Στην σημερινή εργασία γεωστρατηγικής-επιβίωσης από τον υβριδικό πόλεμο θα δούμε την παγκόσμια γεωπολιτική άγνοια.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.
ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ.
Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.
ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. Σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι ομιλούν σχετικά με την γεωπολιτική παγίδα του Θουκυδίδη η οποία διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στις σχολές πολέμου. Εν τούτοις όρος αυτός επιστημονικά-γεωπολιτικά και ιστορικά είναι εντελώς λανθασμένος. Εάν διάβαζαν πιο προσεκτικά τον Έλληνα ιστορικό-στρατηγό θα είχαν διαπιστώσει ότι κάνουν έναν τεράστιο λάθος. Η επιστημονική ορολογία θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική.
Η «Παγίδα» του Θουκυδίδη είναι μια γεωπολιτική έννοια διεθνών σχέσεων που προέρχεται από το βιβλίο σχετικά με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Εκεί ο Έλληνας στρατηγός-ιστορικός περιγράφει την σύγκρουση μεταξύ της Σπάρτης που ήταν η κυρίαρχη δύναμη και της Αθήνα που ήταν η αναδυόμενη δύναμη.
Η Σπάρτη οδηγείται στον πόλεμο από φόβους για την άνοδο του αντιπάλου της. Αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας.
Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Γκρέιαμ T. Άλλισον στο βιβλίο του Προορισμένοι για πόλεμο. Στο βιβλίο αυτό αναρωτιέται εάν είναι σε θέση ΗΠΑ και Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη. Στο βιβλίο του περιγράψει την ερμηνεία του μεγάλου ιστορικού για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το επιστημονικό-γεωπολιτικό δόγμα υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την επισκιάσει, μοιραίως οδηγείται σε σύγκρουση μαζί της.
Η συνέλευση των πολιτών της Σπάρτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην Αθήνα, αντίθετα προς την εισήγηση του βασιλιά Αρχίδαμου. Αντίθετα με ότι πιστεύεται η Σπάρτη ήταν ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας με εξισορροπητικά όργανα, όπως τους δύο βασιλείς, την γερουσία, τους εφόρους κ.λπ.). Μάλιστα η Απέλλα επέβαλε στον διαφωνούντα βασιλιά την αρχιστρατηγία σε έναν πόλεμο που αυτός δεν ήθελε.
Η απόφαση της Απέλλας οφειλόταν στην πεποίθηση ότι η Αθήνα ισχυροποιείτο συνεχώς και πολύ σύντομα η Σπάρτη θα ήταν μία πόλη περικυκλωμένη από μία αχανή Αθηναϊκή επικράτεια και δεν θα ήταν πλέον σε θέση να αντιδράσει. Για τους Αρχαίους Έλληνες η ισορροπία μεταξύ των πόλεων-κρατών ήταν πολύ σημαντική.
Η συνεχής αύξηση της Αθηναϊκής ισχύος οδηγούσε σε ολική ανατροπή αυτής της ισορροπίας. Για αυτό η Σπάρτη αποφάσισε να αρχίσει προληπτικό πόλεμο. Αθήνα και Σπάρτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέο αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων, με αποτέλεσμα την αμοιβαία αποδυνάμωσή τους, μετά μία βραχεία ηγεμονία της Σπάρτης και μία μεταβατική ηγεμονία της Θήβας και τελικώς την σαρωτική επέλαση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Αυτό ήταν και το τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
Στην σύγχρονη πολιτική επιστήμη, «παγίδα του Θουκυδίδη» (Thucydides trap) καλείται η ανάλογη σημερινή θέση των ΗΠΑ έναντι της Κίνας. Οι Αμερικανοί αναλυτές θεωρούν ότι σε μία δεκαετία η Κίνα θα έχει συσσωρεύσει τόση γεωπολιτική ισχύ, ώστε οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν πλέον να αποτρέψουν μία παγκόσμια κινεζική κυριαρχία. Επομένως, σύμφωνα με αυτήν την ανάλυση, οι ΗΠΑ πρέπει να επιχειρήσουν στο αμέσως επόμενο διάστημα να εξασθενίσουν ή και να αποδομήσουν την Κίνα (σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η νεόκοπη συμμαχία AUKUS και η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν). Αλλιώς τον επόμενο αιώνα οι ΗΠΑ θα αποτελούν μία χώρα αδύναμη και απομονωμένη σε έναν σινοκρατούμενο κόσμο. Ή, ακόμα χειρότερα, ένα κράτος μειωμένης κυριαρχίας στην κινεζική σφαίρα επιρροής.
Αυτή η πεποίθηση λειτουργεί ενδεχομένως ως παγίδα, διότι οδηγεί τις ΗΠΑ σε μία επιθετική πολιτική έναντι της Κίνας. Η πολιτική αυτή, όμως, έχει αβέβαιη έκβαση. Τόσο η γεωγραφική έκταση όσο και το πληθυσμιακό μέγεθος της Κίνας αποκλείουν όχι μόνον έναν σαρωτικό της εκμηδενισμό (όπως π.χ. της Γερμανίας στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους), αλλά και την διά παντός εξουδετέρωση της σύντομης ανάκαμψης και επιστροφής της στο παγκόσμιο προσκήνιο.
Εξάλλου η δημογραφική κατάρρευση του δυτικού κόσμου και η απώλεια της πολιτισμικής του ηγεμονίας βοηθούμενη από την εσωτερική του υπονόμευση από την πολιτική ορθότητα, την πολυπολιτισμικότητα, την εκδίωξη της κλασικής παιδείας, η εξάρτηση του δυτικού καπιταλισμού από την Κίνα σε επίπεδο πρώτων υλών και εργασίας και η γενικότερη παρακμιακή εικόνα που αποπνέει, έχουν αποδυναμώσει τη Δύση στη βάση της.
Ίσως θα ήταν περισσότερο αποτελεσματικό οι ΗΠΑ και η Ευρώπη να ασχοληθούν με την δημογραφική τους ενδυνάμωση, την ανάκτηση της πολιτισμικής τους αυτοπεποίθησης και την οικονομική τους ανεξαρτητοποίηση, παρά να εμπλακούν σε εγχειρήματα που θα οδηγήσουν σε παγκόσμια αστάθεια ή και ανάφλεξη με καταστροφικά αποτελέσματα για όλους, όπως διδάσκει και ο Θουκυδίδης.
Το δυνατό σημείο της Δύσης κρύβεται στην πολιτική της υπεροχή, στη δημοκρατία και στην ελευθερία. Διά της προβολής αυτών των στοιχείων (και όχι διά της βίαιης επιβολής τους όπως στην καταστροφική «αραβική άνοιξη») μπορεί να επέλθει ένα παγκόσμιο καθεστώς ισορροπίας. Και οπωσδήποτε η Δύση πρέπει να προσέξει πρώτα απ’ όλα την αυλή της, στην οποία κινούνται υπό ευνοϊκούς όρους αυταρχικά καθεστώτα, που χαίρουν αδικαιολόγητης ασυλίας, ακυρώνοντας το δυτικό παράδειγμα.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η Σπάρτη ήταν η κυρίαρχη δύναμη και η Αθήνα ήταν η ανερχόμενη. Αφορμές για την σύρραξη υπήρξαν πολλές, αλλά η αιτία ήταν αυτή.
Ο συγγραφέας ο Γκρέιαμ T. Άλλισον παρομοιάζει την Κίνα με την Αθήνα και τις ΗΠΑ με την Σπάρτη και συμπεραίνει μετά από διεξοδική ανάλυση και επιχειρήματα ότι οι δύο σημερινές υπερδυνάμεις κινδυνεύουν να πιαστούν στην παγίδα του Θουκυδίδη και να οδηγηθούν σε πόλεμο.
Η ξαφνική επιδρομή του COVID-19 όξυνε τις σχέσεις μεταξύ Κίνας και Αμερικής και επανέφερε έντονα στο προσκήνιο τον παραλληλισμό με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Αξίζει, και ίσως επιβάλλεται, να μελετήσουμε αυτόν τον παραλληλισμό με βάση όχι μόνο τα περίπου γνωστά επιχειρήματα που επικαλείται ο συγγραφέας, αλλά και τις πρόσφατες εξελίξεις με τον κορωνοϊό που πραγματικά απειλούν την ανθρωπότητα και έχουν προκαλέσει βαθιά ανησυχία σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Από την εποχή του « Μεγάλου Τιμονιέρη» Μάο Τσετούνγκ, υπό την ηγεσία του οποίου το Κομμουνιστικό Κίνημα οδήγησε την χώρα σε επαναστατική ανόρθωση) οι βολές της Κίνας προς τις ΗΠΑ είχαν γίνει εμφανείς και έντονες. Δεν ήταν μόνον στόχος του κομμουνιστικού καθεστώτος η Αμερική.
Ήταν και στρατηγικός στόχος μιας χώρας που αναδυόταν από μια κατάσταση σατραπικής αποσύνθεσης με ανάγκη και αναζήτηση ζωτικού χώρου για τα πολλά εκατομμύρια των κατοίκων της. Η προσωνυμία «χάρτινη τίγρη» που απέδωσε ο Μάο στην Αμερική ήταν ενδεικτική αυτής της αρχικής στοχοποίησης. Αυτή η εξέλιξη ήταν το πρώτο στοιχείο της θεωρίας της Θουκυδίδειας παγίδας.
Από τότε είχε αρχίσει η συζήτηση περί πολέμου Κίνας-Αμερικής. Ακολούθησε κατόπιν το μεγάλο άνοιγμα της Δύσης προς την Κίνα με την επίσκεψη του Νίξον στο Πεκίνο το 1972. Το συμβάν αυτό είχε προκαλέσει σεισμό στις κρατούσες αντιλήψεις της εποχής. Πολλοί μίλησαν τότε για κοινό στρατηγικό αντιπερισπασμό Κίνας και Αμερικής εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η θεωρία όμως γρήγορα κατέρρευσε.
Όπως αποδείχθηκε περίτρανα, η βάση της σινοαμερικανικής προσέγγισης ήταν καθαρά οικονομική. Η έμπνευση του εγχειρήματος αποδίδεται στον Χένρυ Κίσσινγκερ και σημάδεψε το έναυσμα της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης που άργησε λίγο να υλοποιηθεί λόγω του θανάτου του Μάο και του σκανδάλου του Γουότεργκεϊτ. Για αυτό οι τροχοί της εμπορικής παγκοσμιοποίησης μπήκαν σε κίνηση επί Ρέηγκαν και Θάτσερ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Η εξίσωση της παγκοσμιοποίησης ήταν αρχικά πολύ απλή.
Από τη μια πλευρά υπήρχαν μεγάλα αποθέματα κεφαλαίου που αναζητούσαν κερδοφόρες επενδυτικές ευκαιρίες. Από την άλλη υπήρχε ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό που προσφερόταν έναντι όχι απλά ανταγωνιστικού, αλλά σχεδόν μηδενικού κόστους. Και βέβαια, αν και η Κίνα αποτελούσε την μεγαλύτερη δεξαμενή αυτού του δυναμικού, υπήρχαν και άλλες υπανάπτυκτες ή «αναπτυσσόμενες» χώρες (κατά την φρασεολογία εκείνης της εποχής) που καθιστούσαν την επενδυτική ευκαιρία δελεαστική, αν όχι ακατανίκητη.
Για αυτό πολλές επιχειρήσεις (αρχικά σε είδη ρουχισμού και καταναλωτικών αγαθών και αργότερα σε είδη βιομηχανικού εξοπλισμού, τροφίμων, φαρμακευτικών προϊόντων, και πάσης φύσεως υπηρεσιών) απέλυσαν προσωπικό που απασχολούσαν στις χώρες τους (με σημαντική επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών λόγω μείωσης φορολογικών εσόδων και λόγω επιδομάτων ανεργίας) και μετέφεραν τις δραστηριότητές τους με διάφορους τρόπους σε χώρες του τότε λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» και ιδιαίτερα στην Κίνα.
Φυσική συνέπεια ήταν η απαρχή μιας κοινωνικής αναταραχής σε πολλές χώρες της Δύσης η οποία όμως επιβραδύνθηκε και μετριάστηκε λόγω της αφθονίας των υλικών και άλλων προϊόντων που κατέκλυσαν τις αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής. Τα προϊόντα αυτά προσφέρονταν σε πολύ χαμηλές τιμές και η διαφορά στην ποιότητα δεν ήταν αισθητή.
Με την πάροδο του χρόνου όμως η ποιότητα των εξ Ανατολής προϊόντων ακολούθησε καθοδική πορεία και η υποβάθμιση, με λίγες εξαιρέσεις, έγινε προφανής. Από την άλλη πλευρά, στην Κίνα παρατηρήθηκε μια άνευ προηγουμένου εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη.
Όχι μόνο τα εργατικά εισοδήματα αυξήθηκαν θεαματικά, αλλά ταυτόχρονα άρχισε μια μαζική εξωστρεφής τακτική αποστολή Κινέζων σπουδαστών, επιστημόνων και τεχνικών στα Αμερικανικά (κυρίως) πανεπιστήμια για απόκτηση και μεταφορά στην Κίνα προηγμένης τεχνογνωσίας σε όλους τους τομείς. Πάντοτε με χειραγώγηση από την σιδηρά χείρα του καθεστώτος.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι περί τα τέλη του εικοστού αιώνα άρχισε ήδη να διαφαίνεται τάση αναστροφής της ευφορίας που είχε αρχικά δημιουργήσει η παγκοσμιοποίηση. Τα αυξημένα κέρδη του κεφαλαίου από την μεταφορά της παραγωγής στην Κίνα άρχισαν να μειώνονται σταθερά, οι τιμές των προϊόντων να αυξάνουν, οι κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις στην Δύση να γίνονται πιο αισθητές και η ζυγαριά να κλίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ταυτόχρονα, οι ανά τον κόσμο εξελίξεις δημιούργησαν απρόβλεπτες επιπλοκές που δεν είχαν ληφθεί υπ’ όψιν στην αρχική εξίσωση. Τα ελλείμματα σε πολλές οικονομίες της Δύσης (και ιδίως στις ΗΠΑ) συνέχισαν να διογκώνονται.
Η Κίνα κολυμπούσε κυριολεκτικά στο χρήμα και μεταβλήθηκε σε κύριο αγοραστή αμερικανικών κρατικών ομολόγων, αλλά και ομολόγων και μετοχών Τραπεζών και γηγενών επιχειρήσεων που συνέχιζαν να παράγουν εντός της Αμερικής. Η επέκταση της Κίνας ακόμα και στην Ελλάδα έγινε αισθητή με την διείσδυση στην διοίκηση του Λιμένα στον Πειραιά. Ήταν πλέον κοινός τόπος ότι σχεδόν κάθε αγαθό έφερε την ένδειξη «made in China».
Η γεωπολιτική στάση της Κίνας άρχισε αυτή να αποκτά νέα φυσιογνωμία. Οι εξοπλισμοί, η επεκτατική στρατηγική (κυρίως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής), και η επιθετική αδιαλλαξία στα θέματα της Ταϊβάν και του Χονγκ Κονγκ, αλλά και στην ευρύτερη λεκάνη της Νοτιοανατολικής Ασίας έγινε πλέον προφανής και απροκάλυπτη.
Η εκλογή του Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα στις ΗΠΑ ήταν αποτέλεσμα (και όχι αιτία) των αυξημένων τριβών μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Η αποχώρηση από διεθνείς οργανισμούς και συνθήκες (παρ’ όλο που δεν έτυχαν γενικής αποδοχής στις ΗΠΑ) ήσαν οι πρώτες απειλητικές κινήσεις μιας κλυδωνιζόμενης υπερδύναμης που έβλεπε τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει.
Επομένως, όλες οι προϋποθέσεις για το στήσιμο της «παγίδας του Θουκυδίδη» είχαν ήδη προηγηθεί στο διεθνές προσκήνιο. Και ξαφνικά εμφανίστηκε και ο κορωνοϊός. Ήταν φυσικό και αναμενόμενο ότι η πανδημία θα έδινε νέα διάσταση στην αναδυόμενη απειλητική θύελλα.
Αμέσως άρχισαν οι αλληλοκατηγορίες για την προέλευση του ιού. Το μέγεθος του καινοφανούς κινδύνου κατατρόμαξε την ανθρωπότητα και κλόνισε τις όποιες βάσεις εθισμού και εμπιστοσύνης είχαν οικοδομηθεί στο παρελθόν.
Είναι προφανές ότι η νέα διάσταση του κορωνοϊού στην προϋπάρχουσα αλλά κλονιζόμενη ισορροπία του τρόμου θα αποτελούσε όπλο προς εκμετάλλευση από όλες τις πλευρές. Είναι επομένως λογικό να αναρωτηθούμε αν η ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου πρόκειται να επαναληφθεί. Ας δούμε πρώτα μερικούς αριθμούς.
Στον πίνακα που ακολουθεί παρατίθενται στοιχεία που προέρχονται από το CIA Factbook (ήτοι την Βίβλο Δεδομένων της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών), εκτός αυτών της παράνομης μετανάστευσης που είναι από το Ινστιτούτο της Pew Research.
Η διαφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ μεταξύ Αμερικής και Κίνας είναι σημαντική. Ο εξωτερικός δανεισμός της Αμερικής είναι επίσης σημαντικός (της Κίνας είναι άγνωστος, αν υπάρχει). Η Κίνα συνεχίζει να υπερέχει στο εξαγωγικό εμπόριο. Η Αμερική προηγείται σε δαπάνες εξοπλισμού.
Οι αριθμοί για την ΕΕ, την Γερμανία και την Ελλάδα προσθέτουν επιπλέον ενδιαφέρον γιατί περιπλέκουν την εικόνα. Οι παίκτες γίνονται πολλοί. Ακόμα, η Αμερική έχει σημαντικό πρόβλημα παράνομης μετανάστευσης ‒ πολύ μεγαλύτερο εκείνου της Ευρώπης. Είναι και αυτό απόρροια της παγκοσμιοποίησης.
Για να σταθμίσουμε την κατάσταση με βάση αυτά τα δεδομένα, παρατηρούμε ότι τα δύο σημαντικά ατού της Κίνας στην αντιπαράθεση με την Αμερική και ίσως με την Δύση γενικότερα, είναι το μέγεθος του αμερικανικού δανεισμού που έχει στα χέρια της και ο όγκος της παραγωγής αγαθών από τα οποία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό οι Δυτικές κοινωνίες.
Εκ πρώτης όψεως αυτά τα δύο όπλα φαίνονται ισχυρά. Αν όμως η Κίνα αποφασίσει να τα χρησιμοποιήσει, εύκολα συνεπάγεται ότι η ίδια μάλλον θα ζημιωθεί περισσότερο από την Αμερική. Το ξεπούλημα των Αμερικανικών ομολόγων θα ζημιώσει δραστικά τα αποθέματά της. Η διάθεση της παραγωγής της στο εσωτερικό της χώρας δεν είναι εφικτή, γιατί η εσωτερική αγορά της Κίνας είναι πολύ μικρή για να απορροφήσει παραγωγή τέτοιου μεγέθους.
Από την άλλη πλευρά η Αμερική έχει να αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες στην ενδεχόμενη προσπάθειά της να αναστρέψει την πορεία της παγκοσμιοποίησης. Οι δυσκολίες είναι και εσωτερικές αλλά και διεθνείς.
Οι παίκτες είναι περισσότεροι από δύο. Η οπλική υπεροχή των ΗΠΑ δεν ακυρώνει τον κίνδυνο της αμοιβαίας ολοκληρωτικής καταστροφής. Συνεπώς ίσως θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι δεν θα υποπέσουν τα δύο κράτη στην παγίδα του Θουκυδίδη. Όμως υπάρχει μια «κρυφή» παράμετρος που έχουμε ως τώρα αγνοήσει.
Το καθεστώς στην Κίνα είναι στυγνά ολοκληρωτικό. Παρά την πλούσια πολιτισμική της ιστορία, η Κίνα έχει ισχυρή παράδοση βίας και φρικαλεοτήτων, από την κορυφή της αυτοκρατορικής Αυλής στην «Απαγορευμένη Πόλη» μέχρι τους θυλάκους των επαρχιών της όπου τοπικοί άρχοντες κυβερνούσαν με σιδερένια γροθιά. Σήμερα, η δικτατορία του (κατ’ όνομα) κομμουνιστικού κόμματος που κυβερνά έχει όλες τις αδυναμίες αλλά και τα πλεονεκτήματα του ολοκληρωτισμού.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την εξάπλωση του κορωνοϊού είναι ενδεικτικός της κρατούσης νοοτροπίας. Κάθε δικτατορία τείνει να ζει σε μία εικονική πραγματικότητα που καταπιέζει και αποβάλλει τις ανεπιθύμητες και άβολες πλευρές της αλήθειας. Αυτή η παράμετρος δεν μπορεί να αγνοηθεί. Αποτελεί τον άσσο στο παιχνίδι του τρόμου που παίζεται σήμερα. Και προσθέτει μια νέα διάσταση στην ανάλυση του Θουκυδίδη.
Η εξέλιξη της πανδημίας που πλανάται σαν απειλητική νυχτερίδα πάνω από την ανθρωπότητα θα επηρεάσει την στάση και των ΗΠΑ και της Κίνας (αν όχι και άλλων χωρών). Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε ποια ήταν η αφετηρία της πανδημίας.
Οι θεωρίες συνωμοσίας συνεχίζουν να διαδίδονται και να αυξάνουν την αβεβαιότητα. Αλλά ακόμα και αν επέλθει σύντομα μία ευτυχής υγειονομική λύση, οι εντάσεις ανάμεσα στην κλονιζόμενη κυρίαρχη Δύναμη των ΗΠΑ και την ανερχόμενη απειλητική Δύναμη της Κίνας δεν θα εξαλειφθούν. Ας μην ξεχνάμε και ότι στον σχετικά περιορισμένο γεωγραφικό χώρο της Κίνας διαβιώνουν 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Η αναζήτηση ευρύτερου lebensraum δεν θα σταματήσει. Και οι πιέσεις του υπερπληθυσμού και των περιβαλλοντολογικών προκλήσεων συνεχώς θα αυξάνονται.
Οπότε, τι συμπέρασμα προκύπτει; Θα πέσουμε στην «παγίδα του Θουκυδίδη» ή όχι; Η αισιόδοξη εκδοχή είναι ότι ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας του Κινεζικού καθεστώτος δεν θα επιζήσει και άρα οι δίαυλοι της συνεννόησης θα αξιοποιηθούν. Πόσο πιθανόν είναι αυτό; Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι και το Σοβιετικό καθεστώς φαινόταν άτρωτο μέχρι και την παραμονή της κατάρρευσής του. Όμως για την ώρα, κάτω από το «νέφος» της υπονόμευσης που προκάλεσε η επιδρομή του ιού, η «παγίδα του Θουκυδίδη» παραμένει ενεργή.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει ο Μελέτης Μελετόπουλος σχετικά με την παγίδα του Θουκυδίδη :
"Στην σύγχρονη πολιτική επιστήμη, «παγίδα του Θουκυδίδη» (Thucydides trap) καλείται η ανάλογη σημερινή θέση των ΗΠΑ έναντι της Κίνας.
Όπως πολλοί φιλόσοφοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες, το ίδιο και οι σύγχρονοι διαμορφωτές της διεθνούς πολιτικής αντλούν έμπνευση από το παρελθόν, σε μια προσπάθεια ανάλυσης και κατανόησης των αλλαγών του διεθνούς συστήματος. Πόλεμοι, ανακατατάξεις και μεταβάσεις εξουσίας αποτελούν «τυχαίες ζαριές» που οδηγούν σε νέες κινήσεις από ικανούς αντιπάλους.
Σήμερα στο πεδίο της μάχης για τον τίτλο της μεγαλύτερης δύναμης στον κόσμο, το ενδιαφέρον έχει μονοπωλήσει ιδιαίτερα η ανάδυση της Κίνας και η απειλή που δημιουργείται για τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Η κατακόρυφη αύξηση της κινεζικής ισχύος ώθησε πολλούς στην προσπάθεια επεξήγησης του τρόπου επίτευξης αυτής της ανόδου καθώς και πρόβλεψης των επόμενων κινήσεων.
Ένας από αυτούς ήταν και ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Γκράχαμ Άλισον, που εισήγαγε την στρατηγική έννοια της «παγίδας» του Θουκυδίδη. Μέσα από μερικές περιπτωσιολογικές μελέτες παρουσίασε τη δυναμική εκείνη που προκύπτει όταν μια ανερχόμενη δύναμη αμφισβητεί μια υπάρχουσα κυρίαρχη και φέρει ως πιθανότερη απόρροια τη σύγκρουση.
O Λύσανδρος διατάζει την καταστροφή των Αθηναϊκών τειχών το 404 π.χ., ύστερα από την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Πηγή εικόνας και Δικαιώματα Χρήσης: The illustrated history of the world Published 1881-1884, Wikimedia Commons Η Παγίδα του Θουκυδίδη πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο αρχαίο Έλληνα ιστορικό, ο οποίος ασχολήθηκε με την καταγραφή και ανάλυση του Πελοποννησιακού Πολέμου, και ειδικότερα, με τη δυναμική σύγκρουση των τότε πρωταγωνιστών, της Αθήνας και της Σπάρτης.
Όρισε ως κύριο αίτιο του πολέμου την άνοδο της Αθήνας και την ανησυχία που αυτή προκάλεσε στη Σπάρτη. Ο αναπόφευκτος χαρακτήρας του πολέμου, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ήταν προϊόν του φόβου των Σπαρτιατών για την απόλυτη κυριαρχία των Αθηναίων. Χρησιμοποιώντας τη σύγκρουση των δύο πόλεων – κρατών όπως παρουσιάστηκε από τον Θουκυδίδη ως αρχετυπικό μοντέλο, ο Γκράχαμ Άλισον επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση στην αμφισβήτηση της αμερικανικής εξουσίας από την κινεζική δύναμη, μετά από δεκαετίες κατοχής δεσπόζουσας θέσης της πρώτης και να παρουσιάσει το ενδεχόμενο σύγκρουσης αυτών των δύο. Το ερώτημα που θέτει είναι αν θα καταφέρουν αυτές οι δύο να ξεφύγουν από τη παγίδα.
Η σύγχρονη εποχή που εμπεριέχει ανταγωνισμούς και δυνητικά τεταμένες διακρατικές σχέσεις δεν διαφέρει από τις προηγούμενες. Όσους πόλους και αν είχε το διεθνές σύστημα, πάντα υπήρχε κάποιος δρώντας που κυριαρχούσε και κάποιος που τον απειλούσε. Τους τελευταίους 5 αιώνες, ο Άλισον ξεχωρίζει 16 περιπτώσεις της παγίδας, από τις οποίες οι 12 κατέληξαν σε πόλεμο.
Οι υπόλοιπες 4 που κατάφεραν να αποφύγουν το αρνητικό σενάριο υποβλήθηκαν σε μεγάλες και επώδυνες προσαρμογές, όπως ο ίδιος τις χαρακτηρίζει. Εκτιμώντας τη μετατροπή της Κίνας σε οικονομικό γίγαντα και τη ραγδαία πολύπλευρη ανάπτυξή της, το ενδεχόμενο σύγκρουσης δεν απορρίπτεται.
Οι αριθμοί υποδεικνύουν πως ένας πόλεμος ή μια σύγκρουση μεγάλης κλίμακας είναι πιο πιθανά από την ειρηνική επίλυση, όχι όμως αναπόφευκτα. Tα 16 παραδείγματα της παγίδας του Θουκυδίδη και τα αποτελέσματα τους. Πηγή Εικόνας: Belfer Center Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ο Θουκυδίδης εστίασε στη δομική πίεση που ασκείται από την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων όταν στη ζυγαριά τοποθετούνται δύο δυνάμεις.
Όσο η Αθήνα, που είχε μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο και αποτέλεσε μητρόπολη της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και του θεάτρου αποκτούσε αυξημένη ναυτική αλλά και χερσαία ισχύ, η Σπάρτη προσπαθούσε να διατηρήσει ένα status quo που θα την κρατούσε πρώτη στη περιοχή της Πελοποννήσου.
Η αύξηση ισχύος και επιρροής από τη μια πλευρά και η αύξηση του φόβου από την άλλη είναι ισχυρά ανάλογα ποσά που είναι δύσκολο να μετριαστούν. Κομβικό ρόλο έπαιξαν και οι συμμαχίες που ακολούθησαν, σε μια προσπάθεια η μια πόλις – κράτος να αντισταθμίσει την άλλη. Το αποτέλεσμα του πολέμου ήταν η ονομαστική νίκη της Σπάρτης. Ονομαστική γιατί το κόστος του πολέμου ήταν τέτοιο, που μετέτρεψε και τις δύο δυνάμεις σε «δόλωμα» για το περσικό «κήτος».
Αιώνες μετά, με την αρχή να γίνεται στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα με την μετατόπιση του κέντρου ισχύος στους Αψβούργους, ακολούθησαν αρκετά παραδείγματα που έπεσαν στη παγίδα της σύγκρουσης, με κέντρο την Ευρώπη.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, γίνεται η είσοδος της Ασίας στη λίστα, αφού η εκσυγχρονισμένη στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα Ιαπωνία αμφισβητεί τη κυριαρχία της Κίνας και της Ρωσίας στην Ανατολική Ασία, οδηγώντας σε πολέμους που ανέδειξαν την Ιαπωνία ως νικητή. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εχθρικότητα εκ μέρους της Βρετανίας πήγαζε από τη ναυτική υπεροχή της Γερμανίας και ήταν αρκετή, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της χώρας, για να τρομάξει την πρώτη. Παρά τους συγγενικούς δεσμούς μεταξύ των οικογενειών και τις κρατικές αλληλεξαρτήσεις, ο πόλεμος μερικά χρόνια μετά ήρθε, και επηρέασε όλη την υφήλιο.
Όσο διαφορετικές και αν είναι λοιπόν οι συνθήκες, οι τοπικές και χρονικές συγκυρίες, η μοναδικότητα της κάθε περίπτωσης δεν είναι αρκετή για να εμποδίσει τη χειρότερη δυνατή έκβαση. Μωσαϊκό του Θουκυδίδη ευρισκόμενο στο Μουσείο Περγάμου στο Βερολίνο.
Η φύση της έννοιας υπογραμμίζει τον κίνδυνο συγκρουσιακής εναλλαγής στη διεθνή ιεραρχία, όχι με αναπόφευκτο και αυστηρό τρόπο, αλλά και με διδακτικό-παραδειγματικό. Η ύπαρξη και μελέτη της μπορεί να καθοδηγήσει τους παραγωγούς πολιτικής να εντοπίσουν και να ταυτοποιήσουν το πρόβλημα και να υιοθετήσουν στρατηγικές που θα μετριάσουν τις εντάσεις και θα ξεφύγουν από τον Θουκυδίδειο κανόνα.
Η «ρίψη στη παγίδα» αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί με ποικίλους τρόπους επομένως, πρώτα με διάλογο και διαπραγμάτευση, οδηγώντας στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση που θα μείωναν τη καχυποψία και τη δυσπιστία μεταξύ των εν δυνάμει «αντιπάλων», και έπειτα με εποικοδομητικές δεσμεύσεις στον διεθνή χώρο, μέσα από την συμμετοχή σε κοινούς διεθνείς θεσμούς και συζητήσεις.
Αν και το διεθνές δίκαιο έχει σταθεί πολλάκις αδύναμο, θα μπορούσε να ρυθμίσει εντάσεις συμπληρωματικά, με την ύπαρξη ευμενών συγκυριών όπως η καλή διπλωματική συνεργασία. Επιπλέον, η σύναψη ισχυρών οικονομικών δεσμών με όρους αλληλεξάρτησης, και η χάραξη στρατηγικής με πυξίδα την ήπια ισχύ και την αποφυγή δογματισμού θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εδραίωση της διαφάνειας που θα απομάκρυνε κάποιες ανησυχίες.
Η παγίδα του Θουκυδίδη είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίδρασης που ακολουθεί μετά την υπερβολική αύξηση ισχύος μιας οντότητας του διεθνούς συστήματος. Υπενθυμίζεται πως όλα είναι απρόβλεπτα και τα ιστορικά-στρατηγικά πρότυπα σύγκρουσης δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Παράγοντες ανάλυσης όπως η παγίδα του Θουκυδίδη συμβάλλουν στην προσπάθεια μελέτης, ανάλυσης και τέλος στοιχειώδους πρόβλεψης με απώτερο στόχο την απομάκρυνση του χειρότερου σεναρίου. Ευρισκόμενη στον αντίποδα της συζήτησης και της διαπραγμάτευσης που μπορούν να καταστήσουν μια συνεργασία αποτελεσματική, μπορεί να διδάξει πως η πάλη για την υπερίσχυση μιας δύναμης μπορεί να διεξαχθεί με γνώμονα τα κοινά συμφέροντα και τη συνεργασία και να απομακρύνει την πολεμική ηχώ, δίνοντας τέλος στην επανάληψη της ιστορίας."
Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο.
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.
Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2) κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.
Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2).
O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία.
Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων.
Η χρήση όπλων σε ιστορικό επίπεδο ξεκινά από την αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών και των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Αριστόκλειος-Διονυσιακός). Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή.
Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει με βάση τις αξίες του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού πολιτισμού και τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους."
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1)
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του.
Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα.
Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής.
Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους.
Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou.
Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς.
Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά, όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο.
Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός Διονυσιακός πολιτισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία Διονυσιακή θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία κατέστρεψε τον Ελληνισμό και παράλληλα κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα με δίκες-καταδίκες "περί αθεΐας" και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές και οργανωμένες γενοκτονίες. Απέσπασαν τις περιουσίες των αρχαίων Ελλήνων και τους έκαναν είλωτες όπως στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και χρησιμοποίησαν ακόμη και τα ιερά για την νέα θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα.
Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκυδίδης, Ιστορία Α΄3).
Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας.
Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική-Ιουδαϊκή Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες.
Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία.
Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους.
Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
Οι Φοίνικες-Ιουδαίοι της Θήβας πολέμησαν στις Πλαταιές και όχι μόνον ενάντια στους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη η Σημιτική Θήβα πολέμησε στο πλευρό των Μήδων κατά τους Περσικούς πολέμους. Για αυτό ο Έλληνας Σπαρτιάτης, ο Στρατηγός Παυσανίας κρέμασε για εσχάτη προδοσία τους Σημίτες αρχηγούς των Θηβαίων, που ηγήθηκαν των Ιουδαίων της Θήβας στις Πλαταιές. Αυτό το έκανε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός διότι οι Ιουδαίοι-Φοίνικες πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες και δίπλα στους ομόθρησκους Πέρσες.
Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας.
Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!!
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης αναφέρει σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του οι λεγόμενοι Ηρακλείδες φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα. Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.
Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο και παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.
Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.
Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Επίσης πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες.
Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός.
Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον.
«Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ;
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. Ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα. Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή από την Αίγυπτο, για αυτό αναφέρεται με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών.
Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας οποίος επέτυχε να μην υποστεί τις διώξεις, όπως έγινε εις βάρος του Σωκράτη, του Αναξαγόρα και άλλων σοφών.
Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν τα σκοτεινά ιερατεία στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή διότι δίδαξε τον έναν Θεό-Δημιουργό και αντιτάχθηκε πιο δυναμικά από όλους τους Έλληνες σοφούς στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο. Ο Μέγας Αριστοκλής είναι ένας ακόμη μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους. Όπως διαπιστώσατε και εσείς επιστημονικός όρος παγίδα του Θουκυδίδη είναι εντελώς λανθασμένος και αντιεπιστημονικός. Οι σωστές επιστημονικές ορολογίες είναι η παγίδα των Δελφών, η παγίδα του Φοινικικού μαντείου των Δελφών. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης καταδεικνύει τους Φοίνικες-Ιουδαίους των Δελφών ως υποκινητές των πολέμων στην αρχαία Ελλάδα.
Οι Δελφοί ήταν ο ισχυρότερος θεσμός που καθόρισε της πολιτικές-στρατιωτικές, οικονομικές και θρησκευτικές εξελίξεις στην αρχαία Ελλάδα. Για αυτό ο Θουκυδίδης ήταν πάντοτε επικριτικός σχετικά με το Φοινικικό μαντείο των Δελφών και την γεωπολιτική του επίδραση εις βάρος του Ελληνισμού κατά την αρχαιότητα.
Για αυτό κάνει αναφορές ότι οι σκοτεινοί Φοίνικες-ιερείς επηρέασαν αποφάσεις και έδωσαν κατευθύνσεις. Ο στρατηγός-ιστορικός θεωρούσε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών αναξιόπιστο θεσμικό όργανο καθώς παραποιούσε τους χρησμούς κατά το δοκούν.
Παρατηρώντας προσεκτικά την ιστορία από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα θα διαπιστώσουμε ότι οι Διονυσιακές-Σιωνιστικές ελίτ επιβιώνουν και κυριαρχούν μέσα από την δημιουργία παγκόσμιων αυτοκρατοριών. Περσική, Ρωμαϊκή, Αγία Γερμανική, Αμερικανική, Κομμουνιστική-Σοβιετική Ένωση, τρίτο ράιχ-Γερμανία και άλλες αυτοκρατορίες. Εν τούτοις αυτές οι αυτοκρατορίες διαλύονται μέσα από τα Διονυσιακά αξιώματα περί πολιτικής, οικονομίας, κυριαρχίας, πολέμου και ερωτικών πεποιθήσεων. Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφέρω ότι οι ίδιοι οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού οδήγησαν τις περισσότερες φορές στην καταστροφή. Σήμερα τους πολέμους διοργανώνουν οι απόγονοι του Κάδμου, του Δαναού, του Πέλοπα, του Λυγκέα, του Αίγυπτου και του Φοινικικού μαντείου των Δελφών.
Ενδεικτικό ήταν το άρθρο που διάβασα τoν Απρίλιο του 2025 και για πολλοστή φορά διαπίστωσα την ιστορική-επιστημονική άγνοια που διακατέχει τους ξένους επιστήμονες-συγγραφείς και αρθρογράφους.
Μεταξύ αυτών που αγνοούν βασικές πτυχές της Ελληνικής ιστορίας είναι και ο αρθρογράφος που θα διαβάσουμε. Το άρθρο του έχει θέμα τις βαρβαρότητες των Διονυσιακών αυτοκρατοριών-πολιτισμών. Αναφέρει ενδεικτικά επί του θέματος :
"Η λέξη «βάρβαρος», στη συλλογική φαντασία, παραπέμπει στον άγριο, τον ξένο, τον αμόρφωτο. Αλλά με μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε σχεδόν πάντα από τους ισχυρούς για να δηλώσουν αυτούς που τους αντιστάθηκαν. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα όπου οι κυρίαρχοι πολιτισμοί, που εμπλέκονται σε ληστρικές επιχειρήσεις, κατακτήσεις ή τιμωρητικές αποστολές, έχουν αντιστρέψει το στίγμα: ο επιτιθέμενος είναι αυτός που γίνεται «βάρβαρος» στα μάτια του επιτιθέμενου. Ίσως θυμάστε τη μεταφορά του J. Borrell για το «The Garden and the Jungle», με την Ευρώπη να είναι ο κήπος και ο κόσμος η ζούγκλα.
Από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τους Έλληνες στους Ρωμαίους, από τους Άραβες στους Τούρκους, μέχρι τη σύγχρονη Δύση, όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν αναλάβει κάποια στιγμή το ρόλο του «αληθινού βαρβάρου», αυτού που επιβάλλει, που παίρνει, που τιμωρεί - ενώ χαρακτηρίζουν βάρβαρο αυτόν που αρνείται να λυγίσει.
The Greeks: Subube to Civilize. Στην αρχαία Ελλάδα, η λέξη «βάρβαρος» αναφερόταν κυρίως σε κάποιον που δεν μιλούσε ελληνικά. Ήταν ο ξένος, ακατανόητος, συχνά περιφρονημένος. Όμως αυτή η γλωσσική διάκριση γρήγορα μετατράπηκε σε πολιτική δικαίωση. Οι Πέρσες, για παράδειγμα, χαρακτηρίστηκαν βάρβαροι για να νομιμοποιήσουν τους λεγόμενους «Ιατρικούς» πολέμους. Ωστόσο, αυτοί οι ίδιοι Έλληνες ασκούσαν τη σκλαβιά, τον αποικισμό και τους πολέμους μεταξύ πόλεων με ακραία βία.
Το παράδοξο είναι εντυπωσιακό: εκείνοι που έθεσαν τα θεμέλια της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και των τεχνών είναι επίσης εκείνοι που εγκαινίασαν μια ιδεολογική χρήση της λέξης «βάρβαρος», χρησιμεύοντας για να κρύψουν τις δικές τους καταχρήσεις πίσω από μια υποτιθέμενη εκπολιτιστική αποστολή.
The Romans: Order by the Sword. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελειοποίησε την τέχνη της κυριαρχίας με το πρόσχημα της ειρήνης: την περίφημη Pax Romana . Σε αυτό το αυτοκρατορικό όραμα, οι λαοί που αρνήθηκαν να αφομοιωθούν στη ρωμαϊκή κουλτούρα και το δίκαιο χαρακτηρίστηκαν βάρβαροι. Κέλτες, Γαλάτες, Γερμανοί, Πάρθοι… όλοι δαιμονοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν τις κατακτήσεις. Ωστόσο, οι «βάρβαροι» συχνά σέβονταν περισσότερο τις τοπικές παραδόσεις από τους ίδιους τους Ρωμαίους. Η τελειοποίηση των ρωμαϊκών θεσμών, ο νόμος τους, η αρχιτεκτονική τους, δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη βαρβαρότητα της επέκτασής τους. Η ρωμαϊκή τάξη επιβάλλονταν με το ξίφος και ο ρωμαϊκός νόμος συχνά χρησίμευε για να καλύψει την αδικία που έγινε στους κατακτημένους λαούς.
Οι Άραβες: Κατάκτηση κάτω από το Θείο Λάβαρο. Από τον 7ο αιώνα και μετά, οι αραβικοί στρατοί εξαπέλυσαν μια σειρά από εκθαμβωτικές κατακτήσεις, από την Ανδαλουσία μέχρι την Ινδία. Αυτή η επέκταση δικαιολογείται από μια θρησκευτική αποστολή: να διαδώσει το Ισλάμ, να φέρει την «αλήθεια» στους «αδαείς» λαούς. Και εδώ η ρητορική είναι η ίδια: οι απείθαρχοι θεωρούνται άπιστοι, εχθροί του Θεού, άρα βάρβαροι. Αν και αυτός ο πολιτισμός ήταν η πηγή μεγάλων επιστημονικών, πολιτιστικών και φιλοσοφικών προόδων, η ενοποίηση κάτω από το θρησκευτικό λάβαρο συχνά επιτυγχανόταν μέσω πολέμου, κυριαρχίας και συντριβής της τοπικής αντίστασης που περιγράφεται ως ασεβής ή βάρβαρη.
Οι Τούρκοι: Αυτοκρατορία και Διαγραφή. Οι Τουρκικές αυτοκρατορίες, ιδιαίτερα η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επέκτεινε την επιρροή τους σε μεγάλο μέρος της Ασίας, της Ανατολικής Ευρώπης και του αραβικού κόσμου. Καθώς αυτή η επέκταση προχωρούσε, οι τοπικοί πληθυσμοί απορροφήθηκαν, οι ελίτ αντικαταστάθηκαν και οι γλώσσες περιθωριοποιήθηκαν. Η οθωμανική κυριαρχία βασιζόταν συχνά στη θρησκευτική δικαιολόγηση, αλλά και στην αυτοκρατορική υπεροχή. Και εδώ, όσοι αρνήθηκαν αυτή την κυριαρχία, αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί της τάξης, άρα ως βάρβαροι. Το παράδοξο είναι εντυπωσιακό: οι Τούρκοι, που από καιρό θεωρούνταν βάρβαροι από τη χριστιανική Ευρώπη, αποκαλούσαν με τη σειρά τους βάρβαρους όσους τους αντιστέκονταν.
The Modern West: The Barbarian is the Other. Επί πέντε αιώνες, η Δύση έχει εμπλακεί σε μια επιχείρηση παγκόσμιας κατάκτησης. Αποικισμός, δουλεμπόριο, λεηλασίες, επιβολή πολιτικών και οικονομικών καθεστώτων: Η κυριαρχία της Δύσης υπήρξε παγκόσμια. Και πάντα, η ίδια ρητορική: εκπολιτίστε, ελευθερώστε, μορφώστε.
Οι λαοί της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής αντιμετωπίζονταν ως βάρβαροι που έπρεπε να ευαγγελιστούν, άγριοι λαοί που έπρεπε να ληφθούν στα χέρια, να εκπολιτιστούν. Το ύψος του; Όταν τολμούν να επαναστατήσουν, να απελευθερωθούν, να αντισταθούν – τότε χαρακτηρίζονται για άλλη μια φορά βάρβαροι, τρομοκράτες, φανατικοί. Το βλέπουμε σήμερα στη Γάζα ή στη Δυτική Όχθη. Εκεί που οι Παλαιστίνιοι που αντιστέκονται χαρακτηρίζονται τρομοκράτες. Ενώ τα εγκλήματα (πόλεμος, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία) της Σιωνιστικής οντότητας δεν είναι συγκρίσιμα με αυτά των Παλαιστινίων μαχητών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, η αναπτυξιακή βοήθεια είναι όλοι όροι που χρησιμεύουν μόνο για να κρύψουν μια κολασμένη μηχανή που συνθλίβει, σφαγιάζει, εκμεταλλεύεται, λεηλατεί και σκορπίζει το χάος στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.
Μια διαφορά που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η Δύση αρχίζει να συνθλίβει τους δικούς της πληθυσμούς, κάνοντάς τους να γεύονται μερικές από τις δοκιμασίες που επιφέρει στον κόσμο. Σύναψη. Η ιστορία των κυρίαρχων πολιτισμών δείχνει ότι ο αληθινός βάρβαρος δεν είναι αυτός που ξεχωρίζουμε, αλλά αυτός που επιβάλλει, που περιφρονεί, που καταστρέφει προσποιούμενος ότι σώζει. Σε κάθε εποχή, οι ισχυροί χρησιμοποίησαν τη λέξη «βάρβαρος» ως ιδεολογικό όπλο, για να απαξιώσουν τον άλλον, να νομιμοποιήσουν τη βία τους και να ασπρίσουν τα λερωμένα από κατακτήσεις τα χέρια τους.
Σήμερα, στην εποχή της συνεχούς ενημέρωσης, τα εγκλήματα των σημερινών κυρίαρχων δεν μπορούν πλέον να συγκαλυφθούν ή να κρυφτούν. Με την ισορροπία δυνάμεων σε πλήρη ροή, ας ελπίσουμε ότι οι Δυτικοί δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν για όλες τις ταπεινώσεις και τα εγκλήματα που διέπραξε. Ίσως η τιμωρία να έρθει από τους δικούς τους ανθρώπους." Aυτό ήταν το άρθρο του Μπεν Φοφάνα. Εν τούτοις παραβλέπει σκόπιμα η μη την εισβολή των Σημιτών-Φοινίκων στην αρχαία Ελλάδα.
222%20(3)%20(3).jpg)
0 comments: