%20(1).jpg)
Ότε γάρ τους πολεμίους ευεργετών προδότης. Πατριάρχης και Άγιος της Ορθοδοξίας Μέγας Φώτιος..
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωπολιτικός-Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ-ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. Διαβάζουμε σχετικά με τον δήμο Σπάρτης και τα επικίνδυνα ανθελληνικά του παιχνίδια σε περίοδο υβριδικού πολέμου :
Επάνω στην βάση της φιλίας Σπάρτης-Ισραήλ διεξήχθη το διεθνές συνέδριο στον Μυστρά. Tο διήμερο 2-3 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Παλαιολόγιο Μυστρά, το διεθνές συνέδριο «Σπάρτη – Ισραήλ: Αναβίωση μιας Αρχαίας Φιλίας».
Το συνέδριο φιλοξενήθηκε στο ξενοδοχείο “Mystras Grand Palace” με συνδιοργανωτές τον Δήμο Σπάρτης, τη διεθνή οργάνωση Μπενέ Μπερίτ και το Ελληνικό Μπενέ Μπερίτ, καθώς και το Ινστιτούτο Ελληνο-Ισραηλινής Συνεργασίας.
Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στη βάση μιας αρχαίας φιλίας ανάμεσα στη Σπάρτη και το Ισραήλ και στην περαιτέρω προώθηση της συνεργασίας σε παγκόσμιο ορίζοντα, παρουσία σημαντικών προσωπικοτήτων από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ελλάδα. Σκοπός του συνεδρίου ήταν η βαθύτερη γνωριμία και συνεργασία μεταξύ των δύο λαών, ως συνέχεια της ιστορικά καταγεγραμμένης φιλίας μεταξύ της Αρχαίας Σπάρτης και του Ισραήλ.
Τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο κ. Ντανιέλ Μαριάτσιν αντιπρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού B’nai B’rith με έδρα την Ουάσιγκτον.
Ομιλίες και χαιρετισμούς απηύθυναν μεταξύ άλλων ο κ. Βίκτωρ Μπάτης πρόεδρος B’ nai B’rith Ελλάδος, ο κ. Άγγελος Κολοτούρης πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνο-Ισραηλινής Συνεργασίας, ο Δήμαρχος Σπάρτης Ευστάθιος Βαλιώτης, ο κ. Νόα Χαχάμ καθηγητής ιστορικός, ο ειδικός γραμματέας Πολιτισμικής Διπλωματίας Υπουργείου Εξωτερικών Ευστάθιος Λιάντης, ο διδάσκων Διεθνών
Σχέσεων στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Γιώργος Τζογόπουλος και η ιστορικός –αρχαιολογος κ. Λαμπροπούλου. Για την υλοποίηση του συνεδρίου ένωσαν τις δυνάμεις τους ο Παγκόσμιος Οργανισμός B’nai B’rith, το Ινστιτούτο Συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ και ο Δήμος Σπάρτης.
Η καταγεγραμμένη φιλία μεταξύ της Αρχαίας Σπάρτης και του λαού του Ισραήλ προσδιορίζεται περίπου στο 300 π.Χ., τότε που ο βασιλιάς Αρεύς της Σπάρτης, έστειλε επιστολή στους Αρχιερείς της Ιερουσαλήμ και πρότεινε μια φιλική συμμαχία μεταξύ των δύο λαών.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου έγιναν επιστημονικές ανακοινώσεις για την αρχαία αυτή φιλία, αν πρόκειται για μύθο ή πραγματικότητα και για την παρουσία του εβραϊκού λαού στην ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης.
Ο κύκλος των ομιλιών του συνεδρίου έκλεισε με την ομιλία του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Παναγιώτη Λιαργκόβα.
Ο πρώην επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή αναφέρθηκε στις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας μετά την κρίση.
Το «παρών» μεταξύ άλλων, έδωσαν ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΕΘ, η αντιπεριφερειάρχης Λακωνίας Αδ. Τζανετέα, ο δήμαρχος Σπάρτης Ευ. Βαλιώτης, καθώς και άλλοι εκπρόσωποι της περιφερειακής και δημοτικής αρχής και άλλων φορέων του νομού."
Με πληφορορίες από ΕΡΤ https://lakonikos.gr/epikairothta/item/136528-sti-vasi-tis-filias-spartis-israil-dieksixthi-to-diethnes-synedrio-ston-mystra
Σχετικά με αυτή την εκδήλωση γράφει σχετικά ο Γιάννης Ραχιώτης :
«Δεν μπορώ να υποθέσω ότι Δήμαρχος κος Βαλιώτης δεν έχει τίποτα υπ’ όψη του γι’ αυτά και για την τεράστια καμπάνια που τα τελευταία χρόνια κάνει στην Ελλάδα το Ισραήλ…» Με λύπη διαβάσαμε ότι ο Δήμος Σπάρτης διοργανώνει σε πολυτελές ξενοδοχείο του Μυστρά , μαζί με δυο οργανώσεις προπαγάνδισης της Ισραηλινής πολιτικής “συνέδριο για την αναβίωση της ...αρχαίας φιλίας μεταξύ Σπάρτης και Ισραήλ”. Ο τίτλος είναι προφανώς ψευδεπίγραφος και αποσκοπεί στη δημιουργία παραπλανητικών συνειρμών, αφού το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε μόλις το 1948, σαν διάδοχος της βρετανικής κατοχής, από πρόσωπα διαφόρων εθνικοτήτων και προελεύσεων με μόνο συνδετικό μεταξύ τους το θρήσκευμα και τη σιωνιστική ιδεολογία .
Στο ενημερωτικό δελτίο [ στην ιστοσελίδα www.sparta-israel.org] αναφέρεται ότι το ... πανάρχαιον της σπαρτιάτικο - ισραηλινής φιλίας προκύπτει από ... επιστολή του βασιλιά της Σπάρτης “Areus “ (πιθανώς εννοούν τον Αρύ) προς τους Εβραίους αρχιερείς περί το 300 π.Χ. που – κατά δήλωσή τους- αναφέρεται στο ... βιβλίο των Μακκαβαίων. Οι δυο, πλην του Δήμου, συνδιοργανωτές αυτοσυστήνονται στην παραπάνω ιστοσελίδα τους ως προμηθευτές «ισχυρών» ομιλητών και πάνελ εν γένει , δηλαδή –σε απλά ελληνικά- ως προωθητές φιλοϊσραηλινής προπαγάνδας . Οι «ισχυροί» ομιλητές και τα θέματα των ομιλιών τους μέχρι την έναρξη του « συνέδριου» δεν είχαν αναρτηθεί .
Είναι προφανές ότι το ενδιαφέρον τους δεν βρίσκεται στους ομιλητές και στις …αποδείξεις που θα φέρουν για την υποτιθέμενη επιστολή βασιλιά της Σπάρτης σε κάποιο ραβίνο πριν 2.300 χρόνια, αλλά στο να σύρουν το Δήμο Σπάρτης σε μια επικοινωνιακή επιχείρηση καλλιέργειας φιλικών αισθημάτων προς την πιο ρατσιστική και εγκληματική κρατική υπόσταση της εποχής μας .
Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το Ισραήλ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του το 1948, διεξάγει ένα αμείλικτο πόλεμο εξόντωσης του λαού που κατέκτησε και υποδούλωσε. Αυτό είναι έγκλημα πολέμου. Ότι είναι μία από τις τρείς χώρες στον κόσμο που δεν έχουν Σύνταγμα (γιατί δεν θέλει να αναγνωρίσει ανθρώπινα και πολύ περισσότερο πολιτικά δικαιώματα στους υπόδουλους ), δεν έχει επίσημα καθορισμένα σύνορα ( γιατί θα έπρεπε να προσδιορίσει τι είναι οι περιοχές που κατέκτησε στους διάφορους πολέμους, επικράτειά του ; κατεχόμενα; έδαφος άλλου κράτους ; και να εξηγήσει τι έρεισμα έχουν στο διεθνές δίκαιο οι διαρκείς βομβαρδισμοί , αποκλεισμοί και επιχειρήσεις εξόντωσης όσων ζουν σε αυτές) .
Με πρόσφατο νόμο, έγινε το πρώτο κράτος που στον 21ο αιώνα μ.Χ. θεσμοθέτησε επίσημα απαρτχάιντ. Είναι το μόνο κράτος στον πλανήτη που είναι επισήμως θεοκρατικό: Με νόμο απονέμει ιδιότητα πολίτη μόνο σε πιστούς συγκεκριμένης θρησκείας. Θεωρεί δικαίωμά του εκτελεί πολίτες άλλων κρατών ακόμη και επιστημόνων και να βομβαρδίζει κατά βούληση γειτονικές του χώρες . Κοντολογίς πρόκειται για μια διαρκή προσβολή όχι μόνο του διεθνούς δικαίου αλλά της ίδιας της έννοιας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το κράτος του Ισραήλ προφανώς δεν αντλεί τη θρασύτητα για μια τόσο επιθετική πολιτική στο εσωτερικό και το εξωτερικό του, από τα λίγα εκατομμύρια του εβραϊκού πληθυσμού του, που παραμένει ανομοιογενής και σε μεγάλο ποσοστό προσωρινός, ή από το -σχετικά μικρό- έδαφος που έχει κατακτήσει , ούτε βέβαια από τη δοτή οικονομική και στρατιωτική ισχύ του. Αυτό που του επιτρέπει αυτή τη συμπεριφορά είναι ο ανατεθειμένος ρόλος του προκεχωρημένου φυλακίου των συνολικών δυτικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, του εργαλείου που κάνει τη βρώμικη δουλειά , αυτή που στην εποχή μας δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν ευθέως οι δυτικές δυνάμεις.
Η αξία του δεν είναι συγκρίσιμη με άλλα προτεκτοράτα της δύσης στην περιοχή, γιατί δεν αποτελείται από ιθαγενείς, αλλά από δυτικούς, κυρίως αγγλοσαξωνικής προέλευσης και παιδείας. Είναι μια βάση του δυτικού κόσμου σε μια θάλασσα επικίνδυνων ιθαγενών . Σ’ αυτό έγκειται η ανυπέρβλητη στρατηγική σημασία του για τη Δύση.
Δεν μπορώ να υποθέσω ότι Δήμαρχος κος Βαλιώτης δεν έχει τίποτα υπ’ όψη του γι’ αυτά και για την τεράστια καμπάνια που τα τελευταία χρόνια κάνει στην Ελλάδα το Ισραήλ με την αποφασιστική στήριξη της πρεσβείας των ΗΠΑ, ξοδεύοντας άπειρα χρήματα, για τη συσκότιση των εγκλημάτων του και τον εξωραίσμό του με επικλήσεις των αρχαίων εβραίων, άσχετων φυσικά με το σημερινό ρατσιστικό κρατικό μόρφωμα, του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού και με την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της συστηματικής εξόντωσης εβραίων – όπως και πολλών άλλων- από τους Ναζί.
Το -έστω και πριν δεκαετίες- πέρασμά του κ. Δημάρχου από τις τάξεις της ελληνικής αριστεράς αποκλείει το ενδεχόμενο άγνοιας. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοτικούς του συμβούλους που αδιαμαρτύρητα δέχονται τη συμμετοχή του δήμου που διοικούν σε τέτοιες προσβλητικές για την περιοχή μας καμπάνιες. Δυστυχώς, οι δημοτικοί μας άρχοντες, ευθυγραμμίζονται με τη μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας που επέβαλαν οι κκ Τσίπρας και Κοτζιάς, σε βάρος των κρατικών μας συμφερόντων.
Η σημερινή κυβέρνηση, σε βαθμό που ούτε ή χούντα είχε τολμήσει, μας έχει μετατρέψει σε απλό προωθητή των αμερικανικών επιδιώξεων στην περιοχή με κίνδυνο να υποστούμε διάφορα αντίποινα ή και εμπλοκής σε πολεμικές περιπέτειες. Το χειρότερο αυτής της επικίνδυνης μεταστροφής είναι ότι έχουμε μετατραπεί σε στρατιωτική ενδοχώρα του Ισραήλ και σύμμαχος κάθε δικτάτορα ή μαριονέτας που έχουν εγκαταστήσει οι ΗΠΑ στη περιοχή ( π.χ. του στρατηγού Αλ Σίσι στην Αίγυπτο , του Ποροσένκο στην Ουκρανία κοκ.).
Οι όποιες υποσχέσεις για «επενδύσεις» ή για χρηματοδοτήσεις από τους προωθητές της Ισραηλινής πολιτικής δεν μπορούν να γίνονται πρόσχημα για την καταστροφή των παραδοσιακών μας δεσμών με λαούς και κράτη και συμμετοχή σε νεοαποικιοκρατικά εγκλήματα που είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουν άδοξα και θα μας συμπαρασύρουν στην κατάρρευσή τους. Γι' αυτό οι δήμοι πρέπει τουλάχιστον να μείνουν μακριά από τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις στήριξης πολιτικών όχι απλά πολύ άδικων αλλά και επικίνδυνων για τον Ελληνικό λαό. *Δημότης Σπάρτης, Δικηγόρος Αθηνών.
https://www.notospress.gr/apopseis/story/37985/psevdepigrafi-i-arxaia-filia-spartis-israil
Είναι θλιβερό όμως στην οργανωμένη παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου συμμετέχουν αρκετοί μέτοχοι του Διονυσιακού πολιτισμού.
Στα βιβλία των Μακκαβαίων, στην Παλαιά Διαθήκη και από έναν βασιλιά της Σπάρτης "επιβεβαιώνεται" ότι οι Σπαρτιάτες ήταν φυλετικά Ισραηλίτες, καταγόμενοι από τον Αβραάμ !!! Επίσης στο επίμαχο άρθρο διαβάζουμε ότι οι Φοίνικες δεν ήταν Σημιτικής καταγωγής !!! Αυτό είναι εντελώς αντιεπιστημονικό καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι ήταν Φοινικικής προελεύσεως.
https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Foinikes.htm
Ακόμη και ο στυλοβάτης του Διονυσιακού πολιτισμού στην αρχαία Ελλάδα (Όμηρος) παρουσιάζει τους Φοίνικες ως σημαντικούς ναυτικούς, εμπόρους-τεχνίτες, αναξιόπιστους, πονηρούς και διακινητές προϊόντων και ανθρώπων !!! Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρουν τα επίμαχα άρθρα :
"Είναι δυνατόν να υπήρχε αδελφική σχέση ανάμεσα στους Σπαρτιάτες και τους Ιουδαίους; Κι όμως, ο ίδιος ο βασιλιάς της Σπάρτης Αρέας ή αλλιώς Αρείος (309 – 264 π.Χ.) σε επιστολή του προς τον μέγιστον αρχιερέα των Ιουδαίων Οινία (αλλιώς Ονία), αναφέρει ότι «από την ίδια γενιά κατάγονται Ιουδαίοι και Λακεδαιμόνιοι, κατευθείαν από τον Άβραμον (= Αβραάμ)», σύμφωνα με ένα «ιερό κείμενο».
Ο Αρείος τονίζει, μάλιστα, στην ίδια επιστολή ότι «εφόσον ήμαστε αδέλφια, δίκαιο είναι να νεμόμαστε εμείς τα δικά σας, και τα δικά μας να τα έχουμε κοινά με σας».Εκ πρώτης όψεως, η κοινή καταγωγή Ιουδαίων και Σπαρτιατών που προβάλλει ο Αρείος φαίνεται να αποτελεί δικό του εφεύρημα, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ιουδαίων σε επικείμενη σύγκρουση1. Δεν ζητά εν τούτοις άμεσα πολεμική βοήθεια, αλλά προτείνει περι έργων κοινοκτημοσύνη στα αγαθά, μια πρόταση πρωτάκουστη, θα έλεγα, για τα δεδομένα της εποχής 2.
Στην Παλαιά Διαθήκη, πάντως, αναφέρεται η απερίφραστη εκ μέρους των Ιουδαίων αποδοχή της πρότασης του Άρειου: η ύπαρξις (τα υπάρχοντα) υμών ημίν έσται, και τα ημών υμίν» («Μακκαβαίων Α΄, κεφ. 12, 22).
Η σχέση Ιουδαίων Σπαρτιατών έχει συνέχεια. Το 168 π. Χ., επὶ Αντίοχου Δ΄ (175 – 163 π. Χ. ο μέγιστος αρχιερέας των Ιουδαίων Ιάσων, μισητός από το λαό του, γιατί μεταξύ άλλων είχε ασπαστεί συνήθειες και επιβάλλει σύμβολα ξένα προς την Ιουδαϊκή θρησκεία, εξορίζεται από τα Ιεροσόλυμα και καταφεύγει στην αδελφή πόλη Σπάρτη (Μακκαβαίων Β, κεφ 5, 9).
Τέλος το 145 π. Χ., όταν οι Ρωμαίοι έχουν κατακτήσει την Ελλάδα, ο μέγιστος αρχιερέας των Ιουδαίων Ιωνάθαν στέλνει πρεσβεία στη Ρώμη για ανανέωση της φιλίας και της συμμαχίας του με τους Ρωμαίους. Ταυτόχρονα στέλνει επιστολή στους Σπαρτιάτες, η οποία αρχίζει ως εξῆς: «Ιωνάθαν αρχιερέας και η γερουσία του έθνους και οι ιερείς και ο λοιπός δήμος των Ιουδαίων Σπαρτιάταις τοις αδελφοίς χαίρειν».
Σε συνέχεια υπενθυμίζει στους Σπαρτιάτες την παλιά επιστολή του βασιλέως Αρείου και τους δεσμούς φιλίας των δύο λαών, η οποία είναι σύμφωνη και μὲ τα «ιερά βιβλία», τονίζοντας ότι οι Ιουδαίοι δεν παραλείπουν να μνημονεύουν τους Σπαρτιάτες στις γιορτές, τις καθημερινές θυσίες και τις προσευχές τους.
Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι έχουν δοκιμάσει πολλές πικρίες και ταλαιπωρίες από πολέμους, συνεχίζει ο Ιωνάθαν, αλλά δεν θέλησαν ποτέ να ενοχλήσουν τους φίλους και συμμάχους τους Σπαρτιάτες, γιατί οι ίδιοι έχουν «την εξ ουρανου βοήθειαν» (Ιώσηπος Ιουδαϊκές αρχαιότητες, 13 163 -166. Μακκαβαίων Α, 12, 2 – 23).
Εκπλήσσει ομολογουμένως η ειλικρινής αυτή έκφραση συναισθημάτων συγγένειας και φιλίας εκ μέρους των Ιουδαίων προς τους Σπαρτιάτες, σε μια φάση μάλιστα της ιστορίας τους, κατά την οποία δεν φαίνεται να είχαν ανάγκη από την πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη της Σπάρτης απέναντι στους Ρωμαίους.
Σε σχέση με τα παραπάνω, άξιο μνείας είναι το γεγονός ότι κατά την Ελληνιστική περίοδο οι Ιουδαίοι της Αιγύπτου δύσκολα διακρίνονταν από τους Έλληνες, ιδιαίτερα όσον αφορά στη γλώσσα. Ορισμένοι μάλιστα Ιουδαίοι εμφανίζονται ως Έληνες σε ένα κατάλογο εισφορών του 3ου αι. π. Χ. απὸ τὴν κώμη Τρικώμια της Αρσενοίτιδος στην Αίγυπτο3.
Η παράδοση και ἡ πίστη για κοινή εξ Αβραάμ καταγωγὴ Σπαρτιατών και Ιουδαίων υπήρχε, πιθανότατα, παλαιόθεν και δεν ήταν εφεύρημα του Αρείου. Το «ιερό βιβλίο» των Σπαρτιατών, που διέσωζε αυτήν την παράδοση, δεν υπάρχει δυστυχώς. Ο Ηρόδοτος πάντως , (4. 147 – 149) μαρτυρεί ότι ο Λάκων Θήρας καταγόταν απευθείας από τον Φοίνικα Κάδμο, γι’ αυτό και οι πρώτοι Φοίνικες κάτοικοι του νησιού δέχτηκαν τον Θήρα αμένως και τον λάτρεψαν ως ήρωα οικιστή.
Στο γνωστό «ιερό βιβλίο» των Ιουδαίων, την Παλαιά Διαθήκη, ο Κεδμά, που ενδεχομένως ταυτίζεται με τον Καδμο, είναι ένας από τους δώδεκα γιους του Ισμαήλ, γιου τουΑβραάμ από την αιγυπτία παιδίσκη γαρ (Γένεσις, κεφ. 16 21, 15). Δεν έχω την πρόθεση να επιδοθώ σε ξεπερασμένους ετυμολογικούς ακροβατισμούς ή σε πολύπλοκους συλλογισμούς, για να απορρίψω τον ισχυρισμό ότι ὁ Κάδμος και οι Φοίνικές του δεν ήταν Σημίτες, αλλὰ ινδοευρωπαϊκός λαός, που έφτασε στη Βοιωτία από την Ήπειρο(!) 4.
Αυτό άλλωστε που ενδιαφέρει εδώ είναι η μυθική παράδοση, η οποία θέλει τον Κάδμο να εἶναι Φοίνικας, μια παράδοση που για τους Έλληνες, έως και την ύστερη αρχαιότητα, δεν ήταν παραμύθι, αλλὰ ιστορικὴ πραγματικότητα. Στα αρχαϊκά χρόνια παρατηρείται μια τάση μεταξὺ των ισχυρών βασιλικών οίκων της εποχῆς, που θέλει οι γενάρχες των βασιλικών οικογενειών να κατάγονται ή να έρχονται από την Ανατολή.
Όπως η οικογένεια των Περσειδών από τό Άργος θεωρούσε γενάρχη της το Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, έτσι και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα5. Κατά τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα»ένωνετους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Οι Φοίνικες δεν ήταν Ιουδαίοι. Στη Βίβλο, οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη στενη λωρίδα γης, την Παλαιστίνη καθώς και στην ενδοχώρα της κατά την εποχή του Χαλκού, ονομάζονταν Χαναναίοι. Ήταν Σημίτες όπως και οι Ιουδαίοι και μιλούσαν την ίδια σημιτική γλώσσα, έστω και αν στη Γένεση (κεφ. Θ, 18), ο Χαναάν, από τον οποίο υποτίθεται ότι πήραν το όνομά τους οι Χαναναίοι, φέρεται ως γιος του Χαμ και όχι του Σημ, από τον οποίο καταγόταν ο Αβραάμ 6.
Ο Αβραάμ μὲ τὴ γυναίκα του Σάρα κατοίκησαν άλλωστε «εις γην Χαναάν». Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα πουεξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί» 7.
Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεῖ. Για παράδειγμα αναφέρω το γίγαντα Γολιάθ που ήταν Φιλισταίος, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημητική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους Σημίτες συγκατοίκους τους τῆς Παλαιστίνης Φοίνικες.
Η Φοινίκη ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν), σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο (στη λέξη Χνα). Κατα την περίοδο των μαζικών μετακινήσεων και εισβολών, οι Χαναναίοι έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της γης τους και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς τα ορεινά ενδότερα της Παλαιστίνης για να χρησιμοποιήσουν την ξυλεία του Λιβάνου, που αποτελούσε και κύρια πηγή της ναυτικής οἰκονομίας τους. Ἡ μεγάλη ἀκμή τους τοποθετείται στὰ γεωμετρικὰ καὶ τὰ ἀρχαϊκὰ χρόνια. Στη Βίβλο ονομάζονται συχνά και Σιδώνιοι.
Οι Ιουδαίοι εισέβαλαν σταδιακά στην Παλαιστίνη και δεν την κατάκτησαν ολόκληρη παρά μόνο αργότερα, στα χρόνια του βασιλιά Σολομόντα. Πόλεις, όπως η Χαζόρ, για παράδειγμα, παρέμειναν στα χέρια των Χαναναίων για πολλούς αιώνες. Παρατηρούνται ωστόσο κοινά πολιτιστικά στοιχεία μεταξύ των δύο λαών. Χαναναίων και Ἰουδαίων, οι οποίοι ανήκαν στην ίδια φυλετική οικογένεια. Και το εβραϊκό αλφάβητο, όπως το ελληνικό, κατάγεται από το φοινικικό.
Ο Κάδμος ήταν Φοίνικας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, δηλαδή Χαναναίος. Ο Κεδμά, ένας από τους δώδεκα γιους του Ισμαήλ (γιου της αιγύπτιας Άγαρ), οι οποίοι είχαν γεννηθεί στη Χαναάν και χαρακτηρίζονται στη Βίβλο οι «κατά έθνη άρχοντες», θα μπορούσε να ταυτισθεί κατά τη γνώμη μας με τον Κάδμο.
Η συγγένεια επομένως των Σπαρτιατών με τους Ιουδαίους φαίνεται ότι είχε καλλιεργηθεί πολὺ πριν την περίοδο της βασιλείας του Αρείου, τον 3ο αἰ. π. Χ. Οι γάμοι και οι επιμιξίες, κατά την εποχή του Χαλκού και του Σιδήρου, μεταξὺ των συγκατοικούντων Ιουδαίων, Φοινίκων ( = Χαναναίων), Αιγυπτίων Σύρων και Φιλισταίων δεν ήταν σπάνιοι8. Γάμοι μάλιστα ανάμεσα σε βασιλικά γένη Φοινίκων και Ιουδαίων μαρτυρούνται αρκετοί 9.
Δεν ἀπαγορεύονταν τότε αυστηρὰ οι μικτοὶ γάμοι, όπως συνέβη αργότερα στα χρόνια του Δαυίδ, ο οποίος επέτυχε την ένωση των φυλών του Ισραηλ και συνέβαλε στη διαμόρφωση της εθνικής τους ταυτότητας, επιβάλλοντας αυστηρούς κανόνες και απαγορεύσεις για να σφυρηλατήσει τη συνοχή τους. Ενδιαφέρον για τη στενή σχέση των Ιουδαίων και των Φοινίκων του Κάδμου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν, σύμφωνα με την παράδοση, στη Θήβα την ύστερη εποχή του χαλκού, είναι η μαρτυρία του Στέφανου Βυζάντιου στη λέξη Ιουδαία: «ως δε Κλαύδιος Ιούλιος, από Ουδαίου Σπαρτών, ενός εκ Θήβης μετά Διονύσου εστρατευκότος, το εθνικόν Ιουδαίους, τινές δεΙδουμαίους φασίν»10.
Ο ίδιος λεξικογράφος για τους Ιδουμαίους (=Ιουδαίους) σημειώνει τα εξῆς: «ιδουμαίοι, έθνος Εβραίων, απὸ αδώμου (άδωμα γαρ οι Εβραίοι το ερυθρό καλούσι) ότι ξανθόν βρώμα δους αυτώ ο αδελφός τα πρωτεία ειλήφει». Το ερυθρό λοιπόν χρώμα της πορφύρας είναι αυτό που χάρισε το όνομα στους κατοίκους της γης αὐτῆς, όχι μόνο τους Χαναναίους και τους Φοίνικες, αλλά και τους Ιουδαίους 11.
Για το όνομα Εβραίοι ο Στέφανος Βυζάντιος σημειώνει ότι ονομάζονται έτσι «από Αβράμωνος, ως φησί Χάραξ». Ο Αβράμων του Στέφανου Βυζάντιου και ο Άβραμος του ιστορικού Ιωσήπου ταυτίζονται βεβαίως με τον Αβραάμ της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αποδίδεται το όνομά του στην ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα.
Ο Κάδμος με τους Φοίνικες έφτασε στη Θήβα γύρω στο 1510 π.Χ., στην πρώιμη δηλαδή Μυκηναϊκή περίοδο12. Στην πορεία του, από τη Φοινίκη για τη Θήβα με πλοία , πέρασε από το νησί Καλλίστη, που αργότερα ονομάστηκε Θήρα, και την εποίκησε με Φοίνικες, αφήνοντας επικεφαλής τον Φοίνικα ακόλουθό του Μεμβλίαρον (Ηρόδοτος 4. 147 – 149)13.
Οι Φοίνικες μεταξὺ άλλων μετέφεραν και την συριακής προέλευσης λατρεία της Αφροδίτης Αστάρτης στην Κύπρο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως την Αθήνα, τα Κύθηρα και πιθανώς την Κόρινθο και τη Θήβα (Ηρόδοτος, Ι. 105. Παυσανίας, 1. 14. 7, 2. 5. 1 και 9. 16. 3)."
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πλέον εκτός ελέγχου και τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για το έθνος. Σε παρουσίαση βιβλίου δύο εκ των ομιλητών έκαναν αναφορά για Σημιτική καταγωγή των σύγχρονων Κρητικών.
Σφοδρές αντιδράσεις προκάλεσε στην Κρήτη η τοποθέτηση δύο αρχαιολόγων στο Επιμελητήριο Ηρακλείου. Σύμφωνα με αναφορές ένας από τους δύο επιστήμονες ήταν η διευθύντρια του Εθνικού Αρχείου Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, Μ. Τσιποπούλου. Αμφισβήτησαν την Ελληνικότητα των Κρητικών, τους οποίους εμφανίζουν ως απογόνους των Εβραίων.
Ενδεικτικό ήταν ότι όταν αντέδρασε το ακροατήριο, η διευθύντρια Μ. Τσιποπούλου ζήτησε την γνώμη για την καταγωγή των Μινωιτών, του επιμελητή της έκδοσης αρχαιολόγου Κωστή Χριστάκη, ο οποίος ήταν στο πάνελ και ο οποίος είπε ότι : "Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους οι Μινωίτες ήταν σημιτικό φύλο". Αυτά δήλωσε με εμφατικό τρόπο και ο δεύτερος αρχαιολόγος-ομιλητής. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν οι δύο αρχαιολόγοι τα είπαν όλα αυτά σκόπιμα. Φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην έχουν επαρκείς γνώσεις.
Οι αναφορές αυτές έγιναν κατά την παρουσίαση της έκδοσης «Κρητών Επιχειρείν», όπου καταγράφεται διαχρονικά η σχέση των Κρητών με το εμπόριο, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Εκτός από τους Σπαρτιάτες και οι Κρητικοί έγιναν "Ιουδαϊκής" καταγωγής !!! Δυστυχώς αυτά τα αισχρά και συγκλονιστικά διαβάζουμε στο Ελληνικό διαδίκτυο. Mια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία έχουμε από τον καθηγητή Bremme ο οποίος αν και μέτοχος του Διονυσιακού πολιτισμού εκφράζει αμφιβολίες σχετικά με την "συγγένεια" αρχαίων Σπαρτιατών και Ισραηλιτών. Διαβάζουμε σχετικά με το θέμα σε άλλη ιστοσελίδα τα εξής πολύ ενδιαφέροντα :
"Με τη παρούσα μετάφραση του κειμένου του Jan N. Bremmer σχετικά με τη σχέση των Σπαρτιατών με τους Εβραίους, συνεχίζουμε την καταγραφή της τοπικής ιστορίας της περιοχής της Λακωνίας και μάλιστα με ιστορικά στοιχεία που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Η μετάφραση αυτή θα συμπεριληφθεί εκτός από τον «Φάκελο Λακωνική Ιστορία», που για χρόνια τώρα καταγράφει πολύτιμα στοιχεία σχετικά με τη τοπική ιστορία, και στο αρχείο μεταφράσεων του Shades Magazine. Η μετάφραση αυτή είναι η τρίτη στη σειρά που αφορά την Εβραϊκή παρουσία στη Λακωνία, μπορείτε να βρείτε τις δύο προηγούμενες εδώ. Την μετάφραση του κειμένου επιμελήθηκε η σ. Β.Κ.
Του JAN N. BREMMER*. Σε μία μελέτη για τον Αβραάμ και τα έθνη, δεν θα μπορούσε να λείπει ένα κεφάλαιο για την σχέση μεταξύ Σπαρτιατών και Εβραίων και είναι δύσκολο να φανταστούμε πιο παράταιρους συγγενείς των Εβραίων από τους Σπαρτιάτες.
Οι δεσμοί μεταξύ των δύο λαών, αυθεντικοί ή μη, αναλύονται συχνά1 και η δική μου συνεισφορά θα εστιάσει και πάλι πάνω τους, περιοριζόμενη, όμως, στη συζήτηση γύρω από την πιο πρόσφατη βιβλιογραφία, πιο συγκεκριμένα γύρω από τις μελέτες των Momigliano, Eric Gruen και Christropher Jones2. Δεν έχουν προκύψει νέα αρχεία από τη διαμάχη σχετικά με την σχέση που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα3, αλλά μία φρέσκια ματιά μπορεί να προσφέρει νέες προοπτικές, όπως ευελπιστώ να αναδείξω.
Η πλέον πρώιμη, αν και έμμεση, πηγή για μία Εβραιο-σπαρτιατική σχέση μπορεί να εντοπιστεί στην πραγματεία του Εκαταίου του Αβδηρίτη «Αιγυπτιακά». Αυτό είναι επίσης το παλαιότερο σωζόμενο έργο για τους Εβραίους στην ελληνική γραμματεία, ακόμα κι αν γνώση γι αυτούς μπορούσε να εντοπιστεί και στους Περιπατητικούς κύκλους4. Πιθανόν ο Εκαταίος να έγραψε την πραγματεία του για την Αίγυπτο γύρω στο 315 πΧ5.
Προφανώς και υπήρχαν Εβραίοι στην Αίγυπτο για πολλούς αιώνες, αλλά μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Μεγάλο Αλέξανδρο και η παγίωση της ισχύος του από τον Πτολεμαίο Α’ παρατηρήθηκε μία μεγάλη εισροή Εβραίων μεταναστών, στρατιωτική και όχι μόνο. Ο Εκαταίος, ο οποίος μετέβη στην Αίγυπτο μετά από προτροπή του Πτολεμαίου, πρέπει να συνάντησε κάποιους από αυτούς τους Εβραίους στην Αλεξάνδρεια. Θα πρέπει να ξεχώριζαν μέσα στην αιγυπτιακή κοινωνία ως άνθρωποι που ήταν ξεκάθαρα μη-Αιγύπτιοι και μη-Έλληνες.
Ο Shaye Cohen έχει εγείρει την ερώτηση: «Πώς καταλαβαίνεις έναν αρχαίο Εβραίο από την όψη του;» Η απάντηση σίγουρα θα ποικίλει από τη γεωγραφία, όμως είναι ξεκάθαρο από πάπυρους ότι οι Εβραίοι στην Αίγυπτο συχνά περιγραφόταν ως «μελί»6, πράγμα το οποίο δεν προκαλεί έκπληξη αφού οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι δεν είχαν ασυνήθιστα σκουρόχρωμη όψη7.
Παρόλα αυτά, ο Εκαταίος δεν ξεχώρισε φυσικά χαρακτηριστικά ούτε περιέγραψε τι είδε στην Αίγυπτο, αλλά επικεντρώθηκε περισσότερο στην κατάσταση στην Παλαιστίνη. Στη συζήτηση του, η οποία έφτασε στα χέρια μας χάρη σε ένα απόσπασμα του Διόδωρου Σικελιώτη (40.3)8, περιγράφει πώς οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από την Αίγυπτο, αλλά επανοργανώθηκαν στην Παλαιστίνη κάτω από τις εντολές του Μωυσή, στη σοφία και το κουράγιο του οποίου αποδίδει την τρέχουσα κατάσταση της χώρας και της νομοθεσίας. Για τον σκοπό μας, ακολουθεί η πιο ενδιαφέρουσα παρατήρηση.
Ο νομοθέτης (Μωυσής) άφησε πολλούς κανόνες σχετικά με την στρατιωτική εκπαίδευση, την εξάσκηση του θάρρους των νέων, την αντοχή και, εν συντομία, την ανοχή κάθε είδους κακουχίας. Επιπλέον ηγήθηκε επιδρομών ενάντια σε γειτονικές φυλές και χώρισε τις μεγάλες εκτάσεις γης που είχε κερδίσει σε οικόπεδα.
Έδωσε πολλά ισομερή σε συνηθισμένους ανθρώπους, αλλά μεγαλύτερα στους ιερείς, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν μεγαλύτερα εισοδήματα και, κατά συνέπεια, να εκτελούν την υπηρεσία του Θεού χωρίς διακοπές και περισπασμούς. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι απαγορευόταν να πουλήσουν τα οικόπεδα τους σε περίπτωση που κάποιος οδηγούταν από την απληστία στην αγορά πολλών, καταπίεζε τους φτωχούς και προκαλούσε μείωση του πληθυσμού (Διοδ. Σικ. 40.30.6-7, μτφ. Jones, Loeb, ελαφρώς προσαρμοσμένο)
Τα διάφορα χαρακτηριστικά προσομοιάζουν έντονα στην κατάσταση στη Σπάρτη, ακόμα και αν δεν αναφέρεται το όνομα. Η ομοιότητα δεν μπορεί να είναι τυχαία και έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές9, όμως ο λόγος αυτής της σύγκρισης έχει μελετηθεί ανεπαρκώς μέχρι σήμερα. Η πηγή του Εκαταίου για τους Εβραίους πρέπει να είναι διττή.
Από τη μία, μπορούμε να διακρίνουμε την επιρροή των Αιγυπτίων, πιθανότατα των ιερέων10, που ήταν υπεύθυνοι για την αρχή της καταγραφής του Εκαταίου, όπου αφηγείται την εκδίωξη των Εβραίων από την Αίγυπτο. Από την άλλη, πρέπει να υπάρχουν Εβραίοι με μία πολύ πιο συμπονετική προοπτική στην ιστορία τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο από το γεγονός ότι ο Εκαταίος παραπέμπει στην Τόρα, όπως λέει στο τέλος της ανάλυσης του: «Στο τέλος των Νόμων τους υπάρχει ακόμα καταγεγραμμένο ότι ο Μωυσής απηύθυνε αυτά τα λόγια στους Εβραίους αφότου τα άκουσε από τον Θεό» (Διοδ. Σικ. 40.3.6).
Η ρήση αυτή δεν είναι κυριολεκτική, αν και φαίνεται να υπάρχει στο Δευτερονομικό (29:1), είναι όμως δύσκολο να φανταστούμε έναν Αιγύπτιο ιερέα να εφευρίσκει κάτι τέτοιο. Αναφορικά με αυτό μπορούμε να πούμε ότι εδώ έχουμε ένα από να παλαιότερα αποσπάσματα της μετά-Αλεξανδρινής γραμματείας όπου το Πεντάτευχο αναφέρεται συνολικά.
Σε μία βάση σύγκρισης της Σοφία Σειράχ 39:1-3 και του Προλόγου του ίδιο βιβλίου, ο Arie van der Kooij παρατήρησε μία τριμερή διαίρεση του «Νόμου, των προφητών και των άλλων βιβλίων των προγόνων μας»11, αλλά το απόσπασμα που είδαμε υπονοεί ήδη την ύπαρξη του Πεντάτευχου ως μία ξεχωριστή ολότητα στα τέλη του τετάρτου αιώνα π.Χ12. Ο Momigliano θεώρησε πως «μία εκτίμηση πως υπήρξε μετάφραση κάποιων εδαφίων της Τόρα πριν την Μετάφραση των Εβδομίκοντα δεν είναι τελείως αναξιόπιστη»13, αλλά το να προϋποθέσει κανείς τέτοιες μεταφράσεις μέσα σε μόλις δύο δεκαετίες από την ίδρυση της Αλεξάνδρειας είναι τουλάχιστον τολμηρό.
Οι πρώτοι Αλεξανδρινοί Εβραίοι πρέπει να αντιμετώπισαν σύντομα το πρόβλημα της εξήγησης και δικαιολόγησης του διαφορετικού τρόπου ζωής τους, τόσο της θρησκευτικής όσο και της κοσμικής. Ο Εκαταίος, λέγοντας ότι ο Μωυσής «ως αποτέλεσμα της εκδίωξης τους (ξενηλασίαν) είχε εισαγάγει ένα είδος ζωής κάπως ακοινώνητο (απάνθρωπον τινά) και ξενοφοβικό (μισόξενον)» (Διοδ. Σικ. 40.3.4) υποδεικνύει ότι ήδη από ένα πολύ αρχικό στάδιο της ζωής στην Αλεξάνδρεια οι Εβραίοι ερχόταν αντιμέτωποι με τις κατηγορίες των Ελλήνων ότι δεν συναναστρεφόταν με άλλους λαούς και κρατούνταν σε απόσταση.
Προκειμένου να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, ανέπτυξαν την ενδιαφέρουσα στρατηγική του να συγκρίνουν τον τρόπο ζωής τους με εκείνον των Σπαρτιατών. Οι τελευταίοι είχαν έναν διάσημο νομοθέτη, τον Λυκούργο14 και ήταν γνωστοί στην Ελλάδα για το ότι δεν συμπαθούσαν τους ξένους, φτάνοντας σε σημείο ακόμα και να τους απελαύνουν15
Μέσα από την σύγκριση των ίδιων με τους ξενοφοβικούς αλλά ένδοξους Σπαρτιάτες, οι Εβραίοι προσπάθησαν, ομολογουμένως έξυπνα, αν όχι πετυχημένα, να νομιμοποιήσουν τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Από την περιγραφή της στρατιωτικής εκπαίδευσης του Μωυσή από τον Εκαταίο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κάποιοι Εβραίοι πρέπει να ουσιοποίησαν αυτή την σύγκριση υπερβολικά πολύ, ακόμα και υπό μία ιστορική προοπτική.
Παρόλα αυτά η σύγκριση πρέπει να ήταν επιτυχημένη και διατηρήθηκε από τις συνεχείς κατηγορίες των Ελλήνων απέναντι στη μισανθρωπία των Εβραίων. Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι δύσκολο να αποφευχθεί από την παρατήρηση στο Β’ Μακκ 5:0 ότι ο αρχιερέας Ιάσων (175-172 π.Χ, μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες να καταφύγει στους Ναβαταίους και τους Αιγυπτίους, τελικά ξεκίνησε για την Σπάρτη «λόγω της συνεργείας τους» και φαίνεται πως απεβίωσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Δεν μπορούμε να είμαστε εκατό τοις εκατό σίγουροι ότι τα λόγια που αναφέρθηκαν ανήκουν στην πηγή του παρόντος κειμένου, του αυθεντικού του Ιάσωνα της Κυρήνης που γράφτηκε πιθανότατα γύρω στο 150 π.Χ, αλλά δεν φαίνεται απίθανο.
Ο Martin Hengel, τον οποίο ακολούθησε ο Habicht, στην περίφημη μετάφραση και σχολιασμό στο Β’ Μακκ, θεωρεί ότι ο μύθος προέρχεται από την εποχή του Ιάσωνα και από τους κύκλους του Reformjudentum (Ιουδαϊκή Μεταρρύθμιση)16, όμως αυτό είναι στην παρούσα συζήτηση. Αν ο μύθος έλκει μία τόσο πρόσφατη καταγωγή, ο Ιάσωνας δεν θα την είχε λάβει σοβαρά υπόψη του. Το γεγονός ότι ο διάδοχος του στο αξίωμα του αρχιερέα ονομαζόταν Μενέλαος (171-161 π.Χ), φέροντας το όνομα του μυθικού βασιλιά της Σπάρτης κατά τον Τρωικό Πόλεμο, πιθανόν να αποτελεί ακόμα ένα μία ένδειξη του μύθου17.
Οι επόμενες μαρτυρίες είναι τρεις επιστολές, για τις οποίες θα μιλήσω με χρονολογική σειρά, από το Α’ Μακκ, ένα βιβλίο που χρονολογείται στις δεκαετίες γύρω από το 100 π.Χ18. Οι δύο παλαιότερες επιστολές εμφανίζονται στο Κεφάλαιο 12, συνδεδεμένες με μία (πρεσβεία), αποτελούμενη από τον Νούμενο και τον Αντίπατρο (12:16), εστάλησαν από τον Γιοχανάν (161-143 π.Χ) γύρω στο 143 π.Χ στους Ρωμαίους και στους Σπαρτιάτες. Τα ονόματα των πρεσβευτών είναι ενδεικτικά της πρώιμης διαδικασίας εξελληνισμού της Παλαιστίνης19. «Αντίπατρος» είναι ένα τυπικό Μακεδονικό όνομα, σε αυτή την περίπτωση μάλλον εμπνευσμένο από τον πρώτο διάδοχο του Αλεξάνδρου, τον Αντίπατρο20
Από την άλλη, το όνομα «Νούμενος» ήταν ένα αρκούντως ελληνικό, εμπνευσμένο από τους εορτασμούς της νέας σελήνης, αλλά επίσης κι ένα ελληνικό όνομα που έφεραν πολλοί Σύριοι και Φοίνικες, όπου μεταφράζει το επιχώριο όνομα (Μπεν-) Χοντές21. Όπως εντοπίζουμε το όνομα Χοντές στο Α’ Χρον (8:9), μία παρόμοια διαδικασία πρέπει να ακολουθήθηκε και στην Παλαιστίνη.
Ακολούθως το περιεχόμενο της επιστολής που ο Γιοχανάν έστειλε επίτηδες στους Σπαρτιάτες, βρίσκουμε μία δεύτερη επιστολή από τον Σπαρτιάτη βασιλιά Αρέα. Η επιστολή παρατίθεται επίσης από τον Ιώσηπο, ο οποίος δεν προσαρμόζει απλά το ύφος στη φρασεολογία μίας αυθεντικής ελληνικής επιστολής22, αλλά προσθέτει και ένα νέο τέλος23. Θα παραθέσω πρώτα το κείμενο όπως το βρίσκουμε στο Α’ Μακκ και θα προσθέσω στο τέλος το τέλος που βρίσκουμε στο έργο του Ιώσηπου.
Τον Ονία, τον αρχιερέα, ο βασιλιάς της Σπάρτης Αρεύς χαιρετίζει. Έχει βρεθεί σε ένα έγγραφο που αφορά τους Σπαρτιάτες και τους Εβραίους ότι είναι αδερφοί, σπορά (γένος) του Αβραάμ. Τώρα που γνωρίζουμε αυτά, θα πράττατε ορθά αν μας γράφατε για θέματα σχετικά με την ειρήνη. Με τη σειρά μας θα σας γράψουμε: τα ζώα και τα αποκτήματα σας είναι δικά μας και τα δικά μας είναι δικά σας. Για αυτό διατάσσουμε αυτούς (τους αγγελιοφόρους), να σας ενημερώσουν επί τούτω. Ο αγγελιοφόρος Δημοτέλης θα μεταφέρει αυτή την επιστολή. Το κείμενο είναι κυκλικό: η σφραγίδα είναι ένας αετός που κρατά στο στόμα ένα ερπετό (Ιωσ. AJ. 12.237, μτφ. Jones).
Οι πρωταγωνιστές αυτής της επιστολής είναι ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρεύς (309/8-265 π.Χ) και, πιθανότατα, ο αρχιερέας Ονίας. Ο I. Gruen θεωρεί το Ονία τον Β’ λήπτη, όμως η αρνητική εικόνα του τελευταίου στον Ιώσηπο (AJ 12.157-67) το κάνει λιγότερο πιθανό24.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πέρα από κάθε λογική αμφιβολία ότι αυτή η επιστολή δεν είναι αυθεντική25. Πρώτον, υπάρχουν τυπικοί σημιτικοί τρόποι, όπως η τοποθέτηση του ονόματος του παραλήπτη στην αρχή (20)26, η αναφορά στην ειρήνη και (22:Γεν. 37:14, 43:27, Εξ 18:7 κλπ.) και η προσφορά του ζωικού κεφαλαίου (23:1, Kg 22Q4, 2 Kg 3:7), λες και η Σπάρτη ήταν ακόμη μία νομαδική κοινωνία, όπως το Ισραήλ τον καιρό του Αβραάμ.
Δεύτερον, είναι αδιανόητο ότι ένας Σπαρτιάτης βασιλιάς θα υποστήριζε πως είναι απόγονος του Αβραάμ. Η έλλειψη αυθεντικότητα επιβεβαιώνεται, παραδόξως, κατά μία έννοια, από το τέλος του Ιώσηπου. Όπως ο Cardauns έχει ορθώς παρατηρήσει, τέτοια λεπτομερής καταγραφή δεν είναι απόδειξη αυθεντικότητας αλλά πλαστογραφίας. Επιπρόσθετα, ο αγγελιοφόρος, το σπαρτιατικό του όνομα όπως και ορισμένες εκφράσεις του Ιώσηπου έχουν αντιγραφεί απευθείας από τον Ξενοφώντα (Ελλ. 7.1.32, 39)27. Ακόμα και το μοτίβο του αετού με το ερπετό στο στόμα προέρχεται πιθανότατα από την Ελλάδα, αν και έχει επίσης βρεθεί σε υπέρθυρα της ύστερης αρχαιότητας σε συναγωγές του Γκόλαν28.
Παρόλα αυτά, υπάρχει μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στην επιστολή του Αρέα στο Α’ Μακκ και του Ιώσηπου που δεν έχει λάβει ακόμη την προσοχή που αξίζει. Στην Μακκάβεια εκδοχή ο Αρεύς υποστηρίζει πως έχει διαβάσει σε ένα έγγραφο, το οποίο προφανώς και δεν αναφέρει συγκεκριμένα, ότι οι Σπαρτιάτες και οι Εβραίοι έχουν τον Αβραάμ ως κοινό πρόγονο.
Κανονικά ο πλαστογράφος δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στον Αρέα να πει ότι ήταν λαϊκή γνώση, αλλά η έλλειψη έκπληξης από μεριάς του Αρέα, όταν βρίσκει ξαφνικά έναν νέο πρόγονο είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή: οι συμμετέχοντες σε τηλεοπτικά προγράμματα όπως το «Ποιος νομίζεις πως είσαι;» δεν θα την έβγαζαν καθαρή με μία τέτοια διστακτική στάση!
Παρόλα αυτά το ανήκειν στο γένος του Αβραάμ ταιριάζει ιδανικά με την παρατήρηση ότι ο Ιάσων πήγε στη Σπάρτη λόγω της συγγένειας τους. Αυτός ήταν ένας διαδεδομένος μύθος για την εβραϊκή ανώτατη τάξη του δεύτερου αιώνα π.Χ. Όμως, ο Ιώσηπος μιλά για μία στενή σχέση (οικειότης: AJ 10.226). Στον ελλαδικό χώρο οι δύο όροι συγγένεια και οικειότης αναφερόταν σε σχέσεις μεταξύ πόλεων ή ατόμων. Αλλά, η συγγένεια χρησιμοποιούταν σε περίπτωση συγγένειας αίματος ή κοινής καταγωγής, ενώ η οικειότης χρησιμοποιούταν μόνο για στενές σχέσεις29.
Ο Ιώσηπος ζούσε σε έναν διαφορετικό κόσμο από τον Ιάσωνα, ξεκάθαρα, και αυτό το γνώριζε. Στον καιρό του, ισχυρισμοί περί συγγένειας δεν θα γινόταν αποδεκτοί, γι αυτό και προσέγγισε τον ελληνικό όρο οικειότης, πολύ πιο επιδέξια. Ας προχωρήσουμε τώρα στη δεύτερη επιστολή. Δεδομένου ότι η επιστολή του Αρέα είναι πλαστή, παρότι ενδιαφέρουσα, κάθε επιστολή που αναφέρεται σε αυτή πρέπει, αναγκαστικά, να αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Συμβαίνει το ίδιο και στην υπόθεση της επιστολής του Γιοχανάν; Ας ρίξουμε μία πιο αναλυτική ματιά:
Ο Γιοχανάν ο αρχιερέας, η γερουσία του έθνους30, οι ιερείς και οι εναπομείναντες Εβραίοι και οι αδελφοί τους Σπαρτιάτες, χαιρετίζουν. Σε περασμένο χρόνο είχε σταλεί μία επιστολή στο αρχιερέα Ονία από τον Αρέα, τον βασιλιά σας, και έγραφε ότι είστε αδελφοί μας, όπως αποδεικνύει το επισυναπτόμενο αντίγραφο. Ο Ονίας υποδέχτηκε την αποστολή με τιμές και έλαβε την επιστολή, η οποία περιείχε μία ξεκάθαρη διακήρυξη συνεργασίας και φιλίας.
Συνεπώς, αν και δεν έχουμε ανάγκη τέτοιους δεσμούς, καθώς λαμβάνουμε υποστήριξη από τα ιερά βιβλία που έχουμε στα χέρια μας31, προχωρήσαμε στην αποστολή αυτής της επιστολής προκειμένου να ανανεώσουμε την αδελφότητα και τη φιλία μας, προκειμένου να μην αποξενωθούμε, αφού έχει περάσει μεγάλο διάστημα από τότε που μας στείλατε τη σχετική επιστολή. Σας σκεφτόμαστε συνεχώς σε κάθε περίσταση, τόσο στις γιορτές μας και στις υπόλοιπες αρμόζουσες μέρες, όσο και στις θυσίες που προσφέρουμε και στις προσευχές μας, όπως είναι ορθό και πρέπον να θυμόμαστε τους αδελφούς μας. Και χαιρόμαστε για τη δόξα σας.
Όμως, αναφορικά με εμάς, μας έχουν κυκλώσει πολλές συμφορές και πολλοί πόλεμοι και οι βασιλιάδες γύρω μας έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίον μας. Δεν θα θέλαμε να σας ενοχλήσουμε, τους σύμμαχους και φίλους σε τέτοιους πολέμους, αφού η βοήθεια από τον ουρανό ήρθε για να μας συνδράμει και σωθήκαμε από τους εχθρούς μας και οι εχθροί μας ταπεινώθηκα.
Για αυτό έχουμε επιλέξει τον Νούμενο, γιο του Αντίοχου και τον Αντίπατρο, τον γιο του Ιάσωνος και τους έχουμε στείλει στη Ρώμη για να ανανεώσουμε την πρότερη φιλία και συνεργασία μαζί τους. Τους διατάξαμε να έλθουν και σε εσάς, να σας φέρουν χαιρετισμούς και να σας παραδώσουν αυτή την επιστολή από μέρους μας αναφορικά με την ανανέωση και την αδελφότητα μας. Θα το εκτιμούσαμε πάρα πολύ εάν μας αποστέλλατε μία απάντηση πάνω σε αυτά (Α’ Μακκ 12:6-18).
Όπως και με την αναφορά του στην αποστολή του Αρέα, ο Ιώσηπος μας προσφέρει μία εκδοχή που είναι πολύ πιο κοντινή στις αποφάσεις των ελληνικών πόλεων κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και δεν περιλαμβάνει αμήχανες εκφράσεις (AJ 13.166-70). Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με τον Christopher Jones, δεν θα κατέληγα πως η εκδοχή του Ιώσηπου είναι πιο αυθεντική32 από αυτή την πιο διακριτική σύνθεση. Όπως και στην επιστολή του Αρέα, ήταν απλά καλύτερα ενημερωμένος και σε στενότερη σχέση με τον κόσμο γύρω του.
Για την ακρίβεια, όπως υποστήριξε ειδικότερα ο Gruen, μία τέτοια ιδέα είναι δύσκολο να διατηρηθεί μιας και είναι αμφίβολο κατά πόσο οι Εβραίοι θα είχαν κάποιο όφελος από την προσέγγιση της Σπάρτης εκείνη τη δεδομένη στιγμή33.
Είναι εξίσου δύσκολο να φανταστούμε ότι ο συγγραφέας του Α’ Μακκ θα είχε συγκεντρωθεί αποκλειστικά στους Σπαρτιάτες και δεν θα είχε αναφέρει τίποτα από την επιστολή προς τους Ρωμαίους, εφόσον ήταν και οι δύο επιστολές διαθέσιμες στα αρχεία της Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, η επιστολή είναι περίπλοκη και από μία πιο πρακτική οπτική, αφού ο Γιοχανάν, που δεν απαιτεί καμία συγκεκριμένη βοήθεια, είναι εξόφθαλμα ανειλικρινής, καθώς είναι αδιανόητο να υποστηρίζει ότι οι Εβραίοι θυμόταν τους Σπαρτιάτες κατά τη διάρκεια των θυσιών και των εορτών και παρουσιάζει μία έλλειψη επίγνωσης γύρω από τη σπαρτιατική θέση μετά την καταστροφή της Κορίνθου από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ34.
Τέλος, η επιστολή αρθρώνεται με όρους που απέχουν πολύ από όσα συμβαίνουν στις σύγχρονες διπλωματικές σχέσεις. Προφανώς εάν κάποιος αποζητά καλές διπλωματικές επαφές, το τελευταίο πράγμα που θα γράψει είναι: δεν χρειαζόμαστε τη βοήθεια σας γιατί έχουμε έναν πολύ καλύτερο, μεταφυσικό σύμμαχο!
Τι γίνεται με την τρίτη επιστολή; Σύμφωνα με το συγγραφέα του Α’ Μακκ (14:16) οι Ρωμαίοι και «μέχρι και οι Σπαρτιάτες» ήταν ιδιαίτερα λυπημένοι όταν πληροφορήθηκαν για τον θάνατο του Γιοχανάν. Ακόμα μία φορά η αναφορά στη Σπάρτη φαίνεται να έχει προστεθεί στην πορεία, αφού η θέση στην πρόταση και το ότι τα ρήματα στις δύο προηγούμενες παραγράφους υποδεικνύει πως αφορά μόνο τους Ρωμαίους35. Για την ακρίβεια, αφού έγραψε σε χάλκινες πλάκες την επιστολή που έστειλαν οι Ρωμαίοι για να ανανεώσουν τη φιλία και τη συμμαχία με τους Εβραίους, πληροφορία η οποία είναι αρκετά απίθανη από μόνη της, η μετάβαση στην επιστολή των Σπαρτιατών είναι σχετικά απότομη:
Και αυτό είναι αντίγραφο της επιστολής που έστειλαν οι Σπαρτιάτες: «Οι άρχοντες και η πόλη των Σπαρτιατών χαιρετίζουν τον αρχιερέα Σημαιών, τους γέροντες, τους ιερείς και τον υπόλοιπο εβραϊκό λαό, τα αδέρφια μας. Οι αποστολές που εστάλησαν μας ενημέρωσαν για τη δόξα και την τιμή σας και χαρήκαμε με την άφιξη τους. «Ο Νούμενος, ο γιος του Αντίοχου και ο Αντίπατρος, ο γιος του Ιάσωνα, απεσταλμένοι των Εβραίων, έφτασαν για να ανανεώσουν την φιλία τους με εμάς. Ο λαός ευχαριστήθηκε με την υποδοχή τέτοιων τίμιων ανδρών και με την τοποθέτηση αντιγράφου των λόγων τους στο Κρατικό Αρχείο, ώστε οι κάτοικοι της Σπάρτης να έχουν μία καταγραφή αυτών». Και έστειλαν ένα αντίγραφο στον αρχιερέα Συμεών (Α’ Μακκ 14:20-23).
Αν και κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές ακόμα τείνουν προς την αποδοχή της αυθεντικότητας αυτής της επιστολής36, κάτι τέτοιο είναι σχετικά απίθανο: όταν οι δύο πρώτες επιστολές δεν είναι αυθεντικές, και η τρίτη δύσκολα θα είναι αυθεντική, όπως παρατηρεί ορθά ο Gruen37. Σαφώς, υπάρχει ένας αριθμός αμφισβητούμενων εκφράσεων στην επιστολή. Αν γίνεται λόγος για τις αποστολές του Γιοχανάν, η επιστολή απευθύνεται στον Συμεών.
Ο Goldstein θεωρεί ότι ένας ιδιώτης Εβραίος ταξιδιώτης μετέδωσε την είδηση της εκτέλεσης του Γιοχανάν ενώ οι αποστολές βρισκόταν στην Σπάρτη, αν και αυτή η ευρηματική πρόταση αποτελεί ξεκάθαρα ειδική έκκληση (λογική πλάνη), όπως και η προηγούμενη φανταστική υπόθεση ότι ο Αρεύς μίσθωσε έναν γραφέα Αραμαϊκών για να μεταφράσει την επιστολή του στα αραμαϊκά38.
Αυτή η πρόταση προσπερνά επίσης και το γεγονός ότι το λεξιλόγιο της επιστολής δεν μοιάζει καθόλου με εκείνο των Σπαρτιατών και δεν περιλαμβάνει καμία χαρακτηριστική σπαρτιατική έκφραση. Επιπλέον, τα ελληνικά είναι αρκετά περίπλοκα και χρησιμοποιούνται τυπικές Εβραιο-ελληνικές εκφράσεις39.
Αρχικά, ο συνδυασμός των λέξεων άρχοντες και πόλις (20) είναι μοναδικός στη Σπάρτη, όπου θα περιμέναμε κάποια αναφορά στους εφόρους αλλά ο συνδυασμός προκύπτει πράγματι σε βασιλικές επιστολές των Σελευκιδών, στις αρχές του δευτέρου αιώνα40. Το ίδιο ισχύει και για τον συνδυασμό «δόξα και τιμή» (21) που συναντάται συνεχώς σε βασιλικές επιστολές των Σελευκιδών στα μέσα του τρίτου αιώνα π.Χ41.
Η εβραϊκή επιρροή μπορεί να ιδωθεί και στον όρο που χρησιμοποιείται για τον αρχιερέα, αφού βρίσκουμε την εβραϊκή έκφραση ιερεύς μεγάλος (20) αντί για τον συνήθη διπλωματικό όρο αρχιερεύς42. Η χαρά (21) των Σπαρτιατών για «δόξα και τιμή» είναι επίσης αδιαμφισβήτητη, μιας και ο συγγραφέας του Α’ Μακκ εκφράζει τέτοιου είδους χαρά σε πολλά σημεία του βιβλίου43. Τέλος, η επιστολή περιέχει πολλές ασαφείς ή μη διπλωματικές εκφράσεις όπως αι βουλαί του δήμου (22: όχι τόσο καθαρό), επιδέξασθαι (23) αντί για το σύνηθες αποδέξασθαι44 και το αξιοπερίεργο τα αποδεδειγμένα τοι δήμοι βιβλία (23), που πρέπει να σημαίνει κάτι σαν «Κρατικά Αρχεία». Εν συντομία, η επιστολή είναι ένα κράμα ορολογίας των Σελευκιδών, Εβραϊκού λεξιλογίου και κακών ελληνικών- όχι και τόσο τα χαρακτηριστικά που θα περιμέναμε να βρούμε σε μία επιστολή από τη Σπάρτη.
Με αυτές τις επιστολές φτάνουμε στο τέλος της Εβραιο-σπαρτιατικής αλληλογραφίας. Το συμπέρασμα μας πρέπει να είναι ότι πραγματικές διπλωματικές επαφές δεν υπήρξαν ποτέ κατά τη Μακκαβαϊκή και τη Ασμοναϊκή περίοδο, παρότι ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό ακόμα και από ερευνητές που έχουν αμφισβητήσει την αυθεντικότητα των επιστολών45. Οι Εσσαίοι μπορεί να επηρεάστηκαν από τα Σπαρτιατικά ιδεώδη46 αλλά πραγματικές επαφές μεταξύ των δύο λαών πιθανόν προέκυψαν πολύ αργότερα, την περίοδο του Αυγούστου, όταν ο Σπαρτιάτης δυνάστης Ευρυκλής επισκέφτηκε τον Μεγάλο Ηρώδη για λόγους αγνώστους σε εμάς, καθώς έχουμε μόνο την εχθρική καταγραφή του Ιώσηπου (BJ 1.513-31, AJ 16.300-10). Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για να γράψουμε όπως ο Cartledge και ο Spawforth σε μία πρόσφατη έρευνα τους για τον Ευρυκλή: «Η συγγένεια μεταξύ Σπαρτιατών και Εβραίων ήταν, μέχρι τώρα, ένα αποκύημα της φαντασίας»47. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά για μία οικογένεια ραβίνων στο Ισραήλ της ύστερης αρχαιότητας που είχαν το όνομα «Μπεν-Λακωνία»48. Και πάλι, δεν γίνεται να συνδεθούν με το θέμα του βιβλίου μας, καθώς δεν υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα για την επεξήγηση του ονόματος. Σε κάθε περίπτωση, εκείνη την εποχή οι εικασίες για την συγγένεια Σπαρτιατών και Εβραίων ανήκαν στο παρελθόν.
Όμως, εάν οι επιστολές είναι χαλκευμένες, είναι άξιο απορίας ποιος τις χάλκεψε, πότε γράφτηκαν και τι ενθάρρυνε τη σύνθεση τους. Προφανώς και τέτοιου είδους ερωτήσεις δεν μπορούν να απαντηθούν εύκολα και δεν έχουν λάβει την προσοχή που αξίζουν. Φυσικά, οι ερευνητές που υπεραμύνθηκαν την αυθεντικότητα δεν χρειάστηκε να δώσουν απαντήσεις, αλλά ακόμα και αυτοί που αμφισβητούσαν σχολαστικά την αυθεντικότητα των επιστολών, όπως ο Gruen49, δεν έχουν ασχοληθεί με το εν λόγω ζήτημα. Αλλά ο Cardauns, όπως οι περισσότεροι σχολιαστές (Abel, Nelis50, Schunck), έχει ορθώς επισημάνει ότι το κομμάτι των επιστολών στο Α’ Μακκ είναι σχετικά αμφίβολο.
Οι πρώτες δύο επιστολές ταιριάζουν, ελαφρώς μόνο, στο πλαίσιο στο οποίο αναφέρονται και στην περίπτωση της τελευταίας επιστολής δεν υπάρχει καμία αντιστοίχιση. Αυτό είναι ξεκάθαρο από το ότι μετά την απάντηση των Σπαρτιατών στην επιστολή του Γιοχανάν, το συγγραφέας αναφέρει πως ο Συμεών έστειλε τον Νούμενο στη Ρώμη (14:24), του οποίου ο πρόξενος Λούσιος υποτίθεται πως έδωσε επιστολές για προστασία ώστε να περάσει από όλα τα κράτη, από την Αίγυπτο των Πτολεμαίων μέχρι την Παρθία των Αρσακιδών, συμπεριλαμβανομένης και της Σπάρτης (15:23): περιττό να ειπωθεί ότι κι αυτά τα γράμματα είναι επίπλαστα51.
Για την ακρίβεια, ο Goldstein (από Α’ Μακκ 14:16-24k) και ο Schunch (από Α’ Μακκ 14:24) προσπαθούν να επιλύσουν το πρόβλημα μέσω της αναδιάταξης του κειμένου με διαφορετικούς τρόπους. Για τον δικό μου σκοπό αρκεί να σημειώσω ότι μία ανησυχία τέτοιου βαθμού για το κείμενο υποδεικνύει την ξεχωριστή ύπαρξη αυτών των επιστολών, ένα συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο Cardaus και άλλοι52.
Μία συλλογή επιστολών τέτοιου είδους δεν ήταν μοναδική. Την ίδια περίπου εποχή, στα μέσα του δεύτερου αιώνα π.Χ, ο Εβραίος συγγραφέας Ευπόλεμος (FGrH 723 F 2) ήταν σε θέση να επικαλεστεί επιστολές από τον Σολωμόντα μέχρι τον Φαραώ Βαφρή και τον βασιλιά των Φοινίκων Σουρόν (τον βιβλικό Χιράμ)53. Αυτές οι επιστολές χρησιμοποιούν τη βιβλική γραφή αλλά και μέτρα της σύγχρονης βασιλικής ελληνιστικής αλληλογραφίας54, ακριβώς όπως σημειώσαμε αναφορικά με την επιστολή του Αρέα (παραπάνω). Με άλλα λόγια, στα μέσα του δεύτερου αιώνα π.Χ κυκλοφορούσαν στην Ιερουσαλήμ συλλογές επιστολών, με απώτερο στόχο την απόδειξη της σημασίας των Εβραίων για τον ευρύτερο κόσμο- επιστολές που επιστράτευαν τη βιβλική παράδοση όμως, πιθανόν και επιστολές Σελευκιδών που βρισκόταν σε αρχεία της Ιερουσαλήμ.
Αντέγραψε, άραγε, ο συγγραφέας του Α’ Μακκ αυτές τις επιστολές χωρίς να τις εξετάσει; Αυτό ξεκάθαρα δεν συμβαίνει, όπως υποδεικνύει μία λεπτομέρεια στη δεύτερη επιλογή. Σε αντίθεση με το Β’ Μακκ, όπου ο Θεός διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, στο Α’ Μακκ γίνονται αναφορές μόνο στον «ουρανό» όταν εννοείται ο Θεός55.
Το γεγονός ότι κάτι παρόμοιο εντοπίζεται και στην επιστολή του Γιοχανάν παραπέμπει σε μία υφολογική προσαρμογή από τον συγγραφέα της επιστολής. Μία ενδελεχής έρευνα του λεξιλογίου του Α’ Μακκ από τον Nelis δείχνει πως η επιστολή του Γιοχανάν περιέχει τόσο έναν αριθμό λέξεων που δεν συναντώνται σε άλλο σημείο στο βιβλίο όσο και λέξεις και εκφράσεις που είναι στερεοτυπικές του Α’ Μακκ. Επομένως, ο Nelis καταλήγει, με αρκετά πειστικό τρόπο, ότι ο συγγραφέας παράλλαξε μία υπάρχουσα επιστολή56.
Επιπλέον, όπως τονίζει ο Nelis, το 8ο Κεφάλαιο αναφορικά με τις επαφές του Ιούδα με τους Ρωμαίους ακολουθείται από το 9ο Κεφάλαιο που περιλαμβάνει τον θάνατο του. Ομοίως, αμέσως μετά την αντιπροσωπεία του Γιοχανάν στη Ρώμη και την επιστολή προς τους Σπαρτιάτες, ακολουθεί κι ο δικός του θάνατος (12:39-53, 13:23) και οι επαφές του Συμεών με τους Ρωμαίους λαμβάνουν χώρα αμέσως μετά την κατάληψη του φρουρίου της Ιερουσαλήμ (14:16-19, 24). Οι επιστολές, όπως προτείνει ο Nelis, ενσωματώθηκαν σε εδάφια σχετικά με τις συνθήκες των Ρωμαίων και την πρόθεση να σχετικοποιηθεί η αξία αυτών των συνθηκών και να δοθεί έμφαση στη δύναμη της θεϊκής βοήθειας57.
Ακόμα και αν δεν είναι αυθεντικό, το πρώτο γράμμα των Σπαρτιατών παραμένει πολύ σημαντικό για το θέμα του βιβλίου, καθώς ο Αρεύς τοποθετεί των Αβραάμ ως κοινό πρόγονο Σπαρτιατών και Εβραίων. Μία τέτοια θέση απηχεί στην θεϊκή υπόσχεση σχετικά με την ευλογία όλων των εθνών από τον Αβραάμ (Γεν 12:3, 17:5). Τέτοιου είδους ισχυρισμοί συγγένειας μεταξύ των Εβραίων και άλλων λαών πρέπει να έχει λειτουργήσει ως τόπος για τον σύγχρονο Ιουδαϊσμό, με εξόφθαλμο στόχο την εξύψωση του κύρους του Αβραάμ, ο οποίος μετατράπηκε σε ένα είδος πολιτισμικού ήρωα από τον Ευπόλεμο.
Η ίδια πρόθεση εντοπίζεται και σε ένα κείμενο του «Κλεόδημου, του προφήτη που λέγεται και Μάλχος» (FGrH 727 F 1)58, μία παραπομπή του Ευσέβιου (PE 9.20) που παραθέτει τον Ιώσηπο (ΑΞ 1.240) που παραπέμπει στον Αλέξανδρο τον Πολυίστορα (FGrH 273 F 102), τον σπουδαίο Έλληνα μεταφραστή εβραϊκών γραπτών του πρώτου αιώνα π.Χ. Η φύση της θέσης του Κλεόδημου ως «προφήτη» δεν έχει εξηγηθεί ακόμα με σαφήνεια, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε και την εθνική καταγωγή του. Παρόλα αυτά είναι συνετό να δεχτούμε ότι ήταν Εβραίος, όπως είναι το συμπέρασμα του Martin Goodman59. Το όνομα του, Κλεόδημος … ο και Μάλχος, παρουσιάζει τα συνήθη διπλά ονόματα των Εβραίων της Διασποράς, τα οποία συνήθως ξεκινούσαν με ένα ελληνικό όνομα και έπειτα ακολουθούσε το εβραϊκό60.
Το Μάλχος, «Βασιλιάς», είναι ένα τυπικό συρο-φοινικικό όνομα, το οποίο ήταν ευρέως γνωστό στη Ρώμη (πχ: ο Τριμαλχίων του Πετρόνιου)61 και όχι τόσο στην Παλαιστίνη, όπου ο μόνος γνωστός φορέας αυτού του ονόματος είναι ο (Σύριος; ) σκλάβος του οποίου το αυτί έκοψε ο Πέτρος (Ιωάννης 18:10). Καθώς η γενεαλογία περιλαμβάνει την αφρικανική και ασσυριακή καταγωγή του Αβραάμ, θα μπορούσε επίσης να υπάρχει και ένας Φοίνικας Εβραίος με επαφές στη Βόρεια Αφρική ή το αντίστροφο62. Το κείμενο του Κλεόδημου είναι ακόμα μία εξόφθαλμη ένδειξη της τάσης των Εβραίων να εντάσσονται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Καταληκτικά, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι οι Σπαρτιάτες έχουν κάποια συγγένεια με τους Εβραίους. Κι όμως έχουμε κάποιο όφελος από όλο αυτό. Μπορούμε να δούμε ότι αυτές οι «σπαρτιατικές» επιστολές πρέπει να είχαν κάποιο ρόλο στην πολιτισμική και θρησκευτική διαμάχη στα μέσα του δεύτερου αιώνα π.Χ, μεταξύ των ελληνοποιημένων Εβραίων και εκείνων που προήγαγαν μία αυστηρή προσήλωση στον Νόμο. Με άλλα λόγια, τονίζεται η σύγκρουση μεταξύ οικουμενιστών και τοπικιστών. Μπορούμε να δούμε αυτή τη διαμάχη συσκοτισμένα, μόνο μέσα από ένα τζάμι, αλλά τα ζητήματα που διακυβεύονται δεν έχουν χάσει τη σημασία τους για τους Εβραίους του σήμερα63. Ο JAN N. BREMMER είναι καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Groningen." Αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα έγραψε ο J. Bremmer."
https://skalalakonias.wordpress.com/2020/12/03/spartiates-kai-evraoi/
%20(2)%20(2)%20(2)%20(1).jpg)
%20(2)%20(2)%20(2)%20(1).jpg)
Εάν ήταν Ιουδαίοι οι Σπαρτιάτες δεν θα κατευθυνόταν ο Στρατηγός Παυσανίας στην Φοινικική Θήβα απαιτώντας την παράδοση των Ιουδαίων αρχηγών του Φοινικικού στρατεύματος που πολέμησε δίπλα στους Πέρσες. Επίσης σαν γνήσιος Φοίνικας ο Παυσανίας θα αποδεχόταν να δωροδοκηθεί από τους Φοίνικες-Ιουδαίους της Θήβας.
Όμως ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Επιπροσθέτως ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Για όσους δεν γνωρίζουν ο πατέρας της Ελληνικής-παγκόσμιας ιστορίας (Ηρόδοτος), συκοφαντήθηκε εσκεμμένα από τον αρχιερέα-Θεουργό, Διονυσιακό φιλόσοφο, βιογράφο και ιστορικό τον Πλούταρχο. Αυτό συνέβη γιατί ο Πατέρας της ιστορίας αποκάλυψε την εισβολή των Φοινίκων στην αρχαία Ελλάδα και την πραγματική τους καταγωγή. Ο Σημαντικός ιστορικός και στρατηγός Θουκυδίδης κάνει αναφορές στο έργο του για το ανθελληνικό μαντείο των Δελφών. Οι αναφορές του αυτές σχετικά με τον Πελοποννησιακό πόλεμο ονομάστηκαν από ξένους ιστορικούς-καθηγητές και συγγραφείς ως "Η παγίδα του Θυκυδίδη".
Εν τούτοις οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι η παγίδα των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.
Οι Δελφοί ήταν ο ισχυρότερος θεσμός που καθόρισε της πολιτικές-στρατιωτικές, οικονομικές και θρησκευτικές εξελίξεις στην αρχαία Ελλάδα. Για αυτό ο Θουκυδίδης ήταν πάντοτε επικριτικός σχετικά με το Φοινικικό μαντείο των Δελφών και την γεωπολιτική του επίδραση εις βάρος του Ελληνισμού κατά την αρχαιότητα.
Για αυτό κάνει αναφορές ότι οι σκοτεινοί Φοίνικες-ιερείς επηρέασαν αποφάσεις και έδωσαν κατευθύνσεις. Ο στρατηγός-ιστορικός θεωρούσε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών αναξιόπιστο θεσμικό όργανο καθώς παραποιούσε τους χρησμούς κατά το δοκούν. Συνεπώς δεν υπήρξε ποτέ καμία "φιλία¨ ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες-Σπαρτιάτες και τους Φοίνικες-Σημίτες Ιουδαίους.
Σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι ομιλούν σχετικά με την γεωπολιτική παγίδα του Θουκυδίδη η οποία διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου. Εν τούτοις όρος αυτός επιστημονικά-γεωπολιτικά και ιστορικά είναι εντελώς λανθασμένος. Εάν διάβαζαν πιο προσεκτικά τον Έλληνα ιστορικό-στρατηγό θα είχαν διαπιστώσει ότι κάνουν έναν τεράστιο λάθος. Η επιστημονική ορολογία θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη. Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με αφορμή την άνοδο της Κίνας-Ρωσίας όπως πιστεύουν ξένοι-συνάδελφοι αναλυτές.
Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Γκρέιαμ T. Άλλισον στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, μοιραίως οδηγείται σε σύγκρουση μαζί της.
Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε.
Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική.
Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
Σχετικά με τα τεκταινόμενα στην αρχαία Ελλάδα απορεί και ο Μ. Φοφάνα. Ο Φοφάνα αναρωτιέται πως είναι δυνατόν οι αρχαίοι Έλληνες που δημιουργήσαν τον πολιτισμό και τον θεσμό-πολίτευμα της δημοκρατίας να εμπλέκονται σε φονικούς εμφυλίους πολέμους. Όμως είναι προφανές ότι αγνοεί τα περί εισβολής και γενοκτονιών στην αρχαία Ελλάδα από τους Φοίνικες-Σημίτες.
Ενδεικτικό ήταν το άρθρο που διάβασα τoν Απρίλιο του 2025 ένα άρθρο και για πολλοστή φορά διαπίστωσα την ιστορική-επιστημονική άγνοια που διακατέχει τους ξένους επιστήμονες-συγγραφείς και αρθρογράφους.
Μεταξύ αυτών που αγνοούν βασικές πτυχές της Ελληνικής ιστορίας είναι και ο αρθρογράφος που θα διαβάσουμε. Το άρθρο του έχει θέμα τις βαρβαρότητες των Διονυσιακών αυτοκρατοριών-πολιτισμών. Αναφέρει ενδεικτικά επί του θέματος :
"Η λέξη «βάρβαρος», στη συλλογική φαντασία, παραπέμπει στον άγριο, τον ξένο, τον αμόρφωτο. Αλλά με μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε σχεδόν πάντα από τους ισχυρούς για να δηλώσουν αυτούς που τους αντιστάθηκαν. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα όπου οι κυρίαρχοι πολιτισμοί, που εμπλέκονται σε ληστρικές επιχειρήσεις, κατακτήσεις ή τιμωρητικές αποστολές, έχουν αντιστρέψει το στίγμα: ο επιτιθέμενος είναι αυτός που γίνεται «βάρβαρος» στα μάτια του επιτιθέμενου. Ίσως θυμάστε τη μεταφορά του J. Borrell για το «The Garden and the Jungle», με την Ευρώπη να είναι ο κήπος και ο κόσμος η ζούγκλα.
Από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τους Έλληνες στους Ρωμαίους, από τους Άραβες στους Τούρκους, μέχρι τη σύγχρονη Δύση, όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν αναλάβει κάποια στιγμή το ρόλο του «αληθινού βαρβάρου», αυτού που επιβάλλει, που παίρνει, που τιμωρεί - ενώ χαρακτηρίζουν βάρβαρο αυτόν που αρνείται να λυγίσει.
The Greeks: Subube to Civilize. Στην αρχαία Ελλάδα, η λέξη «βάρβαρος» αναφερόταν κυρίως σε κάποιον που δεν μιλούσε ελληνικά. Ήταν ο ξένος, ακατανόητος, συχνά περιφρονημένος. Όμως αυτή η γλωσσική διάκριση γρήγορα μετατράπηκε σε πολιτική δικαίωση. Οι Πέρσες, για παράδειγμα, χαρακτηρίστηκαν βάρβαροι για να νομιμοποιήσουν τους λεγόμενους «Ιατρικούς» πολέμους. Ωστόσο, αυτοί οι ίδιοι Έλληνες ασκούσαν τη σκλαβιά, τον αποικισμό και τους πολέμους μεταξύ πόλεων με ακραία βία.
Το παράδοξο είναι εντυπωσιακό: εκείνοι που έθεσαν τα θεμέλια της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και των τεχνών είναι επίσης εκείνοι που εγκαινίασαν μια ιδεολογική χρήση της λέξης «βάρβαρος», χρησιμεύοντας για να κρύψουν τις δικές τους καταχρήσεις πίσω από μια υποτιθέμενη εκπολιτιστική αποστολή."
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Η χρήση όπλων σε ιστορικό επίπεδο ξεκινά από την αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών και των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός). Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή.
Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει με βάση τις αξίες του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού πολιτισμού και τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1)
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του.
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς.
Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά, όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός Διονυσιακός πολιτισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία Διονυσιακή θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα.
Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκυδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας.
Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική-Ιουδαϊκή Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες.
Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους.
Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Οι Φοίνικες-Ιουδαίοι της Θήβας πολέμησαν στις Πλαταιές και όχι μόνον ενάντια στους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη η Σημιτική Θήβα πολέμησε στο πλευρό των Μήδων κατά τους Περσικούς πολέμους. Για αυτό ο Έλληνας Σπαρτιάτης, ο Στρατηγός Παυσανίας κρέμασε για εσχάτη προδοσία τους Σημίτες αρχηγούς των Θηβαίων, που ηγήθηκαν των Ιουδαίων της Θήβας στις Πλαταιές. Αυτό το έκανε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός διότι οι Ιουδαίοι-Φοίνικες πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες και δίπλα στους ομόθρησκους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης αναφέρει σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του οι λεγόμενοι Ηρακλείδες φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα. Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.
Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο και παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.
Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Επίσης πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός.
Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ;
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών.
Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους.
Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΈΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ.
Ο Μεγάλος Ηρόδοτος εξιστορεί για να μην λησμονηθούν με την πάροδο του χρόνου τα επιτεύγματα του Αριστόκλειου πολιτισμού και τνω Ελλήνων.
Είχε ως κίνητρο να μην παραμείνουν αμνημόνευτα τα μεγάλα και θαυμαστά κατορθώματα του Ελληνισμού. Ο Πατέρας της ιστορίας ασχολείται με την σύγκρουση των δύο παγκόσμιων πολιτισμών και τους Περσικούς Πολέμους.
Πρωταρχικός σκοπός για εκείνον είναι να μην εξαφανιστούν από την μνήμη του Ελληνισμού, τα σπουδαία κατορθώματα των προγόνων. Παράλληλα επιθυμεί να αναδείξει ότι ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων ήταν σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός). Με τον Ηρόδοτο η ανθρωπότητα εισήλθε στην συστηματική-επιστημονική εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων.
Ο τρόπος που γράφεται η Ιστορία από τον Ηρόδοτο είναι μεθοδικός και επιστημονικός. Ενδεικτικό είναι ότι ο αμέσως επόμενος ιστορικός Θουκυδίδης, βαδίζει στον δρόμο που χάραξε ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος. Ο Ηρόδοτος δεν ήταν θεωρητικός καθώς πήγαινε ο ίδιος στις ξένες χώρες και διασταύρωνε τα ιστορικά στοιχεία.
Ο ιστορικός από την Αλικαρνασσό ταξιδεύει στις παραθαλάσσιες πόλεις, πηγαίνει στις Σάρδεις, στην Βαβυλώνα, στην Ασσυρία και σε μεγάλο μέρος υτης Περσίας. Πηγαίνει στην Αίγυπτο και αναπλέει τον Νείλο έως την Ελεφάντινη νήσο – χίλια χιλιόμετρα από τις εκβολές του ποταμού. Ταξιδεύει και στα βορινά. Πηγαίνει στην Κολχίδα, περιγράφει τα χιόνια της Ουκρανίας. Ταξιδεύει πολύ στο εσωτερικό της Ελλάδας, στην Μεγάλη Ελλάδα και την Σικελία. Όταν ιδρύεται η αποικία Θούριοι, στην Νότιο Ιταλία, πηγαίνει στην νέα πολιτεία και ζει εκεί είκοσι χρόνια.
Από την αρχαιότητα ο Ηρόδοτος κατηγορήθηκε ότι αναφέρει φανταστικά πράγματα και ότι είναι λογοκλόπος, πως δέχτηκε ως γεγονότα χωρίς να τα εξετάσει με προσοχή και με πολλά στοιχεία. Για αυτό είναι μεροληπτικός για τους Έλληνες που μήδισαν και για τους Πέρσες !!!. Για αυτό τον κατηγόρησε ο Αρχιερέας του Σημιτικού Μαντείου των Δελφών Πλούταρχος, ο οποίος έγραψε το Περί Ηροδότου κακοηθείας. Εκεί ο μεταγενέστερος ιστορικός και παράγοντας του Διονυσιακού πολιτισμού κατηγορεί τον Ηρόδοτο επειδή περιγράφει με ιδιαίτερη επιμονή την προδοσία της Βοιωτίας, η οποία, με την Θήβα επικεφαλής, συμμαχεί με τους Πέρσες.
Η κριτική που ασκήθηκε εναντίον του Ηροδότου από την αρχαιότητα έως πρόσφατα, ότι τάχα αναφέρει φανταστικά πράγματα και είναι μυθομανείς προέρχεται από τους μετόχους της Διονυσιακής κουλτούρας με στόχο να αποσιωπήσουν τα εγκλήματα των Φοινίκων-Ιουδαίων στην αρχαία Ελλάδα.
Ο Ηρόδοτος είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι δεν εξαπάτησε ποτέ και κανέναν. Γράφει ο ίδιος ότι θα διηγηθεί τα όσα είδε, τα όσα άκουσε και τα όσα λέει η παράδοση, αλλά κάθε φορά που αναφέρει πράγματα τα οποία του φαίνονται απίστευτα, το δηλώνει. Χαρακτηριστικά περί της αμεροληψίας και της υψηλής επιστημονικής ακρίβειας περιγραφών του Ηροδότου αναφέρει σύγχρονος αρθρογράφος :
"Το περίεργο όμως είναι ότι όσο πλουτίζονται οι γνώσεις μας για τον αρχαίο κόσμο, τόσο επαληθεύονται τα όσα γράφει ο Ηρόδοτος, ακόμη κι εκείνα τα οποία ο ίδιος δεν πίστευε. Όπως, για παράδειγμα οι δύο λύκοι που οδηγούν έναν Αιγύπτιο ιερέα (II, 122), οι οποίοι είναι δύο βοηθοί που φορούν προσωπίδες λύκων στην λιτάνευση του θεού Όσιρι. Επίσης το γεγονός ότι οι Φοίνικες ναύτες του Φαραώ Νεκώ παραπλέοντες την Λιβύη… «τον ήλιον έσχον ες τα δεξιά», το οποίο δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά το ότι παρέπλευσαν το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος και βρέθηκαν στην ανατολική ακτή της Αφρικής. Αλλά και ορισμένα από τα παραμύθια, τα οποία έχει καταγράψει ο Ηρόδοτος, τα βρήκαν οι σύγχρονοι αιγυπτιολόγοι ιστορημένα με ιερογλυφικά στους τοίχους των ναών της Αιγύπτου. Δικαιώνεται και εδώ ο Ηρόδοτος."
Το διάβασμα της Ιστορίας του Ηροδότου είναι μια αναδρομή στον αρχαίο κόσμο, ένα ταξίδι στον χρόνο, με συντροφιά έναν παρατηρητικό, έξυπνο και ευχάριστο οδηγό, που είδε πολλά, έμαθε πολλά και ξέρει να συγκρατεί την προσοχή μας, γοητεύοντάς μας σε κάθε βήμα, καθώς περιδιαβάζομε μαζί του.
Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμᾶς καθώς ὁ Χριστὸς εἶναι η αλήθεια που ἐλευθερώνει απὸ την Διονυσιακή πλάνη-άγνοια και σώζει τον άνθρωπο (Ἰωάν. η´ 32).
Οι Φοίνικες-Ιουδαίοι της Θήβας πολέμησαν στις Πλαταιές και όχι μόνον ενάντια στους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη η Σημιτική Θήβα πολέμησε στο πλευρό των Μήδων κατά τους Περσικούς πολέμους. Για αυτό ο Έλληνας Σπαρτιάτης, ο Στρατηγός Παυσανίας κρέμασε για εσχάτη προδοσία τους Σημίτες αρχηγούς των Θηβαίων, που ηγήθηκαν των Ιουδαίων της Θήβας στις Πλαταιές. Αυτό το έκανε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός διότι οι Ιουδαίοι-Φοίνικες πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες και δίπλα στους ομόθρησκους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: