222%20(3)%20(3)%20(1).jpg)
Η 25η Μαρτίου εντελώς λανθασμένα θεωρείται η μοναδική διπλή γιορτή για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Την ημέρα αυτή Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και ταυτόχρονα την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους από τον Οθωμανικό-Διονυσιακό ζυγό. Η αγνότητα τη; Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν η αιτία να ενσαρκωθεί ο Χριστός να διδάξει, να κάνει θαύματα, να αναστηθεί και να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος από τον Διονυσιακό πολιτισμό.Εθνική Εορτή ονομάζεται η γιορτή που ισχύει για ένα ολόκληρο έθνος, Αφορά ένα σύνολο ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα την γλώσσα, την φυλή, την καταγωγή και την θρησκεία, με βάση τις διδασκαλίες του Πατέρα της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας σχετικά με το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το όμαιμον.
Οι εθνικές γιορτές αφορούν μεγάλα ιστορικά γεγονότα όπως η απελευθέρωση, το τέλος ενός πολέμου, η ανεξαρτησία μιας χώρας κλπ. Για παράδειγμα για την Ελλάδα οι δυο πιο μεγάλες εθνικές γιορτές μας είναι η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου. Στην πρώτη γιορτάζουμε την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους με την επανάσταση που έγινε το 1821 και στη δεύτερη γιορτάζουμε το ΌΧΙ που είπαμε στους Ιταλούς το 1940 για να μείνουμε ανεξάρτητοι και να μην κατακτηθούμε από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Δυστυχώς όπως αναφέρει πολύ σωστά ο Πρύτανης-Καθηγητής πολιτικών επιστημών Γεώργιος Κοντογιώργης, το νεοελληνικό κράτος δομήθηκε με την μορφή προτεκτοράτου με γνώμονα την Βαυρική διαφθορά. Επίσης τα τελευταία 14 χρόνια βρίσκεται υπό καθεστώς διπλής κατοχής, για αυτό δεν εορτάζονται οι μεγαλύτερες εθνικές μας εορτές και καταργήθηκε η πραγματική Ελληνική παιδεία.
ΠΕΡΙ ΝΟΜΙΜΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. O κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών μας δίδαξε το πρώτο Ελληνικό-εθνικιστικό αξίωμα. Ο Αριστοκλής δίδαξε τα πάντα για να επιβιώσει το έθνος. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να πάει ενάντια στις ηθικές-φιλοσοφικές του αρχές, με μοναδικό σκοπό την εθνική μας επιβίωση. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία το έκανε αυτό κάποιος άλλος Έλληνας φιλόσοφος, σοφιστής, ρήτορας, ιστορικός, ποιητής, για να προστατέψει την πατρίδα.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Πατρίδα- Ελλάδα είναι το πιο ιερό, το πιο πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες.
Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ο μοναδικός σοφός στον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια Φιλοσοφικές- ηθικές του διδασκαλίες για να επιβιώσει η Ελλάδα από τους Ιουδαίους εισβολείς-κατακτητές. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα, του Πρωταγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών.
Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα. Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία.
Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει άριστα τον υποτιθέμενο πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής Ουκρανίας την ίδια στιγμή που εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ανελέητος υβριδικός πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου. Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας σε πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.
Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες). Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Ο ινδουισμός καταδικάζει απερίφραστα όλες εκείνες τις πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν την απώλεια της ζωής κάθε ζώντος πλάσματος, παράλληλα όμως υπάρχει το πολεμικό έπος Μαχαμπαράτα, που μιλά για επικά επιτεύγματα επιφανών ανδρών στα πεδία των μαχών. Ο πολεμοχαρής Κρίσνα οδηγεί τον πολεμιστή Αρτζούνα στην μάχη (Kurukshetra). Ο Αρτζούνα βλέποντας στην πλευρά των αντιπάλων του φίλους, συγγενείς και δασκάλους διστάζει να πολεμήσει και σκέφτεται να καταθέσει τα όπλα για να μην τους βλάψει. Ο Κρίσνα του εξηγεί ότι πρέπει να είναι πιστός στο ρόλο του ως ευγενής- πολεμιστής και τον διατάζει να κάνει το καθήκον του προς το έθνος και τους θεούς. Στην Ιουδαϊκή θρησκεία οι πόλεμοι έχουν σημαντική θέση και στην Παλαιά διαθήκη αναφέρονται πολεμικές συγκρούσεις.
Ακόμη και η απόλυτη θρησκεία αγάπης ο χριστιανισμός απέκτησε έναν αμυντικό στρατιωτικό χαρακτήρα μετά την ανάληψη διοικήσεως του Imperium Romanum από τους Έλληνες. Κατά την μεσαιωνική εποχή οι θρησκευτικές πολεμικές αντιπαραθέσεις εναντίον των εκάστοτε απίστων λαών, αποτελούσε το βασικότερο κίνητρο για επίθεση και πόλεμο από έθνη. Όμως πολέμους είχαμε και ενάντια στους ομόδοξους Το σχίσμα στην Χριστιανική εκκλησία μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης, ήταν ο πυρήνας των πολεμικών επιχειρήσεων.
Για αυτό οι σταυροφόροι στο δρόμο κατέκτησαν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην σύγχρονη εποχή με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Σλάβοι Χριστιανοί-Ορθόδοξοι, Βόσνιοι Μωαμεθανοί και Κροάτες Καθολικοί επιδόθηκαν σε ανελέητες πολεμικές αντιπαραθέσεις επί χρόνια με βάση τις αρχές των δύο παγκόσμιων πολιτισμών. Η χριστιανική πίστη μέσω του στυλοβάτη του Ελληνισμού-Ορθοδοξίας και του Imperium Romanum Αγίου Γρηγορίου (Θεολόγου-Ναζιανζηνού) και του Μέγα Αθανάσιου επιτρέπει υπό συνθήκες τον πόλεμο και την χρήση των όπλων για καθαρά αμυντικούς σκοπούς. Αυτό είναι μια αναγκαία υποχώρηση. Όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη. Βέβαια όλοι οι Χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο. Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης.
Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. Δεν είναι ηθικό-λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος.
Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας, να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.
Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων επί αιώνες ήταν αμέτρητες εις βάρος των αθώων Ελλήνων, για αυτό έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους εισβολείς με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών. Ο Σωτήρας Χριστός ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του μέσα στην Αγία Σοφία και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*.
Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Για αυτούς τους λόγους δεν ονομάστηκε Αραβοκτόνος, καθώς ήδη εν ζωή ονομάστηκε Pallida Mors Saracenorum. Ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την κοίμηση της, να συλλάβουν οι Έλληνες τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν. Επίσης δεν θα άφηνε να πολεμήσουν οι Έλληνες για να πάρουν πίσω από τους Αγαρηνούς το Άγιο Μανδήλιο στις 15 Αυγούστου με τον στρατηγό Κουρκουά. Στις 15 Αυγούστου εισήλθε νικητής ο Αργαλέος θάνατος των Σαρακηνών στην Κωνσταντινούπολη, για να γίνει αυτοκράτορας. Ο Αλλοδαπός-ευνούχος και πολιτικός Ιωσήφ Βρίγγας είχε προβάλει ένοπλη αντίσταση, με σκοπό να εμποδίσει την άνοδο στον Ρωμαϊκό θρόνο του μεγάλου Έλληνα στρατηλάτη. Στις 15 Αυγούστου 1003 είχε εισβάλει ο τσάρος Σαμουήλ με το στρατό του στην Αδριανούπολη και μεταξύ πολλών άλλων οι Βούλγαροι έπαιρναν τα νεογέννητα από τις Ελληνίδες μητέρες και τα έριχναν με πολύ δύναμη επάνω στους τοίχους των σπιτιών και τα σκότωναν.
Εν τούτοις γιατί οι Έλληνες δεν ήταν μέτοχοι του Διονυσιακού πολιτισμού, στις 15/8/1018 τους αξίωσε η Παναγία μετά από αμυντικούς πολέμους να λυτρωθούν από τα φοβερά μαρτύρια. (1) Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες και στην πιο καθοριστική καταδρομική αποστολή κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια πέρασαν στην απέναντι πλευρά προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Επίσης ο Ιβάτζης θεωρούσε ότι το παλάτι της Πρόνιστας, φυσικά προστατευμένο πανταχόθεν και με μια και μόνον δίοδο, ότι θα ήταν απόρθητο και ασφαλές. Οι Βούλγαροι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών, του όρους Μπέλλες και της Πρόνιστας. Εν τούτοις η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους και ικανούς για οτιδήποτε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες. (1)
Ο Βασίλειος ήταν μεγάλος στρατηγός και λαμπρός πολιτικός. Για αυτό από την αρχή του πολέμου, τους Βούλγαρους στρατηγούς που συνθηκολόγησαν τους δέχθηκε με τιμές- αξιώματα ανάλογα με την θέση και την αξία του καθενός. Επίσης κάποιους εξ αυτών τους πάντρεψε με Ελληνίδες, Εν τούτοις δύο Βούλγαροι στρατηγοί δεν επιθυμούσαν να παραδοθούν. Νικολιτσάς και Ιβάτζης ήταν αποφασισμένοι να μην υποταχθούν.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΔΑΦΝΟΜΗΛΗΣ. Η επανάσταση των Βουλγάρων το έτος 1018 μ.Χ. βρισκόταν προς το τέλος της. Όμως ένας Βούλγαρος στρατηγός άλλαξε τα δεδομένα, καθώς αποφάσισε να συνεχίσει τις επαναστατικές δραστηριότητες. Ο Ιβάτζης συγκέντρωσε στρατό και να συνεχίσει την επανάσταση, με στόχο να γίνει Τσάρος της Βουλγαρίας.
Στην πλαγιά ενός απόκρημνου όρους, βρισκόταν το κτήμα των Τσάρων η Πρόνιστα. Ήταν ωραία τοποθεσία και παράλληλα ήταν φυσικά προστατευμένη από μια στενή κλεισούρα. Υπήρχε μόνος ένας δρόμος που ανέβαινε στο κτήμα. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός ανδρών ήταν αρκετός για να σταματήσει ολόκληρο στράτευμα. Εκεί είχε καταφύγει ο Ιβάτζης και είχε κατορθώσει να μαζέψει γύρω του αρκετό στρατό, με αποτέλεσμα να μην φοβάται την επίθεση του Αυτοκράτορα. Μόλις το έμαθε ο Βασίλειος έφυγε από την Αχρίδα αφήνοντας στην θέση του τον στρατηγό Ευστάθιο Δαφνομήλη.
Ο βασιλιάς πήγε στην Διαβολή για να βρίσκεται πιο κοντά στην απόρθητη επαναστατημένη Βουλγαρική περιοχή. Ο στρατηγός Δαφνομήλης ανέμενε πληροφορίες σχετικά με την περιοχή που είχε καταφύγει ο Ιβάτζης, από έναν αξιωματικό του στρατού, που υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Με βάση τις πληροφορίες που έδωσε ο αξιωματικός στον στρατηγό, κάθε στρατιωτική επιχείρηση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω της φυσικής οχυρώσεως του κτήματος που βρισκόταν το Βουλγαρικό αρχοντικό. Τότε ο γενναίος Δαφνομήλης αποφάσισε να κινηθεί μόνος του σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Σε αυτό το απονενοημένο διάβημα τον ακολουθούσαν και δύο αξιωματικοί της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας ο Νικήτας και ο Μιχαήλ Ιγερινός.
Ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Οι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί ήταν αποφασισμένοι να επιτύχουν την αποστολή τους, ενάντια σε κάθε λογική. Αυτή είναι και και το υπέρτατο Ελληνικό αξίωμα. Η αποστολή ήταν να συλλάβουν τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη μέσα στο κτήμα του, και να τον οδηγήσουν στον Βουλγαροκτόνο. Ο Ιβάτζης ήταν περιστοιχισμένος από χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς. Παρά την αγριότητα ο Ιβάτζης ήταν "θεοσεβής". Αυτό ήταν εντελώς αντιφατικό με βάση τις σφαγές και τις καταστροφές που είχε προκαλέσει στους αθώους Έλληνες υπηκόους του imperium romanum, ως στρατηγός του τσάρου Σαμουήλ.
Ο Βούλγαρος αξιωματούχος αποφάσισε να εορτάσει την ημέρα της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) στο παλάτι της Πρόνιστας, με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια. Στα πλαίσια των εορτασμών σε μια επίδειξη δύναμης και εντυπωσιασμού κάλεσε μεταξύ άλλων και τους συγγενείς του στο αρχοντικό. Βασιλικά τους υποδέχθηκε και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Το κτήμα έγινε μια μικρή πόλη εξαιτίας του αριθμού των προσκεκλημένων και του στρατεύματος. Ήταν 15 Αυγούστου του 1018 μ.Χ. Ο Ιβάτζης δεχόταν τις επευφημίες-συγχαρητήρια των αξιωματικών και των προσκαλεσμένων καθώς ετοίμαζε μια μεγαλοπρεπέστατη τελετή. Τότε έκπληκτοι οι στρατιώτες που φύλαγαν τα στενά που οδηγούσαν στο αρχοντικό, είδαν τρεις Έλληνες στρατιωτικούς που πλησίαζαν άφοβα προς το μέρος τους. Οι φρουροί με απορία τους ρώτησαν τι ήθελαν.
"Πηγαίνετε στον Ιβάτζη διέταξε επιτακτικά ο Ευστάθιος και πείτε του πως ο πατρίκιος και στρατηγός της Αχρίδας Δαφνομήλης, ήρθε να εορτάσει μαζί του." Ο Ιβάτζης έμεινε άφωνος από την απίστευτη είδηση. Πως ήταν δυνατόν ένας τόσο μεγάλος αντίπαλος του, να τον επισκεφτεί χωρίς να λάβει μέτρα προστασίας. Ο Βούλγαρος υπέθεσε ότι ο Δαφνομήλης "επαναστάτησε" ενάντια στον Βασίλειο, καθώς ήταν αδύνατον να παραδοθεί οικειοθελώς στον αντίπαλο, τον οποίο πολεμούσε με τόσο σθένος επί δεκαετίες.
Ο Ιβάτζης ήξερε ότι με σύμμαχο τον Δαφνομήλη θα άλλαζε υπέρ του τα δεδομένα και ότι θα έκανε μεγάλα επιτεύγματα. Ο Βούλγαρος υποδέχτηκε θερμά τον Έλληνα στρατηγό και αμέσως τον σύστησε στους σημαντικότερους άρχοντες. Στην συνέχεια πήγαν στην εκκλησία όπου τέλεσαν πανηγυρική θεία λειτουργία. Όταν τελείωσε η εκκλησία όλοι οι προσκαλεσμένοι κατευθύνθηκαν στις οικίες τους. Τότε ο Δαφνομήλης είπε στον Ιβάτζη ότι ήρθε για να εορτάσουν μαζί την Κοίμηση της Θεοτόκου, και για να σου μιλήσω.
Η αιτία που με φέρνει είναι σπουδαία και μυστική. Τότε πλέον ο Ιβάτζης ήταν πεπεισμένος πως ο Δαφνομήλης "πρόδωσε" τον Βουλγαροκτόνο. Ο Ιβάτζης πρόσταξε τους σωματοφυλακές του να αποσυρθούν και ενθουσιασμένος οδήγησε τον Δαφνομήλη σε ένα μικρό δάσος, όπου τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά, που κανείς δεν τους έβλεπε. Όταν απομακρύνθηκαν οι δύο άνδρες, ο Ιβάτζης κατάλαβε ότι έπεσε σε παγίδα και προσπάθησε να βγάλει σπαθί του να αμυνθεί. Όμως με τρομερή ταχύτητα του επιτέθηκε ο Δαφνομήλης και τον έριξε κάτω κρατώντας τον καρφωμένο στο έδαφος. Ταυτόχρονα κρατά με το χέρι του κλειστό το στόμα του Ιβάτζη, για να μην καλέσει σε βοήθεια.
Την ίδια στιγμή μέσα από τα δέντρα πετιούνται ο Νικήτας και ο Μιχαήλ Ιγερινός. Ο Ιγερινός με ένα μαχαίρι τρύπησε δυνατά τα μάτια του Ιβάτζη και τον άφησε αόμματο. Ο Ιβάτζης με τα μάτια τρυπημένα, το στόμα φιμωμένο, σχεδόν αναίσθητος και αιμόφυρτος βρέθηκε δεμένος στα χέρια των αντιπάλων του. Τότε ο στρατηγός Δαφνομήλης έδωσε εντολή να πάρουν τον αόμματο και να κατευθυνθούν στον πύργο.
Οι τρεις Έλληνες πηγαίνουν πίσω στο παλάτι, και με τόλμη περνούν από μέσα από την αυλή, εμπρός σε όλους τους σωματοφύλακες και τους στρατιώτες, οι οποίοι άναυδοι έβλεπαν το παράδοξο και απίστευτο γεγονός. Ανάμεσα στους προσκαλεσμένου και στο στράτευμα ταχύτατα διαδόθηκε η θλιβερή είδηση. Τύφλωσαν τον Ιβάτζη. Το κτήμα των Τσάρων απέκτησε πολεμική χροιά. Από παντού καταφθάνουν οπλισμένοι Βούλγαροι και περικυκλώνουν τους Έλληνες, φωνάζοντας "Σκοτώστε τους, Θάνατος στους προδότες." Μερικοί έφεραν πίσσα, ξύλα και άχυρα, για να τους κάψουν ζωντανούς. Από το παράθυρο ο στρατηγός Δαφνομήλης κοίταζε ατάραχα το εξαγριωμένο πλήθος. "Εδώ. Η θα νικήσουμε η θα πεθάνουμε", είπε στους Έλληνες αξιωματικούς.
Τότε βγήκε στο παράθυρο αψηφώντας τις πέτρες και τις σαΐτες που ερχόταν εναντίον του και ζήτησε να μιλήσει. Απευθυνόμενος στους Βούλγαρους τους είπε : "Τον άρχοντα σας δεν τον τύφλωσα από προσωπικό μίσος. Ποιος από σας είναι τόσο ανόητος που νομίζει ότι ήρθα με δική μου πρωτοβουλία να αντιμετωπίσω τόσο επικίνδυνες καταστάσεις ; Είμαι εδώ διότι με έστειλε ο αυτοκράτορας. Εκτελώ διαταγές. Αν αποφασίσετε να μας σκοτώσετε, ο Βασίλειος θα εκδικηθεί για τον θάνατο μας, και για κάθε έναν από εμάς θα σκοτώσει χιλιάδες Βούλγαρους." Στο άκουσμα και μόνον του Βουλγαροκτόνου έντρομοι εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αντιστάσεως. Τους κυρίευσε δέος και πανικός ενθυμούμενοι την μάχη του Κλειδιού πριν από τέσσερα χρόνια (29/7/1014). Αμέσως οι περισσότεροι Βούλγαροι άρχισαν να αποχωρούν. Λίγο αργότερα συγκλονισμένοι από το αναπάντεχο γεγονός, κάλεσαν τον στρατηγό Δαφνομήλη και του είπαν πως υποτάσσονται στον Έλληνα Βασιλιά και παραιτούνται από κάθε αντίσταση, με την προυπόθεση ο Αύγουστος να τους δώσει αμνηστία. Και τότε έγινε κάτι πρωτάκουστο στην παγκόσμια ιστορία.
Οι τρεις τολμηροί Έλληνες κατέβηκαν από το δωμάτιο όπου είχαν κλειστεί, μεταφέροντας τον τυφλωμένο Ιβάτζη, και εξήλθαν χωρίς να τολμήσει να τους επιτεθεί κανείς. Έφυγαν εντελώς ανενόχλητοι !!! Στις 16 Αυγούστου 1018 ο Βουλγαροκτόνος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό το οποίο έβλεπε. Οι τρεις Έλληνες αξιωματικοί κρατούσαν στα χέρια τους αόμματο, τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη. Ο αυτοκράτορας διόρισε στρατηγό του θέματος του Δυρραχίου τον Δαφνομήλη και του χάρισε όλη την περιουσία του Ιβάτζη.
ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΣΟΥ. ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ο Άραβας Ιστορικός Γιαχγιά η Γιαγυά από την Αντιόχεια, την πόλη των μεγάλων Αρχιερέων της Ορθοδοξίας, των Συνόδων και των αιρέσεων, επισημαίνει ενδεικτικά στο έργο ότι αν δεν δολοφονούσαν τον Άγιο Pallida Mors Saracenorum θα είχε κατακτήσει ολόκληρη την Συρία καθώς και άλλες πολλές επαρχίες της Ανατολίας. Ενδεικτικά αναφέρει ο Γιαχγιά ότι ο Άγιος Νικηφόρος έκανε ότι επιθυμούσε τον Αραβικό στρατό και τους αμάχους Μωαμεθανούς καθώς ήταν σε θέση να κατακτήσει ανενόχλητος οποιαδήποτε περιοχή της Αραβικής Επικράτειας.
Ο Ελ Νικφούρ ήταν και είναι ο φόβος και ο τρόμος των απανταχού Αγαρηνών. Είναι μια θρυλική μορφή. Αποτελεί Μέγα εθνικό παράδειγμα πίστεως-πατριωτισμού και αυτοθυσίας. Ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο την Ορθόδοξη πίστη και την φιλοπατρία. Οι Άραβες έτρεμαν τον Άγιο Pallida Mors Saracenorum. Όμως δεν τον υπολόγιζαν οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι.Το ίδιο ισχύει και για τον μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών τον Μέγα Ηράκλειο τον οποίο δεν υπολόγιζαν οι Πέρσες, οι Άβαροι, οι Φράγκοι, οι Ιουδαίοι και οι Άραβες.
Το όνομα του προκαλούσε τον απόλυτο τρόμο στους εχθρούς του Ελληνικού έθνους. Οι αιώνιοι εχθροί του έθνους μας μόνον μια φορά στα παγκόσμια χρονικά βίωσαν τα συναισθήματα του απόλυτου πανικού, του φόβου και της απελπισίας. Όσο ζούσε οι Γερμανοί (Φράγκοι-Νορμανδοί, Λογγοβάρδοι) και οι Σελτζούκοι, δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν. Έντρομοι περίμεναν να πεθάνει για να ολοκληρώσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αν τολμούσαν να επιτεθούν στην αυτοκρατορία θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και τους Άραβες.
Οι ανθέλληνες Γερμανοί επί της Βασιλείας του Βουλγαροκτόνου γνώρισαν τον απόλυτο τρόμο. Για αυτό και κατά την τέταρτη-εωσφορική Σταυροφορία, όταν κατέκτησαν την αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα της, άνοιξαν τον τάφο του Βουλγαροκτόνου, τοποθέτησαν τον σκελετό επάνω σε ένα δέντρο και έβαλαν στο στόμα του μια φλογέρα. Ουδέποτε το έκαναν αυτό σε άλλο αυτοκράτορα. Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος των Γερμανών για τον Βασίλειο, ο οποίος ελάχιστα έλειψε να ματαιώσει τα εθνοκτόνα και γενοκτονικά σχέδια τους.
Είναι βέβαιον ότι σε περίπτωση που είχε παραμείνει στην ζωή ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ότι οι Γερμανοί και οι Σελτζούκοι θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και δεν θα ήταν σε θέση να κατακτήσουν διαδοχικά την αυτοκρατορία. Κανένας άλλος βασιλιάς σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία δεν πήγε να πολεμήσει σε ηλικία 69 ετών, παρά μόνον ο Βασίλειος Β.
Η ενέργεια αυτή μας δείχνει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γερμανική αυτοκρατορία και οι συν αυτώ (Σελτζούκοι).
Τις χρονιές 996 και 999 μ.Χ. ο Μέγας Βασίλειος πολέμησε τους Αγαρηνούς. Κατά την επιστροφή του για τον Βουλγαρικό μέτωπο, στο πέρασμά του σκορπούσε τον όλεθρο και ισοπέδωνε τα πάντα. Όλα αυτά τα έκανε ως αντίποινα σε νόμιμη άμυνα για τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς, το σκλάβωμα των γυναικών, που έκαναν σε ετήσια βάση, επί πολλούς αιώνες οι Αγαρηνοί εις βάρος, του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Έχοντας θέσει τέρμα στις εσωτερικές-εμφύλιες διαμάχες, ο Βασίλειος Β΄έστρεψε την προσοχή του στους εξωτερικούς εχθρούς της αυτοκρατορίας (Βούλγαροι, Άραβες, Γεωργιανοί, Χάζαροι, Γερμανοί). Ένα διχασμένο έθνος πνευματικά-πολιτικά, στρατιωτικά κοινωνικά, δεν διαθέτει τις απαραίτητες αντιστάσεις, δεν αντιδρά στις εξωτερικές προκλήσεις. Δέχεται ευκολότερα τα μεθοδευμένα ανθελληνικά σχέδια.
Οι εμφύλιες έριδες είχαν εξασθενήσει την θέση του imperium romanum στα ανατολικά και οι κατακτήσεις του Κουρκουά, του Pallida Mors Saracenorum, και του Ιωάννη Τσιμισκή κινδύνευσαν να πέσουν στα χέρια των Αράβων (Φατιμίδες). Μετά από δύο σημαντικές ήττες στην Αντιόχεια, λόγω προχωρημένης ηλικίας του Δούκα-στρατηγού Μιχαήλ Βούρτζη, το Χαλέπι πολιορκήθηκε και η Αντιόχεια απειλήθηκε από το στρατό των Σαρακηνών. Την δεκαετία του 990, ξανάρχισαν οι εχθροπραξίες με τους Άραβες στη Συρία, στις οποίες ενεπλάκη και το φόρου υποτελές (στο Βυζάντιο) κράτος του Χαλεπίου που ελεγχόταν από την δυναστεία των Χαμδανιδών.
Το έτος 993/994 ο Τούρκος στρατηγός Μαντζουτακίν πολιόρκησε την Απάμεια και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης προσέτρεξε σε βοήθεια των Χαμδανιδών του Χαλεπίου. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντήθηκαν ανάμεσα σε δυο ρηχά περάσματα του ποταμού Ορόντη, κοντά στην Απάμεια, στις 15 Σεπτεμβρίου 994. Οι Άραβες παρακάμπτουν τους Χαμδανίδες με αποτέλεσμα να βρεθούν στις πλάτες του Ρωμαϊκού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε με μεγάλες απώλειες. Οι Φατιμίδες συνέχισαν την πολιορκία του Χαλεπίου ενώ κατέλαβαν και το Αζάζιον. Η ήττα αυτή προκάλεσε την άμεση επέμβαση του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ με την απόλυση του Βούρτζη από τη θέση του και την αντικατάστασή του από τον Δαμιανό Δαλασσηνό.
Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τον επόμενο χρόνο εξεστράτευσε με επιτυχία στην περιοχή. Δυστυχώς όλοι οι ιστορικοί πλήν ελαχίστων αποκρύπτουν την συντριβή του Τούρκου στρατηγού Μανγιουτακίν και των 80000 Μωαμεθανών, οι οποίοι και μόνον στην θέα του Βασίλειου Β και των 17000 ανδρών του ετράπησαν σε φυγή. Το ένδοξο και συνάμα παράδοξο αυτού του τρομερού επιτεύγματος ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτών που είχε στην διάθεση του ο Βασιλιάς ήταν Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Έλληνας αυτοκράτορας δεν ήθελε να αποδυναμώσει σε ισχύ τα στρατεύματα που πολεμούσαν στο βόρειο μέτωπο με τον Σαμουήλ.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά πετυχαίνει αυτοκράτορας τόσο μεγάλες νίκες, με τόσο μικρό στράτευμα αριθμητικά, και το οποίο στην συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούνταν από αιχμάλωτους πολέμου. Ουδέποτε το τόλμησε αυτό στα παγκόσμια χρονικά άλλος αυτοκράτορας-ηγεμόνας και αν το επιχειρούσε θα είχε ήδη δολοφονηθεί μαζί με τους λίγους αριθμητικά στρατιώτες του. Μετά την νίκη του στην Συρία ο Ρωμαϊκός στρατός παρενοχλήθηκε από Άραβες της ερήμου, οι όποιοι έκλεβαν και σκότωναν τους ιππείς. Αμέσως ο Βασιλιάς διέταξε πάση θυσία να συλληφθούν μερικοί από τους ληστές.
Όταν έγιναν οι συλλήψεις ο Βουλγαροκτόνος διέταξε να κόψουν τα χέρια σε σαράντα από τους ληστές για παραδειγματισμό. Στην θέα και μόνον των ληστών με τα κομμένα χέρια, σταμάτησαν πλέον να κάνουν επιθέσεις στο αυτοκρατορικό ιππικό. Το σωτήριο έτος 1017 το μοναδικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας εκστράτευσε για πολλοστή φορά ενάντια στους Κουμάνους. Κατά την διάρκεια της πολιορκίας στην Καστοριά έφτασαν πληροφορίες από την Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία με επικεφαλής τον στρατηγό Δαφνομήλη και τον Νικήτα, ότι ο κυβερνήτης Κρακράς σχεδίαζε να επιτεθεί στη βορειοανατολική Βουλγαρία με σκοπό να ανακτήσει τα κατακτημένα εδάφη. Η κίνηση αυτή έγινε με την συνεργασία των ομοεθνών που τότε ζούσαν βόρεια του Δούναβη.
Ο Βουλγαροκτόνος όταν έμαθε για αυτήν την δυσμενή εξέλιξη έλυσε την πολιορκία της Καστοριάς και έσπευσε προς τα βόρεια για να προστατέψει τα Ρωμαϊκά εδάφη. Εν τούτοις οι Πετσενέγοι στο άκουσμα ότι θα αντιμετωπίσουν τον Έλληνα αυτοκράτορα ανακάλεσαν την αρχική τους απόφαση και αρνήθηκαν να πολεμήσουν μαζί με τους Βουλγάρους, οπότε ο Βουλγαροκτόνος πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Κατά την επιστροφή του από τον βορρά, τον φθινόπωρο του 1017, ο Μέγας Βασίλειος επιτέθηκε και κατέλαβε το φρούριο της Σέτινας το οποίο βρίσκεται ανατολικά από το χωριό Σκοπός της Φλώρινας. Το κάστρο ήταν μικρό αλλά οι αποθήκες του ήταν γεμάτες σιτάρι. Ο αυτοκράτορας μοίρασε το σιτάρι στους κατοίκους και ότι περίσσεψε το έκαψε.
Οι Βούλγαροι αντέδρασαν και υπό την ηγεσία του τσάρου Ιβάν Βλαντισλάβ βάδισαν εναντίον των Ρωμαϊκού στην Σέτινα. Ο Βασίλειος έστειλε εναντίον των Βουλγάρων που πλησίαζαν ένα τάγμα με επικεφαλής τον στρατηγό-Δούκα Κωνσταντίνο Διογένη. Η μονάδα αυτή έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων και περικυκλώθηκε. Θρυλικά έμειναν τα λόγια του όταν σε ηλικία 60 ετών τον ενημέρωσαν ότι ο Στρατηγός Κων. Διογένης, στις εσχατιές της Μακεδονίας έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων, και δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας.
Τότε ο ηλικιωμένος Αυτοκράτορας Βασίλειος Β ανέβηκε στο πρώτο άλογο που βρήκε μπροστά του λέγοντας : «ὅστις πολεμιστής, ἀκολουθείτω μοι» και όρμησε εναντίον των εχθρών. Μόλις τον είδαν οι Βούλγαροι έντρομοι άρχισαν να κραυγάζουν «βεζεῖτε ὁ τζέσαρ» (τρέξτε ο βασιλιάς) και τράπηκαν σε άτακτη φυγή, συμπεριλαμβανομένου και του τσάρου. Ο Βασίλειος έφτασε πρώτος με συνέπεια να πολεμήσει, στην μάχη για αρκετά λεπτά ολομόναχος. Ο Ελληνικός Στρατός έτρεξε από πίσω του, όλοι οι Έλληνες πήγαν να πολεμήσουν, όμως έπρεπε πρώτα να ετοιμάσουν τα άλογα και να βάλουν τον πολεμικό τους εξοπλισμό.
Με την άτακτη υποχώρηση άρχισε να τους καταδιώκει το τάγμα του Διογένη, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίσουν ένα τμήμα του Βουλγαρικού στρατεύματος. Στην συνέχεια ο Ρωμαϊκός στρατός αποχώρησε από την περιοχή και λίγο μετά τον Ιανουάριο του 1018, ο Αύγουστος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Κανένας άλλος Βασιλιάς στην παγκόσμια ιστορία δεν τόλμησε να επιτεθεί ολομόναχος σε παρόμοια περίπτωση. Εν τούτοις οποιοσδήποτε αν το επιχειρούσε θα είχε χάσει την ζωή του. H γεωγραφική θέση και η μορφολογία του εδάφους (Χαράδρα) δεν άφηναν κανέναν περιθώριο. Ο Μέγιστος του Ελληνισμού όχι μόνον έβαλε για πολλοστή φορά σε κίνδυνο την ζωή του στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα, αλλά αν σκοτωνόταν θα άλλαζαν εντελώς τα γεωστρατηγικά και τα γεωπολιτικά δεδομένα. Οι Βούλγαροι θα είχαν την ψυχολογία με το μέρος τους και θα χανόταν δια παντός η Μακεδονία και η Θεσσαλία από το Imperium Roanum. Ο Βουλγαρικός στρατός αποδείχτηκε ότι ήταν ο πιο σκληροτράχηλος και επικίνδυνος κατά την αρχαία και την μεσαιωνική εποχή.
Ο Βασίλειος επέτυχε το απόλυτο σε όλα. Πολεμούσε πολύ γενναία στην πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών. Έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Oι επιτυχίες του Βουλγαροκτόνου δεν ήταν ποτέ βασισμένες, επάνω στην βαρύτατη φορολογία των φτωχών-Ελλήνων υπηκόων. Ουδέποτε το έκανε άλλος βασιλιάς αυτό το πράγμα, στον υπέρτατο βαθμό. Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων.
Στον αντίποδα ο Λατίφωνος Ιουστιανιανός ο Α, εισέπρατε τους ετήσιους, ακόμη και με ξυλοδαρμούς των υπηκόων. Όλα αυτά για να κάνει άσκοπους, επιθετικούς πολέμους, στα πλαίσια της υστεροφημίας του. Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι. Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν αποσπάσει άδικα από τους φτωχούς, και τα έδωσε πίσω στους δικαιούχους. Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιαστικά κτήματα.
Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους αφαιρούσε ολόκληρη την περιουσία.Τους απολύτως κακούς-πλούσιους που δεν άλλαζαν τακτική, τους κατάντησε ζητιάνους στα καπηλειά και στα πανδοχεία της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά κατάργησε ακόμη και το δικαίωμα των δυνατών σε περίπτωση φόνου, να εξαγοράζουν την θανατική ποινή. Μεγάλωσε με δικά του έξοδα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών.
Σπούδαζε τα αγόρια και εν συνεχεία τα έκανε στρατιώτες-αξιωματικούς, για να πολεμούν δίπλα του στα πεδία των μαχών. Διότι πολεμούσε για περισσότερο από τριάντα συνεχόμενα χρόνια, με Βούλγαρους, Άραβες, Χάζαρους, επαναστάτες κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν εκείνες οι γενιές των ορφανών παιδιών, να μεγαλώσουν και να πολεμούν δίπλα, στον Βασίλειο, στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό στοιχείο για τις στρατιωτικές, επιτυχίες του Βασίλιεου.
Επίσης όλα τα ορφανά κορίτσια που οι γονείς του σκοτώθηκαν στις μάχες, τα έδινε προίκα και τα πάντρευε. Κανένας άλλος βασιλιάς στον κόσμο δεν έχει κάνει τόσες πολλές ελεημοσύνες-φιλανθρωπίες όπως είχε κάνει ο Βουλγαροκτόνος. Υπήρξε ο μέγιστος προστάτης των φτωχών και των κατατρεγμένων.
Ήταν ο μοναδικός Έλληνας στα παγκόσμια χρονικά από καταβολής κόσμου, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ τους φτωχούς. Κανένας άλλος δεν βοήθησε τόσους πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κανένας άλλος Βασιλιάς, δεν εξίσωσε κοινωνικά τους φτωχούς με τους πλούσιους. Η νομοθεσία του ήταν εξίσου δίκαιη και πολύ σκληρή για την κοσμική και την Εκκλησιαστική εξουσία. Καμία διαμαρτυρία δεν τον έκανε ποτέ να αλλάξει γνώμη. Όσες φορές του ζήτησε πίσω ο Πατριάρχης Σέργιος τα κτήματα της Εκκλησίας και των πλουσίων, ο Βασίλειος ήταν ανένδοτος και δεν δεχόταν ούτε καν να συζητήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επί των ημερών του δεν υπήρχαν οφίκια-αξιώματα, για ιστορικές προσωπικότητες όπως οι Πατριάρχες Πολύευκτος, Κηρουλάριος και για πολιτικούς όπως ο Βασίλειος Λεκαπηνός, ο Ιωσήφ Βρίγγας και ο Μιχαήλ Ψελλός. Ενδεικτικό ήταν ότι άφησε δύο φορές κενό τον Πατριαρχικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη.
ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Ο Βασίλειος Β από τα 18 του χρόνια μέχρι τον θάνατο του, έζησε χωρίς καθόλου γυναίκες. Δεν παντρεύτηκε ποτέ ώστε να είναι σε θέση να απελευθερώσει την Μακεδονία και παράλληλα να προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο την Ελλάδα. Ο Βασίλειος στερήθηκε κάθε ανθρώπινη χαρά, για να προστατέψει την Μακεδονία και την Ελλάδα από τους θανάσιμους κινδύνους, που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή. Θυσίασε όλη του την ζωή, για τον Χριστό, την Ελλάδα και την Μακεδονία.
Αυτό διότι είδε το πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάσταση για την αυτοκρατορία και το έθνος. Κοιμόταν σε όλη την ζωή του στο έδαφος, ενώ έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες. Ουδέποτε πολέμησε κάποιος βασιλιάς στην πρώτη γραμμή, της κάθε μάχης-πολέμου μέχρι τα 69 του χρόνια, για να απελευθερώσει την Μακεδονία και οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελληνικής-Ρωμαϊκής επικράτειας. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος βασιλιάς να πολεμήσει σε ηλικία πάνω από τα 60 και να κάνει επιθέσεις ολομόναχος χωρίς σωματοφύλακες για να κερδηθεί η εκάστοτε μάχη-πόλεμος, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας. Όσα χρόνια κυβέρνησε οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα από την Κάτω Ιταλία μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Εξαιτίας του δυναμισμού, της αποφασιστικότητας και της Φιλοπατρίας του Βουλγαροκτόνου το Ρωμαϊκό κράτος είχε μεγαλύτερη έκταση, δύναμη και ασφάλεια από την ημέρα, που δημιουργήθηκε.
Πότε άλλοτε δεν είχε ξαναγίνει κάτι παρόμοιο με το μοναδικό επίτευγμα του Βασίλειου. Από το Αζερμπαϊτζάν μέχρι την Κροατία ο Βασιλιάς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Το ίδιο και στο εσωτερικό της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πλούσιοι βρισκόταν υποταγμένοι και ανίσχυροι κάτω από την πανίσχυρη εξουσία του Αυτοκράτορα. Η στρατιωτική υπεροχή του Ρωμαϊκού κράτους εφέρε την αύξηση της πολιτικής ισχύος, την εδραίωση του Χριστιανισμού και του Ελληνικού πολιτισμού, εντός και εκτός των συνόρων στις χώρες που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία. Από όλους τους ηγεμόνες μόνον ο Βασίλειος εφάρμοσε πιστά το απόλυτο αυτοκρατορικό Ελληνικό-Ρωμαϊκό ιδεώδες, της απεριόριστης δύναμης και πρόνοιας του Χριστού.
Κυριολεκτικά φαινόταν να είναι απεσταλμένος του Χριστού για να αποδείξει ότι ήταν εφικτό να γίνει η πολιτική θεωρία της Pax Romana πράξη. Αυτή ήταν ένωση των Ορθοδόξων λαών κάτω από την εξουσία του Έλληνα- Χριστιανού μονάρχη της βασιλεύουσας, ένα αξίωμα το οποίο έθεσαν ως στόχο οι προηγούμενοι αυτοκράτορες, το επέτυχε μόνον ο Βασίλειος. Ήταν ο απόλυτος παντοκράτορας του στρατού, των πολιτικών και των Εκκλησιαστικών αξιωματούχων.
Η εξουσία του ήταν πλαισιωμένη με Θεϊκή παντοδυναμία και ευλογία. Ενδεικτικό ήταν το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, για να προστατέψει τον νεαρό αυτοκράτορα Βασίλειο Β, κατά την επανάσταση του Βάρδα Φωκά. Πραγματικά δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει όμοιος του Βουλγαροκτόνου. Mε μια εντολή του Έλληνα αυτοκράτορα Ρώσοι και Σλάβοι σταμάτησαν τους εχθρούς των Ελλήνων στην Κάτω Ιταλία. Αρμένιοι πολεμούσαν στον Δούναβη και Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στο Βασπρακάν.
Όταν βρισκόταν στην πρωτεύουσα ντυνόταν απλά. Για μια και μοναδική φορά ένας Έλληνας βασιλιάς συγκέντρωσε τόσες πολλές ικανότητες. Υπήρξε ο πιο αφοσιωμένος και φιλόπονος-φιλόπατρις ηγεμόνας. Ήταν ο βασιλιάς-αυτοκράτορας με την ακατάλυτη αποφασιστικότητα, την στρατηγική ετοιμότητα του Δομέστικου των σχολών και την σχολαστική ακρίβεια, του λοχία εκπαιδευτή. Ήταν πολύ γενναίος στα πεδία των μαχών, και ήταν ακαταπόνητος στις σωματικές κακουχίες.Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο να προστατέψει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες που προετοίμαζαν οι Γερμανοί. Η τύχη του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους και του έθνους κρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.Χ.
Ήταν η ημέρα που έφυγε από την ζωή ο κορυφαίος Έλληνας όλων των εποχών. Δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος. Σχεδίαζε να επιτεθεί στην υπό Γερμανική κατοχή Ιταλία. Είχε ήδη στείλει στρατιωτική προπομπή με επικεφαλής τον Ορέστη. O Μέγας Βουλγαροκτόνος αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.
Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους, μετά την ήττα στο Ακροϊνόν το 740 μ.Χ. σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι, είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι.
Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!! Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό, και στην Αραβική κατάκτηση. Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!!
Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ. Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επαρχία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Ά Τσιμισκή. Κατόπιν λανθασμένης διπλωματικής κινήσεως του Αγίου-αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους, άλλαξαν ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στα Βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας.
Οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα Βουλγαρικά εδάφη, στην συνέχεια αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έγιναν πολύ απειλητικοί προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β Φωκάς, καθώς δεν ήταν σε θέση να διεξάγει πολέμους σε δύο μεγάλα μέτωπα παράλληλα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.
Ο Ελληνοαρμένιος Ι. Τσιμισκής νίκησε τους Ρώσους και τους απομάκρυνε από την Βαλανική χερσόνησο. Η Βουλγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Α Κουρκουά, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής. Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Το νέο Βουλγαρικό βασίλειο σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας.
ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση.
Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος.
Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού. Οι ιστορικές αναφορές για την τύφλωση τόσο χιλιάδων Βούλγαρων ήταν κίβδηλες.
Το γεγονός της τύφλωσης τόσων χιλιάδων αιχμαλώτων στρατιωτών δικαίως έχει αμφισβητηθεί από τους σύγχρονους ιστορικούς και όχι μόνον. Πρακτικά ήταν αδύνατη η εφαρμογή της ποινής σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μέρος των ιστορικών αμφιβάλει ότι παραβρέθηκαν 15000 η και περισσότεροι Βούλγαροι στρατιώτες στην μάχη του Κλειδιού. Σε ένα τόσο στενό πέρασμα πρακτικά είναι αδύνατον να συμβεί αυτό όπως αναφέρουν.
Ένας άλλος ιστορικός απορρίπτει πλήρως αυτές τις αναφορές και υπογραμμίζει ότι είναι επινόηση από τον Ιωάννη Σκυλίτζη, Ο ιστορικός και πολιτικός αξιωματούχος, ως γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής αριστοκρατίας είχε κάθε λόγο να διασκευάσει τα γεγονότα του Κλειδίου με σκοπό να εκθέσει τον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον. Είναι αρκετά πιθανό η ποινή αυτή να μην εκτελέστηκε ποτέ η να εφαρμόστηκε σε μερικές δεκάδες είστε εκατοντάδες Βούλγαρους. Στην εποχή του Βουλγαροκτόνου οι ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι οι οποίοι ήταν και χρονογράφοι-ιστορικοί, μισούσαν θανάσιμα τον Βασίλειο Β γιατί κυβέρνησε εντελώς μόνος του το Ρωμαϊκό κράτος χωρίς συμβούλους. Διότι έθεσε όλους τους διανοούμενους-πολιτικούς στο περιθώριο, δεν συγχώρεσαν ποτέ αυτή την επιλογή του οι Έλληνες και ξένοι διανοούμενοι μέχρι και σύγχρονη εποχή.
Ο Jonh-Bangell Bury( Ιστορία της "Bυζαντινής" αυτοκρατορίας του Cambridge), αναφέρει ότι ο Βασίλειος Β ήταν ένας πολεμιστής-νομοθέτης, ο οποίος δεν συμπαθούσε την παιδεία και τις τέχνες. Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό ήταν ένας άξεστος και αυταρχικός άνθρωπος, και αδύναμος να απαρνηθεί την στρατιωτική του ιδιότητα. Για αυτό τον χαρακτηρίζει ως ένα είδος Pallida Mors Saracenorum σε εξελιγμένη μορφή και με υψηλότερο τίτλο.
Την ίδια άποψη εκφράζει και ο Γερμανός Κάρλ Κρουμπάχερ, ότι Βασίλειος ήταν τραχύς στρατιώτης πλήρης ενεργητικότητας και δυνάμεως, αλλά δεν αγαπούσε την παιδεία. Ό Schlumberger γράφει ότι ο Βασιλέας με την "σκληρή" καρδιά, έδειξε την συμπόνοια στους κατακτημένους Βουλγάρους και Αρμένιους. Για αυτό υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο οι ιστορικοί του μεσαίωνα, να αλλοίωσαν πραγματικά στοιχεία σχετικά με την τύφλωση των 15000 Βούλγαρων. Ο αριθμός αυτός είναι εντελώς παράλογος-εξωπραγματικός και σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με ανάλογες ποινές που επέβαλε ο αυτοκράτορας.
Ενδεικτικό είναι ότι κατά την πρώτη εκστρατεία του Βασίλειου στην Συρία έχουμε ήδη πολλές ιστορικές ανακρίβειες και μια ποινή από τον Αύγουστο εντελώς δυσανάλογη σε σχέση με αυτή που υποτίθεται ότι επέβαλε σε 15000 Βούλγαρους. Με βάση την συγκεκριμένη διαταγή είναι αρκετά πιθανό να έκανε κάτι αντίστοιχο και στο Κλειδί, δίνοντας διαταγή για την τύφλωση μερικών δεκάδων-εκατοντάδων Βούλγαρων. Βίαιες αντιδράσεις του Έλληνα ηγεμόνα είχαμε και σε "άγνωστες" περιπτώσεις για τους περισσότερους.
Για την ήττα στις Πύλες του Τραϊαννού ευθύνεται ο στρατηγός Κοντοστέφανος, ο οποίος μισούσε τον Μελισσηνό. Ο Κοντοστέφανος ενημέρωσε ψευδώς τον Βασιλιά, ότι ο Μελισσηνός εγκατέλειψε την θέση του, και κινείται να καταλάβει την Βασιλεύουσα. Ο Βασίλειος τον πίστεψε και ενώ κέρδιζαν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα την μάχη, μετά την άτακτη υποχώρηση και την επιστροφή για την Πόλη, η νίκη μετατράπηκε σε σημαντική ήττα.
Ο Βασίλειος κάλεσε τον Κοντοστέφανο να παρουσιαστεί μπροστά του, στην αίθουσα του Θρόνου. Εν τούτοις ο στρατηγός Κοντοστέφανος συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι έπραξε ορθώς. Τότε έξαλλος ο αυτοκράτορας κατέβηκε από τον θρόνο και άρχισε του ξεριζώνει τα μαλλιά και τα γένια. Επίσης ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος στο έργο του 'Ιστορία των εν Ίεροσολΰμοις πατριαρχευσάντων», αναφέρει ότι ο Βουλγαροκτόνος χαστούκισε τον Πατριάρχη Σέργιο, καθώς μια φορά του είχε απαγορεύσει να Εκκλησιαστεί. Διότι η διαμάχη μεταξύ Βασίλειου και Εκκλησίας δεν είχε προηγούμενο, μετά από την κατάσχεση όλοκληρης της Εκκλησιατικής περιουσίας από τον Βουλγαροκτόνο, είναι πιθανόν να υπερβάλει ο Πατριάρχης Δοσίθεος.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ιερομόναχο Ζαχαρία, για τον οποίο αναφέρεται ότι ο Βασίλειος έδωσε εντολή να του κόψουν την γλώσσα, γιατί είπε ότι οι Αρμένιοι είναι πολύ γενναίοι πολεμιστές και να μην πολεμήσει. Οταν το 992 ο Κουροπαλάτης Δαυίδ δολοφονήθηκε άφησε κληρονόμο της Μεγάλης 'Αρμενίας τον Βουλγαροκτόνο. Ομως οι Αρμένιοι αριστοκράτες προέβαλαν αντίσταση. Για αυτό Βασίλειος τιμώρησε παραδειγματικά τον αρχιεπίσκοπο Ίλαρίωνα και τους Αρμένιους αξιωματούχους πού είχαν λάβει μέρος στο φόνο του Δαυίδ.
Οι υπεύθυνοι θανατώθηκαν δια θαλάσσιου πνιγμού. Πραγματικά είναι αμφίβολο εάν έλαβαν χώρα τα περιστατικά αυτά. Ακόμη και ο ύπατος των προδοτών του έθνους, ο λόγιος και πολιτικός αξιωματούχος Ψελλός αναφέρει ρητά ότι ο Βουλγαροκτόνος ανεχόταν κάθε είδους προσβολή από το στράτευμα, καθώς καθυστερούσε την έναρξη των μαχών για να μελετήσει καλύτερα τα εχθρικά στρατεύματα.
Οι προσβολές που δεχόταν ήταν βαρύτατες. Πως ήταν δυνατόν για κάτι τόσο ασήμαντο να διατάξει να κόψουν την γλώσσα του Ιερομόναχου ; Στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου που υφίσταται εδώ και αιώνες το έθνος μας, ο ιστορικός Paul Stephenson έγραψε ένα ακόμη πολύ επικίνδυνο βιβλίο ως “historian profesor”, και ξεπέρασε σε ανθελληνικά αισθήματα ακόμη και τους Γίββων-Φαλμεράυερ !!! Δυστυχώς το βιβλίο έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί και στην Ελλάδα. Το κατάπτυστο βιβλίο με τίτλο “the legend of Basil bulgar-slayer”, αποτελεί την μεγαλύτερη προσβολή,όλων των εποχών εις βάρος του Ελληνικού έθνους.
Στο βιβλίο αυτό ο “φωτισμένος”-νεοταξίτης καθηγητής, αναφέρει ότι ο Βουλγαροκτόνος δεν "υπήρξε" ποτέ μεγάλος Βασιλιάς, και δεν κατέκτησε ποτέ την Βουλγαρία. Όλα αυτά ισχυρίζεται ο Stephenson ότι τα σκέφτηκαν μετέπειτα οι Κομνηνοί για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι “έχαναν” τον έλεγχο στα Βαλκάνια.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι Κομνηνοί βρέθηκαν στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως με την υποστήριξη της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας από την Μικρά Ασία. Για αυτό η δυναστεία τω Κομνηνών επιθυμούσε να “καλύψει”την επανάσταση” των προγόνων τους εναντίον του Βασίλειου Β. Για αυτούς τους λόγους έφτιαξαν τον “θρύλο” του Βουλγαροκτόνου για να “αποκρύψουν” της επαναστατικές τους δραστηριότητες.
Ως Έλληνας Χριστιανός μέσα από τις προσωπικές μου ιστορικές παρατηρήσεις επιθυμώ να δώσω τις απαντήσεις μου, στον μέγιστο ανθέλληνα Paul Stephenson. Τέτοιες είδους ανθελληνικές ανοησίες- ασυναρτησίες, δεν έγραψαν ούτε δύο από τους μεγαλύτερους κλασικούς ανθέλληνες ιστορικούς ο Έντουαρντ Γκίμπον, και ο Φαλμεράυερ. Το σκεπτικό του Paul Stephenson είναι εντελώς διάτρητο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένα ακόμη ανθελληνικό κατασκεύασμα των ανθρώπων της νέας τάξης πραγμάτων.
Το Ελληνικό Imperium Romanum με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό κρατικό μόρφωμα στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες αμέτρηττες επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς. Ο Βασίλειος πρiν να κινηθεί ενάντια στους Γερμανούς, ήταν επιτακτική ανάγκη να τελειώσει τους αμυντικούς πολέμους, με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Ήταν αδύνατον να πολεμά σε τρία μέτωπα παράλληλα, καθώς πολεμούσε ήδη σε δύο. ΟΙ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΙΒΕΝΣΟΝ.
Όταν ανέβηκε o Αλέξιος Α Κομνηνός στον Ρωμαϊκό θρόνο το 1081 μ.Χ. 56 χρόνια μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β, σημαίνει ότι υπήρχαν ακόμη Βούλγαροι που ήταν εν ζωή και ότι την εποχή του Βασίλειου του Β, ήταν νέοι, είτε ήταν μικρά παιδιά. Από την στιγμή λοιπόν που όλες οι ενέργειες του Βουλγαροκτόνου ήταν “κατασκευασμένες” από τους Κομνηνούς, οι Βούλγαροι θα γινόταν ακόμη ποιο επιθετικοί εναντίον των Ελλήνων. Όλα αυτά διότι η εν ζωή Βούλγαροι, θα ενημέρωναν τους νεότερους ότι δεν τους κέρδισε ποτέ ο Βασίλειος Β, καθώς δεν “έγιναν” ποτέ πόλεμοι.
Μετά από αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν να συνεχίζονται με πολύ μεγαλύτερη ένταση οι φοβερές επιθέσεις ενάντια στους Έλληνες. Είναι ιστορικά βέβαιον ότι εξαιτίας του “μύθου” που “έφτιαξαν” οι Κομνηνοί για τον Βασίλειο, οι Βούγλαροι θα ήταν ακόμη πιο επιθετικοί εναντίων των Ελλήνων. Εν τούτοις είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Βούλγαροι δεν μας επιτέθηκαν καθόλου την εποχή των Κομνηνών. Οι Βούλγαροι έπαθαν μια τρομερή συντριβή από τον Βασίλειο για αυτό μας επιτέθηκαν ξανά στους Βαλκανικούς πολέμους. Σχεδόν 900 χρόνια μετά τον θάνατο του Βασίλειου !!! Η μικρής κλίμακας πόλεμοι -αψιμαχίες σχεδόν δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον ανάμεσα στο Ρωμαϊκό κράτος και τους Βούλγαρους είναι άνευ σημασίας.
Πως λοιπόν σταμάτησε η επί τόσων αιώνων επιθετικότητα των Βούλγαρων-Κουμάνων ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ; Επί αιώνες οι Βούλγαροι ήταν ένας από τους λαούς, που πολεμούσε και κατέστρεφε το Ελληνικό-Ρωμαϊκό Κράτος κατά την μεσαιωνική εποχή. Δεν σταματούσαν επ ουδενί τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς, το σκλάβωμα γυναικών, εις βάρος των Ελλήνων.
Πως διέκοψαν όλες τις εχθροπραξίες την εποχή του Βασίλειου Β ; Ενδεικτικό τις καταστάσεως που επικρατούσε ήταν ότι για κάποιο διάστημα η Ελληνική-Ρωμαϊκή-αυτοκρατορία πλήρωνε φόρο υποτέλειας στους Βούλγαρους, για να σταματήσουν τις επιδρομές και τους πολέμους.
Τον φόρο πλήρωναν οι πρόγονοι μας διότι οι εχθροί ήταν αμέτρητοι, και πολλά τα πολεμικά μέτωπα, για αυτό δεν σε θέση να αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα όλους τους εχθρούς.Την εποχή που ήταν Βασιλιάς ο Άγιος Νικηφόρος Β Φωκάς, οι Βούλγαρο το Τουρκικό αυτό παρακλάδι είχε το θράσος να στείλει πρεσβευτές στον Άγιο. Οι Βούλγαροι πρεσβευτές απαίτησαν να πληρώσει ο Νικηφόρος Φωκάς φόρο υποτέλειας που είχε συμφωνηθεί από προηγούμενο αυτοκράτορα με τους Βούλγαρους.
Ο Έλληνας Αυτοκράτορας διέταξε να μαστιγωθούν οι Βούλγαροι πρεσβευτές, χωρίς, να καταδεχτεί να τους δώσει απάντηση. Εύλογα-δίκαια,και λογικά προκύπτουν τα ερωτήματα. Πως σταμάτησαν οι Βούλγαροι από την εποχή του Βασίλειου Β μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους να κάνουν φονικούς πολέμους, και τρομερές επιδρομές εις βάρος των Ελλήνων ; Ακόμη πως δεν απαιτούσαν φόρο υποτέλειας από τους Έλληνες-Ρωμαίους ;
Επίσης δεν μας εξηγεί ο Paul Stephenson γιατί οι Βούλγαροι άφησαν την Θεσσαλία και την Μακεδονία, τις οποίες είχαν κατακτήσει στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του Βασίλειου ; Ακόμη πως γνώριζαν οι σημερινοί Βούλγαροι ιστορικοί και οι Έλληνες για πολέμους που δεν έγιναν ποτέ; Για το Βουλγαρικό έθνος ο Σαμουήλ είναι ο κορυφαίος εθνικός ήρωας. Μάλιστα το 1965 μ.Χ. ο Έλληνας Νικόλαος Μουτσόπουλος ανακάλυψε τα οστά του Σαμουήλ, στον Ναό του Αγίου Αχιλλείου στην Μικρή Πρέσπα. Τα οστά του Αγίου Αχιλλείου τα είχε πάρει ο ίδιος ο Σαμουήλ από την Λάρισα, όταν κατέκτησε την πόλη και οδήγησε σκλάβους στις εσχατιές της Βουλγαρίας, όλους τους Έλληνες κατοίκους της πόλης. Προς τιμήν του Αγίου Αχιλλείου ο Βούλγαρος Σαμουήλ, έχτισε τον ναό στην Μικρή Πρέσπα, όπου τοποθέτησε και τα οστά του Αγίου Αχιλλείου.
Ο Άγιος ήταν επίσκοπος και μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου του 325 μ.Χ., όταν ήταν αυτοκράτορας Μέγιστος των εθνικών μας Ευργετών και Ισαπόστολος Κωνσταντίνος. Στον ναό του Αγίου Αχιλλείου, έθαψαν και τον Βούλγαρο Σαμουήλ. Επάνω στο ένδυμα του Σαμουήλ υπήρχε κεντημένος ο θυρεός του οίκου των “Κομιτόπουλων” οι δύο παπαγάλοι.
Η οικοδόμηση του Ναού αυτού γίνεται σε κοντινή απόσταση από το κτίσμα που αποτελούσε τα ανάκτορα του Σαμουήλ. Εδώ και καιρό οι Βούλγαροι ζητούν πίσω τα οστά του Σαμουήλ από την Ελλάδα. Αυτό γιατί ο Βούλγαρος Σαμουήλ είναι ο εθνικός τους ήρωας, διότι πολέμησε ενάντια στον κορυφαίο Έλληνα αυτοκράτορα όλων των εποχών. Οι Βούλγαροι ακόμη και όταν είχαν κομμουνιστικά καθεστώτα, προώθησαν στα Βουλγαρικά σχολεία, τους πολέμους του Σαμουήλ, με τον Ιερό Βασίλειο Β, και τους ανέφεραν στα σχολικά τους βιβλία. Επίσης έβγαλαν ως κράτος και σχετικά γραμματόσημα.
Ο Χριστός τον έκρινε άξιο να εκπληρώσει το θέλημα του, και εκείνος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Θεανθρώπου, ώστε το Ελληνικό έθνος να παραμείνει στον δρόμο Θεού, Ο Ελληνισμός είχε στήριγμα έναν θεόσταλτο ευεργέτη, που ήταν ένας πραγματικός ισαπόστολος, καθώς πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε πόλεμο, έχοντας πάντοτε στο ένα χέρι του μια εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ! Αυτό είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη ότι ο Χριστός επιτρέπει την νόμιμη άμυνα στους Έλληνες.
Ο υιός του Ρωμανού και της Θεοφανούς υπήρξε ο ακοίμητος και ακαταπόνητος φρουρός του Ελληνικού Έθνους και της Ορθόδοξου πίστεως! Ήταν Αρχάγγελος επί γης με πύρινη ρομφαία! Για αυτό και προσπαθούν να τον εξαφανίσουν από την Ελληνική ιστορία οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού, για να μην μάθουν οι νεοέλληνες τα θρυλικά του κατορθώματα.
Ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας στην οικουμένη που διοίκησε χωρίς συμβούλους. Ο Έλληνας αυτοκράτορας ήταν ο μόνος στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι και τα 69 χρόνια. Ήταν αυτοδίδακτός στρατηγός καθώς σκόπιμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Κατά την παιδκή του ηλικία για επτά έτη έζησε χωρίς τους γονείς του.
Αυτό έγινε με στόχο να του αφαιρέσουν τον θρόνο. O καθηγητής του Cambridge J. B. Bury.αναφέρει πως ο Βασίλειος Β, ήταν ένα εξελιγμένο είδος του Αγίου Νικηφόρου Φωκά. Σε σχέση με τους Ηράκλειο και Αλέξανδρο ο Μέγας Βασίλειος στερήθηκε την κλασική Ελληνική παιδεία και μεγάλωσε χωρίς γονείς. Στον αντίποδα Ηράκλειος και Αλέξανδρος είχαν υψηλή μόρφωση και την υποστήριξη και την θαλπωρή των γονιών τους.
Την εποχή του Αλεξάνδρου το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν ελεύθερο-ισχυρό διοικητικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Την περίοδο που ανέλαβε ο Βασίλειος το μισό Imperium Romanum ήταν κατακτημένο κατά το ήμισυ και με τρόπο που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Οι ίδιες δυσμενείς συνθήκες και παγκόσμιες πρωτοτυπίες επικρατούσαν και την εποχή του Ηρακλείου και την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Ο Βασίλειος εφάρμοσε με βαριά καρδιά την Ρωμαϊκή νομοθεσία.
Η Βουλγαρία ήταν Ρωμαϊκή επικράτεια επί Ιωάννη Α Τσιμισκή και επαναστάτησε επί Βασίλειου Β. Παρά τις προσπάθειες να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, τα αξιώματα και τα προνόμια που έδωσε σε κάποιους Βούλγαρους στρατηγούς για να σταματήσουν τις ανελέητες σφαγές-καταστροφές και σκλάβωμα αμάχων Ελλήνων, οι Βούλγαροι στρατηγοί εξαπατούσαν τον Έλληνα αυτοκράτορα. Για αυτό και επέστρεφαν στα πεδία των μαχών συνεχίζοντας την εγκληματική τους δράση εις βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Τότε εξαναγκάστηκε συμβολικά να εφαρμόσει την Ρωμαϊκή νομοθεσία.
Ο Μέγας Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό στην Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. Η Παναγία είναι η Μητέρα του Χριστού και αιτία της ανθρώπινης σωτηρίας. Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. Με Βασιλικό Διάταγμα του 1836 καθιερώθηκε ο εορτασμός της Παναγίας στην Τήνο να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τις 23 Αυγούστου, όπου μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, κατάνυξης και σεβασμού, ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια, μπροστά στον επιτάφιο και την εικόνα.
Ο δρόμος που οδηγεί από το λιμάνι στο ναό του Ευαγγελισμού, όπου βρέθηκε η εικόνα, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης του Eλληνισμού με την Ορθοδοξία. Στην Τήνο παράλληλα με την εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι Έλληνες τιμούν και αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την «Έλλη» μέσα στο λιμάνι του νησιού ανήμερα της Παναγιάς.
Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μ.Χ, την εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα και παράλληλα ήταν η αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.
Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ από το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου. Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» Στην Ελλάδα η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Είθισται μάλιστα να αποκαλούμε την μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως και την μετάστασή της στους ουρανούς και ως «Πάσχα του καλοκαιριού».
Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για το Ελληνικό έθνος, διότι η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν». «Όπως το πρώτο Πάσχα περιλαμβάνει θάνατο, Ανάσταση και Ανάληψη, και η Κοίμηση εμπεριέχει τον θάνατο, Ανάσταση και Ανάληψη, που είναι η μετάσταση». Η Εκκλησία φύλαξε τους ωραιότερους ύμνους που μπορεί να προσφέρει η Ελληνική γλώσσα για την Παναγία. Είναι το αιώνιο πρότυπο για κάθε Χριστιανό και μητέρα όλων των ανθρώπων. Όπως η 25η Μαρτίου είναι διπλή εθνική εορτή, το ίδιο είναι και η 15η Αυγούστου καθώς αξίωσε η Μητέρα του Χριστού τους Έλληνες να απαλλαγούν από τον πιο σκληροτράχηλο και επικίνδυνο στράτευμα των μεσαιωνικών αιώνων.
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytinenepress. Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΤΟΣ 2012 ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ-ΙΣΤΟΡΙΑΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΒΡΙΔΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ (ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΊΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ-ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ) ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΟΡΤΕΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 12 ΣΥΝΑΠΤΑ ΕΤΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΡΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΟΡΤΕΣ : Η ΔΙΠΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 15ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 12ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 627 Μ.Χ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 29ΗΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 1014 Μ.Χ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 997 Μ.Χ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 11ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 969 Μ.Χ.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: