση να ομιλήσει, ώστε να περνάει απαρατήρητη και να μεταφέρει ακίνδυνα πληροφορίες στους Έλληνες αξιωματικούς. Σε αυτές τις αποστολές ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Η Αλεξία ακολουθεί τον Βουλγαροκτόνο, στις εκστρατείες του, με την ελπίδα να συναντήσει τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο.
Είναι πραγματικά αδύνατον να απαριθμήσουμε τα επιτεύγματα του Βασιλείου Β. Οι Βουλγαρικοί πόλεμοι δείχνουν έναν άνθρωπο με μεγάλη αποφασιστικότητα και προσήλωση στους στόχους του. Ήταν δε τόσο δεμένος στους στόχους του, ώστε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης ως το 1025 σε ηλικία 69 ετών. Κατηγορήθηκε για σκληρότητα. Εν τούτοις με βαριά καρδιά εφάρμοσε το νόμο και την προβλεπόμενη ποινή που προβλεπόταν για τους επαναστάτες από το Ρωμαϊκό δίκαιο. Η ενέργεια του δικαιολογείται καθώς η βασικότερη προτεραιότητα του ήταν η προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων-αθώων Ελλήνων, που σκότωναν είτε εξανδραπόδιζαν οι Βούλγαροι.
Ενδεικτικά σας υπενθυμίζω ότι οι Βούλγαροι κατά την εισβολή τους στην Αδριανούπολη, την ημέρα της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, έπαιρναν τα νεογέννητα Ελληνόπουλα, και τα εκτόξευαν με όλη την δύναμη τους επάνω στους τοίχους των σπιτιών και τα σκότωναν ακαριαία. Οι Βούλγαροι δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν τον πόλεμο και την γενοκτονία των Ελλήνων-Ρωμαίων. Αυτό φαίνεται από την θρυλική σύλληψη του Ιβάτζη στις 15 Αυγούστου 1018, από τον καταδρομέα στρατηγό και προϊστάμενο της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας Ευστάθιο Δαφνομήλη. O Μέγας Βουλγαροκτόνος αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.
Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους, μετά την ήττα στο Ακροϊνόν το 740 μ.Χ. σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι, είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι. Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!!
Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό, και στην Αραβική κατάκτηση.
Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!!
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ.
Η στρατηγική του αυτοκράτορα στον Βουλγαρικό πόλεμο, υπήρξε πολύ ευφυής. Έκανε εκστρατείες από το κέντρο προς την περιφέρεια. Τα κατακτημένα εδάφη, τα προστάτευε με μια σειρά από κάστρα, σε καίρια σημεία. Πρώτη σημαντική στρατιωτική βάση, έγινε η Φιλιππούπολη. Αμέσως μετά κατέλαβε, τα φρούρια γύρω από την Σαρδική.
Με αυτήν την υπέροχη στρατηγική επέτυχε να ελέγξει την Βορειοανατολική διαδρομή, από την πεδιάδα του Ισκέρ μέχρι τον Δούναβη, και από το Περνίκ, στο Ραντομίρ, και μέχρι τα Σκόπια. Με μια νέα σειρά οχυρών στην περιοχή του Δούναβη, εμπόδισε τις προσπάθειες των Κουμάνων (Βουλγάρων), να ενισχυθούν από τους ομοεθνείς τους Ούγγρους και Πετσενέγους-Πατζινάκες.
Παράλληλα με την προέλαση του προς τα Σκόπια και την μάχη του Αξιού, εμπόδισε τους Βούλγαρους, από μια νέα καταστροφική κάθοδο, και τους υποχρέωσε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, στην πρωτεύουσα τους την Αχρίδα. Οι Βούλγαροι-Κουμάνοι επί Βασίλειου Β, ήταν ένα Τουρκικό παρακλάδι με αρχηγό τον τσάρο Σαμουήλ. Κατέστρεφαν από την εποχή των Ισαύρων την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες και στην πιο καθοριστική καταδρομική αποστολή κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Επίσης ο Ιβάτζης θεωρούσε ότι το παλάτι της Πρόνιστας, φυσικά προστατευμένο πανταχόθεν και με μια και μόνον δίοδο, ότι θα ήταν απόρθητο και ασφαλές. Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών και του όρους Μπέλλες.
Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους και ικανούς για οτιδήποτε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία και την ηθική ζωή. Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση. Οι ανώτεροι ηθικά-πνευματικά και πολιτιστικά Έλληνες κυριάρχησαν, μεγαλούργησαν και επιβίωσαν στους αμυντικούς πολέμους μέσα από τον παιδεία και την Ορθοδοξία.
Το όνομα του προκαλούσε τον απόλυτο τρόμο στους εχθρούς του Ελληνικού έθνους. Οι αιώνιοι εχθροί του έθνους μας μόνον μια φορά στα παγκόσμια χρονικά βίωσαν τα συναισθήματα του απόλυτου πανικού, του φόβου και της απελπισίας-ασφυξίας.
Τις χρονιές 996 και 999 μ.Χ. ο Μέγας Βασίλειος πολέμησε τους Αγαρηνούς. Κατά την επιστροφή του για τον Βουλγαρικό μέτωπο, στο πέρασμά του σκορπούσε τον όλεθρο και ισοπέδωνε τα πάντα. Όλα αυτά τα έκανε ως αντίποινα σε νόμιμη άμυνα για τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς, το σκλάβωμα των γυναικών, που έκαναν σε ετήσια βάση, επί πολλούς αιώνες οι Αγαρηνοί εις βάρος, του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Έχοντας θέσει τέρμα στις εσωτερικές-εμφύλιες διαμάχες, ο Βασίλειος Β΄ έστρεψε την προσοχή του στους εξωτερικούς εχθρούς της αυτοκρατορίας (Βούλγαροι, Άραβες, Γεωργιανοί, Χάζαροι, Γερμανοί). Ένα διχασμένο έθνος πνευματικά-πολιτικά, στρατιωτικά κοινωνικά, δεν διαθέτει τις απαραίτητες αντιστάσεις, δεν αντιδρά στις εξωτερικές προκλήσεις. Δέχεται ευκολότερα τα μεθοδευμένα ανθελληνικά σχέδια.
Οι εμφύλιες έριδες είχαν εξασθενήσει την θέση του imperium romanum στα ανατολικά και οι κατακτήσεις του Κουρκουά, του Pallida Mors Saracenorum, και του Ιωάννη Τσιμισκή κινδύνευσαν να πέσουν στα χέρια των Αράβων (Φατιμίδες). Μετά από δύο σημαντικές ήττες στην Αντιόχεια, λόγω προχωρημένης ηλικίας του Δούκα-στρατηγού Μιχαήλ Βούρτζη, το Χαλέπι πολιορκήθηκε και η Αντιόχεια απειλήθηκε από το στρατό των Σαρακηνών. Την δεκαετία του 990, ξανάρχισαν οι εχθροπραξίες με τους Άραβες στη Συρία, στις οποίες ενεπλάκη και το φόρου υποτελές (στο Βυζάντιο) κράτος του Χαλεπίου που ελεγχόταν από την δυναστεία των Χαμδανιδών.
Το έτος 993/994 ο Τούρκος στρατηγός Μαντζουτακίν πολιόρκησε την Απάμεια και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης προσέτρεξε σε βοήθεια των Χαμδανιδών του Χαλεπίου. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν ανάμεσα σε δυο ρηχά περάσματα του ποταμού Ορόντη, κοντά στην Απάμεια, στις 15 Σεπτεμβρίου 994.
Οι Άραβες παρακάμπτουν τους Χαμδανίδες με αποτέλεσμα να βρεθούν στις πλάτες του Ρωμαϊκού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε με μεγάλες απώλειες. Οι Φατιμίδες συνέχισαν την πολιορκία του Χαλεπίου ενώ κατέλαβαν και το Αζάζιον. Η ήττα αυτή προκάλεσε την άμεση επέμβαση του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ με την απόλυση του Βούρτζη από τη θέση του και την αντικατάστασή του από τον Δαμιανό Δαλασσηνό. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τον επόμενο χρόνο εξεστράτευσε με επιτυχία στην περιοχή. Δυστυχώς όλοι οι ιστορικοί πλήν ελαχίστων αποκρύπτουν την συντριβή του Τούρκου στρατηγού Μανγιουτακίν και των 80000 Μωαμεθανών, οι οποίοι και μόνον στην θέα του Βασίλειου Β και των 17000 ανδρών του ετράπησαν σε φυγή.
Το ένδοξο και συνάμα παράδοξο αυτού του τρομερού επιτεύγματος ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών που είχε στην διάθεση του ο Βασιλιάς ήταν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Έλληνας αυτοκράτορας δεν ήθελε να αποδυναμώσει σε ισχύ τα στρατεύματα που πολεμούσαν στο βόρειο μέτωπο με τον Σαμουήλ. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά πετυχαίνει αυτοκράτορας τόσο μεγάλες νίκες, με τόσο μικρό στράτευμα αριθμητικά και το οποίο στην συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούνταν από αιχμάλωτους πολέμου.
Ουδέποτε το τόλμησε αυτό στα παγκόσμια χρονικά άλλος αυτοκράτορας-ηγεμόνας και αν το επιχειρούσε θα είχε ήδη δολοφονηθεί μαζί με τους λίγους αριθμητικά στρατιώτες του. Την πλειοψηφία του Ρωμαϊκού στρατεύματος αποτελούσαν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου.
Το σωτήριο έτος 1017 το μοναδικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας εκστράτευσε για πολλοστή φορά ενάντια στους Κουμάνους. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας στην Καστοριά έφτασαν πληροφορίες από την Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία με επικεφαλής τον στρατηγό Δαφνομήλη και τον Νικήτα, ότι ο κυβερνήτης Κρακράς σχεδίαζε να επιτεθεί στη βορειοανατολική Βουλγαρία με σκοπό να ανακτήσει τα κατακτημένα εδάφη.
Η κίνηση αυτή έγινε με την συνεργασία των ομοεθνών που τότε ζούσαν βόρεια του Δούναβη. Ο Βουλγαροκτόνος όταν έμαθε για αυτήν την δυσμενή εξέλιξη, έλυσε την πολιορκία της Καστοριάς και έσπευσε προς τα βόρεια για να προστατέψει τα Ρωμαϊκά εδάφη.
Εν τούτοις οι Πετσενέγοι στο άκουσμα ότι θα αντιμετωπίσουν τον Έλληνα αυτοκράτορα ανακάλεσαν την αρχική τους απόφαση και αρνήθηκαν να πολεμήσουν μαζί με τους Βουλγάρους, οπότε ο Βουλγαροκτόνος πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Κατά την επιστροφή του από τον βορρά, τον φθινόπωρο του 1017, ο Μέγας Βασίλειος επιτέθηκε και κατέλαβε το φρούριο της Σέτινας το οποίο βρίσκεται ανατολικά από το χωριό Σκοπός της Φλώρινας. Το κάστρο ήταν μικρό αλλά οι αποθήκες του ήταν γεμάτες σιτάρι. Ο αυτοκράτορας μοίρασε το σιτάρι στους κατοίκους και ότι περίσσεψε το έκαψε. ΟΙ Βούλγαροι αντέδρασαν και υπό την ηγεσία του τσάρου Ιβάν Βλαντισλάβ βάδισαν εναντίον των Ρωμαϊκού στην Σέτινα.
Ο Βασίλειος έστειλε εναντίον των Βουλγάρων που πλησίαζαν ένα τάγμα με επικεφαλής τον στρατηγό-Δούκα Κωνσταντίνο Διογένη. Η μονάδα αυτή έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων και περικυκλώθηκε. Θρυλικά έμειναν τα λόγια του όταν σε ηλικία 60 ετών τον ενημέρωσαν ότι ο Στρατηγός Κων. Διογένης, στις εσχατιές της Μακεδονίας έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων, και δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Τότε ο ηλικιωμένος Αυτοκράτορας Βασίλειος Β ανέβηκε στο πρώτο άλογο που βρήκε μπροστά του λέγοντας : «ὅστις πολεμιστής, ἀκολουθείτω μοι» και όρμησε εναντίον των εχθρών.
Μόλις τον είδαν οι Βούλγαροι έντρομοι άρχισαν να κραυγάζουν «βεζεῖτε ὁ τζέσαρ» (τρέξτε ο βασιλιάς) και τράπηκαν σε άτακτη φυγή, συμπεριλαμβανομένου και του τσάρου. Ο Βασίλειος έφτασε πρώτος με συνέπεια να πολεμήσει, στην μάχη για αρκετά λεπτά ολομόναχος. Ο Ελληνικός Στρατός έτρεξε από πίσω του, όλοι οι Έλληνες για να πολεμήσουν, όμως έπρεπε πρώτα να ετοιμάσουν τα άλογα, και να βάλουν τον πολεμικό τους εξοπλισμό.
Με την άτακτη υποχώρηση άρχισε να τους καταδιώκει το τάγμα του Διογένη, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίσουν ένα τμήμα του Βουλγαρικού στρατεύματος. Στην συνέχεια ο Ρωμαϊκός στρατός αποχώρησε από την περιοχή και λίγο μετά τον Ιανουάριο του 1018, ο Αύγουστος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Κανένας άλλος Βασιλιάς στην παγκόσμια ιστορία δεν τόλμησε να επιτεθεί ολομόναχος σε παρόμοια περίπτωση. Εν τούτοις οποιοσδήποτε αν το επιχειρούσε θα είχε χάσει την ζωή του.
H γεωγραφική θέση και η μορφολογία του εδάφους (Χαράδρα) δεν άφηναν κανέναν περιθώριο. Ο Μέγιστος του Ελληνισμού όχι μόνον έβαλε για πολλοστή φορά σε κίνδυνο την ζωή του στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα, αλλά αν σκοτωνόταν θα άλλαζαν εντελώς τα γεωστρατηγικά και τα γεωπολιτικά δεδομένα. Οι Βούλγαροι θα είχαν την ψυχολογία με το μέρος τους και θα χανόταν δια παντός η Μακεδονία και η Θεσσαλία από το Imperium Roanum. Ο Βουλγαρικός στρατός αποδείχτηκε ότι ήταν ο πιο σκληροτράχηλος και επικίνδυνος κατά την αρχαία και την μεσαιωνική εποχή.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Η επανάσταση των Βουλγάρων το έτος 1018 μ.Χ. βρισκόταν προς το τέλος της. Όμως ένας Βούλγαρος στρατηγός άλλαξε τα δεδομένα, καθώς αποφάσισε να συνεχίσει τις επαναστατικές δραστηριότητες. Ο Βασίλειος ήταν μεγάλος στρατηγός και λαμπρός πολιτικός.
Για αυτό από την αρχή του πολέμου, τους Βούλγαρους στρατηγούς που συνθηκολόγησαν τους δέχθηκε με τιμές- αξιώματα ανάλογα με την θέση και την αξία του καθενός. Επίσης κάποιους εξ αυτών τους πάντρεψε με Ελληνίδες, Εν τούτοις δύο Βούλγαροι στρατηγοί δεν επιθυμούσαν να παραδοθούν. Νικολιτσάς και Ιβάτζης ήταν αποφασισμένοι να μην υποταχθούν. Ο Ιβάτζης συγκέντρωσε στρατό και να συνεχίσει την επανάσταση, με στόχο να γίνει Τσάρος της Βουλγαρίας. Στην πλαγιά ενός απόκρημνου όρους, βρισκόταν το κτήμα των Τσάρων η Πρόνιστα.
Ήταν ωραία τοποθεσία και παράλληλα ήταν φυσικά προστατευμένη από μια στενή κλεισούρα. Υπήρχε μόνος ένας δρόμος που ανέβαινε στο κτήμα. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός ανδρών ήταν αρκετός για να σταματήσει ολόκληρο στράτευμα. Εκεί είχε καταφύγει ο Ιβάτζης και είχε κατορθώσει να μαζέψει γύρω του αρκετό στρατό, με αποτέλεσμα να μην φοβάται την επίθεση του Αυτοκράτορα. Μόλις το έμαθε ο Βασίλειος έφυγε από την Αχρίδα αφήνοντας στην θέση του τον στρατηγό Ευστάθιο Δαφνομήλη. Ο βασιλιάς πήγε στην Διαβολή για να βρίσκεται πιο κοντά στην απόρθητη επαναστατημένη Βουλγαρική περιοχή.
Ο στρατηγός Δαφνομήλης ανέμενε πληροφορίες σχετικά με την περιοχή που είχε καταφύγει ο Ιβάτζης, από έναν αξιωματικό του στρατού, που υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Με βάση τις πληροφορίες που έδωσε ο αξιωματικός στον στρατηγό, κάθε στρατιωτική επιχείρηση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω της φυσικής οχυρώσεως του κτήματος που βρισκόταν το Βουλγαρικό αρχοντικό. Τότε ο γενναίος Δαφνομήλης αποφάσισε να κινηθεί μόνος του σε μια αποστολή αυτοκτονίας.
Σε αυτό το απονενοημένο διάβημα τον ακολουθούσαν και δύο αξιωματικοί της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας ο Νικήτας και ο Μιχαήλ Ιγερινός. Ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Οι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί ήταν αποφασισμένοι να επιτύχουν την αποστολή τους, ενάντια σε κάθε λογική. Αυτή είναι και και το υπέρτατο Ελληνικό αξίωμα.
Η αποστολή ήταν να συλλάβουν τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη μέσα στο κτήμα του, και να τον οδηγήσουν στον Βουλγαροκτόνο. Ο Ιβάτζης ήταν περιστοιχισμένος από χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς. Ο Βούλγαρος αξιωματούχος αποφάσισε να εορτάσει την ημέρα της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) στο παλάτι της Πρόνιστας, με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια. Στα πλαίσια των εορτασμών σε μια επίδειξη δύναμης και εντυπωσιασμού κάλεσε μεταξύ άλλων και τους συγγενείς του στο αρχοντικό. Βασιλικά τους υποδέχθηκε και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Με μια καταδρομική ενέργεια οι Έλληνες αξιωματικοί τον συνέλαβαν και τον τύφλωσαν.
Ο Ιβάτζης με τα μάτια τρυπημένα, το στόμα φιμωμένο, σχεδόν αναίσθητος και αιμόφυρτος βρέθηκε δεμένος στα χέρια των αντιπάλων του. Τότε ο στρατηγός Δαφνομήλης έδωσε εντολή να πάρουν τον αόμματο και να κατευθυνθούν στον πύργο. Οι τρεις Έλληνες πηγαίνουν πίσω στο παλάτι, και με τόλμη περνούν από μέσα από την αυλή, εμπρός σε όλους τους σωματοφύλακες και τους στρατιώτες, οι οποίοι άναυδοι έβλεπαν το παράδοξο και απίστευτο γεγονός.
Ανάμεσα στους προσκαλεσμένους και στο στράτευμα ταχύτατα διαδόθηκε η θλιβερή είδηση. Τύφλωσαν τον Ιβάτζη. Το κτήμα των Τσάρων απέκτησε πολεμική χροιά. Από παντού καταφθάνουν οπλισμένοι Βούλγαροι και περικυκλώνουν τους Έλληνες, φωνάζοντας "Σκοτώστε τους, Θάνατος στους προδότες." Μερικοί έφεραν πίσσα, ξύλα και άχυρα, για να τους κάψουν ζωντανούς. Από το παράθυρο ο στρατηγός Δαφνομήλης κοίταζε ατάραχα το εξαγριωμένο πλήθος. "Εδώ. Η θα νικήσουμε η θα πεθάνουμε", είπε στους Έλληνες αξιωματικούς.
Τότε βγήκε στο παράθυρο αψηφώντας τις πέτρες και τις σαΐτες που ερχόταν εναντίον του και ζήτησε να μιλήσει. Απευθυνόμενος στους Βούλγαρους τους είπε : "Τον άρχοντα σας δεν τον τύφλωσα από προσωπικό μίσος. Ποιος από σας είναι τόσο ανόητος που νομίζει ότι ήρθα με δική μου πρωτοβουλία να αντιμετωπίσω τόσο επικίνδυνες καταστάσεις ; Είμαι εδώ διότι με έστειλε ο αυτοκράτορας. Εκτελώ διαταγές. Αν αποφασίσετε να μας σκοτώσετε, ο Βασίλειος θα εκδικηθεί για τον θάνατο μας, και για κάθε έναν από εμάς θα σκοτώσει χιλιάδες Βούλγαρους."
Στο άκουσμα και μόνον του Βουλγαροκτόνου έντρομοι εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αντιστάσεως. Τους κυρίευσε δέος και πανικός ενθυμούμενοι την μάχη του Κλειδιού πριν από τέσσερα χρόνια (29/7/1014). Αμέσως οι περισσότεροι Βούλγαροι άρχισαν να αποχωρούν. Λίγο αργότερα συγκλονισμένοι από το αναπάντεχο γεγονός, κάλεσαν τον στρατηγό Δαφνομήλη και του είπαν πως υποτάσσονται στον Έλληνα Βασιλιά και παραιτούνται από κάθε αντίσταση, με την προυπόθεση ο Αύγουστος να τους δώσει αμνηστία. Και τότε έγινε κάτι πρωτάκουστο στην παγκόσμια ιστορία.
Οι τρεις τολμηροί Έλληνες κατέβηκαν από το δωμάτιο όπου είχαν κλειστεί, μεταφέροντας τον τυφλωμένο Ιβάτζη, και εξήλθαν χωρίς να τολμήσει να τους επιτεθεί κανείς. Έφυγαν εντελώς ανενόχλητοι !!! Στις 16 Αυγούστου 1018 ο Βουλγαροκτόνος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό το οποίο έβλεπε. Οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί κρατούσαν στα χέρια τους αόμματο, τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη και ο πόλεμος είχε τελειώσει. Ο αυτοκράτορας διόρισε στρατηγό του θέματος του Δυρραχίου τον Δαφνομήλη και του χάρισε όλη την περιουσία του Ιβάτζη.
Για πολλοστή φορά βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την κοίμηση της, να συλλάβουν οι Έλληνες τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν.
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Ο Βασίλειος επέτυχε το απόλυτο σε όλα. Πολεμούσε πολύ γενναία στην πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών. Έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Oι επιτυχίες του Βουλγαροκτόνου δεν ήταν ποτέ βασισμένες, επάνω στην βαρύτατη φορολογία των φτωχών-Ελλήνων υπηκόων. Ουδέποτε το έκανε άλλος βασιλιάς αυτό το πράγμα, στον υπέρτατο βαθμό.
Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων. Στον αντίποδα ο Λατίφωνος Ιουστιανιανός ο Α, εισέπρατε τους ετήσιους, ακόμη και με ξυλοδαρμούς των υπηκόων. Όλα αυτά για να κάνει άσκοπους, επιθετικούς πολέμους, στα πλαίσια της υστεροφημίας του.
Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι. Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν αποσπάσει άδικα από τους φτωχούς, και τα έδωσε πίσω στους δικαιούχους.
Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιατικά κτήματα. Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους αφαιρούσε ολόκληρη την περιουσία.Τους απολύτως κακούς-πλούσιους που δεν άλλαζαν τακτική, τους κατάντησε ζητιάνους στα καπηλειά και στα πανδοχεία της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά κατάργησε ακόμη και το δικαίωμα των δυνατών σε περίπτωση φόνου, να εξαγοράζουν την θανατική ποινή. Μεγάλωσε με δικά του έξοδα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών.
Σπούδαζε τα αγόρια και εν συνεχεία τα έκανε στρατιώτες-αξιωματικούς, για να πολεμούν δίπλα του στα πεδία των μαχών. Διότι πολεμούσε για περισσότερο από τριάντα συνεχόμενα χρόνια, με Βούλγαρους, Άραβες, Χάζαρους, επαναστάτες κλπ.
Το αποτέλεσμα ήταν εκείνες οι γενιές των ορφανών παιδιών, να μεγαλώσουν και να πολεμούν δίπλα, στον Βασίλειο, στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό στοιχείο για τις στρατιωτικές, επιτυχίες του Βασίλιεου. Επίσης όλα τα ορφανά κορίτσια που οι γονείς του σκοτώθηκαν στις μάχες, τα έδινε προίκα και τα πάντρευε. Κανένας άλλος βασιλιάς στον κόσμο δεν έχει κάνει τόσες πολλές ελεημοσύνες-φιλανθρωπίες όπως είχε κάνει ο Βουλγαροκτόνος. Υπήρξε ο μέγιστος προστάτης των φτωχών και των κατατρεγμένων. Ήταν ο μοναδικός Έλληνας στα παγκόσμια χρονικά από καταβολής κόσμου, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ τους φτωχούς. Κανένας άλλος δεν βοήθησε τόσους πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κανένας άλλος Βασιλιάς, δεν εξίσωσε κοινωνικά τους φτωχούς με τους πλούσιους.
Η νομοθεσία του ήταν εξίσου δίκαιη και πολύ σκληρή για την κοσμική και την Εκκλησιαστική εξουσία. Καμία διαμαρτυρία δεν τον έκανε ποτέ να αλλάξει γνώμη. Όσες φορές του ζήτησε πίσω ο Πατριάρχης Σέργιος τα κτήματα της Εκκλησίας και των πλουσίων, ο Βασίλειος ήταν ανένδοτος και δεν δεχόταν ούτε καν να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επί των ημερών του δεν υπήρχαν οφίκια-αξιώματα, για ιστορικές προσωπικότητες όπως οι Πατριάρχες Πολύευκτος, Κηρουλάριος και για πολιτικούς όπως ο Βασίλειος Λεκαπηνός, ο Ιωσήφ Βρίγγας και ο Μιχαήλ Ψελλός. Ενδεικτικό ήταν ότι άφησε δύο φορές κενό τον Πατριαρχικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη.
ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Ο Βασίλειος Β από τα 18 του χρόνια μέχρι τον θάνατο του, έζησε χωρίς καθόλου γυναίκες. Δεν παντρεύτηκε ποτέ ώστε να είναι σε θέση να απελευθερώσει την Μακεδονία και παράλληλα να προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο την Ελλάδα. Ο Βασίλειος στερήθηκε κάθε ανθρώπινη χαρά, για να προστατέψει την Μακεδονία και την Ελλάδα από τους θανάσιμους κινδύνους, που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή. Θυσίασε όλη του την ζωή, για τον Χριστό, την Ελλάδα και την Μακεδονία.
Αυτό διότι είδε το πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάσταση για την αυτοκρατορία και το έθνος. Κοιμόταν σε όλη την ζωή του στο έδαφος, ενώ έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες. Ουδέποτε πολέμησε κάποιος βασιλιάς στην πρώτη γραμμή, της κάθε μάχης-πολέμου μέχρι τα 69 του χρόνια, για να απελευθερώσει την Μακεδονία και οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελληνικής-Ρωμαϊκής επικράτειας. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος βασιλιάς να πολεμήσει σε ηλικία πάνω από τα 60 και να κάνει επιθέσεις ολομόναχος χωρίς σωματοφύλακες για να κερδηθεί η εκάστοτε μάχη-πόλεμος, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας.
Όσα χρόνια κυβέρνησε οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα από την Κάτω Ιταλία μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Εξαιτίας του δυναμισμού, της αποφασιστικότητας και της Φιλοπατρίας του Βουλγαροκτόνου το Ρωμαϊκό κράτος είχε μεγαλύτερη έκταση, δύναμη και ασφάλεια από την ημέρα, που δημιουργήθηκε.
Πότε άλλοτε δεν είχε ξαναγίνει κάτι παρόμοιο με το μοναδικό επίτευγμα του Βασίλειου. Από το Αζερμπαϊτζάν μέχρι την Κροατία ο Βασιλιάς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Το ίδιο και στο εσωτερικό της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πλούσιοι βρισκόταν υποταγμένοι και ανίσχυροι κάτω από την πανίσχυρη εξουσία του Αυτοκράτορα.
Η στρατιωτική υπεροχή του Ρωμαϊκού κράτους έφερε την αύξηση της πολιτικής ισχύος, την εδραίωση του Χριστιανισμού και του Ελληνικού πολιτισμού, εντός και εκτός των συνόρων στις χώρες που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία. Από όλους τους ηγεμόνες μόνον ο Βασίλειος εφάρμοσε πιστά το απόλυτο αυτοκρατορικό Ελληνικό-Ρωμαϊκό ιδεώδες, της απεριόριστης δύναμης και πρόνοιας του Χριστού.
Κυριολεκτικά φαινόταν να είναι απεσταλμένος του Χριστού για να αποδείξει ότι ήταν εφικτό να γίνει η πολιτική θεωρία της Pax Romana πράξη. Αυτή ήταν ένωση των Ορθοδόξων λαών κάτω από την εξουσία του Έλληνα- Χριστιανού μονάρχη της βασιλεύουσας, ένα αξίωμα το οποίο έθεσαν ως στόχο οι προηγούμενοι αυτοκράτορες, το επέτυχε μόνον ο Βασίλειος.
Ήταν ο απόλυτος παντοκράτορας του στρατού, των πολιτικών και των Εκκλησιαστικών αξιωματούχων. Η εξουσία του ήταν πλαισιωμένη με Θεϊκή παντοδυναμία και ευλογία. Ενδεικτικό ήταν το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, για να προστατέψει τον νεαρό αυτοκράτορα Βασίλειο Β, κατά την επανάσταση του Βάρδα Φωκά. Πραγματικά δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει όμοιος του Βουλγαροκτόνου.
Mε μια εντολή του Έλληνα αυτοκράτορα Ρώσοι και Σλάβοι σταμάτησαν τους εχθρούς των Ελλήνων στην Κάτω Ιταλία. Αρμένιοι πολεμούσαν στον Δούναβη και Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στο Βασπρακάν. Όταν βρισκόταν στην πρωτεύουσα ντυνόταν απλά. Για μια και μοναδική φορά ένας Έλληνας βασιλιάς συγκέντρωσε τόσες πολλές ικανότητες. Υπήρξε ο πιο αφοσιωμένος και φιλόπονος-φιλόπατρις ηγεμόνας.
Ήταν ο βασιλιάς-αυτοκράτορας με την ακατάλυτη αποφασιστικότητα, την στρατηγική ετοιμότητα του Δομέστικου των σχολών και την σχολαστική ακρίβεια, του λοχία εκπαιδευτή. Ήταν πολύ γενναίος στα πεδία των μαχών, και ήταν ακαταπόνητος στις σωματικές κακουχίες. Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο να προστατέψει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες που προετοίμαζαν οι Γερμανοί. Όσο ζούσε οι Γερμανοί (Φράγκοι-Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι) και οι Σελτζούκοι, δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν.
Έντρομοι περίμεναν να πεθάνει για να ολοκληρώσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αν τολμούσαν να επιτεθούν στην αυτοκρατορία θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Οι ανθέλληνες Γερμανοί επί της Βασιλείας του Βουλγαροκτόνου γνώρισαν τον απόλυτο τρόμο. Για αυτό και κατά την τέταρτη-εωσφορική Σταυροφορία, όταν κατέκτησαν την αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα της, άνοιξαν τον τάφο του Βουλγαροκτόνου, τοποθέτησαν τον σκελετό επάνω σε ένα δέντρο και έβαλαν στο στόμα του μια φλογέρα. Ουδέποτε το έκαναν αυτό σε άλλο αυτοκράτορα.
Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος των Γερμανών για τον Βασίλειο, ο οποίος ελάχιστα έλειψε να ματαιώσει τα εθνοκτόνα και γενοκτονικά σχέδια τους. Είναι βέβαιον ότι σε περίπτωση που είχε παραμείνει στην ζωή ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ότι οι Γερμανοί και οι Σελτζούκοι θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και δεν θα ήταν σε θέση να κατακτήσουν διαδοχικά την αυτοκρατορία. Κανένας άλλος βασιλιάς σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία δεν πήγε να πολεμήσει σε ηλικία 69 ετών, παρά μόνον ο Βασίλειος Β.
Η ενέργεια αυτή μας δείχνει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γερμανική αυτοκρατορία και οι συν αυτώ (Σελτζούκοι). Η τύχη του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους και του έθνους κρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.Χ. Ήταν η ημέρα που έφυγε από την ζωή ο κορυφαίος Έλληνας όλων των εποχών. Δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος. Σχεδίαζε να επιτεθεί στην υπό Γερμανική κατοχή Ιταλία. Είχε ήδη στείλει στρατιωτική προπομπή με επικεφαλής τον Ορέστη.
Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου Για μια και μοναδική φορά στην παγκόσμια εξουσία οι φτωχοί γνώρισαν την απόλυτη ευημερία-προστασία και εξισώθηκαν κοινωνικά με τους πλούσιους. Ουδείς Άγιος της Ορθοδόξου Πίστεως βοήθησε και προστάτεψε τόσους πολλούς αδύναμους-φτωχούς και κατατρεγμένους ανθρώπους με τόσο μοναδικό-εξαιρετικό τρόπο.
Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδική του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του. Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά.
Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους. Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά.
Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών.
Για όσους δεν γνωρίζουν ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής-εκπολιτιστής καθώς όπως διαβάζουμε καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο στα επιτεύγματα του Μ. Αλεξάνδρου διαδραμάτισε ο μεγάλος σοφός από τα Στάγειρα.Στον αντίποδα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος στην εποχή του δεν είχε διδάσκαλο αντάξιο του Αριστοτέλους, παρά την φιλομάθεια και την μεγάλη αγάπη του για τον Αριστόκλειο πολιτισμό.
Ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιός του Δία αλλά ήταν μαθητής του Αριστοτέλη. Η επιρροή του Αριστοτέλη στον Αλέξανδρο ήταν καταλυτική σχετικά με την θρυλική εκστρατεία του. Σοφία, εντιμότητα δικαιοσύνη και επιστήμες δίδαξε ο μεγάλος δάσκαλος στον μαθητή του.
Ο Αριστοτέλης δίδαξε στον Αλέξανδρο όλες τις επιστήμες και τον κατέστησε πανεπιστήμονα. Μεταξύ άλλων ο μεγάλος Σοφός του δίδαξε ποίηση, Πίνδαρο και Όμηρο. Τα Ομηρικά Έπη ήταν τα αγαπημένα του νεαρού μαθητή και το αντίγραφο της «Ιλιάδας» με την ιδιόχειρη αφιέρωση του Αριστοτέλη το είχε πάντα ο Μακεδόνας Στρατηλάτης σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του.
Ο Φιλόσοφος έδωσε έμφαση στην Ηθική και την Πολιτική. Με βάση τις διδαχές του Σταγειρίτη ο Αλέξανδρος, συνοδευόταν στην εκστρατεία του από πολλούς Φιλοσόφους, Ιστορικούς και επιστήμονες. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία Βασιλιάς ξεκίνησε εκστρατεία έχοντας δίπλα του ιστορικούς, φυσικούς, μαθηματικούς, γιατρούς, φιλοσόφους, γεωγράφους. Πολύ σημαντικό ήταν ότι κάποιοι από τους στρατηγούς του Αλεξάνδρου ήταν και εκείνοι μαθητές του Αριστοτέλη, με αποτέλεσμα να γίνουν μέτοχοι της Αριστοτελικής και της Αριστόκλειας παιδείας.
Ο μεγάλος Έλληνας διέδωσε παντού την Ελληνική γλώσσα, τον Ελληνικό πολιτισμό και τα ελληνικά γράμματα. Κατά την «Ελληνιστική Περίοδο», όλοι οι λαοί της Ανατολής είχαν ως επίσημη γλώσσα την Ελληνική και διδάσκονταν Αριστοκλή και Αριστοτέλη. Αρκετοί στρατηγοί και συμπολεμιστές του Αλεξάνδρου συνέγραψαν ιστορία. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Καλλισθένης, ο Ολύνθιος που ήταν ανεψιός του Αριστοτέλη, ο Αριστόβουλος γεωγράφος-αρχιτέκτονας, που έγραψε επίσης την ιστορία της εκστρατείας, καθώς και ο Πτολεμαίος με τον Νέαρχο. Δυστυχώς δεν έχει κανένα από τα έργα αυτά διασωθεί.
Οι γράφοντες είχαν την εντολή να παραδίδουν αντίγραφα τους έργου τους στον Φιλόσοφο από τα Στάγιρα. Ο Αλέξανδρος και οι στρατηγοί του, είχαν το ασύγκριτο πλεονέκτημα να διδαχτούν τον Ελληνικό πολιτισμό τον Αριστοτέλη που ήταν από τους μεγαλύτερους Σοφούς όλων των εποχών. Διαβάστε σχετικά την παραπομπή (1). Με βάση τα προαναφερόμενα ο Αλέξανδρος συνδύαζε δύο πολιτισμούς τον Διονυσιακό και τον Αριστόκλειο. Εν τούτοις έδινε έμφαση στην Διονυσιακή κουλτούρα.
Εν τούτοις για την προσωπική του δόξα και την διάδοση του πολιτισμού έγινε η αιτία να χαθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Όπως αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως αντίγραφο της Ουράνιας Βασιλείας δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους.
Το Imperium Romaunm του Βοσπόρου έκανε μόνον αμυντικούς πολέμους. Από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω την στήλη Γεωστρατιγικής-Ιστορίας, Ορθοδοξίας και επιβώσεως από τον υβριδικό πόλεμο (Επικρατεέιν η Απόλλυσθαι-Ισχύς Διά της Γνώσεως), έχω επισημάνει με προσωπική μου παρατήρηση πολλές φορές ότι μια στρατιωτική-πολιτική και μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ζωής των πολιτών η των υπηκόων.
Oι επιτυχίες του Βασιλείου B και του Ηράκλειου σε πολιτικό-στρατιωτικό επίπεδο δεν ήταν ποτέ βασισμένες επάνω στην βαρύτατη φορολογία, την δυστυχία, την εξαθλίωση, την στέρηση της ελευθερίας, την κατάκτηση και την θανάτωση των αντιπάλων εθνών με στόχο την προσωπική τους δόξα. Ήταν καθαρά σε νόμιμη άμυνα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μέτοχος του Διονυσιακού πολιτισμού και Μέγας εκπρόσωπος της Διονυσιακής κουλτούρας εξαιτίας της μητέρας του Μυρτάλης-Ολυμπιάδας. Αντιθέτως ο Έλληνας Ηράκλειος από την Αγιοτόκο Καππαδοκία, ήταν εκπρόσωπος του Αριστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας.
Δυστυχώς οι Χριστιανοί μεταξύ άλλων αγνοούν ότι ο Μέγας Ηράκλειος έφερε πίσω το Ιερότερο σύμβολο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έφερε πίσω απολύτως τίποτα. Τα επιτεύγματα του Αριστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας είναι παγκοσμίως μοναδικά.
Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε έναν επεκτατικό πόλεμο για την προσωπική του καταξίωση και την διάδοση του πολιτισμού. Στην εποχή του δεν κινδύνευε ο Ελληνισμός από τους Πέρσες με αφανισμό. Επίσης εάν ο Μακεδόνας Στρατηλάτης έχανε τους κατακτητικούς πολέμους η Ελλάδα δεν θα είχε συνέπειες. Ο Αλέξανδρος ήταν επιτιθέμενος και δεν βρισκόταν σε καθεστώς απόλυτης πίεσης. Στον Αντίποδα ο Μέγας Ηράκλειος και ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον ήταν σε αμυντικούς πόλεμους, αντιμετώπιζαν πρωταφανείς καταστάσεις που δεν είχαν λάβει χώρα ποτέ ξανά σε παγκόσμιο επίπεδο !!!
Οι Έλληνες Βασιλείς του μεσαίωνα (Βασίλειος Β-Ηράκλειος) ήταν υπό καθεστώς ασφυκτικής πιέσεως καθώς βρέθηκαν στις πιο κρίσιμες ιστορικές στιγμές για την επιβίωση του Ελληνικού έθνους από καταβολής κόσμου. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού ήταν αποφασισμένοι να τελειώσουν οριστικά-αμετάκλητα τον Ελληνισμό. Αυτό είναι εμφανές με βάση τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν την Αραβική Αυτοκρατορία.
Εάν χανόταν οι πόλεμοι αυτοί θα είχαμε την κατάκτηση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας του Βοσπόρου και τον αφανισμό του Ελληνισμού σε όλους τους τομείς (βιολογικά-πληθυσμιακά, πολιτιστικά κλπ). Είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες που αντιμετώπισαν τους Πέρσες Ηράκλειος και Αλέξανδρος και το Μοναδικό Φαινόμενο της Ελληνικής και της Παγκόσμιας ιστορίας τους Βούλγαρους. Ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες σε πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο τις εποχές που έγιναν οι πόλεμοι ανάμεσα στον Αλέξανδρο και την δυναστεία των Αχαιμενιδών. Και τελείως διαφορετικό το καθεστώς για τον Ηράκλειο ενάντια στην δυναστεία των Σασσανιδών και του Μέγα Βασίλειου ενάντια στους Σλάβους-Κουμάνους.
Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επαρχία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Ά Τσιμισκή.
Κατόπιν λανθασμένης διπλωματικής κινήσεως του Αγίου-αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους, άλλαξαν ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στα Βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα Βουλγαρικά εδάφη, στην συνέχεια αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έγιναν πολύ απειλητικοί προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β Φωκάς, καθώς δεν ήταν σε θέση να διεξάγει πολέμους σε δύο μεγάλα μέτωπα παράλληλα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.
Ο Ελληνοαρμένιος Ι. Τσιμισκής νίκησε τους Ρώσους και τους απομάκρυνε από την Βαλανική χερσόνησο. Η Βουλγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Α Κουρκουά, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής. Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το νέο Βουλγαρικό βασίλειο σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας.
ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος.
Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού. Οι ιστορικές αναφορές για την τύφλωση τόσο χιλιάδων Βούλγαρων ήταν κίβδηλες.
Το γεγονός της τύφλωσης τόσων χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτών δικαίως έχει αμφισβητηθεί από τους σύγχρονους ιστορικούς και όχι μόνον. Πρακτικά ήταν αδύνατη η εφαρμογή της ποινής σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μέρος των ιστορικών αμφιβάλει ότι παραβρέθηκαν 15000 η και περισσότεροι Βούλγαροι στρατιώτες στην μάχη του Κλειδιού. Σε ένα τόσο στενό πέρασμα πρακτικά είναι αδύνατον να συμβεί αυτό όπως αναφέρουν.
Ένας άλλος ιστορικός απορρίπτει πλήρως αυτές τις αναφορές και υπογραμμίζει ότι είναι επινόηση από τον Ιωάννη Σκυλίτζη, Ο ιστορικός και πολιτικός αξιωματούχος, ως γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής αριστοκρατίας είχε κάθε λόγο να διασκευάσει τα γεγονότα του Κλειδίου με σκοπό να εκθέσει τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. Είναι αρκετά πιθανό η ποινή αυτή να μην εκτελέστηκε ποτέ η να εφαρμόστηκε σε μερικές δεκάδες είστε εκατοντάδες Βούλγαρους.
Στην εποχή του Βουλγαροκτόνου οι ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι οι οποίοι ήταν και χρονογράφοι-ιστορικοί, μισούσαν θανάσιμα τον Βασίλειο Β γιατί κυβέρνησε εντελώς μόνος του το Ρωμαϊκό κράτος χωρίς συμβούλους. Διότι έθεσε όλους τους διανοούμενους-πολιτικούς στο περιθώριο, δεν συγχώρεσαν ποτέ αυτή την επιλογή του οι Έλληνες και ξένοι διανοούμενοι μέχρι και σύγχρονη εποχή.
Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του, και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου, ώστε το Ελληνικό έθνος να παραμείνει στον δρόμο Θεού, Ο Ελληνισμός είχε στήριγμα έναν θεόσταλτο ευεργέτη, που ήταν ένας πραγματικός ισαπόστολος, καθώς πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε πόλεμο, έχοντας πάντοτε στο ένα χέρι του μια εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ! Αυτό είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη ότι ο Χριστός επιτρέπει την νόμιμη άμυνα στους Έλληνες.
Ο υιός του Ρωμανού και της Θεοφανούς υπήρξε ο ακοίμητος και ακαταπόνητος φρουρός του Ελληνικού Έθνους και της Ορθόδοξου πίστεως! Ήταν Αρχάγγελος επί γης με πύρινη ρομφαία! Για αυτό και προσπαθούν να τον εξαφανίσουν από την Ελληνική ιστορία οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού, για να μην μάθουν οι νεοέλληνες τα θρυλικά του κατορθώματα.
Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδκή του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του. Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury.αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά.
Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους. Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών.
Ο Βασίλειος εφάρμοσε με βαριά καρδιά την Ρωμαϊκή νομοθεσία. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επικράτεια επί Ιωάννη Α Τσιμισκή και επαναστάτησε επί Βασίλειου Β. Παρά τις προσπάθειες να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, τα αξιώματα και τα προνόμια που έδωσε σε κάποιους Βούλγαρους στρατηγούς για να σταματήσουν τις ανελέητες σφαγές-καταστροφές και σκλάβωμα αμάχων Ελλήνων, οι Βούλγαροι στρατηγοί εξαπατούσαν τον Έλληνα αυτοκράτορα. Για αυτό και επέστρεφαν στα πεδία των μαχών συνεχίζοντας την εγκληματική τους δράση εις βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Τότε εξαναγκάστηκε συμβολικά να εφαρμόσει την Ρωμαϊκή νομοθεσία.
Ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.
ΔΙΝΩ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ, ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ, ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ΜΕΓΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΣ) ΈΚΑΝΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΡΓΑΣΙΑ.
ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΟΤΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ-ΜΠΕΝΑΚΗ (ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ), Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΡΥ ΓΚΡΕΓΚΟΥΑΡ ΚΑΙ Ο ΓΡΑΦΩΝ (ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ).
ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΆ ΑΙΣΘΆΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ-ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΝΑ ΕΥΧΑΤΙΣTHΣΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΑΝΡΥ ΓΚΡΕΓΚΟΥΑΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Περιεχόμενα :
- Α'. Έλληνες και Βούλγαροι
- Β'. Σκλαβιά
- Γ'. Το νικημένο θηρίο
- Δ'. Ο όρκος
- Ε'. Στο παλάτι
- ΣΤ'. Ο γάμος
- Ζ'. Πραματευτής και παραγιός
- Η'. Ο καλόγερος
- Θ'. Οι λύκοι
- Ι'. Ο πάτερ Πανφούτιος
- ΙΑ'. Ο κατάσκοπος
- ΙΒ'. Θέκλα
- ΙΓ'. «Για την πατρίδα»
- ΙΔ'. Ο τάφος του Παλικαριού
- ΙΕ'. Στο Δυρράχιο
- ΙΣΤ'. Το δαχτυλίδι του Χρυσήλιου
- ΙΖ'. Τι στοιχίζει το καθήκον
ΒΙΒΛΙΟ : ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΥ.
Β’. Ο Δεκαπενταύγουστος του 1004
Ι’. Στο στρατόπεδο του Βουλγαροκτόνου
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΒΒΩΝ ΑΠΟ ΞΕΝΟ ΑΡΘΡΟ.
Η εκδοτική προσπάθεια του Γίββωνα, ξεκίνησε στις 17 Φεβρουαρίου 1776 και ολοκληρώθηκε στις 8 Μαΐου 1788. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Και έχει σημασία ότι σήμερα, το έργο του έχει γίνει περισσότερο γνωστό από τη χρήση του σε συζητήσεις στα διάφορα φόρουμ και blog του διαδικτύου, παρά από επιστημονικά έργα, τα οποία σπανίως παραπέμπουν στην ιστορία του Γίββωνα, και όταν παραπέμπουν, πολλές φορές το όνομά του αναφέρεται ως παράδειγμα της πεπαλαιωμένης αντίληψης επάνω σε κάποια ζητήματα. Αντιθέτως, εκ των ων ουκ άνευ θεωρείται η αναφορά στον Ostrogorsky, αλλά σαφής και εκτεταμένη είναι η στήριξη της βιβλιογραφίας και στα έργα των Mango, Vasiliev, Runciman, ακόμη και στου παλαιότερου Diehl.
Αυτό, δεν θα έπρεπε επιτέλους κάποιος να το σεβαστεί; Αν γράφουμε ιστορία και το όνομά μας λάμπει στο στερέωμα της ιστορικής επιστήμης, ας χαράξουμε τον δικό μας δρόμο... Αν όμως είμαστε απλά αναγνώστες ή και μελετητές της ιστορίας, οφείλουμε να ακολουθούμε κάποιους καθολικά αναγνωρισμένους επιστήμονες ή συλλογικά έργα.
Θεωρείται ότι η ιστορία ως επιστήμη, ως γνωστικό πεδίο, οφείλει πράγματα στον ιστορικό αυτό. Το πρόβλημα βρίσκεται στην προκατάληψη που είχε ο ίδιος και η εποχή του γενικά, εποχή του «διαφωτισμού», ενάντια σε οτιδήποτε σχετιζόταν με την χριστιανική θρησκεία.
Και βεβαίως, αυτή η προκατάληψη, η οποία εδώ και αρκετές δεκαετίες θεωρείται ότι υπονόμευσε το συνολικό έργο του και εμπόδισε την συστηματική μελέτη της ιστορίας του Ρωμαϊκού κράτους, χρησιμοποιείται ως ιδεολογικό «όπλο» στους σημερινούς αντικληρικαλιστές, και αντιχριστιανούς, οι οποίοι προκειμένου να βρουν «επιχειρήματα» καταφεύγουν σε ένα έργο «αρχαίο», που δεν αποτελεί καν πρωτότυπη πηγή, έργο προκατειλημμένο, από εποχή «προϊστορική» σε σχέση με την έρευνα, μελέτη, χρήση και πλήθος των ιστορικών πηγών, από ένα συγγραφέα που δεν είχε καν το απαιτούμενο επίπεδο γνώσης των …Ελληνικών!
Μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα, σοβαρό ερευνητή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο οποίος δεν μπορεί να μελετήσει και να κατανοήσει πλήρως τις πρωτότυπες πηγές στη γλώσσα που είναι γραμμένες; Ασφαλώς θα ήταν ο περίγελος των «συναδέλφων» του."
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΠΑΛΑΜΙΩΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ.
https://www.pmeletios.com/
Με ένα εξαιρετικό άρθρο αλλάζει τα δεδομένα η Κωνσταντίνα Παλαμιώτου. Η Φιλόλογος και διδάκτωρ της Ελληνικής φιλοσοφίας Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαϊδου, αλλάζει τα ιστορικά δεδομένα με ένα εξαιρετικό άρθρο και νέα αδιάσειστα στοιχεία προκαλεί συγκλονιστικές ανατροπές. Στο εξαιρετικό άρθρο της η Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαϊδου, απέδειξε ότι η Υπατία ήταν Χριστιανή και ότι δολοφονήθηκε από Ιουδαίους. Επίσης με βάση το τεκμηριωμένο, και άριστα επιστημονικά καταρτισμένο άρθρο της υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, η Ελληνίδα Υπατία, να ήταν η Αγία Αικατερίνη. Να περάσουμε να δούμε το άρθρο της Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαϊδου :
Υπατία – Αγία Αικατερίνη: Στα παρασκήνια της ιστοριογραφίας ..
Γιατί όπως μας είπε η μεταφράστρια Τατιάνα Λιάνη : «Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης πρωταγωνιστική φιγούρα στον Βουλγαροκτόνο. Διαχρονικός θα συμπληρώναμε: «πιάνει» από την εποχή των γιαγιάδων μας μέχρι και τις σημερινές νέες γυναίκες. Ήδη έχουμε «τρεις γενιές» γυναικών ερωτευμένων με τον Κρηνίτη, και ολοταχώς βαδίζουμε στην τέταρτη. Αν γυρίζαμε σήμερα την ταινία μήπως να ‘ταν καλύτερα ελληνο-βουλγαρική παραγωγή;- θα κάναμε, βεβαίως, πιο σύγχρονη ανάγνωση.
Έπειτα θα γυρίζαμε ταινία και το «prequel», το Για την πατρίδα. Πιο πρώιμο, το έργο αυτό, λιγότερο εξελιγμένο, όπου η συγγραφέας δοκιμάζει σιγά-σιγά τις δυνάμεις της – και το κοινό της. «Η Δέλτα», μας λέει η Χριστίνα Κάλλας-Καλογεροπούλου, που διδάσκει σενάριο στο ΑΠΘ και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά, «είναι ο Τσαρλς Ντίκενς της ελληνικής λογοτεχνίας». Τα λόγια συναντιούνται με ανάλογο σχόλιο του Παλαμά που το 1910, έχοντας διαβάσει το Παραμύθι χωρίς όνομα, γράφει στην Πηνελόπη:«…σαν να βρίσκω μέσα του κάποιον αντίλαλο από το βρετανικό χιούμορ κάτι από Τεκερέη, από Ντίκενς, από Σουίφτ, από Στερν» .
Η Δέλτα διαθέτει στόφα μεγάλου αφηγητή. «Είναι η μεγαλύτερη storyteller που είχε ποτέ η Ελλάδα», λέει η Κάλλας-Καλογεροπούλου. Ενδεικτικά των γεμάτων πάθος σχέσεων ανάμεσα σε άντρες (όμοιές τους δεν είναι άγνωστες ούτε στη βικτωριανή λογοτεχνία) τα ακόλουθα λόγια που ανταλλάσσουν οι Μιχαήλ Ιγερινός και Νικήτας : «- Ο Κωνσταντίνος είναι πιο ανεξάρτητος από σένα, είπε ο Νικήτας. Και όμως σ’ αγαπά όπως τον αγαπάς, και σου το απέδειξε τη μέρα που έσχισε τα μούτρα του Βουλγάρου που σε μαστίγωνε.
Μα βλέπει και πιο ψηλά. – Ναι! είπε με καμάρι ο Μιχαήλ. Βλέπει πιο ψηλά απ’ όλους μας, και είναι δυνατότερος απ’ όλους μας, και από σένα, Νικήτα, που θρησκεία σου έκανες την θέληση του υπερήφανου και αλύγιστου Δαφνομήλη, και από τον Δαφνομήλη ακόμα, που τυφλά λατρεύει την σιδερένια ψυχή του Βασιλέα του, που τον εδάμασε κι αυτόν!
Ο Κωνσταντίνος όμως λατρεία είχε την Πατρίδα. Λύνεται από κάθε προσωπικότητα, είναι ανεξάρτητος, δεν έχει ανάγκη από κανένα… Ενώ εγώ τον έχω ανάγκη στη ζωή μου…». Αφήγηση οπτικο-ακουστική, πρόσωπα γεμάτα πάθος μα και γεμάτα αντιφάσεις, ήρωες με τους οποίους ταυτίζεται όχι μονάχα το παιδί μα κι ο ενήλικος, επισημαίνει περαιτέρω η Χ.Κ. Και μια ροή των γεγονότων, θα προσθέταμε, που δανείζεται, αναπλάθοντάς την μαστορικά, την δραματικότητα της Ιστορίας καθεαυτή, ενός πεπρωμένου αυτονόητου σαν βραχώδες τοπίο, χωρίς happy end, χωρίς ευκολίες και απλουστεύσεις.
Αυτή ωστόσο, η εξέχουσα συγγραφέας με το ανήσυχο, επαναστατημένο, κριτικό και ερευνητικό πνεύμα, η βασανισμένη ψυχή, η προικισμένη αφηγήτρια, η μεγαλοαστή διανοούμενη, ασφυκτιά ως αναγνωστική δυνατότητα στην εποχή μας υπό το βάρος ενός παράξενου συνδυασμού παρεξηγήσεων, μιζέριας και ενοχής. Πόσο μονόπαντα και καταχρηστικά προτάθηκε και επαινέθηκε επί σειρά δεκαετιών από τις στρατιές των φυσικών της αντιπάλων, αυτή η δημοτικίστρια, η αντικληρική, η μαχήτρια των ανανεωτικών και καινοτόμων ιδεών για την εκπαίδευση, η επικριτική της ελληνικής στενομυαλιάς και αρτηριοσκλήρωσης!
Αλλά δεν είναι άγνωστη τακτική μια κυρίαρχη ιδεολογία να «ενσωματώνει» με τον τρόπο αυτό έναν «εχθρό», καθιστώντας τον άσφαιρο και ακίνδυνο, παραμορφώνοντάς τον. Και πόσο άδικη μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποκαθήλωσης, θεμελιοκρατική όσο και επαρχιώτικη, που επιχειρεί με άκαμπτες δικανικές εφορμήσεις να σταθεί τώρα μικρόψυχα αντικειμενική, θεωρώντας πως βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Βάζει δηλαδή στο νεκροτομείο το βασανισμένο και ανυπότακτο σώμα των κειμένων της Πηνελόπης για να το κόψει άχαρα κομματάκια, να το φωτίσει με πολιτικά ορθό «νέον» και να το παραδώσει, επιτέλους, στη συγκατάβαση- δηλαδή στη λήθη. Τύχη «λαμπρή» παραμορφωτικής ενσωμάτωσης επιφυλάχθηκε άλλοτε και στον βαθιά αντι-εκκλησιαστικό, στον μαχητικό δημοτικιστή Παλαμά.
Σήμερα περάσαμε και ως προς αυτόν με ευκολία στο άλλο άκρο, της συγκαταβατικής απόρριψης. Καταγινόμαστε, βλέπεις, εξίσου παθιασμένα, με την «ενσωμάτωση» του Ελύτη- και πάει λέγοντας. Όταν κάποτε ηρεμήσει ανάμεσα στις ακραίες θέσεις του το εκκρεμές μας, θα έχουμε ενηλικιωθεί, δυνάμενοι, ίσως να απολαύσουμε. Φανταστείτε, λέει, να παραδινόταν, μετά από ανάλογη νεκροτομή, στην ίδια απορριπτική συγκατάβαση ο εθνικιστής Κλάιστ, ο παιδαριωδώς φανατικός Μαγιακόφσκυ… Ενώ ο πομπώδης, ο φανταχτερός Ελύτης ας αναπαύεται για την ώρα στις δάφνες του (ανάλογη προβληματική αναπτύσσει καυστικά η Τ. Δημητρούλια περί μιας «πολιτικά ορθής» επανανάγνωσης των κλασικών στην Αμερική του Ομπάμα, «Καθημερινή», 3.4.2011).
Η μητέρα μου παθιαζόταν με τα Μυστικά ενώ εγώ με τον Βουλγαροκτόνο (που τον μοιράζομαι με την Τατιάνα Λιάνη.) και με τον Τρελλαντώνη ενώ η Χ. Κάλλας με το έργο "Για την Πατρίδα". Η μεγάλη μου κόρη στην αρχή αρνήθηκε πεισματικά να καταδεχτεί την Δέλτα πλάι στην Ρόουλιγκ και στον Πούλμαν- μα ήρθε και για εκείνη ο καιρός της να την λατρέψει . Την έδιωχνε η ίδια αποφορά της ναφθαλίνης που και τη Δέλτα, ως παιδί, την απομάκρυνε από τα «ελληνικά» πολιτισμικά προϊόντα, πληγώνοντάς την ταυτόχρονα. «Αυτό το «Οι Έλληνες», πάντα πονούσε» σημειώνει η Πηνελόπη στις «Πρώτες Ενθυμήσεις» («ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά της έργα», πιθανολογεί στο τέλος του προλόγου του στο σκληρό και συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό της έργο ο Π.Α. Ζάννας).
Η Δέλτα δεν έχει πίσω της κληρονομιές στην παραγωγή γραφής από ελληνίδες ομότεχνές της, δεν πατάει σε καμία «ιστορική συνέχεια» παραδεδομένης ευγλωττίας. Πρόκειται για ένα εγχείρημα δίχως προηγούμενο, όπου το εγώ προβάλλει για πρώτη φορά καταιγιστικά και εκτατικά στα ελληνικά γράμματα. Μια γυναίκα λοιπόν καταθέτει την εν θερμώ εμπειρία, τοποθετεί το ερωτικό συναίσθημα στο ανατομικό τραπέζι. Από τα εν οίκω στα εν δήμω.» επισημαίνει διεισδυτικά η Ιωάννα Πετροπούλου (Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 15.5.2009) συζητώντας την έκδοση του σχολιασμένου από τη Δέλτα Ημερολογίου του ιδανικού αγαπημένου της, του Ίωνα Δραγούμη. Πιστεύουμε ότι, τηρουμένων των αναλογιών, το επιχείρημα ευσταθεί και ως προς την «καθεαυτό» λογοτεχνική γραφή της.
Ο τρόπος που πραγματεύεται η Δέλτα την ύλη της προσφέρει τα καθαρτήρια «έλεος» και «φόβο», είναι μολαταύτα λεπτός, διαφοροποιημένος. Οι ταυτίσεις που μας επέτρεψε, τα ταξίδια στα οποία μας οδήγησε, η ατόφια τροφή που παρείχε στη φαντασία μας δεν έχουν όμοιό τους στα ελληνικά γράμματα ακριβώς επειδή δεν είναι χοντροκομμένη, διδακτική, απλουστευτική. Κι ας υπόκειται του έργου της μια κατακλυσμιαία υπαρξιακή παρόρμηση. Φυσικά στο τέλος καταρρέει- θα μας εξέπληττε το αντίθετο.
Χρωστάμε στην σπουδαία Πηνελόπη μια βιογραφία που δε γράφτηκε ακόμη. Μια ταινία που ακόμη δε γυρίστηκε. Την οφείλουμε στο κακοποιημένο παιδί που υπήρξε, όταν οι υπηρέτριες διέσωζαν αυτήν ή τα αδέρφια της από τον βαρύ ξυλοδαρμό που χάριζαν οι βάναυσοι γονείς Εμμανουήλ Μπενάκης και Βιργινία, το γένος Χωρέμη. Η κακοποίηση της Δέλτα από τον διάσημο πατέρα, από τη μητέρα, από τις αγγλίδες νταντάδες οφείλει να βρει τη θέση της στον πολιτισμό μας: όχι στις υποσημειώσεις παρά μέσα στις μεγάλες μας αφηγήσεις. Το ότι μια γυναίκα τέτοιων βιωμάτων και προδιαγραφών βρίσκει τη δύναμη να ζήσει και να γράψει, διαρκώς βέβαια ρέποντας προς την αυτοκτονία, διαρκώς αυτοσκηνοθετούμενη ως δραματική πρωταγωνίστρια για να ταΐσει η ίδια τις αδηφάγες Σκύλλα και Χάρυβδη της δημιουργίας και της συγγραφής, του στοχασμού και της κριτικής, θα μπορούσε και να μας ενθουσιάσει, ως κοινό. Παραδειγματίσει. Εμπνεύσει. Η Δέλτα, η ελληνίδα Σέλμα Λάγκερλεφ, που ενώνει τόσες φλέβες σε μια πένα, τόσους καιρούς και τόσες γλώσσες, είναι εξαιρετικά σημαντική και προικισμένη για να τη χαρίσουμε στους παπάδες και στους γυμνασιάρχες της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Διαβάσατε αποσπάσματα από άρθρο της Μαρίας Τόπαλη.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: