222%20(3)%20(3)%20(1)%20(1)%20(1)%20(1)%20(2).jpg)
Το πανεπιστήμιο του Campridge στο έργο του η ιστορία της "Βυζαντινής" αυτοκρατορίας κάνει μια ενδιαφέρουσα επιστημονική παρατήρηση.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
Μεταξύ πολλών άλλων αναφέρει ότι ο απόλυτος πρωταγωνιστής του μεσαιωνικού κόσμου, κατά τον ενδέκατο αιώνα ήταν ο Σουλτάνος του Ικονίου Κιλιτζ Αρσλάν Β. Δέκα αιώνες αργότερα μετά την κατάκτηση της Συρίας από την Τουρκία ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ρυθμιστής των παγκόσμιων εξελίξεων σε γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό επίπεδο είναι ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος Πρόεδρος έχει ως πρότυπο τον Αλπ Αρσλάν καθώς εμπνέεται από την άδικη νίκη του Τούρκου Σουλτάνου στο Μαντζικέρτ ενάντια στους Έλληνες του Imperium Romanum.
Κατά τον εορτασμό της 949ης επετείου της Μάχης στο Ματζικέρτ, ο Ταγίπ Ερντογάν διανυκτέρευσε στο ίδιο σημείο, που είχε κατασκηνώσει το 1071 ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν !! Στα πλαίσια των γεωστρατηγικών και των γεωπολιτικών του στόχων, ο Ερντογάν έκανε το τζαμί Τσαμλιτζά-Τσαμλουτζά στην Κωνσταντινούπολη. Το νέο τζαμί έχει τέσσερις μιναρέδες ύψους 107.1 μέτρων με πρότυπο την χρονολογία 1071 κατά την οποία έγινε η μάχη του Ματζικέρτ. Είναι το μεγαλύτερο τζαμί στην Τουρκία. Το συγκεκριμένο τζαμί αποτελεί ένα από τα μεγάλα σχέδια που έχουν υλοποιηθεί από την Τουρκική κυβέρνηση, με στόχο να καταδείξει την πνευματική, πολιτική, στρατιωτική και την οικονομική δύναμη της νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η μάχη στο Μαντζικέρτ ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας νίκη των Tούρκων επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι παράγοντες της νέας τάξης πραγμάτων έδωσε το χρίσμα στους Τούρκους να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια κατακτήσεως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β-Φαινόμενο Μοναδικό, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς). Για αυτό αμέσως οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού έφεραν στην θέση των Αράβων τους Σελτζούκους Τούρκους. Αυτό έγινε με στόχο να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-Διονυσιακές δυνάμεις. Οι Τούρκοι από την ημέρα που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο μέχρι και την σύγχρονη εποχή.
Οι Τούρκοι από την ημέρα που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι και ειδικά ο Ερντογάν ότι έχουν το χρίσμα από την νέα τάξη πραγμάτων για γίνουν οι ηγέτες των Μωαμεθανών σε όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς το έτος 2013 ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν και οι επιτελείς του οι οποίοι με διαβάζουν ανελλιπώς μετά τις εκτενείς αναφορές μου σχετικά με το πραγματικό θρήσκευμα του προέδρου της Τουρκίας, τα σχέδια και τις δράσεις των Τούρκων αξιωματούχων και των εθνικιστών στην Ελλάδα, έκαναν πράξη την πρόταση μου να γίνονται αντίστοιχες εθνικές εορτές στην Ελλάδα. Κατόπιν συνεχόμενων αναφορών μου από το 2009 υιοθέτησαν την πρόταση μου, και καθιέρωσαν ως την μέγιστη εθνική εορτή της Τουρκίας την μάχη του Μαντζικέρτ από τα τέλη Αυγούστου 2013 !!!
Πολύ συχνά αναφέρεται στην μάχη του Μαντζικέρτ (26 Αύγουστου 1071), ο πρόεδρος της Τουρκίας υπογραμμίζοντας πως ο στόχος του είναι να αναβιώσει την ιστορία βαδίζοντας τα βήματα του Σουλτάνου Άλπ Αρσλάν, που με την επικράτησή του επί των Ρωμαϊκών στρατευμάτων του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’ Διογένη, έθεσε τις βάσεις για την κυριαρχία των Σελτζούκων στην Μικρά Ασία. Ο Τούρκος πρόεδρος και οι επιτελείς του είναι τακτικοί αναγνώστες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι, και για αυτό από το έτος 2013 υιοθέτησαν την πρόταση μου αντιστρόφως. Η πάγια πρόταση μου είναι να εορτάζονται οι μεγαλύτερες εθνικές μας εορτές με τα επιτεύγματα των Βουλγαροκτόνου, Pallida Mors Saracenorum και Ηράκλειου.
Οι Τούρκοι εθνικιστές θριαμβολογούν για την νίκη στο Μανζτικέρτ, υποδύονται τους ανίδεους καθώς οι πρόγονοι τους κατέκτησαν την νίκη κατόπιν της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας εις βάρος του Ελληνικού έθνους. Σε όλη την διάρκεια της μάχης του Μαντζικέρτ οι Σελτζούκοι είχαν ηττηθεί κατά κράτος και είχαν τραπεί σε φυγή από τις εφεδρείες του Ρωμαϊκού στρατού.
Μόνον μετά την προδοσία των Δουκών λίγο πριν το τέλος της ημέρας ανέκαμψαν και πέρασαν στην αντεπίθεση οι Τούρκοι. Σε αυτή την μάχη ο γενναίος Ρωμανός πολεμούσε με τις εφεδρείες καθώς ο Ιωσήφ Τραχωνειάτης πήρε τα καλύτερα Ρωμαϊκά στρατεύματα, πέρασε τα σύνορα και επέστρεψε πριν από την μάχη σε Ελληνικό-Ρωμαϊκό έδαφος, χωρίς να ενημερώσει τον Ρωμανό.
Οι Τούρκοι έχουν ως κορυφαία εθνική εορτή το Μαντζικέρτ μια μάχη που κέρδισαν εντελώς ανέλπιστα κατόπιν προδοσίας των αλλοδαπών πολιτικών-αξιωματούχων του Ρωμαϊκού κράτους. Μια καθοριστικής σημασίας νίκη σε μάχη-πόλεμο, δεν έχει καμία ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική αξία, εάν επιτυγχάνεται κατόπιν εσωτερικής προδοσίας στο αντίπαλο στράτευμα. Oι στρατιωτικές επιτυχίες του Ελληνικού έθνους, δεν ήταν ποτέ βασισμένες σε εσωτερικές προδοσίες των αντίπαλων στρατευμάτων. Οι θριαμβολογίες των Τούρκων εθνικιστών δείχνουν το κατώτατο ηθικό και πολιτιστικό επίπεδο και την ξεκάθαρη πανάρχαια παγανιστική ιδεολογία των νεοθωμανών.
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τις διδασκαλίες, τα θαύματα, την ανάσταση του Χριστού και την επικράτηση του Χριστιανισμού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές.
Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν μικρότερη σημασία στον καθορισμό των εξελίξεων, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος.
"Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους." Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Άξιος τιμής σε μία πόλη είναι όποιος δεν αδικεί. Όμως όλα τα αξιώματα και τις τιμές μιας πόλεως, της αξίζουν όσοι εμποδίζουν τις αδικίες που γίνονται (Αριστοκλής-Νόμοι). Είναι προτιμότερο να αδικηθείς, παρά να αδικήσεις και να κάνεις κάτι κακό μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ο Ύπατος των Φιλοσόφων. Εάν δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη-αξιοκρατία θα καταρρεύσει το κράτος του Θεού (Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος). Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.
Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους.
Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί δεχόταν να τους κυβερνούν οι ικανότεροι-άριστοι. Οι Αθηναίοι στήριζαν-ευνοούσαν τους ηθικούς και ικανούς ανθρώπους για να τους διοικήσουν. Για αυτό όλες οι πολιτειακές δομές είχαν στελεχωθεί με τους αξιότερους. Όλα αυτά γινόταν με βάση το κοινό συμφέρον.
Ένα πολιτικό-στρατιωτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίτευγμα δεν έχει καμία αξία ένα επιτυγχάνεται εις βάρος της ζωής, της κοινωνικής-οικονομικής ευημερίας και της επιβίωσης των εθνών. Επίσης οι αγώνες των Βασιλέων των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις οικονομικές, κοινωνικές, διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες καθώς οι συνθήκες που επικρατούν σε κάθε εποχή καθορίζουν τις εξελίξεις. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν οι προδοσίες των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Ο Aυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας είχε πεθάνει αφήνοντας τον ανήλικο διάδοχο του Μιχαήλ, και την 30 ετών, όμορφη και χυμώδη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα. Η Χυμώδης Ευδοκία ως επίτροπος του γιου της, ασκούσε την αντιβασιλεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Αυγούστα ως γυναίκα της μεσαιωνικής εποχής ένιωθε ανασφαλής, καθώς στο παλάτι βρισκόταν περιστοιχισμένη από μία φατρία διεφθαρμένων πολιτικών αξιωματούχων,
Οι Ανατολικές επαρχίες ήταν στο έλεος των Σελτζούκων, τους οποίους παραδόξως αποκαλεί Ούννους, ένας αξιόλογος ιστορικός της εποχής. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία βρήκε στο πρόσωπο του ανδρείου-αρρενωπού Ρωμανού Διογένη, έναν ιδανικό Αυτοκράτορα-Στρατηγό, ο οποίος θα διοικούσε με πυγμή σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο. Το 1064 ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Ο Ρωμανός δεν είχε κρύψει ποτέ την δυσφορία του, για το σάπιο πολιτικό καθεστώς της Kωνσταντινούπολης.
Οι διεφθαρμένοι αλλοδαποί-πολιτικοί αξιωματούχοι έκαναν κατάχρηση των χρημάτων του αυτοκρατορικού Θησαυροφυλακίου, και παράλληλα αδιαφορούσαν για τον Τουρκικό κίνδυνο και επεκτατισμό. Οι πολιτικοί εκτιμούσαν ότι δεν υφίσταται κανένας απολύτως κίνδυνος από τους Σελτζούκους και ότι όλα ήταν φαντασιώσεις των φίλαρχων Ελλήνων στρατιωτικών. Το θλιβερό ήταν ότι οι ασυλλόγιστες σπατάλες από το αυτοκρατορικό ταμείο προέρχονταν από τους φόρους των αδύνατων Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν τις περιουσίες τους να χάνονται είτε να πυρπολούνται, τους συγγενείς τους να σφάζονται, και να καταλήγουν στα σκλαβοπάζαρα των Αγαρηνών.
Δυστυχώς το υστέρημα των εξασθενημένων οικονομικά Ελλήνων-Ρωμαίων υπηκόων, δινόταν σε πολυτελείς επαύλεις και άλλες επενδύσεις των αλλοδαπών-συγκλητικών της Βασιλεύουσας. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής αριστοκρατίας, ήταν ο καίσαρας Ιωάννης Δούκας, και ο πρωθυπουργός-"Ύπατος" των Φιλοσόφων Μιχαήλ Ψελλός. Και οι δύο ανθέλληνες φθονούσαν θανάσιμα τον Ήρωα Ρωμανό Διογένη. Ο καίσαρας ήταν άνθρωπος μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως, και κάλυπτε το μεγάλο μειονέκτημα του με ειρωνείες και κακές πράξεις, όπως όλοι οι στερούμενοι ικανοτήτων. Θεωρούσε τον Βασιλιά Ρωμανό έναν "σφετεριστή", ο οποίος είχε "στερήσει" τον θρόνο, από την δυναστεία του. Οι οικογένεια των ριψάσπιδων Δουκών, αντιπαθούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και απέφευγε τους πολέμους.
Βασικά γνωρίσματα όλων των άνανδρων-θηλυπρεπών, ήταν και είναι η προδοσία, η μοχθηρία και η ανικανότητα. Οι άνανδροι-δειλοί και οι ανίκανοι το μόνο το οποίο μπορούν να κάνουν, είναι το κακό. Για αυτό διαχρονικά καταστρέφουν, για να αισθάνονται ότι είναι κάποιοι που "αξίζουν". Για να κάνεις κάτι καλό-δημιουργικό και χρήσιμο χρειάζεται να έχεις ηθική, παιδεία, γενναιότητα, καλοσύνη, και ικανότητες. Η δημιουργικότητα και οι θεάρεστες πράξεις απαιτούν πίστη, υπομονή, επιμονή, κόπο, και πολλές προσπάθειες. Για αυτό ο Μιχαήλ Ψελλός, ο Ιωάννης Δούκας, και ο Ανδρόνικος Δούκας, διοργάνωσαν την προδοσία στην μάχη του Μαντζικέρτ, και μετέτρεψαν τον θρίαμβο του Ήρωα Ρωμανού και των Ηρώων στρατιωτών, στην φοβερότερη Εθνική ήττα των Ελλήνων. Η φοβερή προδοσία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ.
H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071 αποτελεί την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Ένα συνοθύλλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων. διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Οι ανίκανοι αυτοκράτορες, μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες, τους Ήρωες Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση, όταν ανέλαβαν την εξουσία, άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Η βασικότερη μάχη η οποία καθόρισε την τύχη του Ρωμαϊκού κράτους ήταν στις 26 Αυγούστου 1071 μ.Χ. Η παγκόσμια Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία γνώρισε την τρίτη μεγαλύτερη ήττα, στην ιστορία της.
Την πρωτοχρονιά του 1068 μ.Χ. ο Ρωμανός Δ Διογένης εστέφθη αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού, καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος. Όλοι οι Έλληνες αυτοκράτορες-στρατηγοί και οι αξιωματικοί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε μάχη και πόλεμο.
Ο βασικός στόχος του Ρωμανού ήταν η απομάκρυνση των Τούρκων από τα θέματα της Μ. Ασίας. Ο βασιλιάς χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα στρατεύματα των προηγούμενων στρατηγών-αυτοκρατόρων επέτυχε σημαντικές νίκες. Το χειρότερο ήταν ότι οι αλλοδαποί -Σημίτες πολιτικοί,- σχεδίαζαν να τον εκθρονίσουν. Ο νέος αυτοκράτορας αντιπαθούσε τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος σπαταλούσε άσκοπα τα χρήματα του Ρωμαϊκού κράτους, την iδια στιγμή που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα.
Ο Ρωμανός συνειδητοποιούσε άμεσα την κρισιμότητα της καταστάσεως εξαιτίας της Σελτζουκικής απειλής. Εργαζόταν σκληρά για την πολιτική-στρατιωτική εξυγίανση του κράτους και δεν είχε καμία πρόθεση να μετατραπεί σε συνεργό τής παρακμής, που προκαλούσε η πολιτική αριστοκρατία.
Οι πολιτικοί “αριστοκράτες, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του Έλληνα Ρωμανού στον θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία είχε κάνει δύο παιδιά. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι και ο διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Για αυτό ο ραδιούργος Ψελλός, φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, ως έντιμος και γενναίος Έλληνας στρατιωτικός που ήταν θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις σχετικά με την πολιτική σαπίλα, της Βασιλεύουσας. Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν, και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση, του γενναίου Έλληνα Ρωμανού. Εκείνη την εποχή ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός.
Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Η Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια Μικρά Ασία ήταν το πολυπληθέστερο και πλουσιότερο κομμάτι της αυτοκρατορίας. Ήταν ο πιο σημαντικός πυλώνας σε γεωστρατηγικό, οικονομικό, πνευματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η Μικρά Ασία ήταν αγροτική-κτηνοτροφική κατά βάση και παρείχε επί αιώνες στρατιώτες-άλογα στην Κωνσταντινούπολη. Η Καππαδοκία και η Παφλαγονία ήταν οι βάσεις των ισχυροτέρων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας στο Αιγαίο ήταν σε μεγάλη ακμή το εμπόριο και η ναυτιλία. Η κατοχή των Ρωμαϊκών αυτοκρατορικών ακτών του Αιγαίου, έδινε έναν επαρκή χώρο εσωτερικών υδάτων, πολύ σημαντικό σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας και πολιτικής-στρατιωτικής κυριαρχίας. Η μάχη του Μαντζικέρτ εδραίωσε τους Σελτζούκους στην επί χιλάδων χρόνων Ελληνική Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα η έξοδος των Τούρκων στο Αιγαίο, ξύπνησε τους εφιάλτες του παρελθόντος, τότε που οι Άραβες είχαν κατακτήσει την Κρήτη και λεηλατούσαν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν υπό διάλυση και κύματα προσφύγων συνέρρεαν έντρομα στην Βασιλεύουσα.
Επικρατούσαν άθλιες συνθήκες διαβιώσεως για τον Ελληνικό λαό με πείνα και ασθένειες. Η καταστροφή του Ορθοδόξου-Χριστιανικού κόσμου της Μικράς Ασίας υπήρξε τεράστια. Ούτε στις επιδρομές των Αράβων, δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση περιοχών και πόλεων. Φοβερές λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί και εξανδραποδισμοί. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη και των τριών Ιεραρχών έμελλε να χαθεί για πάντα. Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες- Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό-Ρωμαϊκό στρατό τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί όπως ο Ρωμανός Διογένης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο Νικηφόρος Βασιλάκιος και ο Θεόδωρος Αλυάτης μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Οι ένδοξες νίκες της περιόδου που βρισκόταν στον Ρωμαϊκό θρόνο η θρυλική τριανδρία των Pallida Mors Saracenorum, Ι. Τσιμισκής και Βουλγαροκτόνος με τον Ελληνισμό να φτάνει στο απόγειον της πολιτικής-στρατιωτικής και οικονομικής του δυνάμεως είχαν δημιουργήσει μια εντύπωση αιωνίου παντοδυναμίας με συνέπεια οι επόμενοι αυτοκράτορες να επαναπαυτούν στις δάφνες των τριών προαναφερθέντων.
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας να μην έχουν το χρονικό περιθώριο να εκτοπίσουν τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.
Πριν ακόμη από την ημέρα της μεγάλης μάχης στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ. στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματoς. Η απώλεια των μάχιμων στρατευμάτων έγινε εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη που πρόδωσε τον Ρωμανό και αποχώρησε χωρίς να ενημερώσει στα Ρωμαϊκά εδάφη.
Μετά τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες η Ελληνική-Ρωμαϊκή δύναμή είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Όμως, η αποφασιστικότητά του Ρωμανού, να συγκρουσθεί με τον Σουλτάνο ήταν αξιοθαύμαστη. Αύγουστος 1071 μ.Χ. και ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο. Παρέταξε την στρατιά του στο Μαντζικέρτ βορείως της λίμνης Βαν. (1) Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις.
O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμα, να δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες. Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών. Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου.
Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά. Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι.
Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιο λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα. Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού. Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό Εβραϊκή πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα του φωτός ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες.
Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο άναυδος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. Την άλλη μέρα οι νικητές ανέσυραν τον τραυματισμένο Αυτοκράτορα και τον έφεραν ενώπιον του Σουλτάνου.
Ο σουλτάνος φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια και χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη, ήταν θετικά, για το Ρωμαικό κράτος, Ο Ρωμανός ήταν ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Το διάστημα που βρέθηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο αποτελεί το οριστικό τέλος για την εποχή ακμής και δόξας της αυτοκρατορίας. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας.
Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη-Θεολόγο στο Έβδομον, και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα. Ενδεικτικά αναφέρω όταν επέστρεφε από μια εκστρατεία εναντίον των Αγαρηνών, ο Βουλγαροκτόνος αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητα του πλούσιου και ισχυρού Ευστάθιου Μαλεϊνού τον κράτησε τιμητικά αιχμάλωτο μέχρι το τέλος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Toν Αύγουστο του 1071 η μάχη λίγο έξω από το κάστρο του Μαντζικέρτ έδειχνε το μέγεθος της τρομερής καταστροφής. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός είχε υποστεί την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία. Η προδοσία του Ψελλού και των Δουκών υπήρξε μεγαλύτερη και αισχρότερη από εκείνη του Εφιάλτη, με συνέπεια να προσφέρουν στους Σελτζούκους Τούρκους μια ανέλπιστη νίκη. Χιλιάδες Έλληνες-Ρωμαίοι στρατιώτες έχασαν τις ζωές τους και πολλοί ήταν αιχμάλωτοι. Ανάμεσα τους βρισκόταν και Βασιλιάς Ρωμανός Δ. Κατά την διάρκεια της μάχης είχε κυκλωθεί από τους Σελτζούκους.
Ο Έλληνας βασιλιάς πολέμησε γενναία με τις εφεδρείες και κέρδιζε την μάχη. Τα πιο μάχιμα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα, εγκατέλειψαν προδοτικά πριν από την καθοριστική μάχη και επέστρεψαν στην Ρωμαϊκή επικράτεια, υπό την αρχηγία του Μάγιστρου Ιωσήφ Τραχωνειάτη, ο οποίος πρόδωσε έναντι υψηλότατων οικονομικών ανταλλαγμάτων τον Έλληνα Ρωμανό. Δυστυχώς κατόπιν της φοβερής προδοσίας, ο Ρωμανός τραυματίστηκε από εχθρικό ακόντιο και συνελήφθη. Παρόμοια περιστατικά είχαμε το 378 και 811 μ.Χ., καθώς οι Έλληνες υπέστησαν δύο παρόμοιες εθνικές ταπεινώσεις. Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ, δεκατρία χιλιόμετρα από την Αδριανούπολη o αλλοδαπός αυτοκράτορας Ουάλης έπεσε στα χέρια των Βησιγότθων. Το 811 μ.Χ. ο Βούλγαρος Κρούμος έκανε κύπελλο για να πίνει κρασί, το κρανίο του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α. Από τότε είχε να βιώσει το Ρωμαϊκό κράτος παρόμοιες ταπεινώσεις, σε πολέμους. Ο βάρβαρος νικητής της μάχης του Μαντζικέρτ, ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν, έδειξε ανωτερότητα καθώς αντιμετώπισε τον ηττημένο Ρωμανό μεγαλόψυχα και τον άφησε ελεύθερο !!!
Ο Ρωμανός αφέθηκε να επιστρέψει στην βασιλεύουσα, είχε εξασφαλίσει μία συνθήκη ειρήνης με σχετικά ευνοϊκούς όρους, με βάση την συντριπτική ήττα. Το Ρωμαϊκό κράτος, αναλάμβανε να πληρώνει λύτρα σε ετήσια βάση, μαζί με την υποχρέωση στρατιωτικής συνδρομής στους πολέμους των Τούρκων. Επίσης συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθεί ανταλλαγή αιχμαλώτων και βασιλικό συνοικέσιο ανάμεσα στους δύο θρόνους.
Την περίοδο εκείνη ο Αλπ Αρσλάν ήταν επικεντρωμένος στον πόλεμο με τους Φατιμίδες της Αιγύπτου και άλλα μέτωπα. Όταν η είδηση της ήττας έφθασε στο παλάτι, η οικογένεια των Δουκών η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην προδοσία του Μαντζικέρτ έσπευσε να κηρύξει έκπτωτο τον Έλληνα βασιλιά. Ο συναυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ Δούκας, ανακηρύχθηκε μονοκράτορας. Την αυτοκρατορία συγκλόνιζε μια ακόμη προδοσία.
Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων τρεις επίσκοποι "έδωσαν εγγυήσεις" για την σωματική του ακεραιότητα. Δυστυχώς λίγο αργότερα αντιλήφθηκε ότι η φιλοιουδαϊκή οικογένεια των Δουκών ήταν η χειρότερη όλων καθώς φέρθηκε με τον πιο αισχρό και άνανδρο τρόπο, εν αντιθέσει με τον βάρβαρο Άλπ Αρσλάν.
Ο Έλληνας Βασιλιάς-στρατηγός διαπίστωσε πως η οικογένεια των Δουκών δεν είχε κανένα ηθικό στοιχείο, σε σχέση με τον Σελτζούκο ηγεμόνα !!! Με στόχο να τον απομακρύνουν οριστικά από τα πολιτικά και τα στρατιωτικά δρώμενα, διέταξαν την τύφλωση του. Ο Άλπ Αρσλάν φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια, χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη ήταν αρκετά θετικά για το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, καθώς ο αυτοκράτορας, επέτυχε ευνοϊκούς όρους και επέστρεφε ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη, παρά την προδοσiα, η σύγκλητος και οι πολιτικoί-αριστορκάτες συνέχιζαν τις πλεκτάνες !!!
Έπρεπε να ολοκληρώσουν τα εγκληματικά τους σχέδια αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αν ο Ρωμανός έφευγε από τον θρόνο, οι Τούρκοι δεν θα δεσμεύονταν από τις υπάρχουσες συνθήκες και θα επαναλάμβαναν τις επιθέσεις τους, στα Ανατολικά θέματα, ώστε να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της Μικράς Ασίας. Τα νέα της προδοσίας στο Μαντζικέρτ είχαν φθάσει στην Κωνσταντινούπολη. Η Αυγούστα Ευδοκία ανησυχούσε για την ασφάλεια την δική της και των παιδιών της. Πανικοβάλλεται για αυτό τάχθηκε, με την Σημιτική πλευρά.
Η είδηση απελευθερώσεως του Ρωμανού, άλλαξε τα δεδομένα για τους συνωμότες. Οι επικεφαλής της πολιτικής παρατάξεως τρομοκρατήθηκαν. Όλα όσα είχαν σχεδιάσει τόσο προσεκτικά και βρώμικα, είχαν γίνει άνευ ουσίας. Υπήρχαν άμεσοι κίνδυνοι που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι πολιτικοί-αλλοδαποί προδότες. Η βασίλισσα Ευδοκία έβλεπε την επιστροφή του Ρωμανού ως την μοναδική ελπίδα, ώστε να αποφύγει την εκθρόνιση. Ο θλιβερός Ψελλός ανέλαβε υπό την προστασία του, τον μεγαλύτερο γιο της Ευδοκίας Μιχαήλ Δούκα και τον έστεψε Αυτοκράτορα, κηρύσσοντας ταυτόχρονα έκπτωτο τον Ρωμανό.
Στις 26 Σεπτεμβρίου η Ευδοκία εκάρη μοναχή δια της βίας, και εξορίστηκε σε μονή του Βοσπόρου. Μετά την απομάκρυνση της μητέρας του, ο νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ Δούκας, έγινε το πειθήνιο όργανό του. Ο Καίσαρας Δούκας επέστρεψε αμέσως από την εξορία του, αποστέλλοντας στην Μικρά Ασία στρατιωτικό σώμα για να συλλάβει τον Ρωμανό. Αμέσως μετά την επιστροφή του Ρωμανού στην Βασιλεύουσα, οι γραπτές εγγυήσεις έπαψαν.
Ο Καίσαρας Δούκας έπεισε τον Ψελλό να τον δηλητηριάσουν. Το δηλητήριο αποδείχθηκε ασθενές για να επιφέρει τον θάνατο, αλλά ήταν αρκετά ισχυρό για να προκαλεί αφόρητους πόνους. Κατόπιν αποφάσισαν ότι η τύφλωσή του Ρωμανού, θα ήταν μία καλύτερη ποινή. Στην συνέχεια ο εκδικητικός και μειωμένων ικανοτήτων Καίσαρας Ιωάννης Δούκας διέταξε ωστόσο να ακυρώσουν την συνθήκη και να τον τυφλώσουν με απάνθρωπο τρόπο στις 29 Ιουνίου 1072.
Όταν ο δήμιος του παλατιού αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, και τότε πολύ πρόθυμα, ανέλαβε να τυφλώσει τον Έλληνα Ρωμανό, ένας Εβραίος με αμοιβή τριάντα χρυσά νομίσματα. Όμως ο Εβραίος είχε πλήρη άγνοια σχετικά με την διαδικασία της τυφλώσεως και για αυτό το μαρτύριο του Ρωμανού παρατάθηκε κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπο. Έξι φορές και με θανάσιμο μίσος βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους. Ο Ιουδαίος δήμιος δεν είχε απλώς καυτηριάσει τις ίριδες, είχε εξορύξει ολόκληρους τους οφθαλμούς. Η εξόρυξη των βολβών του έγινε με μεταλλικό αιχμηρό αντικείμενο και επαναλήφθηκε τρεις φορές λόγω της απειρίας του δημίου. Μετά τον εξωμματισμό και εφόσον δεν έλαβε χώρα κάποια ιατρική παρέμβαση, ακολούθησε σήψη των περιοφθάλμιων ιστών, οίδημα της κεφαλής και του προσώπου, ενώ στα οφθαλμικά τραύματα εμφανίστηκαν σκουλήκια που έπεφταν κάτω.
Ο Ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης αναφέρει ότι όσοι αντίκρυσαν τον αόμματο ήρωα Καππαδόκη ξέσπασαν σε λυγμούς. Ο θρασύδειλος εχθρός του Μιχαήλ Ψελλός, λίγο πριν τον θάνατο του έστειλε επιστολή με την οποία τον συγχαίρει ενθουσιασμένος για την απώλεια των ματιών του.
Ακόμη και τότε δεν ησύχασαν οι αλλοδαποί προδότες. Όταν είδαν ότι το δράμα του Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και του στρατού, αποφάσισαν να τον φυλακίσουν σε ένα μοναστήρι καθώς ήταν πλέον εθνικός ήρωας. Οι Ιουδαίοι πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό γιατί πολεμούσε γενναία στα πεδία των μαχών, και διότι ο πατέρας του ήταν ο ένδοξος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης. Ο Κωνσταντίνος Διογένης διακρίθηκε σε πολλές ιστορικές μάχες. Μια εξ αυτών ήταν η θρυλική μάχη του Αξιού. Μετά από 5 περίπου εβδομάδες, ο ΗΡΩΑΣ-ΕΛΛΗΝΑΣ Ρωμανός πέθανε στην νήσο Πρώτη της Προποντίδας στις 4 Αυγούστου του 1072. (1) Με τον θάνατο του Ρωμανού Δ συνεχίζεται με ραγδαίους ρυθμούς η αποσύνθεση του Ρωμαϊκού κράτους. Μετά από λίγα χρόνια αναλαμβάνει την εξουσία της αυτοκρατορίας η στρατιωτική δυναστεία των Κομνηνών μέσα σε ταραχώδες καθεστώς. Η ανάληψη εξουσίας έγινε μέσα από την συνεργασία με την πολιτική-Σημιτική αριστοκρατία του κράτους.
Το πόσο μεγάλη υπήρξε η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο παρατάξεων Ελλήνων στρατιωτικών και Ιουδαίων πολιτικών το καταδεικνύει η αντίδραση της Άννας Δαλασσηνής, όταν ο γιός της Αλέξιος νυμφεύτηκε την Ειρήνη Δούκα από την οικογένεια των Δουκών. Η οικογένεια αυτή διοργάνωσε μαζί με τον Ψελλό, την μεγαλύτερη εθνική προδοσία όλων των εποχών (Μαντζικέρτ 1071). (1)
Η Άννα Δαλασσηνή γίνεται επικεφαλής της οικογένειας των Κομνηνών μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ο γιος της Μανουήλ Κομνηνός υπηρετούσε στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό μαζί με τον αδελφό του. Μετά τον θάνατο του βασιλιά Κωνσταντίνου Δούκα, η Άννα τάχθηκε ως επιφανές μέλος των Ελληνικών-στρατιωτικών οικογενειών της Μικράς Ασίας στο πλευρό της Ευδοκίας Μακρεμβολίτισσας και του Ρωμανού Δ Διογένη. Η Ά. Δαλασσηνη έγινε από τους ισχυρότερους υποστηρικτές του Ρωμανού και έστειλε τους γιους της να υπηρετήσουν στις εκστρατείες του εναντια στους Σελτζούκους Τουρκους. Ο Μανουήλ Κομνηνός έφτασε στα πιο υψηλά αξιώματα του στρατού και έγινε γνωστός για τα κατορθώματά του. Δυστυχώς όμως αρρώστησε βαριά και και απεβίωσε. Παρά την τεράστια θλίψη της η Ελληνίδα Άννα έστειλε και το τρίτο παιδί της τον Αλέξιο στον στρατό Ρωμαϊκό στρατό, να υπηρετήσει στην θέση του αδικοχαμένου γιου της.
Μετά την προδοσία που οργάνωσε στο Μαντζικέρτ η οικογένεια των Δουκών σε αγαστή συνεργασία με τον Μ. Ψελλό, η πολιτική αριστοκρατία επεστρεψε στην διοίκηση της αυτοκρατοριας. Εν τούτοις η Αννα διατήρησε την υποστήριξη της στον Ρ. Διογένη.
Η Δαλασσηνή στοχοποιήθηκε απο την νεα Ιουδαϊκή-αυτοκρατορικη κυβέρνηση. Κατηγορήθηκε οτι διατηρούσε μυστική αλληλογραφία με τον τέως αυτοκράτορα Ρωμανό και οδηγήθηκε σε δίκη. Κατά την διάρκεια της δίκης η Άννα ισχυρίστηκε ότι οι επιστολές ήταν πλαστές. Η πιστη Χριστιανη κατά την διάρκεια της δίκης παρουσίασε μια εικόνα του Χριστού και είπε στους δικαστές ότι την κατηγορούν αδίκως. Συνεχίζοντας ανέφερε οτι ο ανώτατος κριτής όλων ειναι ο Χριστός.
Για αυτό έκανε έκκληση να είναι η απόφαση τους αντάξια του Ανώτατου Κριτή που ειναι ο Θεανθρωπος και ο οποίος γνωρίζει όλα τα μυστικά. Ορισμένοι από τους δικαστές ήταν υπέρ της αθώωσης, ομώς έτρεμαν την οργη του αυτοκράτορα, και για αυτό προέβησαν σε μία άδικη απόφαση. Η Άννα και ο Αλέξιος καταδικάστηκαν σε εξορία και στάλθηκαν σε ένα νησί. Η μοιρα των Κομνηνών αλλαξε το 1073, μετά την απομάκρυνση του εχθρου της Καισαρα Ιωαννη Δουκα, που ηρθε σε ρήξη με τον ανιψιό του και αυτοκράτορα Μιχαηλ Ζ.
Την περίοδο εκείνη οι γιοί της Άννας (Αλέξιος και Ισαάκκιος) απέκτησαν σημαντικά αξιωματα στον στρατό, και έγιναν γνωστοί για την γενναιότητα τους. Μόνον με τις στρατιωτικές διακρίσεις αποκτούσαν οφίκια-αξιώματα και έφταναν μέχρι την άνοδο στον θρόνο οι Έλληνες στρατιωτικοί.
Με την πάροδο του χρόνου ο Αλέξιος γινόταν ολοένα και πιο συμπαθείς στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ο Αλέξιος Κομνηνός στήριξε τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ, να παραμείνει στην εξουσία. Με την ανάληψη της εξουσίας από τους Κομνηνούς, η Άννα Δαλασσηνή, διοίκησε την αυτοκρατορία στο πολιτικό σκελος. Τον Αύγουστο του 1081 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Βασιλεύουσα για να πολεμήσει στην Ιλλυρια με τους Νορμανδους. Για αυτό ανεθεσε στη μητερα του με επισημο διαταγμα την εξουσία, κατα την διάρκεια της απουσίας του. Στα πολιτικά δρώμενα η Α. Δαλασσηνή επανέφερε σε τάξη την κυβέρνηση και ειδικά την οικονομία καθως οι προκάτοχοι σπαταλούσαν τα χρήματα και αυξανόταν σταδιακά το κρατικό έλλειμμα.
Σε προσωπικό επίπεδο η Βασιλομήτωρ εξακολούθησε να μην εχει καλές σχέσεις με την νύφη της Ειρήνη Δούκα. Για και ως γιαγιά ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ανατροφή και την εκαπαιδευση της Άννας Κομνηνής. Δεν ήταν τυχαίο το πόσο ψηλά έφθασε η πριγκίπισσα Α. Κομνηνή υπό την σιδηρά καθοδήγηση της γιαγιά της. Καθημερινά σε ολόκληρο τον βίο της η Δαλασσηνή αφιέρωνε ένα μέρος από τον χρόνο της σε νυχτερινές προσευχές. Τα πρωινά παρακολουθουσε την Θεία λειτουργία στην Αγία Θέκλα και ασχολούνταν ως το βράδυ με τα κοινά.
Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ.
Η δυναστεία των Κομνηνών κράτησε αξιόμαχο τον αυτοκρατορικό στρατό, όμως δυστυχώς συνέχισε την εγκληματική πολιτική των αλλοδαπών αξιωματούχων σε όλους τους τομείς. Όλες αυτές οι ενέργειες ήταν μόνιμα εις βάρος της αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να συμβάλλουν στην κατάρρευση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους.
Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός, η Ελληνική αυτοκρατορία, βρισκόταν πλέον στο τελικό στάδιο κατάρρευσης της. Αυτό διότι από την ενθρόνιση του Αλέξιου, είχαν ξεκινήσει οι εωσφορικές σταυροφορίες. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μανουήλ είχαμε μια ακόμη σταυροφορία από τους Γερμανούς. Η ενέργεια των Kομνηνών να παραχωρήσουν με την άνοδο του Αλέξιου του Α, όλο το εμπόριο και όλη την οικονομία στα χέρια των λατίνων-Γερμανών είναι προδοτική και εγκληματική. Αυτό διότι το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος χάνει σταδιακά όλη του οικονομική δύναμη.
Οι Έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν πάρα πολύ έντονα σε αυτήν την σκληρή-άδικη πολιτική των Κομνηνών. Ήδη από τον 12 αιώνα πολλές χιλιάδες Λατίνοι υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι Λατίνοι (Γερμανοί) απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Τα αδικαιολόγητα προνόμια τα οποία έδωσε ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός στους Βενετούς και στους υπόλοιπους, επιχείρησε να τα αφαιρέσει ο γιος του, ο Ιωάννης Β.
Ο Ιωάννης έκανε ενέργειες ώστε να βάλει τέλος στα προνόμια των δυτικών. Όμως η ενέργεια του Ιωάννη του Β, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες από την πλευρά τους στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και την Αδριατική. Για αυτό αναγκάστηκε, ο Ιωάννης Β Κομνηνός, να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Οι Λατίνοι-Γερμανοί είχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής, και απέκτησαν τον έλεγχο στο εμπόριο-οικονομία συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας.
Η Ρωμαϊκή οικονομία ήταν πλέον έρμαιο της δύσης της Βενετίας, της Γένουας, και των άλλων Γερμανικών πόλεων. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν στις προκλήσεις τους, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μάιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των λατίνων. Μια επανάσταση που σημαδεύτηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Οι Λατίνοι-Γερμανοί αντέδρασαν κατά των Ελλήνων.
Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στην Βαλκανική το 1183,καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα λαού κατά την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος ο Α Κομνηνός. Την εποχή των Κομνηνών μια νέα νεοταξική δύναμη έχει ανατείλει. Αυτή είναι οι Σελζτούκοι Τούρκοι. Εν τούτοις όσο ζούσε ο Βουλγαροκτόνος οι Σελτζούκοι δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν. Ανέμεναν τον θάνατο του Βασίλειου Β για να επιτεθούν. Κατά την εποχή της Βασιλείας του Μανουήλ Α Κομνηνού έχουμε την καταστροφή στο Μυριοκέφαλο.
ΜΑΝΟΥΗΛ Α ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΣΤΟ ΜΥΡΙΟΚΕΦΑΛΟ.
Ήταν ένας άνδρας σε ισχύ και δύναμη, σαν τους θρυλούμενους Ηρακλειδείς αναφέρει σχετικά ο Ιωάννης Κίνναμος και θεωρούσε τον πόλεμο, ως την μοναδική-πρέπουσα αυτοκρατορική ασχολία, μας αναφέρει ο εθνικός μας ιστορικός, ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος.
Ο Ελληνοούγγρος (Τούρκος) βασιλιάς Μανουήλ ο Α Κομνηνός σύμφωνα με τον Κ. Παπαρηγόπουλο, ήταν ο ηρωικότερος των αυτοκρατόρων οι οποίοι ανέβηκαν στον Ρωμαϊκό θρόνο της Βασιλεύουσας-Κωνσταντινουπόλεως. Ο Μανουήλ αγαπούσε τον δυτικό τρόπο ζωής των Φράγκων και για αυτό έπαιρνε με μεγάλη χαρά μέρος σε αγώνες ιπποτών. Από μικρός ήταν ανδροπρεπής και γενναίος.
Εξαιτίας της γενναιότητας του ο Ιωάννης Β Κομνηνός, παρέκαμψε την νόμιμη σειρά διαδοχής, για να τον ορίσει αυτοκράτορα. Ο Μανουήλ ήταν ο τέταρτος κατά σειρά γιος του. Πριν να γίνει αυτοκράτορας είχε πάει για κυνήγι με τον πατέρα του και βασιλιά Ιωάννη Β. Ο αυτοκράτορας χτυπήθηκε θανάσιμα στην διάρκεια του κυνηγιού. Κατά την επιστροφή τους για την Κωνσταντινούπολη ο Μανουήλ με μοναδικούς συνοδούς, τον Τούρκο Δομέστικο των σχολών Αξούχ, και τον αδελφό του Ισαάκιο, αντιμετώπισε με επιτυχία, την ενέδρα 500 Τούρκων, και επέστρεψε ανέπαφος στην βασιλεύουσα.
Εκτός από ανδρείος ο Μανουήλ ο Α υπήρξε και συνετός στην φορολογική του πολιτική. Για αυτό μείωσε του φόρους, καθώς όπως έλεγε, η επιθυμία του, ήταν να εξουσιάζει ελεύθερους Ρωμαίους-Έλληνες και όχι σκλάβους, υπό το καθεστώς δυσβάσταχτων φορολογικών υποχρεώσεων.
Σε προσωπικό επίπεδο o Μανουήλ έζησε μια αχαλίνωτη ερωτική ζωή και ζήλεψε εν μέρη την αιμομικτική σχέση του Ηράκλειου, με αποτέλεσμα να κάνει δεσμό με την ανιψιά του, Θεοδώρα χωρίς όμως να την παντρευτεί, όπως έκανε ο Ηράκλειος με την Μαρτίνα. Την εποχή των Κομνηνών, μια νέα νεοταξική δύναμη έχει ανατείλει. Αυτή είναι οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Τους Σελτζούκους τους έφεραν στην θέση των Αράβων, οι οποίοι είχαν εξασθενίσει οριστικά σαν στρατιωτική δύναμη, Τους πολέμους μεταξύ των Τούρκων και της Ρωμαικής αυτοκρατορίας υποκινούσε, ο βάρβαρος Γερμανός ηγεμόνας, Φρειδερίκος Βαρβαρόσα.
Το Σωτήριο έτος 1176 μ.Χ. ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσα ζητά επίμονα για μια ακόμη φορά να διακόψουν οι Τούρκοι μονομερώς την συνθήκη ειρήνης με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Μανουήλ Κομνηνός βρισκόταν εκείνο το διάστημα μαζί με τον Ελληνικό στρατό, στο κάστρο του Μυριοκεφάλου. Από το κάστρο του Μυριοκεφάλου ο Μανουήλ με τον πολυάριθμο στρατό του αναίτια αποφάσισε να περάσει από τις κλεισούρες του Τζυβριτζη (πέρασμα του Τσαρδάκ). Οι Έλληνες στρατηγοί αντέδρασαν, και ανέφεραν ότι είναι πολύ επικίνδυνα να περάσουν από τόσο στενούς δρόμους με τόσο μεγάλο στράτευμα, άμαξες, ζώα, βοηθητικούς κλπ.
Παράλληλα οι ανιχνευτές του Ελληνικού στρατού είχαν εντοπίσει τους Τούρκους να περιμένουν επάνω στους λόφους, κρυμμένους, για αυτό αμέσως ενημέρωσαν τον βασιλιά Μανουήλ. Όμως ο Μανουήλ δεν δεχόταν λέξη σχετικά με την επιστροφή από άλλο δρόμο. Η εμπροσθοφυλακή με αρχηγούς τους Ιωάννη και Ανδρόνικο Άγγελο πέρασε χωρίς προβλήματα τα στενά. Όμως λίγο αργότερα όταν εισήλθε το κυρίως σώμα στρατού με την οπισθοφυλακή, έκλεισαν οι Τούρκοι τις δύο μοναδικές εξόδους του στενού περάσματος αρχίζοντας την επίθεση τους από τους λόφους. Τότε επικρατεί πανδαιμόνιο στην Ελληνική πλευρά, καθώς η προσπάθεια υποχώρησης ήταν εντελώς αδύνατη.
Αυτό όχι γιατί ήταν ισχυροί οι Τούρκοι από εκείνη την μεριά, αλλά γιατί εμπόδιζαν την υποχώρηση, τα ζώα με τις άμαξες και τους βοηθητικούς. Τα βέλη έπεφταν σαν “βροχή”, από τους λόφους εναντίον των Ελλήνων. Οι Έλληνες ήταν εγκλωβισμένοι, με συνέπεια να κατέβουν οι Τούρκοι από τους λόφους και να σφάξουν τους περισσότερους. Ο λατίνος Βαλδουίνος (αδελφός της γυναίκας του Μανουήλ), έπεσε μαχόμενος μαζί με τους Λατίνους στρατιώτες του, ενώ μεγάλο μέρος του Ελληνικού πεζικού καταπατήθηκε από τα άλογα του στρατού. Σε εκείνες τις τραγικές στιγμές το χάος αύξησε το κομμένο και υπερυψωμένο κεφάλι του Ανδρόνικου Βατάτζη, ανηψιού του Μανουήλ, ο οποίος είχε πάει σε άλλη εκστρατεία, εναντίον των Τούρκων της Αμάσειας.
Ο βασιλιάς πολεμώντας κατόρθωσε να σπάσει τον κλοιό των Τούρκων μαζί με λίγους στρατιώτες και να ενωθούν με την εμπροσθοφυλακή, η οποία παρακολουθούσε την μάχη εκ του μακρόθεν. Είναι άγνωστο εάν φοβήθηκαν η εάν δεν μπορούσαν να επέμβουν, είτε δεν επιθυμούσαν να εμπλακούν στην μάχη. Το πιθανότερο είναι να έμειναν άναυδοι από τον αιφνιδιασμό και την σφοδρότητα και σε συνάρτηση με την απαράδεκτη απόφαση του Μανουήλ, να μην ήθελαν να πολεμήσουν.
Πιθανόν με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν την δυσαρέσκεια τους στην απόφαση του Μανουήλ, να μην ακούσει τους έμπειρους στρατηγούς, και εν συνεχεία τους ανιχνευτές, με αποτέλεσμα να πέσει σε μια θανάσιμη ενέδρα. Για πρώτη φορά στα Ελληνικά ιστορικά χρονικά, μια εμπροσθοφυλακή γίνεται θεατής και δεν συμμετέχει καθόλου στην μάχη. Δεν υπήρξε μέχρι τότε παρόμοιο περιστατικό στην Ελληνική ιστορία. Μόνον οι βάρβαροι-αλλοδαποί μισθοφόροι του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, παρουσίαζαν τέτοιου είδους συμπεριφορά. Ειδικά η μάχη του Μυριοκεφάλου, ήταν μια τρομερή μάχη. Όμως το μόνον που έκαναν οι στρατιώτες της εμπροσθοφυλακής ήταν να καθήσουν σε έναν λόφο, και να βλέπουν τους Σελτζούκους να σφάζουν τους υπόλοιπους Έλληνες.
Αυτή η συμπεριφορά ήταν τελείως απαράδεκτη για Έλληνες στρατιώτες του Imperium Romanum του Βοσππόρου. Κυριολεκτικά ήταν ανεξήγητη απαράδεκτη ως και προδοτική η απόφαση του Μανουήλ να περάσουν από τα στενά, καθώς ανάμεσα σε όλα τα δεινά οι Τούρκοι είχαν ρίξει δηλητήρια σε όλες τις πηγές νερού. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί δυσεντερία και οι Έλληνες στρατιώτες να είναι εντελώς αδύναμοι. Ο Βασιλιάς σε όλη του την ζωή, συμμεριζόταν πάντοτε της ταλαιπωρείες των Ελλήνων Στρατιωτών από τις ασκήσεις, είτε από τίς μάχες και φρόντιζε να τους ξεκουράζει όσο χρειαζόταν, κάθε φορά.
Όμως εκείνη την στιγμή, θα κάνει κάτι τελείως αψυχολόγητο και παράλογο. Αυτό διότι διέταξε να συνεχίσει ο εξαντλημένος Ελληνικός στρατός την πορεία του.
Εκείνη την φοβερή νύχτα της μεγάλης σφαγής, οι Τούρκοι κύκλωσαν τον λόφο που κατέφυγαν τα υπολείμματα του Ελληνικού Στρατού. Όλο το βράδυ απειλούσαν με δυνατές φωνές, οτι θα έσφαζαν και τους υπόλοιπους. Τελικά το πρωί, παραδόξως ο σουλτάνος Κιλίτζ Αρσλάν, δεν εκμεταλεύτηκε στο έπακρο την θέση του, και πρότεινε ειρήνη στον Μανουήλ. Ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτό, ήταν, ότι ο Κιλίτζ Αρσλάν, θαύμαζε κρυφά τον Μανουήλ, για το πόσο γενναίος πολεμιστής ήταν.
Όλοι οι σύγχρονοι του Μανουήλ, τον θαύμαζαν πολύ, για την γενναιότητα του, στα πεδία των μαχών, εκ τούτοις ο μεγαλύτερος του θαυμαστής, για τις πολεμικές του ικανότητες στα πεδία των μαχών ήταν ο Τούρκος σουλτάνος. Αυτό το βλέπουμε και από το γεγονός ότι ο Κιλίτζ Αρσλάν ζητούσε συνέχεια ειρήνη από τον Μανουήλ σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Δυστυχώς στην συνέχεια ο σουλτάνος, αναγκάστηκε να υπακούσει στον Βαρβαρόσα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τηρήσει την συνθήκη ειρήνης. Ο ίδιος ο Μανουήλ παρομοίασε την ήττα του με την καταστροφή του Ρωμανού Δ, στο Μαντζικέρτ (1071 μ.Χ.).
Μετά από αυτήν την καταστροφή την οποία είχε προκαλέσει ο Γερμανός Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, έγραψε επιστολή όπου ονόμασε τον εαυτό του “αυτοκράτορα” των Ρωμαίων, ενώ τον Μανουήλ απλό Βασιλιά. Μια από τις συνέπειες της ήττας στο Μυριοκέφαλο ήταν ότι ο Ελληνικός Στρατός αποδεκατίστηκε σε μεγάλο βαθμό. Τώρα πλέον μόνον δευτερεύουσας σημασίας μάχες μπορούσε να διεξάγει τα επόμενα 28 χρόνια ζωής που απέμειναν στο κράτος, καθώς στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., θα πέσει στα χέρια των σατανιστών “σταυροφόρων”. Ο Μανουήλ έχασε την καλή ψυχική του υγεία.
Δεν ξαναγέλασε ποτέ στην ζωή του και πέθανε ύστερα από τέσσερα χρόνια, λόγω στεναχώριας, εξαιτίας του τεράστιου στρατηγικού σφάλματος του, που έκρινε εν πολλοίς την τύχη της Αυτοκρατορίας. Δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ότι πριν από την απίστευτη συντριβή στο Μυριοκέφαλο, σε όλες τις προηγούμενες εκστρατείες, οι Έλληνες επέστρεφαν στην Βασιλεύουσα μέσα από την πρωτεύουσα του σουλτανάτου των Σελτζούκων, το Ικόνιο. Αυτό το έκανε σκόπιμα ο Μανουήλ, ως επίδειξη δύναμης, ανωτερότητας και κυριαρχίας έναντι των Τούρκων.
Για αυτό ο Μανουήλ εξαιτίας του λαμπρού νεανικού παρελθόντος, είναι πιθανόν να υποτίμησε για μια ακόμη φορά τους Τούρκους, με συνέπεια, την εθνική καταστροφή στο Μυριοκέφαλο. Η τύχη της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και ολόκληρου του Ελληνικού έθνους μέχρι σήμερα, κρίθηκε κατ ουσίαν στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.Χ. με τον θάνατο του κορυφαίου της παγκόσμιας και της Ελληνικής ιστορίας. Όμως το οριστικό χτύπημα δόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1176 μ.Χ. στο Μυριοκέφαλο. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποδεκατισμένη πολύ άσχημα σε αριθμό στρατιωτών, θα πέσει στις 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ., στα χέρια των υπέρμαχων του Διονυσιακού πολιτισμού, των Γερμανών. Στα βήματα των Τούρκων Σουλτάνων Αλπ και Κιλίτζ Αρσλάν Β, βαδίζει και ένας σύγχρονος Τούρκος ηγέτης ο Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν καθώς κέρδισε τον μικρότερης εμβέλειας παγκόσμιο πόλεμο που έγινε στην Συρία από τον το 2011 μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου 2024.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ.
Με την έναρξη του πολέμου στην Συρία ήμουν από τους πρώτους παγκοσμίως που έγραψα ότι ο πόλεμος έχει ενεργειακά κίνητρα.
Αποτελεί πάγια τακτική σε όλες τις τριτοκοσμικές χώρες όσοι ηγέτες διαφωνούν με την υποταγή και την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών από τον γεωστρατηγικό άξονα 666, οι ηγέτες να βαφτίζονται "δικτάτορες" και να ξεκινούν πόλεμοι.
Σχετικά με την κατάσταση στην Συρία αναφέρουν συνάδελφοι από το εξωτερικό :
"Για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα αυτού που μόλις συνέβη στη Συρία, με την πτώση της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ Άσαντ που εκχωρεί την ηγεσία της χώρας στην φρεσκοξυρισμένη ισλαμιστική ψευδοτρομοκρατική νεοομάδα, που μετονομάστηκε HTS ( Hay'at Tahrir al-Sham) , θα το αναφέρω μόνο μια φορά!, Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε το πραγματικό ζήτημα που κρύβεται πίσω από τη Συρία στη γεωπολιτική σκακιέρα.
« Όποιος ελέγχει το πετρέλαιο, ελέγχει τον κόσμο »
Το έργο του Μεγάλου Ισραήλ που δημοσιεύτηκε το 1982 από τον πρώην Σιωνιστή αξιωματούχο Oded Yinon έχει τις ρίζες του πολύ πιο πίσω, στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χώρα «Nile to Eufrates» θα περιλάμβανε τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Συρία, το Κουβέιτ, το μισό Ιράκ, το ένα τρίτο της Σαουδικής Αραβίας και το Σινά της Αιγύπτου. Η εξύψωση του Ισραήλ δεν ήταν ποτέ κάτι μεσσιανικό, αλλά ήταν πάντα ένα παγκοσμιοποιητικό σχέδιο των διεθνών τραπεζών για να μονοπωλήσουν το πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου, να έχουν τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν το κατάλαβε πολύ καλά και για αυτό παρενέβη ενώπιον των «τρομοκρατών» στην πληρωμή της Δύσης στη Συρία, τον Σεπτέμβριο του 2015."
Η Συρία ήταν το τελευταίο προπύργιο που εμπόδιζε το σχέδιο σχετικά με την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Από το 2015, ο έλεγχος του Τσάρου Πούτιν στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου έχει αυξηθεί σημαντικά καθώς το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσχώρησαν στην εναλλακτική συμμαχία BRICS. Επίσης στην οικονομική-γεωστρατηγική ένωση συμμετέχουν η Βενεζουέλα, η Αλγερία, η Νιγηρία και Ινδονησία. Για αυτό θα έπρεπε οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες με την πτώση της Συρίας .
Η ευρεία άγνοια για το τι πραγματικά διακυβεύεται στο Μεγάλο Ισραήλ εξηγεί γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει στην Συρία. Οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν πραγματικά στην αφήγηση ενός «μεσσιανικού σχεδίου» από τους παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας, οι οποίοι καθοδηγούνται από το ιερό βιβλίο του Νετανιάχου. Oι ελίτ που έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα για να χειραγωγούν τους ανθρώπους για γενιές κάνουν μόνο μεσσιανικά project στις ειδήσεις. Στην πραγματικότητα για το Ισραήλ υπάρχει μόνο για το πετρέλαιο, πιο πολύτιμο από τον χρυσό και το τύπωμα χρήματος.
Όπως αναφέρει συνάδελφος του εξωτερικού : "Δεν μπορείς να λειτουργείς έναν βενζινοκινητήρα γεμίζοντάς τον με πράσινα χαρτονομίσματα. Αν πουλάς πετρέλαιο, η χώρα σου γίνεται πλουσιότερη, αν το αγοράζεις, πλουτίζεις τους εχθρούς σου. Είναι απαραίτητο να αποφασιστεί η προσφορά και οι τιμές. Εάν η Αμερική δεν ελέγχει την τιμή, θα συνεχίσει να εκτελεί την ακριβή λειτουργία της με ζημία."
Το Μεγάλο Ισραήλ είναι ένα σχέδιο αιώνων για τον έλεγχο του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής. Στόχος ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας.
Το 2011 η Ρωσία ήταν δυστακτική να επέμβει στρατιωτικά στην Συρία. Η Ρωσία και το 2014 παρακολούθησε την Αμερικανική-CIA να οδηγεί σε επανάσταση και την Ουκρανία. Εκεί έλαβαν χώρα νέες φρικαλεότητες, συμπεριλαμβανομένης της σφαγής στην Οδησσό, του βομβαρδισμού του λαού του Ντονμπάς !!! Αμέσως τότε ο Πούτιν κατάλαβε ότι έπρεπε πάση θυσία να αποτρέψει την πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ στην Συρία και στις 29 Σεπτεμβρίου 2015 ημέρα ορόσημο για το Ρωσικό έθνος και την παγκόσμια ιστορία, επιτίθεται στους παράγοντες της Διονυσιακής Κουλτούρας.
Η δυναμική στρατιωτική συνδρομή προς την νόμιμη κυβέρνηση της Δαμασκού ήταν το πρώτο συντριπτικό-καθοριστικό χτύπημα από τον Ρώσο ηγεμόνα ενάντια στην Διονυσιακή τυραννία. Εμποδίζοντας τους παγκοσμιοποιητές να κατακτήσουν την Συρία άλλαξε άρδην τους παγκόσμιους συσχετισμούς. Ο Πούτιν τους εμπόδισε από τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου. Με την απώλεια μέρους του πετρελαίου και του πλούτου στην μέση ανατολή η Δύση μέσα από τον covid-19 oδηγήσε στην καταστροφή τις οικονομίες των Ευρωπαϊκών κρατών και παράλληλα κατέλυσε όλες τις ψευδεπίγραφες δημοκρατίες επιβάλλοντας ναζιστικά καθεστώτα με στόχο την γενική επίθεση προς την Ρωσία.
Από την μεριά του Πούτιν ο έλεγχος της Συρίας ήταν απαραίτητος για να εμποδίσει το Διονυσιακό σχέδιο του γεωστρατηγικού άξονα 666. Το πετρέλαιο είναι αυτό που σφυρηλατεί την Διονυσιακή ηγεμονία, καταδικασμένη να βασίζεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Όταν οι ορδές των τρομοκρατών προς μίσθωση εμφανίστηκαν στον ορίζοντα του Χαλεπίου, ανεξάρτητα από το αν ενεπλάκη ή όχι ο κυβερνητικός- Συριακός και ο Ιρανικός στρατός, η Ρωσία θα είχε άμεσα αναπτύξει ότι ήταν απαραίτητο για να σταματήσει την οργάνωση HTS προς την Δαμασκό. Αυτό θα το έκανε ακόμα και αν σήμαινε ότι θα αποδυναμώσει το Ουκρανικό μέτωπο έχοντας χρόνο να βάλει τέλος στους μισθοφόρους του Ερντογάν. Οι μισθοφόροι της Τουρκίας ήταν 35 φορές λιγότεροι από τους Ουκρανούς στρατιώτες του Κιέβου. Η Ουκρανία έχει 200 φορές περισσότερη χρηματοδότηση. Εν τούτοις οι Ουκρανοί ισοπεδώνονται από την Ρωσία.
Ο Πούτιν θα μπορούσε να καλέσει τους Κινέζους, τους Χούθι ή τους Βορειοκορεάτες για ενίσχυση. Ωστόσο ο Πούτιν δεν έκανε απολύτως τίποτα για να σταματήσει το HTS. Το Ιράν προφανώς έχασε την δυνατότητα να υποστηρίξει την Χεζμπολάχ και εγκαταλείπει τους Παλαιστίνιους και τον Λίβανο.
Για δύο γενιές που κυβέρνησαν οι Άσαντ, το Ισραήλ προσπαθεί να καταρρίψει την Συρία, η οποία δεν πτοήθηκε ποτέ εδώ και μισό αιώνα, αλλά πρέπει τώρα να πιστέψουμε ότι λιγότεροι από 30.000 τρομοκράτες επέτυχαν ξαφνικά μέσα σε 12 ημέρες με μοτοσυκλέτες να κατακτήσουν την μαρτυρική χώρα ; Ο Συριακός Στρατός είχε 270.000 σκληραγωγημένους άνδρες στα πεδία των μαχών, εν τούτοις αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα μπροστά στους ιδεολόγους της μεταβλητής γεωμετρίας, παραδίδοντας τον λαό της Συρίας και τις οικογένειές τους στην ομάδα των κομμένων λαιμών όπως αποκαλούνται οι Τζιχαντιστές στο εξωτερικό. Τα κυβερνητικά στρατεύματα "ένιωσαν" ξαφνικά κουρασμένα ;
Αυτό που συνέβη στην Συρία εξηγεί γιατί η Ρωσία-Ιράν, Χεζμπολάχ δεν θέλησαν να βάλουν ένα τέλος στον τρομοκρατικό κόμβο που κρυβόταν στην Ιντλίμπ για 5 χρόνια. Τους κρατήσαν ψύχραιμους-ήρεμους με στόχο για να τους προωθήσουν την κατάλληλη στιγμή. Η σωστή στιγμή για αυτό είναι τώρα που κέρδισε τις εκλογές των ΗΠΑ ο Τράμπ. Έπρεπε να είναι στην εξουσία για να ολοκληρωθεί την τεράστια αλλαγή που έρχεται, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό θα είχε συμβεί ήδη το 2020, αλλά οι υπολογιστές των εκλογών στις ΗΠΑ αποφάσισαν διαφορετικά.
Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω μια βασική παράμετρο. Η CIA έκανε μια απόπειρα δολοφονίας κατά του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ-Ταγιίπ Ερντογάν και οι Ρωσικές μυστικές υπηρεσίες ήταν που του έσωσαν τη ζωή. Από εκείνη την ημέρα η Τουρκία είναι το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που συνεργάζεται με την Ρωσία και τον γεωστρατηγικό άξονα 888. Όπως ήταν αναμενόμενο οι Τούρκοι ήταν υπεύθυνοι για τη χρηματοδότηση, την προμήθεια και την ψυχαγωγία των τρομοκρατών που καιροφυλακτούσαν στην Ιντλίμπ.
Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου οι υπουργοί Εξωτερικών Hakan Fidan της Τουρκίας, Σεργκέι Λαβρόφ της Ρωσίας και Abbas Aragchi του Ιράν συναντήθηκαν στο περιθώριο του Φόρουμ της Ντόχα. Ρύθμισαν τα ρολόγια τους και την επόμενη μέρα, ο Άσαντ θα άφηνε τα όπλα, θα μετακομίζε στην Μόσχα και οι Ρωσικές βάσεις στο Tartus και στη Latakia στη Συρία δεν έπαθαν τίποτα. Όλα αυτά μέχρι νεωτέρας. Από τότε, οι τρομοκράτες άλλαξαν γνώμη και λένε ότι δεν θέλουν πλέον να ενοχλούν τον Συριακό λαό.
Ο Πούτιν έχει καλές σχέσεις με όλους τους ηγέτες, διότι είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός του αιώνα μας. Είναι φιλικά προσκείμενος στους Χριστιανούς και παράλληλα έχει πολύ καλές σχέσεις με τους Μωαμεθανούς. Στις 23 Νοεμβρίου 2015 ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, έδωσε ένα σπάνιο και πολύτιμο δώρο στον Ιρανό ηγέτη Αλί Χαμενει.
Ο Πούτιν χάρισε στον Χαμενει ένα απo τα πέντε αντίγραφα του αρχικού χειρόγραφου του Κορανίου, του Μωαμεθανικού ιερού κειμένου που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Μην ξεχνάτε ότι το Ιράν όχι μόνον είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες των Ρώσων στον εξοπλιστικό τομέα (άμυνας), και είναι ταυτόχρονα το δεύτερο κράτος στον κόσμο, με το περισσότερο φυσικό αέριο. Η Μόσχα θέλει το Ιράν και την Συρία στην νέα ένωση που δημιουργεί μαζί με την Κίνα, την Βραζιλία κλπ. Στα πλαίσια αυτών των γεωπολιτικών-γεωστρατηγικών στόχων έχουμε και την συμμαχία-φιλία, με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν.
Ο νέος Τσάρος πάνω από όλα είναι πολιτικός και παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο από τους Αμερικανούς ηγέτες. Επιθυμεί να είναι αρεστός σε όλους. Για αυτό με τους Ορθόδοξους γίνεται Χριστιανός με τους Ιουδαίους Καμπαλιστής και με τους Μωαμεθανούς φιλοισλαμιστής. Σέβεται την θρησκευτική πίστη όλων των λαών. Ο Πούτιν ήταν σε θέση να σταματήσει τον πόλεμο στην Συρία. Εν τούτοις δεν το έκανε για να δοκιμάζει τα νέα Ρωσικά όπλα και να κρατά μάχιμο τον στρατό του σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Επίσης είναι πολύ μεγάλο το οικονομικό κίνητρο καθώς Συρία και Ιράν αγοράζουν τα πάντα στον εξοπλιστικό τομέα από την Συρία.
Ο κόσμος θα αλλάξει γρήγορα το τις δύο επόμενες δεκαετίες. Το Ισραήλ συγκεντρώνει τα στρατεύματά του στα Υψίπεδα του Γκολάν και βομβαρδίζει την Συρία, ενώ η Τουρκία είναι η μόνη χώρα που κυριαρχεί ολοκληρωτικά στην Συρία. Ρωτήστε όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ είναι ο μεγάλος νικητής από την πτώση του Άσαντ γιατί ακόμη βομβαρδίζει την Συρία ; Στην πραγματικότητα το Ισραήλ βρίσκεται σε αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο για κατακτήσει την Συρία, πριν ο Ντόναλντ Τραμπ αναλάβει τα καθήκοντά του στις 20 Ιανουαρίου 2025.
Με την αλλαγή των δεδομένων η αλήθεια είναι ότι αντί να βρει τον Συριακό στρατό που υποστηριζόταν από την Ρωσία-Ιράν στην πορεία του προς την εξύψωση, τώρα πλέον το Ισραήλ θα βρει μπροστά του την Τουρκία. Την ίδια Τουρκία που δεν ξέρει πώς να κλείσει την βάση του Ιντσιρλίκ, η Τουρκία που δεν αντέχει άλλο την αμερικανική χρηματοδότηση των Κούρδων, που καταγγέλλει την γενοκτονία των Παλαιστινίων, που ενοχλείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θέλει να γίνει ο κόμβος των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου στη χερσόνησο. Είναι η Τουρκία που μπήκε στους BRICS, με επικεφαλής τον Ερντογάν που έχει βεντέτα κατά της CIA και υπόσχεται ένα νέο οθωμανικό βασίλειο. Ο Πούτιν μπορεί να τα προσφέρει όλα αυτά, αλλά όχι η Δύση.
Το μόνο που έχει να κάνει ο Ερντογάν είναι να εμποδίσει το Ισραήλ να πραγματοποιήσει το όνειρό του, το οποίο είναι περισσότερο ενεργειακό παρά Βιβλικό. Εκτός από την επίτευξη των πιο απίθανων στόχων του, ο Ερντογάν θα μπορούσε επιτέλους να αποστομώσει εκείνους που τον κατηγόρησαν ότι δεν έκανε τίποτα για τους Παλαιστίνιους. Υπάρχει περίπτωση να κάνει κάτι τέτοιο ο πρόεδρος της Τουρκίας ; Ασφαλώς όχι. Απλά ως παγκόσμιος γεωστρατηγικός πρωταγωνιστής θα συμμετέχει στην μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου.
Για αυτό και δεν θα ανησυχήσουν ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε το ΝΑΤΟ από την ορκωμοσία του Τραμπ, ο πρώτος στόχος του οποίου είναι να απαλλάξει όλα τα κυβερνητικά γραφεία από το «βαθύ κράτος», που ελέγχεται από τους μετόχους των Διονυσιακών αξιωμάτων.
Ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρείται από κάποιους ως απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την μη παρεμβατική ιδεολογία των μεγάλων ηγετών των BRICS, που θέλουν να κάνουν επιχειρήσεις και να διατηρήσουν την οικονομία σε τροχιά ανόδου. Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θέλει να επανασυνδέσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με τον κόσμο σε μια πολύ διαφορετική βάση και φυσικά δηλώνει καθημερινά ότι θέλει να φέρει την ειρήνη στην ανθρωπότητα. Για αυτό ο Bibi σύμφωνα με ξένους συναδέλφους είναι στα πρόθυρα να βρεθεί την ίδια μοίρα με τον Ζελένσκι και να δει την αμερικανική υποστήριξη να λιώνει σαν χιονάνθρωπος την άνοιξη. Ο προφανής Σιωνισμός του Τραμπ ήταν αυτοεξυπηρετούμενος και συνδέθηκε αποκλειστικά με την AIPAC και την εκλογή του. Ο νέος κάτοικος του Λευκού Οίκου είναι αντι-παγκοσμιοποιητής και το Ισραήλ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ορισμός της νέας τάξης. Υπό κανονικές συνθήκες το Ισραήλ θα έπρεπε να συμβιβαστεί με πολιτική μια λύση με τους Παλαιστίνιους. Τότε ο Τραμπ θα ανταλλάξει το τέλος του ΝΑΤΟ με την ειρήνη στην Ουκρανία. Έχουμε σχεδόν τελειώσει με την παγκοσμιοποίηση. μερικούς μήνες ακόμη και θα έχουμε ξανά Bretton-Woods σε εθνικά νομίσματα.
Η Συρία στήριζε την Παλαιστίνη και τον Λίβανο. Αυτό αποτελεί μια ακόμη αιτία για την ανατροπή της νόμιμης Συριακής κυβέρνησης και για την κατάκτηση του Συριακού έθνους. Βασική επιδίωξη των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού παραμένει ο διαμελισμός της Συρίας, η αρπαγή του ορυκτού πλούτου, η αλλαγή των συνόρων, ο εμφύλιος μεταξύ Χριστιανών-Μουσουλμάνων και πιθανόν η δημιουργία ενός φιλοισραηλινού Κουρδικού κράτους ως προπύργιο στον Τουρκικό επεκτατισμό. Αυτό θα σημάνει την παραχώρηση των νησιών του Αιγαίου στην Τουρκία. Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι υπαρκτές. Οι ναζιστικές κυβερνήσεις του Ισραήλ χωρίς να δέχονται επίθεση από την Συρία, συνεχίζουν τους τακτικούς βομβαρδισμούς σε Συριακά εδάφη ακόμη και μετά την πτώση του Ασάντ !!! Δεν σταμάτησαν ούτε κατά την διάρκεια των φονικών σεισμών του 2023 !!!
Οι βομβαρδισμοί λαμβάνουν χώρα με την προκλητική αδιαφορία του ΟΗΕ και των δυτικών διεθνών οργανισμών-κρατών που μονίμως καταδιώκουν την κυβέρνηση της Δαμασκού. Το πρόβλημα των δυτικών ήταν ότι ο "κακός δικτάτορας" Assad αντιστάθηκε στους στους γεωπολιτικούς-γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς σχετικά με την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ καθώς υποστήριζε Λίβανο-Παλαιστίνη και Ιράν !!! Η γεωστρατηγική-γεωπολιτική συμμαχία 666 (ΗΠΑ-Ισραήλ και Ευρώπη), βρίσκεται υπό κατάρρευση μετά την ήττα στην Συρία το 2018.
Τα έθνη άρχισαν να αφυπνίζονται και να επιζητούν την συμμαχία-συνεργασία του γεωπολιτικού-γεωστρατηγικού άξονα 888 (Ρωσία-Κίνα). Ρωσία-Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και πρόσφατα η Νότια Αφρική συνασπίζονται και απορρίπτουν-υπονομεύουν την παγκόσμια ηγεμονία του Ισραήλ-Αμερικής.
Η Αφρική άρχισε να αντιστέκεται και να μην αποδέχεται την εξουσία των Δυτικών. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει ένα ακόμη πολύ σημαντικό πλήγμα στις δυτικές ηγεμονίες. Δυστυχώς όμως ο μέχρι πρόσφατα πλανητάρχης Βλαντιμίρ δεν εμποδίσε το Ισραήλ από τις δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος της Συρίας.
Το σχεδιασμένο ναζιστικό έγκλημα στην Συρία επιβεβαιώθηκε και από τα αρχεία Wikileaks, με την επικοινωνία των στελεχών της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Συρία και του Υπουργείου Εξωτερικών της Αμερικής. Η συνομωσία Ισραήλ-ΗΠΑ επικυρώθηκε δημόσια με δηλώσεις του Μπάιντεν στο Τελ Αβίβ το 2022. Αυτή η πλεκτάνη επιβεβαιώθηκε ξεκάθαρα μεταξύ άλλων και από τους πιο γνωστούς γεωπολιτικούς-γεωστρατηγικούς Mearsheimer και Walt όταν έγραψαν το άρθρο "Τhe pro-Israel lobby and American Foreign Policy". Αυτή η συμπαιγνία είναι εμφανής και ότι κορυφαία στελέχη των ΗΠΑ παρουσιάζονται στην παγκόσμια λίστα με τους κορυφαίους Ισραηλινούς της Jerusalem Post (Blinken, Sherman, Janet Yellen, Zelensky)
Δυστυχώς η μαρτυρική Συρία δέχτηκε ακόμη πολλαπλές επιθέσεις από Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση-Ελλάδα, τα Αραβικά-δικτατορικά καθεστώτα μαζί με το δολοφονικό εμπάργκο από την “πολιτισμένη” δύση, χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ. Παρά τις τρομερές αντιξοότητες, οι ηρωικοί Σύριοι, παρέμειναν από το 2011-2024 στις επάλξεις, αδέσποτοι και υπερήφανοι, για να υπερασπιστούν τις δύο μεγαλύτερες ανθρώπινες-διαχρονικές αξίες, την ελευθερία, και την αξιοπρέπεια. Η μεγάλη πατριωτική Συρία του Μπασάρ Αλ Ασσάντ, απέρριψε το νεοταξικό σχέδιο “Αραβική Άνοιξη”, το οποίο είχε ως στόχο την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του Ισραήλ στην περιοχή. Το Ισραήλ επιθυμεί να επεκτείνει την απόλυτη κυριαρχία του στην Ανατολική Μεσόγειο, με την ευλογία και την πλήρη υποστήριξη της Αμερικής. Για αυτό συμμετέχουν οι Ισραηλινοί στον πόλεμο της Συρίας, ενάντια στον φιλέλληνα Ασσάντ τον οποίο έριξαν από την εξουσία.Όλα έγινα με στόχο την δημιουργία του μεγάλου Ισραήλ
Η επιτυχία αυτού του επικίνδυνου-νεοταξικού σχεδίου προϋποθέτει τον διαμελισμό και την διαίρεση των κρατών της περιοχής. Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν γενοκτονίες, εκτοπισμός-εξαθλίωση και η εκμετάλλευση προκειμένου να επιβάλουν την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, επί του πλούτου αυτών των εθνών. Οι Ισραηλινοί δεν συγχώρησαν, στην αδούλωτη Συρία του Ασάντ, την υποστήριξή προς τον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Επίσης οι Αμερικανοί και το Ισραήλ είχαν μεγάλο μίσος κατά της Συρίας λόγω της υποστήριξης προς την εθνική αντίσταση του Λιβάνου, η οποία προκάλεσε μια συντριπτική ήττα κατά της Ισραηλινής επεκτατικότητας. Με την απελευθέρωση εδαφών του Λιβάνου από την Ισραηλινή κατοχή, οι Σύριοι επέτυχαν μια σημαντική νίκη εις βάρος των Ισραηλινών δυνάμεων, κατά την διάρκεια της εισβολής του Ισραήλ, στον Λίβανο το 2006. Η παγκοσμιοποίηση επιθυμούσε να ανατρέψει την πατριωτική-Συριακή κυβέρνηση με τα πιστά και εξαρτημένα από αυτήν κράτη της περιοχής, με κορωνίδα την Τουρκία, καθώς και τα καθεστώτα της απόλυτης μοναρχίας, των χωρών του Κόλπου, όπως είναι η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα.
Η νίκη των Τούρκων στο Μαντζικέρτ μαζί με την καταστροφή στο Μυριοκέφαλο (1176), από τους Σελτζούκους του Κιλίτζ Αρσλάν ήταν οι πιο καταστροφικές-καθοριστικές ήττες στην ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ιστορικό γεγονός εκμεταλλεύεται η Τουρκική εξουσία για να φανατίσει το εθνικιστικό στοιχείο (κρατικό-παρακρατικό) και τον απλό λαό, για να προωθήσει τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς εις βάρος της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβυής, της Ελλάδας και άλλων κρατών στα πλαίσια ανασυστάσεως της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που συμφωνήθηκε με την Αμερική και την έγκριση της Γερμανίας.
Το σωτήριο έτος 2023 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου νεοτουρκικού κράτους, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει θέσει ως βασικό στόχο την αποκαθήλωση-εκτόπιση του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ από την πρωτοκαθεδρία της νεότερης Τουρκικής ιστορίας, παραδίδοντας μία μεγαλύτερη σε έκταση Τουρκία. Δεν είναι όμως η μοναδική ημερομηνία που έχει βάλει ορόσημο ο Τούρκος πρόεδρος, καθώς με βάση τις εντολές-υποδείξεις, οι διάδοχοι του από την σέχτα των Χαριζιτών (ΜΙΤ, Γκρίζοι Λύκοι), έχουν πολύ μεγαλύτερους στόχους και αυτό είναι εμφανές από τις κινήσεις σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Ουκρανία, Ναγκόρνο Καραμπάχ.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΝΕΟΘΩΜΑΝΩΝ. Το 2053 με την συμπλήρωση 600 ετών από την Άλωση (1453), η Τουρκία να είναι στις δέκα ισχυρότερες χώρες του κόσμου (G10) από G17 που είναι σήμερα. Το 2071 με αφορμή τα 1000 χρόνια από την μάχη στο Μάντζικερτ (1071), η Τουρκία να είναι στις τρεις παγκόσμιες δυνάμεις που θα ορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η Τουρκία καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις και είναι απαραίτητη και για τις δύο υπερδυνάμεις. Οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την γεωστρατηγική τους θέση, το ισχυρό στράτευμα, την βαριά αμυντική βιομηχανία, τα πολιτικά παιχνίδια και τους πολέμους σε Συρία και Ουκρανία, επέτυχαν να κάνουν την Τουρκία παγκόσμια δύναμη μετά την Ρωσία-Κίνα, Αμερική και Ισραήλ .
(1) Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ. Η αυτοκρατορική στρατιά παρατάχθηκε με την συνήθη τακτική, των δύο παράλληλων γραμμών, έκαστη με βάθος 3-4 ιππέων για το ιππικό και 8-10 ανδρών για το πεζικό. Στην πρώτη βρισκόταν παρατεταγμένη η κύρια δύναμη κρούσης, 20.000 ανδρών. Επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ήδη τραυματισμένος από την συμπλοκή της προηγούμενης μέρας, με τα τάγματα των Σχολών της Δύσης, 6.000 Θράκες, Μακεδόνες και Θεσσαλοί Λωρικάτοι (ιππείς). Στην δεξιά πτέρυγα, ο Καππαδόκης Θεόδωρος Αλυάτης, με 6.000 Λωρικάτους από τα τάγματα της Μικράς Ασίας. Το κέντρο Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατεύματος, διοικούσε ο βασιλιάς Ρωμανός, πλαισιωμένος από 1.000 κατάφρακτους κλιβανοφόρους, 2.500 λωρικάτους (βασιλική φρουρά) και 500 Βαράγγους της σωματοφυλακής του. Στα άκρα των δύο πτερύγων της εμπροσθοφυλακής βρισκόταν ανεπτυγμένο το ελαφρύ ιππικό των Κουμάνων και των Πετσενέγων μισθοφόρων, δύναμης 2.000 ιππέων ανά πτέρυγα.
Πεντακόσια μέτρα πίσω από την πρώτη γραμμή βρισκόταν η οπισθοφυλακή του Ανδρόνικου Δούκα, μία μίξη μισθοφορικού ιππικού και πεζικού, συνολικής δύναμης 5.000 ανδρών. Ρόλος της ήταν να υποστηρίξει την εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση υποχώρησης, να κλείσει τυχόν κενά που θα δημιουργούνταν από εχθρική διάσπαση ή να αποκόψει εχθρικά τμήματα τα οποία θα επιχειρούσαν να την κυκλώσουν. Ο Ρωμανός γνώριζε τα εχθρικά του αισθήματα Δούκα, και για αυτό δεν σκόπευε να εμπλέξει την εφεδρεία του, στην μάχη, παρά μόνο αν τα πράγματα όδευαν προς το χειρότερο. Πίστευε ότι από εκείνη την θέση, τον εξανάγκαζε να συνεισφέρει στην νίκη, καθώς η ζωή ή ο θάνατός του, θα εξαρτώταν άμεσα από την έκβαση της μάχης. Όπως και να έχει πάντως, ήταν μία ολέθρια επιλογή για την οποία θα μετάνιωνε πικρά.
Στις τρεις το μεσημέρι, ο Ρωμανός διέταξε τον τουβάτορα, να ηχήσει την έναρξη της επίθεσης. Τα φλάμουλα ανέμιζαν και οι οπλές των αλόγων σήκωναν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη, οι τούβες σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο Αυτοκράτορας, κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης, «Ο Χριστός νικά».
Λωρικάτοι και Κλιβανάριοι, προέταξαν ταυτόχρονα τα δόρατά τους, σχηματίζοντας ένα αδιάσπαστο τείχος. Το σελτζουκικό ιππικό δεν βιαζόταν να έρθει σε μετωπική σύγκρουση, με το αυτοκρατορικό ιππικό. Άρχισε κατά την προσφιλή του τακτική, να εξαπολύει βέλη από μεγάλη απόσταση, καθώς οι δύο πτέρυγες, άνοιγαν γρήγορα τις γραμμές τους σε ημικύκλιο, με στόχο να χτυπήσουν τα Ελληνικά άκρα. Οι στρατηγοί Βρυέννιος και Αλυάτης απάντησαν με την ίδια κίνηση, στέλνοντας το δικό τους ελαφρό ιππικό, να τους αναχαιτίσει. Ταυτόχρονα, τα αντίπαλα κέντρα συγκρούονταν. Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν εξέπληξε κανέναν. Οι βολές των Τούρκων διήρκεσαν ελάχιστα για να έχουν κάποιο σοβαρό αντίκτυπο. Το κέντρο τους σχεδόν κατατροπώθηκε από τους Κλιβανοφόρους και τους Λωρικάτους, του Ρωμανού, οι οποίοι συνέτριψαν τους Σεκτζούκους, στο πέρασμά τους. Οι Τούρκοι υποχώρησαν έντρομοι, για να αποφύγουν την σφαγή. Οι πτέρυγές τους άντεξαν την πρώτη κρούση, κρατώντας σε απόσταση τους αντιπάλους τους, με καταιγισμό βελών, αποφεύγοντας την άμεση εμπλοκή. Σύντομα, ολόκληρη η τουρκική παράταξη υποχωρεί προς τους πρόποδες του Σουφάν, συνεχίζοντας να εξαπολύει βέλη.
Στην μάχη του Μαντζικέρτ, τα δύο στρατεύματα θα εμπλέκονταν σε μάχη μεγάλης έντασης, σε ένα πεδίο ιδανικό για την ανάπτυξη ιππικού. Η τακτική του αυτοκρατορικού στρατεύματος, ήταν στηριγμένη, στον βαρύτερο οπλισμό. Οι Έλληνες-Ρωμαίοι, κρατούσαν την συνοχή της παράταξης, επιδιώκοντας να εμπλακούν γρήγορα σε μάχη εκ του συστάδην, με τους ελαφρά οπλισμένους Αγαρηνούς.
Αυτή η τακτική γινόταν εδώ αιώνες τώρα, εναντίον των Μουσουλμανικών στρατευμάτων. Οι Σελτζούκοι ιππείς, αδιαφορούσαν για τη συνοχή του σχηματισμού τους. Συνηθισμένοι στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, τις ενέδρες και τις τακτικές παρενόχλησης, υστερούσαν στην μάχη σώμα, με σώμα. Η στρατηγική τους στηριζόταν, στις πυκνές, φευγαλέες βολές βελών, και την ταχύτητα ελιγμών. Πάντοτε χτυπούσαν από ασφαλή απόσταση, απομακρύνονταν γρήγορα, και επέστρεφαν για την επόμενη βολή. Η παρατεταμένη αυτή τακτική, οδηγούσε στην απόγνωση έναν αντίπαλο, ο οποίος είχε μάθει να μάχεται εκ του συστάδην, αλλά τώρα αντιμετώπιζε έναν εχθρό, που δεν μπορούσε να αγγίξει.
Οι αργοκίνητοι Έλληνες-Ρωμαίοι ιππείς, κατεδίωκαν τους γρήγορους Σελτζούκους, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες. Όμως κατά την διάρκεια της καταδιώξεως, η συνοχή τους διεσπάτο. Τότε οι Σελτζούκοι, επέστρεφαν ταχύτατα, με τα άλογά τους, και κύκλωναν την πλησιέστερη Ελληνική-Ρωμαϊκή μονάδα και την εξολόθρευαν.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: