Mytilenepres :Το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο των σύγχρονων εθνών. Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος.

Σε πρώτη παγκόσμια δημοσίευση η κορυφαία εργασία γεωπολιτικής-ιστορίας. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους αναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.  

Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.

ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. 

Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.  

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΥΨΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ttps://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress-mytilenepress-2024.html

ΜΕΧΡΙ ΑΡΧΕΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2025 ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ MYTILENEPRESS AN ΔΕΝ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΆ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΛΑΙΣΙΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΣΟΔΑ ΠΛΕΟΝ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ. 

Στην σημερινή εποχή όπου οι πολεμικές συγκρούσεις είναι μόνιμο φαινόμενο, οι ιστορικές μνήμες γίνονται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο. Η Ρωσία με την μεγαλύτερη στρατιωτική  ισχύ παγκοσμίως ξαναγράψει την ιστορία της Ουκρανίας.  Διαμορφώνει ενεργά την αφήγηση σχετικά με την επερχόμενη ήττα του γεωπολιτικού άξονα 666.  

Παράλληλα οι ενέργειες του Ισραήλ στην Γάζα προέρχονται από εσχατολογικές αφηγήσεις που παρουσιάζουν την σύγκρουση ως μια παράδοση και εντολή του Θεού που προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη. Μεταξύ άλλων έθνη όπως οι Κούρδοι κινητοποιούν τις τραυματικές μνήμες τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Ενισχυμένος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ήπια ισχύ, είναι ο πόλεμος αντιλήψεων ο οποίος καθορίζει τις παγκόσμιες σχέσεις ισχύος. 

Στην εποχή της παραπληροφόρησης μέσα από τις πραγματικές ιστορικές πηγές και τα έγκυρα ΜΜΕ διακρίνουμε την αλήθεια από τις στρατηγικές αφηγήσεις καθώς τα ιστορικά γεγονότα και η πολιτική εκμετάλλευση είναι πιο αλληλένδετες από ποτέ. 

Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο. Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!

Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική  αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!! 

Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης. 

Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας. 

Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας. 

Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη. 

Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία. 

Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα ​​από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς. 

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική. 

Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.

Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την εξουσία η την επιβίωση τους. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο. 

Οι Κούρδοι επικαλούνται την Συνθήκη των Σεβρών (1920), η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ και τους διωγμούς όπως η επίθεση με χημικά στην Χαλάμπτζα (1988), για να εδραιώσουν μια διεθνική ταυτότητα και να διεκδικήσουν παγκόσμια αναγνώριση-υποστήριξη-προστασία. Όλα τα απειλούμενα έθνη με γενοκτονία χρησιμοποιούν την ιστορική αφήγηση για διώξεις ως μοχλό κινητοποίησης και έκκληση για διεθνή προστασία. Αυτές οι ιστορικές αναμνήσεις μετατρέπονται σε γεωπολιτικά όπλα αντίστασης.  

Ενοποιούν τις εθνικές ταυτότητές, νομιμοποιούν τους αγώνες τους, κινητοποιούν τους ομογενείς τους και αμφισβητούν τις αφηγήσεις των εξουσιαστών τους. Μετατρέπουν την εις βάρος τους κατάσταση σε απαραίτητο εργαλείο γεωπολιτικής-εθνικής επιβίωσης. Το μοναδικό έθνος που δεν αξιοποιεί την ένδοξη ιστορία του ενώ είναι σε καθεστώς υβριδικού πολέμου-υβριδικής γενοκτονίας είναι η Ελλάδα. 

Έχουμε μια γεωπολιτική αξιοποίηση της ιστορίας από άλλα έθνη, την ίδια στιγμή που οι νεοέλληνες είναι ανύπαρκτοι γεωπολτικά !!! Η ισραηλινή αφήγηση του Bibi επικαλείται νόμιμα δικαιώματα εξαιτίας της Παλαιάς Διαθήκης !!!  Η επίκληση του Bibi ξεπερνά τα όρια της λογικής-γεωπολιτικής αψηφώντας τους κανόνες των διεθνών σχέσεων. Η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση αντλεί την αιτιολόγησή της από μια θεϊκή υπόσχεση του Θεού Γιαχβέ και μια αρχαία κυριαρχία, ξεπερνώντας τις σύγχρονες γεωπολιτικές πραγματικότητες !!! 

Βασιζόμενη στην πίστη αυτή η αφήγηση τοποθετείται εκτός του πεδίου εφαρμογής της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού στα πλαίσια της διπλωματίας.  Πώς μπορεί να συζητηθεί μια προφητεία; Πώς μπορούν να επανασχεδιαστούν τα σύνορα που γίνονται αντιληπτά ως η εκπλήρωση ενός βιβλικού πεπρωμένου; Για τον ισραηλινό θρησκευτικό εθνικισμό, το διεθνές δίκαιο έχει αντικατασταθεί με την θεϊκή λογική και με τις προφητείες. Εν τούτοις  αυτή η συγχώνευση του θεολογικού και του πολιτικού θέτει μια σημαντική πρόκληση: μετατρέπει μια σύνθετη εδαφική σύγκρουση σε μια απόλυτη πάλη, όπου ο αντίπαλος δεν είναι πλέον πολιτικός αντίπαλος, αλλά μια οντότητα που πρέπει να καταπολεμηθεί ριζικά.

Στο Τελ Αβίβ, η ιστορική αφήγηση βασίζεται σε μια διπλή χρονικότητα, τόσο αρχαία όσο και σύγχρονη. Το ισραηλινό κράτος βασίζει τη νομιμότητά του στη συνέχεια με τα αρχαία εβραϊκά βασίλεια, μετατρέποντας τη βιβλική υπόσχεση σε ένα σύγχρονο πολιτικό και εδαφικό δικαίωμα. Αυτή η πανάρχαια αξίωση κινητοποιείται συνεχώς για να δικαιολογήσει τον αποικισμό στη Δυτική Όχθη και την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ που παρουσιάζεται ως επιστροφή σε μια γη κληρονομιάς. 

Η γεωπολιτική της Παλαιάς Διαθήκης εστιάζει στις σχέσεις του Ισραήλ με τις γύρω περιοχές, την αποστολή του ως έθνους του Θεού, τις συγκρούσεις και τις διαπραγματεύσεις για τα εδάφη, καθώς και τους θρησκευτικούς και ηθικούς νόμους που καθοδηγούσαν αυτές τις πολιτικές και γεωγραφικές αλληλεπιδράσεις. Η γεωπολιτική αυτή δεν αφορά απλώς την τοπογραφία, αλλά την ενσωμάτωση της θρησκείας στην πολιτική και εδαφική διαχείριση. 

«Η φωνή του αίματος του αδελφού σου κραυγάζει προς εμένα από τη γη .» (Γένεση 4:10). Ο ζωικός κόσμος είναι πέρα ​​από κάθε μας αντίληψη. Κάτω από αυτό το μοναδικό όνομα κρύβεται μια πληθώρα ειδών των οποίων ο ακριβής προσανατολισμός και η συμπεριφορά αποκαλύπτουν, την ανθρώπινη αταξία. Τα ζώα δεν παραποιούν τη ζωή: την κατοικούν. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε εφεύρει την τέχνη της παραμόρφωσής των πεπραγμένων.

Στις ψυχές των ζώων κατοικεί η αλήθεια, οι άνθρωποι όμως την προδίδουν μαζί με τον Θεό. Σχετικά με τους ανθρώπους και τα ζώα αναφέρει ο μεγάλος προσωκρατικός Ηράκλειτος : “Ακόμη και τα ήμερα ζώα, τα άγρια, τα πουλιά, και τα ψάρια, γεννιούνται , ακμάζουν και πεθαίνουν υπακούοντας στους νόμους του ενός Θεού”.(Αριστοτέλης, περί κόσμου, 6. 401a 8). Για τον Θεό όλα είναι ωραία, αγαθά και δίκαια. Μόνον για τους, ανθρώπους άλλα είναι καλά, και άλλα άσχημα (Πορφύριος).  Δυστυχώς η ανθρώπινη-Διονυσιακή αλαζονεία καθηλώνει τους ανθρώπους διανοητικά και ψυχικά με αποτέλεσμα να χάνουν λογική-ηθική-δίκαιο. (1)

Ο άνθρωπος δεν έχει θηρευτές. Κανένα ζώο δεν κυριαρχεί έναντι του ανθρώπινου είδους. Όμως όσοι ασπάζονται την Διονυσιακή κουλτούρα γίνονται οι εκτελεστές των εαυτών τους και των κοινωνιών-εθνών. Την ευφυΐα που δόθηκε στους ανθρώπους από τον Θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους για να υπάρχει αγάπη-ειρήνη, δικαιοσύνη, εξέλιξη και δημιουργικότητα, την μετέτρεψαν σε Διονυσιακή πονηρία με αποτέλεσμα την βία-πολέμους, την αδικία, την πορνεία, την αταξία-ανομία και πάσης φύσεως καταστροφή. 

Η Διονυσιακή υπερηφάνεια μας έχει οδηγήσει στο χειρότερο έγκλημα στην ανθρώπινη ιστορία. Την  παραμόρφωση της φύσεως του Θεού !!! Για αυτό οι Ισραηλίτες εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό και δημιούργησαν μια εθνικιστική-Διονυσιακή θεότητα.  Στην αρχή οι πατριάρχες επικαλούνταν τον Ελ Ελυών, τον Ύψιστο, που αναγνωρίζεται σε όλο τον σημιτικό κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ προσευχήθηκαν στον παγκόσμιο Δημιουργό, πάνω από λαούς και σύνορα. Το Βιβλίο της Εξόδου υπενθυμίζει τα εξής: « Εμφανίστηκα στον Αβραάμ, στον Ισαάκ και στον Ιακώβ ως Ελ Σαδάι » (Έξοδος 6:3).

Όμως αυτός ο παγκόσμιος Θεός-Δημιουργός του Αριστοκλή αντικαταστάθηκε από έναν φυλετικό θεό τον Γιαχβέ που ήταν ζηλόφθονος πολεμοχαρής. Ο Ελ Σαντάι ο Παντοδύναμος των εθνών του κόσμου, γίνεται «Γιαχβέ ο Θεός του Ισραήλ», που απαιτεί αποκλειστικότητα, υπόσχεται μια γη σε έναν μόνο λαό και διατάζει την εξόντωση όσων την κατοικούν: « Δεν θα αφήσεις τίποτα ζωντανό που να αναπνέει » (Δευτ. 20:16). 

Ο Δημιουργός του σύμπαντος μεταμφιέζεται σε πολέμαρχο, βίαιο και κτητικό. Ακόμη και αυτοί οι οποίοι κάνουν ιστορικές-θεολογικές παρερμηνείες συμφωνούν ότι υπήρξε ιστορική παραποίηση. 

Σύμφωνα με τους ξένους καθηγητές-αναλυτές αυτή η παραποίηση δεν είναι απλώς μια ανάγνωση καθώς έχει αφήσει ίχνη. Αρχαίες επιγραφές που ανακαλύφθηκαν στο Κουντιλέτ 'Ατζρούντ και στο Χιρμπέτ ελ-Κομ επικαλούνται τον Γιαχβέ και την Ασερά του. Ο υποτιθέμενος μοναδικός θεός συνδέεται με μια παγανιστική θεά, μια σύντροφο της γονιμότητας. Απόδειξη ότι ο Γιαχβέ δεν ήταν ο ένας Θεός των προφητών, αλλά ένα τοπικό είδωλο, ένας φυλετικός θεός που λατρεύτηκε όπως ο Βάαλ και η Αστάρτη. 

Όμως έρχονται οι απεσταλμένοι του αληθινού θεού να μας υπενθυμίσουν το θέλημα του. Ο Αμώς αναφέρει: «Δεν είστε για μένα σαν τα παιδιά των Αιθιόπων, τα παιδιά του Ισραήλ; » (Αμώς 9:7). Δεν είστε πιο σημαντικοί από τους άλλους λαούς. Ο Ησαΐας ανακοινώνει: « Ο οίκος μου θα ονομαστεί οίκος προσευχής για όλους τους λαούς » (Ησ. 56:7). Ο Μιχαίας διακηρύττει: « Θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε άροτρα, και δεν θα μάθουν πια τον πόλεμο » (Μιχαίας 4:3).

Κάθε φορά που ακούγεται η φωνή του αληθινού Θεού οι περισσότεροι άνθρωποι τον αρνούνται. Ο προφήτης Αμώς εκδιώκεται. Ο προφήτης Ησαΐας πριονίζεται,  ο Ιερεμίας λιθοβολείται και ο Ιησούς που σταυρώθηκε μετξύ πολλών άλλων είπε: « Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, εσύ που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς αυτούς που σου αποστέλλονται! » (Ματθαίος. 23:37).

Στο πέρασμα των αιώνων οι πλειοψηφία των ανθρώπων δεν λατρεύει τον αληθινό  Θεό, αλλά τον Savazio-Διόνυσο. Αποκαλούν τον φθόνο, την βία και την αδικία "θεϊκά" χαρακτηριστικό. Έκαναν την βία ιερή θεϊκή εντολή. Μετατρέπουν την Διονυσιακή κυριαρχία σε νόμο του αγαθού-αληθινού Θεού. Παραποιούν τον λόγο του Κυρίου !!! Αυτές οι καταστάσεις οδηγούν στην απόλυτη ειδωλολατρία (Διονυσιακός πολιτισμός). Η αλαζονεία οδηγεί στην καταστροφή, και η υπερηφάνεια προηγείται της πτώσης.»

Όταν ο Λόγος παραποιείται, όταν το Όνομα του Θεού γίνεται η Διονυσιακή ασπίδα των ανθρώπινων παθών, οι αρετές και οι ηθικές αρχές καταστρέφονται. Επικρατεί σύγχυση-αναταραχή, ανομία, αταξία, βία-πόλεμοι, αδικίες και πορνεία. Το όνομα του Θεού κραδαίνεται ως όπλο. Επικαλούνται την Αγία Γραφή για να δικαιολογήσουν την καταπίεση, την φτώχεια, την εκμετάλλευση, την αδικία και τους πολέμους. Παρατίθενται στίχοι από την Αγία Γραφή για να αγιάσουν τον πόλεμο !!! 

Οι Ιερές γραφές του Θεού που διδάσκουν αγάπη-δικαιοσύνη, ειρήνη, έγιναν το  πρόσχημα για διχασμό· αυτό που είχε σκοπό να σώσει γίνεται όργανο θανάτου. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Ήδη στην παραποιημένη Τορά, ο Γιαχβέ διέταξε την εξόντωση των Χαναναίων: "Δεν θα αφήσεις τίποτα ζωντανό που να αναπνέει" (Δευτ. 20:16). 

Ο Ιησούς του Ναυή εκτέλεσε αυτή την εντολή θανατώνοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά στην Ιεριχώ (Ιησούς του Ναυή 6:21). Δεν υπάρχει παραποίηση του κειμένου. Η σφαγή είναι σύμφωνη με το γράμμα. Και είναι η ίδια γλώσσα που ακούμε σήμερα. Από τον Οκτώβριο του 2023 οι ηγέτες του ισραηλινού καθεστώτος επαναλαμβάνουν αυτά τα εδάφια λέξη προς λέξη. Ο Bibi παρέθεσε τον Αμαλήκ, διατάσσοντας την διαγραφή της μνήμης ενός λαού. Ο Γιοάβ Γκάλαντ αποκάλεσε τους Παλαιστίνιους «ανθρώπινα ζώα», όπως κάποτε φέρθηκε ο Ιησούς του Ναυή στους Χαναναίους. Οι αμερικανικές βόμβες απλώς εκπληρώνουν την Διονυσιακή τάξη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η παραποιημένη Τορά χρησιμεύει ως άλλοθι για εξόντωση άλλων εθνών. Οι Προσκυνητές στην Αμερική πεπεισμένοι ότι ήταν το «νέο Ισραήλ» που εισερχόταν στη Χαναάν, σφαγίασαν τους αυτόχθονες λαούς στο όνομα του Θεού. Σήμερα, οι κληρονόμοι τους υποστηρίζουν άνευ όρων το καθεστώς Νετανιάχου, επαναλαμβάνοντας την ίδια γενοκτονική ειδωλολατρία υπό το πρόσχημα μιας «βιβλικής υπόσχεσης».

Το ισραηλινό καθεστώς ακολουθούσε την πορεία του ναζισμού.  Στο όνομα του Ευαγγελίου οι κατακτητές εξολόθρευσαν τους λαούς των Αζτέκων και των Ίνκας, υψώνοντας τον Σταυρό ως σημαία κατάκτησης. Αλλά ο Χριστός είχε πει: αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται » (Ματθαίος 5:44). Εδώ η αντίφαση είναι κραυγαλέα: δεν εκπλήρωσαν το Ευαγγέλιο.

Στην Τορά η γενοκτονία είναι σύμφωνη με το γράμμα του νόμου. Στο Ευαγγέλιο η βία αποτελεί ρητή άρνηση των διδασκαλιών του Θεού. Κάποιοι θεωρούν θεϊκό αυτό που είναι μόνο ανθρώπινο, λατρεύουν έναν ψεύτικο θεό. Μπερδεύουν τον φυλετικό φθόνο με τις διδαχές του Υψίστου και παρουσιάζουν την βία, την αδικία, την πορνεία και τους πολέμους ως "θεϊκές" εντολές. 

Άλλοι σκανδαλισμένοι από την θρησκευτική-Ισραηλινή βία, απορρίπτουν κάθε αποκάλυψη. Εξουθενωμένοι από την υποκρισία, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι κάθε πίστη είναι ψευδαίσθηση και ότι ο Θεός είναι μόνο ένα πρόσχημα για πολέμους-βία και αδικίες. Η δυσπιστία τους γεννιέται από την απογοήτευση που προκαλούν οι άνθρωποι στο όνομα του θεού και όχι γιατί δεν αναγνωρίζουν τον αληθινό θεό-Δημιουργό. 

Ο Θεός μέσα από τους προφήτες  Αμώς, Ησαΐας, Ιερεμίας και τον μονογενή του Υιό, δίδαξε ότι ότι ο αληθινός Θεός δεν είναι βίαιος, αλλά δίκαιος και ελεήμων. Εκεί που η παραποιημένη Τορά έλεγε « Οφθαλμός αντί οφθαλμού, ο Ιησούς διακηρύττει « Αγαπάτε τους εχθρούς σας . Ενώ οι Ιουδαίοι περιόρισαν την Παλαιά Διαθήκη στο δικό τους έθνος, ο Ιησούς ανοίγει τον οίκο προσευχής σε όλα τα έθνη !!!

Όσοι γνωρίζουν καλά την Βίβλο αμέσως αντιλαμβάνονται την επίδραση των προφητών και του αρχαίου Ισραήλ στο στρατεύματα και στην ηγεσία. Στόχος ο ολοκληρωτικός αφανισμός των Παλαιστινίων όπως γινόταν την αρχαία εποχή που πολεμούσαν οι Ιουδαίοι με τα εχθρικά ένθη. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός του περιούσιου λαού είναι προφανής. 

Η Εβραϊκή Βίβλος είναι γεμάτη από ανατριχιαστικά αποσπάσματα που επικαλούνται και περιγράφουν της γενοκτονίες και την εξόντωση άλλων εθνών στο όνομα του Θεού. Από τα αντίπαλα έθνη ο αιμοσταγής θεός απαιτούσε να εξοντωθούν άπαντες. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ζώα σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των γενοκτονιών-αφανισμού ολόκληρων εθνών-φυλών και περιοχών. Παράλληλα με τα εγκλήματα λάμβαναν χώρα και πολιτιστικές καταστροφές.  

Η Βίβλος αναφέρει ενδεικτικά ότι οι Ισραηλίτες βρίσκονται σε μια έρημο κοντά στην Γάζα, αντιμετωπίζοντας τους Αμαληκίτες. Η φυλή αυτή αποτελούσε το σύμβολο του κακού και έπρεπε να εξοντωθεί.  Οι Αμαληκίτες έπρεπε να εξαφανιστούν- εξαλειφθούν, διότι ήταν ένας αυτόχθονος λαός. Για αυτό έπρεπε με θεϊκή απόφαση-ετυμηγορία να γίνει η σφαγή.  

Οι Αμαληκίτες χαρακτηρίζονται ως αιώνιος εχθρός των Ισραηλιτών. Για αυτό αναφέρονται σε κεφάλαια της Αγίας Γραφής:  Στο 17ο κεφάλαιο της Εξόδου (στίχοι 8-16) ο Αμαλήκ πολεμά κατά των Εβραίων στην έρημο. Ο Μωυσής διατάζει τον Ιησού του Ναυή να ηγηθεί των Ισραηλιτών στην μάχη του Ρεφιδίμ. Ο Μωυσής παρακολουθεί από έναν λόφο την μάχη όπως έκαναν οι Πέρσες βασιλείς. Στο 25ο κεφάλαιο του Δευτερονόμιου (στίχοι 17-19) οι Ισραηλίτες διατάζονται να εξαλείψουν την ανάμνηση των Αμαληκιτών από την υφήλιο μόλις καταλάβουν τη Γη της Επαγγελίας, ως εκδίκηση για όσα τους είχαν κάνει κατά την περιπλάνησή τους («ἐξαλείψεις τὸ ὄνομα Ἀμαλὴκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ οὐ μὴ ἐπιλάθῃ»). 

Επίσης στο κεφάλαιο 7, στίχος 1-16, οι Εβραίοι διατάσσονται να σκοτώσουν όλους τους κατοίκους και τα ζώα των πόλεων που είναι αλλόθρησκοι. Η παράδοση αναφέρει ότι ο βασιλιάς Σαούλ έχασε την εύνοια του Θεού των Εβραίων επειδή δεν κατόρθωσε να σκοτώσει τον βασιλιά Αγάγ και όλα τα ζώα των Αμαληκιτών (Α΄ Βασιλειών, κεφάλαιο ιε΄). 

Στο 15ο κεφάλαιο του Α΄ Βασιλειών (στ. 1-9), ο Σαμουήλ ονοματίζει τους Αμαληκίτες ως τον εχθρό των Ισραηλιτών: «τάδε εἶπε Κύριος Σαβαώθ· νῦν ἐκδικήσω ἃ ἐποίησεν Ἀμαλὴκ τῷ Ἰσραήλ, ὡς ἀπήντησεν αὐτῷ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐξ Αἰγύπτου». Για αυτό αμέσως μετά ο Θεός διατάζει τον Σαούλ να καταστρέψει τους Αμαληκίτες. Στον στίχο 33 ο Σαμουήλ χαρακτηρίζει τον βασιλέα των Αμαληκιτών Αγάγ ως εχθρό και δολοφόνο, σκοτώνοντάς τον.

Κατά το 30ό κεφάλαιο  στίχος. 1-2, οι Αμαληκίτες εισέβαλαν στην έρημο και στην Σεκελὰκ (ή Ζικλάγκ, την συνοριακή περιοχή Ιουδαίων-Φιλισταίων) προς το τέλος της βασιλείας του Σαούλ. Οι Αμαληκίτες πυρπόλησαν την Σεκελάκ και πήραν τους κατοίκους της αιχμαλώτους. Ο μετέπειτα βασιλιάς Δαβίδ ήταν επικεφαλής μιας επιτυχημένης εκστρατείας κατά των Αμαληκιτών ώστε να ανακτήσει «όλους όσους είχαν πάρει μαζί τους οι Αμαληκίτες». Στο πρώτο κεφάλαιο του Β΄ Βασιλειών (στίχοι 5-10) ένας Αμαληκίτης αβαφέρει στον Δαβίδ ότι βρήκε τον Σαούλ να στηρίζεται πάνω στο δόρυ του μετά τη Μάχη του όρους Γελβουέ. Ο Αμαληκίτης ισχυρίζεται ότι ο Σαούλ τού είπε να τον σκοτώσει. Ο Δαβίδ τότε διέταξε τους άνδρες του να σκοτώσουν τον Αμαληκίτη επειδή είχε σκοτώσει κεχρισμένο βασιλέα του Ισραήλ («χριστὸν Κυρίου»).

Αυτή η έχθρα είναι η βάση της εντολής του Θεού προς τον Σαούλ: « Αυτό λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εξέτασα τι έκανε ο Αμαλήκ στον Ισραήλ. Χτυπήστε τον Αμαλήκ και καταστρέψτε όλα όσα του ανήκουν και μην έχετε συμπόνια, μην δείξετε έλεος, αλλά σκοτώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βόδια και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια !!!

Ο δισταγμός του Σαούλ να υπακούσει σε αυτή τη διαταγή του κοστίζει την βασιλεία του Ισραήλ και την εύνοια του Παντοδύναμου. Η μεταγενέστερη εβραϊκή παράδοση σχολιάζει αυτό το γεγονός ως εξής: « Κατέφυγε στην εξόντωση γυναικών και παιδιών και σκέφτηκε ότι δεν θα ενεργούσε ως προς αυτό με βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο: επειδή οι Αμαληκίτες ήταν εχθροί και είχε λάβει εντολή από τον Θεό, την οποία ήταν επικίνδυνο να αγνοήσει » (Ιωσήφος, Αρχαιότητες των Εβραίων, βιβλίο VI, κεφάλαιο 7).

Σε μια μελέτη που έγινε υπολογίζεται ότι 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν θύματα γενοκτονίας και υπέστησαν τρομερές φρικαλεότητες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Marcion, ένας θεολόγος γεννημένος το 85 μ.Χ. εγκατέλειψε την Χριστιανική κοινότητα της Ρώμης. Μετά την αποχώρηση του ίδρυσε δική του Εκκλησία. Το βασικό δόγμα της εκκλησίας του  ήταν ότι απέρριπτε τον σκληρό και αιμοσταγή Θεό της Παλαιάς Διαθήκης υπέρ του γλυκού και φιλάνθρωπου Ιησού Χριστού.  

Αναφέρει ενδεικτικά ο Marcion ότι έχω ρωτήσει ιερείς, επισκόπους και θεολόγους που γνώριζα για αυτή την κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, χωρίς να λάβω καμία πειστική εξήγηση. Για αυτό ο Marcion κήρυξε ότι ο Θεός είχε στείλει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήταν διαφορετικός από τον εκδικητικό Θεό Γιαχβε Ο Marcion Θεωρούσε τον εαυτό του οπαδό του Αποστόλου Παύλου. Το δόγμα του ονομάζεται Μαρκιονισμός.

Ο Marcion δημοσίευσε την παλαιότερη καταγραφή ενός κανόνα βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας όπως ο Ιουστίνος Μάρτυρας , ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός κατήγγειλαν τον Μαρκίωνα ως αιρετικό ή αντίχριστο και αφορίστηκε από την εκκλησία της Ρώμης. Ο εκδιωγμένος δημοσίευσε τον δικό του κανόνα χριστιανικών ιερών γραφών,  που περιείχε δέκα επιστολές του Παύλου. Το Ευαγγέλιο του Μαρκίωνα υποστηρίζεται ότι είναι μια επεξεργασμένη έκδοση του Ευαγγελίου του Λουκά. 

Μερικοί σύγχρονοι μελετητές έχουν διατυπώσει την θεωρία ότι το Ευαγγέλιο του Μαρκίωνα ήταν το παλαιότερο, αν και αυτό έχει αμφισβητηθεί.  Στην πραγματικότητα η βία της Βίβλου επικρατούσε συνεχώς έναντι του Ευαγγελίου στους αιώνες που ακολούθησαν, αποτελώντας ένα πρότυπο δίωξης, υποδούλωσης και εξόντωσης στο οποίο στηρίχθηκαν όλα τα εκχριστιανισμένα έθνη Γερμανοί, Βούλγαροι, Σλάβοι κλπ. 

Από την Παλαιά Διαθήκη ξεκίνησαν και οι Διονυσιακές  σταυροφορίες και όλοι οι θρησκευτικοί πόλεμοι. Οι γενοκτονίες των Ινδιάνων της Αμερικής και άλλα εγκλήματα είναι βασισμένα στην Βίβλο.  Αποσπάσματα από το Δευτερονόμιο και άλλα βιβλία χρησιμοποιήθηκαν για να υποκινήσουν τους στρατιώτες σε σφαγές και μαζικές σφαγές.

Το μήνυμα του Ευαγγελίου έχει αγνοηθεί και περιφρονηθεί πρωτίστως από την ίδια την Εκκλησία. Το Καθολικό Βατικανό υπήρξε σύμβολο διαφθοράς και βίας σε όλη τη σύγχρονη εποχή, ενώ οι Προτεστάντες πάστορες έχουν ευλογήσει όλες τις ευρωπαϊκές φρικαλεότητες στον Νέο Κόσμο. Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον 21ο αιώνα για να βρούμε έναν Πάπα που καταδίκαζε τον πόλεμο ως τέτοιο, χωρίς αν ή αλλά, σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του Ευαγγελίου.

Είναι αλήθεια ότι η δυτική παράδοση του πολέμου ποικίλλει, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων κατάκτησης, της διατήρησης του status quo και των αυτοκρατορικών πολέμων. Πηγή κάθε γενοκτονίας-αιματοχυσίας αποτελεί η Παλαιά Διαθήκη. Ξένοι αναλυτές εκτιμούν ότι ο εφιάλτης ενός παγκόσμιου πολέμου με πρότυπο την Παλαιά Διαθήκη, επιβάλει την απόλυτη απαγόρευση της Βίβλου. 

Με βάση τα προαναφερόμενα δεν αποκλείεται να γνώριζε ο Marcion ότι ένα μέρος των Ισραηλιτών εγκατέλειψε τον Θεό των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και ασπάστηκε την Διονυσιακή λατρεία όπως μας πληροφορεί ο Αρχιερέας των Δελφών, βιογράφος-ιστορικός και φιλόσοφος του Διονυσιακού πολιτισμού, ο Πλούταρχος. Η Διονυσιακή ελίτ επιβιώνει και κυριαρχεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, μέσα από μια συγκεκριμένη μέθοδο. Η Διονυσιακή αριστοκρατία από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι και σήμερα δημιουργεί παγκόσμιες αυτοκρατορίες τις οποίες στην συνέχεια καταστρέφει είτε εγκαταλείπει όταν δεν τις χρειάζεται. 

Οι αυτοκρατορίες που δημιούργησαν προκάλεσαν τρομερές γενοκτονίες (Περσική, Ρωμαϊκή. "Αγία-Ρωμαϊκή" αυτοκρατορία. Η νέα-τρίτη Ρώμη με πρωτεύουσα την Μόσχα βασίζεται στον νόμο, στην λογική ως μια παγκόσμια ανθρώπινη ικανότητα. Στον αντίποδα η Ιερουσαλήμ εκπροσωπεί τον Διονυσιακό πολιτισμό και την οικουμενικότητα του Βάκχου-Savaziou Τα πολιτιστικά-γεωστρατηγικά-γεωπολιτικά δικαιώματα της Ρώμης αποτελούν εμπόδιο στο θείο δικαίωμα του Ισραήλ 

Σύμφωνα με ξένους αναλυτές το θείο δικαίωμα είναι μια μυθοπλασία, είναι ένα ψέμα και είναι μια εβραϊκή καινοτομία, όπως έδειξε ξεκάθαρα ο Jan Assmann στο The Price of Monotheism.  Ο θεϊκός νόμος των Ισραηλινών είναι ασύμβατος με το ρωμαϊκό δίκαιο του Κρεμλίνου. Ο θεϊκός νόμος εξ ορισμού τοποθετείται πάνω από τον νόμο που ανέπτυξαν οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κράτος του Ισραήλ περιφρονεί το διεθνές δίκαιο. Το Ισραήλ θεωρεί ότι έχει  ένα θεϊκό αποκλειστικό δικαίωμα που του επιτρέπει να γενοκτονεί τα άλλα έθνη.

Η προοπτική ενός κόσμου χωρίς διεθνές δίκαιο στην σύγχρονη πυρηνική εποχή είναι ένα συνταρακτικό και επικίνδυνο γεγονός. Η γενοκτονία στη Γάζα από το Ισραήλ υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών επιταχύνει αυτήν την παγκόσμια συνειδητοποίηση. Το διεθνές δίκαιο, ο σεβασμός των συνθηκών και των δεσμεύσεων, η δικαιοσύνη στην επίλυση συγκρούσεων, η διπλωματία που βασίζεται στην καλή πίστη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη, είναι πράγματα που το Ισραήλ περιφρονεί και απορρίπτει. Το Διεθνές Δίκαιο είναι η αναζήτηση της δικαιοσύνης και της αλήθειας. 

Το Ισραήλ είναι η δύναμη του ψέματος, της εξαπάτησης, της διαφθοράς και του εκβιασμού. Ένα από τα βασικά θέματα που διακατέχουν την Βίβλο (Παλαιά Διαθήκη) είναι η κριτική-έλεγχος των βασιλιάδων, των πλούσιων και  των διεφθαρμένων δικαστών που παραβίαζαν τις Δέκα Εντολές που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή.  

Οι άνθρωποι του Θεού (Προφήτες) είχαν ως στόχο να δημιουργηθεί μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία προστατεύοντας τους φτωχούς από την οικονομική καταπίεση-εξαπάτηση της δουλείας του χρέους και την απώλεια της γης.  Αν οι προφήτες ζούσαν στην εποχή μας θα καταδικάζονταν από τον Bibi για παραβίαση των πιο θεμελιωδών νόμων του βιβλικού Ιουδαϊσμού, με βάση την δική του Βιβλική ερμηνεία. Εκείνους τους αιώνες οι προφήτες του Θεού περιέγραψαν πολλές φορές ότι ο Κύριος ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένος επειδή το Ισραήλ παρέκκλινε από τις εντολές του με συνέπεια  να αποσύρει την προστασία του και να καταδικάσει τον λαό του Ισραήλ. 

Για αυτό κατακτήθηκε το Ιουδαϊκό έθνος. Οι βιβλικοί προφήτες απέδωσαν την ήττα του Ισραήλ το 722 π.Χ. στην τιμωρία του Κυρίου για την παραβίαση της διαθήκης που προσέφερε. Η τιμωρία του Ισραήλ ταίριαζε με το έγκλημα. Ακριβώς όπως η πλούσια πιστώτρια ελίτ είχε αφαιρέσει τους  την γη και οι δέκα φυλές του Ισραήλ απελάθηκαν στην Μεσοποταμία και την Μηδία. Το γεωγραφικό μέγεθος της Ιουδαίας μειώθηκ σε μια περιοχή γύρω από την Ιερουσαλήμ.

Ο προφήτης των εξόριστων Ιουδαίων οδηγήθηκε στην Βαβυλωνία το 597 π.Χ. ως όμηρος. Κατά την περίοδο της αιχμαλωσίας έγινε ήταν η βασική επιρροή του Έσδρα και της ιερατικής σχολής που επεξεργάστηκε τις πρώιμες πηγές της Τορά. Η Τορά οριστικοποιήθηκε όταν οι Εβραίοι επέστρεψαν από την Βαβυλώνα. Οι Ιουδαίοι επεξεργάστηκαν τις βαβυλωνιακές έννοιες της οικονομικής δικαιοσύνης στον Ιερό Μωσαϊκό Νόμο. 

Ο Ιεζεκιήλ αναφέρει : «Ο λόγος του Κυρίου ήρθε σε μένα:  Το τέλος είναι τώρα επάνω σας και θα εξαπολύσω την οργή μου εναντίον σας. Θα σε κρίνω σύμφωνα με την συμπεριφορά σου και θα σου ανταποδώσω για όλες τις απεχθείς πρακτικές σου», αναφέροντας την πόλωση του πλούτου από τους πλουσιότερους Εβραίους, τη διαφθορά των δικαστηρίων και την παραβίαση της αρχικής διαθήκης με τον Κύριο. Οι προφήτες δεν συμπαθούσαν τους άδικους  Εβραίους. 

Αν βρισκόταν σήμερα οι προφήτες στο Ισραήλ θα αντιδρούσαν.  Ήταν αντισιωνιστές  και θα κατέκριναν τους δεξιούς πολιτικούς που τώρα καταργούν τα δικαστήρια της χώρας, ενθαρρύνουν τις μαζικές δολοφονίες αμάχων και καταστρέφουν τις υποδομές μιας ολόκληρης κοινωνίας; Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κανένας θρησκευτικός παράγοντας δεν επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του Νετανιάχου ότι ενεργεί βάσει βιβλικής δέσμευσης ως δικαιολογία για την διάπραξη γενοκτονίας με την κατάληψη της παλαιστινιακής γης και την καταστροφή του υπάρχοντος πληθυσμού. 

Κυριολεκτικά ο Bibi ομοιάζει με μάγο που προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από αυτό που πραγματικά συμβαίνει.  Ο Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι ενεργεί με βάση τις Βιβλικές εντολές ως δικαιολογία για την γενοκτονία των Παλαιστινίων. 

Αλλά αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι ένα σύμφωνο από την παράδοση του Μωυσή είναι ορθό ; Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι είναι η μοχθηρή απαίτηση από τον δικαστή και τον εξέχοντα Σαμουήλ που λέει στον Σαούλ, τον στρατηγό που ήθελε να κάνει βασιλιά: « Τώρα πήγαινε και χτυπήστε τον Αμαλήκ [έναν εχθρό του Ισραήλ] και καταστρέψτε εντελώς όλα όσα τους ανήκουν. Μην τους λυπηθείτε, σκοτώστε άνδρες και γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βοοειδή και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια » (Α' Σαμουήλ 15:3).

Αυτά τα λόγια δεν ήταν λόγια του Κυρίου και ο Σαμουήλ δεν ήταν ο Μωυσής. Και δεν υπήρχε γενική υπόσχεση για υποστήριξη των Εβραίων ανεξάρτητα από το πώς συμπεριφέρονται. Ακολουθώντας το αίτημα του Σαμουήλ για κατάκτηση ως μέσο για να γίνει ο Σαούλ αρκετά δημοφιλής ώστε να γίνει βασιλιάς είχε ήδη παραβιάσει τις εντολές του Κυρίου . Δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτό στον εορτασμό του Νετανιάχου για την συμφωνία του Σαμουήλ και του Σαούλ να γίνει δημοφιλής μέσω στρατιωτικής κατάκτησης. 

Παρά τις παροτρύνσεις ο Σαμουήλ επέπληξε για κακή συμπεριφορά τον Σαούλ λέγοντάς του ότι ο Κύριος είχε αποφασίσει να βρεθεί άλλος άνθρωπος για να είναι βασιλιάς του Ισραήλ. Δεν ήταν ο Κύριος που έδωσε εντολή να καταστραφεί ο Αμαλέκ, αλλά ένας προφήτης που επιθυμούσε να τοποθετήσει έναν βασιλιά στο θρόνο. Η επίκληση μιας τέτοιας εντολής είναι εκ πρώτης όψεως απόδειξη της πρόθεσης διάπραξης γενοκτονίας. Αλλά αυτό φαίνεται λιγότερο σημαντικό για τον Νετανιάχου από το να ικανοποιήσει την επιθυμία των Ισραηλινών για εκδίκηση. 

Ο Bibi δεν αναφέρει το γεγονός ότι ο Σαούλ δεν υπάκουσε τις εντολές του Κυρίου και ότι ο Κύριος τον απέρριψε ως βασιλιά. Eπίσης δεν αναγνωρίζει το πλαίσιο, μερικά κεφάλαια νωρίτερα, στο Α' Σαμουήλ 12:15, το οποίο περιγράφει τη διαφθορά των δικαστών και την προειδοποίηση του Σαμουήλ ότι: « Αν δεν υπακούτε στον Κύριο, αν επαναστατείτε ενάντια στις εντολές του,  o Θεός θα είναι εναντίον σου ». Η προειδοποίηση του Κυρίου ότι « αν επιμείνεις να κάνεις το κακό, εσύ και ο βασιλιάς σου θα σαρωθείς » θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τον σημερινό πρωθυπουργό του Ισραήλ. .

Η Αγία Γραφή είναι αξιοσημείωτη για την κριτική στους βασιλιάδες που κυβέρνησαν την Ιουδαία-Ισραήλ. Είναι στην πραγματικότητα μια μακρά ιστορία κοινωνικής επανάστασης στην οποία οι οί ηγέτες προσπάθησαν συχνά με επιτυχία να νικήσουν μια εγωιστική-επιθετική ολιγαρχία, που καταγγέλθηκε επανειλημμένα για την απληστία της να εξαθλιώνει οικονομικά τους λαούς, να αρπάζει τα εδάφη τους και να τους υποβιβάζει σε δούλους. 

Η διαφθορά της Ισραηλινής ελίτ οδήγησε στην εγκατάλειψη από τον Θεό. Ποια ήταν η διαθήκη που έγινε στο Χωρήβ κοντά στο όρος Σινά; Ο Κύριος έδωσε στον Μωυσή τις Δέκα Εντολές που είχαν ηθικό σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και τον καταμερισμό του πλούτου. Έκανε μια συμφωνία που δεσμεύει όλους τους μελλοντικούς Εβραίους να υπακούουν σε αυτές τις εντολές (Έξοδος 19-23 και Δευτερονόμιο 5:2 και 28:43).

Από την αρχή ο Θεός απείλησε να τιμωρήσει τους Εβραίους εάν παραβίαζαν την Παλαιά Διαθήκη. Τα λόγια των προφητών αναφέρουν τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι επόμενες γενιές παραβίασαν την διαθήκη. Η ισονομία και η προστασία των φτωχών ήταν ο ρόλος των αρχαίων προφητών.  Είχαν εντολή από τον Θεό να  αφυπνίσουν τον Ισραηλινό λαό και να τον προστατέψουν από τα τυραννικά καθεστώτα. Για αυτό οι Ιουδαίοι έχασαν τις μάχες εναντίον των ξένων εθνών, τους οποίους οι προφήτες περιέγραψαν ως όργανα του Κυρίου για να τους τιμωρήσουν για την ανυπακοή τους.  

Τα εδάφια Δευτερονόμιο 28:21-25 προειδοποιούν τους Ιουδαίους ότι αν δεν υπακούσουν στις εντολές του Κυρίου. Ο Κύριος θα τους χτυπήσει με ασθένειες μέχρις ότου σας εξολοθρεύσει από την γη που έχουν στην κατοχή τους και ότι « θα γίνετε νικημένοι μπροστά στους εχθρούς σας. Το Δευτερονόμιο (29, 24-25) υπενθυμίζει στους Ιουδαίους ότι αν ο Κύριος τους κάνει να υποφέρουν αυτό που έκανε στα Σόδομα και τα Γόμορρα, τον Αδμάθ και τον Ζεβοΐμ, « είναι επειδή αυτός ο λαός έχει εγκαταλείψει τη διαθήκη του Κυρίου, του Θεού των πατέρων τους και την διαθήκη που έκανε μαζί τους όταν τους έβγαλε από την Αίγυπτο ».

Οι προφήτες περιέγραψαν τι σήμαινε η υπακοή στη διαθήκη. Τα εδάφια Ησαΐας 5:3 και 8 ανέφεραν την οικονομική ανισότητα ως το μεγαλύτερο πλήγμα της Ιουδαϊκής κοινωνίας, κατηγορώντας τους ηγέτες και τα ιερατεία για την απληστία και την ασυδωσεία.  Αλίμονο σε εσάς που προσθέτετε το ένα σπίτι στο άλλο, που προσθέτετε το ένα χωράφι στο άλλο, μέχρι να μην υπάρχει πια ελεύθερος χώρος στην γη ». Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα που επιφυλάσσει στους Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους από το σημερινό Ισραήλ που ενεργεί ως κράτος εποίκων.

Τα εδάφια Ησαΐας 10:1-3 αναφωνούν: « Αλίμονο σε εκείνους που φτιάχνουν άδικους νόμους, σε εκείνους που εκδίδουν καταπιεστικά διατάγματα με σκοπό να στερήσουν τα δικαιώματά από τους φτωχούς και να ληστέψουν τον καταπιεσμένο λαό, λεηλατώντας τις χήρες και τα ορφανά. Τι θα κάνετε την ημέρα της κρίσης όταν η κακοτυχία έρχεται από μακριά; » Και στο 29:13-15: « Ο Κύριος είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται σε μένα με το στόμα τους και με τιμούν με τα χείλη τους, αλλά η καρδιά τους είναι μακριά από εμένα. Η λατρεία που μου αποδίδουν αποτελείται μόνο από κανόνες που διδάσκονται από άνδρες. Αλλοίμονο σε εκείνους που καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρύψουν τα σχέδιά τους από τον Κύριο .”

Ο επόμενος προφήτης, ο Ιερεμίας  κατηγορεί το Ισραήλ ότι εγκατέλειψε τον Κύριο και παραβίασε την διαθήκη, φέρνοντας καταστροφή μέσω της κακίας και της πλάνης » Αποκαλώντας το Ισραήλ άπιστο (3:8 και 20-21), Mέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου κατά την σημερινή εποχή είδαμε μεταξύ άλλων ότι  αρκετοί Δυτικοί αμερόληπτοι αναλυτές γνωρίζουν καλύτερα τις γραφές από τον Bibi.

Εάν δεν επέμβουν οι διεθνείς οργανισμοί, ο Bibi δεν θα αρκεστεί στις γενοκτονίες Παλαιστίνης και Λιβάνου θα προχωρήσει ακάθεκτος. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει την πεποίθηση ότι είναι βιβλικός ηγέτης !!! 

Ο Σιωνισμός την σύγχρονη εποχή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη. Αυτό είναι απολύτως λογικό  καθώς η ιδεολογία του προέρχεται από την Διονυσιακή κουλτούρα. Η ρητορική που χρησιμοποιεί ο Bibi είναι αδόκιμη με βάση την Αγία Γραφή. Η Βίβλος διδάσκει ότι ο πλούτος και η περιουσία πρέπει να διανέμονται δίκαια και να μην συγκεντρώνονται στα χέρια μιας ολιγαρχίας. 

Οι στίχοι 1 και 9 της Εξόδου 23 παρέχουν μια εικόνα για το πώς έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι ξένοι της εποχής–: «Μην ακολουθείτε το πλήθος κάνοντας το κακό, αλλά καθιερώστε το νόμο της δικαιοσύνης και του ελέους: Μην καταπιέζετε τον ξένο ; Εσείς οι ίδιοι ξέρετε τι είναι να είσαι ξένος επειδή ήσασταν ξένος στην Αίγυπτο .»

Είναι δικαιοσύνη και έλεος να κόβουν το νερό, τα τρόφιμα, τα  φάρμακα και τα καύσιμα σε έναν ολόκληρο πληθυσμό ; Είναι βιβλική δικαιοσύνη όταν βομβαρδίζουν νοσοκομεία ; Καθώς δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν τις σφαγές στην Γάζα-Δυτική Όχθη, αναλυτές επισημαίνουν ότι η διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Υπενθυμίζω ότι προφήτης Μαλαχίας ομιλεί για την επιμονή του Κυρίου σχετικά με την διαθήκη του Ισραήλ ως προϋπόθεση της υποστήριξής προς το Ιουδαϊκό έθνος. «Θυμήσου τον νόμο  Μωυσή, τα διατάγματα που έδωσα στο Χωρήβ για όλο το Ισραήλ». Εάν συνεχίσουμε να μην υπακούμε ξανά σε αυτούς τους νόμους, ο Κύριος απείλησε: «Θα έρθω και θα καταραστώ την γη».

Οι Αμερικανοί έχουν γίνει οι προστάτες του σύγχρονου Ισραήλ ακολουθώντας τις ίδιες ιδεολογίες που κατήγγειλαν οι μεγάλοι προφήτες. Οι Αμερικανοί ευαγγελιστές όπως και η ισραηλινή κυβέρνηση, έχουν αγνοήσει επιδεικτικά τις διδαχές των βιβλικών προφητών και τα θαύματα, την Ανάσταση και τις ευεργεσίες του Ιησού Χριστού.

Ανάμεσα στο Ισραήλ και το διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει πλέον κανένας συμβιβασμός. Ένας από τους δύο πρέπει να επικρατήσει. Η νίκη του Ισραήλ θα σήμαινε τον θάνατο του διεθνούς δικαίου. Οι παγκόσμιοι ηγέτες συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή αργά ή γρήγορα, τα Ηνωμένα Έθνη θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θα συνταχθούν με τον Savazio-Διόνυσο και την Διονυσιακή κουλτούρα 666 η τον Βλαντιμίρ Πούτιν-Ρωσική Ομοσπονδία και τον Αριστόκλειο πολιτισμό στην νέα του έκφανση με βάση τα δόγματα του γεωστρατηγικού άξονα 888. 

Στην Παλαιστίνη, όπως και στην Ουκρανία, ήταν οι Αμερικανο-Αγγλοσιωνιστές ολιγάρχες που ενορχήστρωσαν τις συγκρούσεις. 

Το Ισραήλ και η Ουκρανία είναι δύο ορατά, παρόμοια μέτωπα, που επωφελούνται από την ίδια υποστήριξη. Οι πληρεξούσιοί τους στην Ουκρανία είναι οι ναζιστικές τρομοκρατικές πολιτοφυλακές. Στη Μέση Ανατολή, ορισμένες αραβικές μοναρχίες υποστηρίζουν το Ισραήλ και τους ισλαμιστές τρομοκράτες. Το τέλος του Σιωνισμού θα προκύψει από τη γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά του παλαιστινιακού λαού.

Η δυτική οικονομική ολιγαρχία δημιούργησε το «Ισραήλ» για τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα χρησιμοποιώντας Ρεβιζιονιστές-Σιωνιστές Εβραίους. Ισχυρίστηκαν ότι ήθελαν να προστατεύσουν την κοινότητά τους, εν τούτοις έθεσαν σε κίνδυνο την ασφάλεια όλων των Εβραίων. Ο ναζισμός πρόσφερε μια ευκαιρία για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Ορισμένοι ιστορικοί έχουν αποδείξει τη συμπαιγνία μεταξύ των Σιωνιστών Εβραίων και των Ναζί στο έργο «Εβραϊκό σπίτι» στην Παλαιστίνη. 

Οι γνωρίζοντες καλά την ιστορία αναφέρουν ότι ο Χίτλερ είχε δώσει εντολές στον μεγάλο ναζί Αδόλφο Άιχμαν, να συνεργαστεί με τους Σιωνιστές από το 1936 για την οικοδόμηση ενός Γερμανο-Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη με πρόσχημα την Βρετανική απειλή !!! (1) 

Οι πλούσιοι Εβραίοι ελέγχουν τον κόσμο και οι μοίρες των κυβερνήσεων και των εθνών. Ελέγχουν τις κυβερνήσεις και με διάφορους τρόπους αυξάνουν τον πλούτο τους.  Σύμφωνα με τον Ilan Pappé, Ισραηλινό ιστορικό και καθηγητή, « οι περισσότεροι Σιωνιστές δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά πιστεύουν ότι τους υποσχέθηκε την Παλαιστίνη». Όλα τα έθνη απαγορεύουν τις απάνθρωπες πράξεις επειδή είναι αντίθετες με την ηθική, τις αρχές της ανθρωπότητας και τον Αριστόκλειο πολιτισμό. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μεγάλες χώρες που θεωρούνται "δημοκρατικές-υπερασπιστές" των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης, δέχονται τις γενοκτονίες της Αμερικής και του Ισραήλ. 

Η έγκριση μιας άδικης και ανήθικης πράξης από τα ισχυρά κράτη-έθνη της οικουμένης, δεν την καθιστά θεμιτή-ηθική και νόμιμη. Οτιδήποτε βασίζεται στην αλόγιστη βία είναι εγγενώς αυθαίρετο. Όπως αναφέρω σε πολλές εργασίες μου μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών και των άλλων εθνών. 

Ο ισραηλινός πληθυσμός υποστηρίζει τον στρατό με δόγμα το «θάνατος στους Άραβες». Οι άποικοι συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή της διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας που προορίζεται για την Γάζα. Σύμφωνα με την βιβλιογραφία τους και τις δηλώσεις ορισμένων από τους «άντρες της πίστης», αυτές οι στάσεις είναι συνεπείς με τις θρησκευτικές τους διδασκαλίες !!! 

Αυτό  αποδεικνύεται από το απόσπασμα σε βίντεο του ραββίνου Eliezer Kashtiel. Αναφέρει ενδεικτικά : "Οι Άραβες ως μη Εβραίοι είναι ανίκανοι να διοικήσουν μια χώρα". Απαιτούν τον αφανισμό  τον περιορισμό τους λόγω της «γενετικής τους κατωτερότητάς. "Ναι, είμαστε ρατσιστές. "Οι Εβραίοι είναι πιο επιτυχημένη φυλή".

Μετά από μια σκοτεινή κληρονομιά 70 και πλέον χρόνων με δολοφονίες-γενοκτονίες, η φθίνουσα εποχή του αποικιοκρατικού-νεοναζιστικού Σιωνισμού φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της. Μετά από την φοβερή γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων. Σε διάφορα άρθρα ξένοι αναλυτές επισημαίνουν τις μοιραίες συνέπειες των ενεργειών, που ενδέχεται να οδηγήσουν στην εξαφάνιση του Ισραήλ. Οι ισχυρισμοί αυτοί βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία με βάση την σιωνιστική ψευδοστρατηγική. 

Η Haaretz via Al-Mayadeen ) που προειδοποιεί ότι η πλήρης κατάρρευση του Ισραήλ είναι θέμα χρόνου». Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει ». 

Αντιμέτωποι με τις οπισθοδρομήσεις που προκάλεσε η 7η Οκτωβρίου, η Σιωνιστική προπαγάνδα προπαγάνδισε την εσφαλμένη «εξήγηση» που συνίσταται στην ενίσχυση του κύρους των Σιωνιστών ηγετών και του στρατού κάνοντας τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι γνώριζαν τις προετοιμασίες και τις περίμεναν! 

Εάν επέδειξαν αυτή την ευφυΐα οπωσδήποτε ανέμεναν τις συνέπειες και τις λύσεις (ακόμα και με την βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών),  την συμμετοχή της Χεζμπολάχ, των Χούτι, των Ιρακινών, την αντίδραση του Ιράν και τα εκατομμύρια των διαδηλωτών υπέρ της Παλαιστίνης σε όλο τον κόσμο. Μην ξεχνάμε την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτους από 146 χώρες του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Νορβηγίας !!! 

Τελικά αναρωτιούνται οι συνάδελφοι ξένοι αναλυτές για το ποια νίκη επέτυχε ο Ισραηλινός στρατός εξοπλισμένος από τις ΗΠΑ, εναντίον μικρών Αραβικών αντιστασιακών ομάδων ; Πιστεύουν ότι είναι στρατηγοί, νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα βασιζόμενοι στις μεγάλες δυνάμεις, αλλά αποτυγχάνουν παντού χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί και πώς! Ακόμη και ο Bibi παραδέχεται δημόσια ότι η υποστήριξη του «κόσμου» στους Παλαιστίνιους αυξάνεται. Όλοι είναι εναντίον μας αναφέρει ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. 

Ο Νετανιάχου (πραγματικό όνομα Mileikowsky) όπως αναφέρουν οι ξένοι αναλυτές,  δεν έσωσε τους ομήρους και  εξαφάνισε την Χαμάς !!! Στους βομβαρδισμούς με στόχο Παλαιστίνιους πολίτες και κοινωνικές και πολιτιστικές υποδομές (κατοικίες, νοσοκομεία, κέντρα υγείας, σχολεία και πανεπιστήμια, τζαμιά, εκκλησίες κ.λπ.) για οκτώ μήνες! Πρέπει να είναι ηρωισμός να σκοτώσεις περισσότερους από 37.500 Παλαιστίνιους, εκ των οποίων το 75% είναι γυναίκες και παιδιά (21.000 αγνοούμενα παιδιά), ιατρικό προσωπικό και να τραυματίζεις ακόμη περισσότερους. Όλοι αυτοί εικάζεται ότι είναι «τρομοκράτες» της Χαμάς ». 

Στο LCI (Γαλλικόκανάλι) ο Bibi δήλωσε ότι σκότωσαν «50.000 τρομοκράτες» !!! Ένας απλός μπορεί να συμπεράνει ότι σκότωσαν 50.000 αμάχους (περισσότερους από αυτούς που δηλώνουν οι Παλαιστίνιοι) !!!  Εκτός και αν οι 37.500 πολίτες συμπεριλαμβάνονται στους 50.000 τρομοκράτες! Μπράβο στον «πιο ηθικό στρατό του κόσμου» με επικεφαλής τον  Bibi. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο ΟΗΕ έβαλε το Ισραήλ στη μαύρη λίστα. 

Οι Ισραηλινοί κυρίως οι σιωνιστές-οπορτουνιστές στην δύση, απέτυχαν στην αποικιακή τους επιχείρηση. Επομένως, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να επιστρέψουν στηn χώρα καταγωγής τους. Οι άποικοι στην πραγματικότητα περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στηn Δύση από όπου διοικούν τις αποικίες τους και επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας καταγωγής τους. 

Από την αρχή της δημιουργίας τους, είχε αποφασιστεί ότι οι ηγέτες αυτού του «εβραϊκού σπιτιού» έπρεπε να είναι Σιωνιστές « Ευρωπαίοι » έποικοι γιατί «σε αρμονία με τα αληθινά συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» αντί να είναι «ααφομοιώσιμοι κάτοικοι σε όλες τις χώρες». 

Η λύση των δύο κρατών είναι ένα αποικιοκρατικό τέχνασμα. Ο διαχωρισμός μεταξύ κοσμικών και θρησκευόμενων Εβραίων έχει γίνει μη αναστρέψιμος. Μισό εκατομμύριο Ισραηλινοί έχουν ήδη εγκαταλείψει το Ισραήλ με τον πλούτο τους. Η διεθνής απομόνωση συνεχίζει να αυξάνεται. Oi Σιωνιστές που θέλουν να έχουν τα πάντα οδεύουν προς αυτό το αποτέλεσμα. Όλα δείχνουν να στρέφονται εναντίον τους. Οι αυθεντικοί Εβραίοι της Μέσης Ανατολής φυσικά εξαιρούνται από αυτή την εξίσωση. 

Λόγω της μεροληψίας και της συνεχούς πολιτικής των «διπλών σταθμών» της ιμπεριαλιστικής Δύσης, πολλά κράτη του Παγκόσμιου Νότου άλλαξαν την συμμαχία και εντάχθηκαν στο στρατόπεδο της λογικής για να αποκτήσουν περισσότερη στρατηγική αυτονομία.  

Ποια άλλη στάση θα πρέπει να υιοθετήσουμε απέναντι σε ένα στρατόπεδο που έχει καταδικάσει σθεναρά την Ρωσία για την εξαγγελθείσα παρέμβασή της στην Ουκρανία και ότι φέρεται ότι διέπραξε "δολοφονίες αθώων πολιτών" χωρίς να προσκομίσει στοιχεία, παραμένοντας σκόπιμα σιωπηλοί μέσω διπροσωπίας όταν το Ισραήλ κάνει μια πραγματική γενοκτονία μπροστά στα μάτια όλης της οικουμένης.

Οι μαχητές ενάντια στην αδικία δεν τα παρατάνε ποτέ. Σε σύγκριση με τους Σιωνιστές, ξεχωρίζουν για την νομιμότητά τους. Σε αντίθεση με αυτούς που χρησιμοποιούν διαβολικά μέσα, η Αντίσταση επιμένει χωρίς να καταφεύγει σε βάναυση βία ή κατακριτέες μεθόδους. 

Ακόμη και με περιορισμένους πόρους, καταφέρνει να πετύχει σημαντικά αποτελέσματα. Παρά τα δεινά που υπέστησαν, οι Παλαιστίνιοι επιδεικνύουν υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού και ανθρωπιάς από τους Ισραηλινούς, οδηγούμενοι από μίσος και ρατσισμό. Όλοι οι αποικιοκράτες και οι υπερασπιστές αντιμετώπισαν αυτό το παράδειγμα και απέτυχαν. Η νίκη του απελευθερωτικού κινήματος είναι αναπόφευκτη. Η αποικιοκρατία και η υπεροχή είναι ασυμβίβαστες με την αξιόπιστη και βιώσιμη διακυβέρνηση. 

Το Ισραήλ αντιπροσωπεύει το τελευταίο πεδίο δοκιμών όπου εκδηλώνονται οι αποικιακές φιλοδοξίες των Αγγλοσαξόνων και της Γαλλίας. Εάν επιμείνουν, απειλείται η σταθερότητα του κόσμου.

 Όσο περισσότερο επιμένουν να συμπεριφέρονται με αλαζονικό και τυφλό τρόπο, θεωρώντας τους εαυτούς τους κύριους του κόσμου, τόσο πιο κοντά έρχονται σε μια αντιπαράθεση της οποίας δεν μετρούν ούτε την κλίμακα, ούτε το αποτέλεσμα, ούτε τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. ούτε οι συμμαχίες που θα δημιουργηθούν! Η συμπεριφορά του Ισραήλ στον πόλεμο της Γάζας είναι εγκληματική με βάση τα ηθικά αξιώματα του Αριστόκλειου πολιτισμού. Εν τούτοις Ευρωπαίοι και Αμερικανοί που ανήκουν στον Διονυσιακό-γεωστρατηγικό άξονα 666, σκοπίμως σιωπούν.

Οι Ισραηλινοί δημιουργούν πολέμους σε όλη την οικουμένη μέσω της Διονυσιακής-Αμερικανικής αυτοκρατορίας. Προσφάτως ενεπλάκησαν και οι ίδιοι στον πόλεμο, με στόχο την δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ. Σε αυτούς τους πολέμους δεν κατέστρεψαν την Χαμάς και τους Παλαιστίνιους. Εν τούτοις επέτυχαν την Συριακή επανάσταση και κατακτήσαν Συριακά εδάφη.  Σκοτώσαν τον Νασράλα και παράλληλα απέτυχαν να διαλύσουν ορστικά την Χεζμπολάχ. Επίσης δεν κέρδισαν τους Χούτι. 

Μετά από χρόνια αδιάλειπτης σφαγής και καταστροφής, το Ισραήλ δεν έχει επιτύχει σχεδόν κανέναν από τους στρατηγικούς του στόχους (πλην της Συρίας), ούτε έχει αποδυναμώσει το πνεύμα των αδάμαστων Παλαιστινίων. Επιπλέον το Ισραήλ έχει αποκαλυφθεί ως ένα καθεστώς νεοναζί που είναι εντελώς ανήθικο και στερείται ανθρωπιάς. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε πώς ο Abdal Jawad Omar συνόψισε την κατάσταση στο Mondoweiss :

«Ο πόλεμος αποκάλυψε την φυλετική υπεροχή του Ισραήλ, την τερατώδη ικανότητά του για καταστροφή και ένα δίκτυο ιδεολογικών, ψυχικών και πολιτικών επενδύσεών του σε βαθιά σύγχυση, σχετικά με την διαγραφή και την κυριαρχία. Δεν πρόκειται απλώς για ένοπλες συγκρούσεις. Στους πολέμους αυτούς διαπιστώσαμε τις δομές που υποστηρίζουν και διαιωνίζουν τον μηχανισμό της ναζιστικής-Διονυσιακής βίας. 

Ο πόλεμος έχει αποκαλύψει την μοναδικότητα που περιβάλλει το Ισραήλ, στην ατιμωρησία στο κράτος, όχι μόνο για τη φίμωση και την καταστολή της διαφωνίας στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο στα ακαδημαϊκά ιδρύματα ή τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά και στην αναιδή ικανότητά του να διαπράττει εγκλήματα στον αέρα.

Για τους Παλαιστίνιους, αυτή η ικανότητα αντιμετωπίζεται από μια πικρή προοπτική θεωρείται ως δύναμη του Ισραήλ. Εξάλλου, το Ισραήλ παρουσιάζεται ως ένα κράτος που μπορεί να ξεφύγει με τα πάντα, μια πραγματικότητα τόσο καταπιεστική όσο η ίδια η βία. Ωστόσο , αυτή ακριβώς η εξαίρεση, αυτό το όριο που επιβάλλεται στον λόγο, είναι που εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι το Ισραήλ εκτίθεται ως ένα εβραϊκό υπέρτατο και αποικιστικό κράτος». 

Επιπροσθέτως η μνήμη του Ολοκαυτώματος και των αντισημιτικών διώξεων χρησιμεύει για να νομιμοποιήσει την ύπαρξη ενός κράτους καταφυγίου. Αξιοποιούν την ιστορική θυματοποίηση για να αποκλείσουν οποιαδήποτε κριτική στην Ισραηλινή πολιτική εξισώνοντάς την με τον αντισημιτισμό. Αυτό το διπλό μητρώο μνήμης το αρχαίο και το τραυματικό  επιτρέπει γεωπολιτικά στο Ισραήλ να διατηρεί μια αφήγηση αδιαμφισβήτητης νομιμότητας και υπαρξιακής αντίστασης, ενώ παράλληλα επιδιώκει διεθνώς αμφισβητούμενες επεκτατικές πολιτικές.

Η ιστορία δεν γράφεται αποκλειστικά από τους νικητές: αναπαράγεται, αξιοποιείται και διακινείται σε έναν «πόλεμο αφηγήσεων» στην καρδιά του γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Το μονοπώλιο της ιστορίας σπάει. Το παρελθόν δεν είναι μόνο μια σταθερή αλήθεια, καθώς γίνεται ένα αφηγηματικό πεδίο μάχης όπου συγκρούονται οι κοσμοθεωρίες. Η Κίνα αναβιώνει τον «αιώνα της ταπείνωσης», η Ρωσία εκμεταλλεύεται τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ισραήλ επικαλείται την βιβλική κυριαρχία για να νομιμοποιήσει το εθνικό του σχέδιο και οι λαοί χωρίς κράτος αναβιώνουν τα τραύματά τους για να υπάρξουν πολιτικά. Κάθε έθνος επιλέγει τα ιστορικά επεισόδια που δικαιολογούν τις φιλοδοξίες του.

Η ιστορία γίνεται το απόλυτο γεωπολιτικό όπλο. Ενώνει τα έθνη (εθνικισμός με βάση το δόγμα του Χρίστου Σαρτζετάκη), δικαιολογεί την επέκταση Διονυσιακός Εθνικισμός-πολιτισμός, όπως η βιβλική ισραηλινή αφήγηση για τον αποικισμό στη Δυτική Όχθη. Επίσης η ιστορική επίκληση προσδίδει διεθνή νομιμότητα (διπλωματία) ή δυσφημεί έναν αντίπαλο (προπαγάνδα). Γίνεται εργαλείο ήπιας ισχύος και παραπληροφόρησης.

Οι ιστορικές αφηγήσεις διακινούνται στην παγκόσμια σκηνή, στον ΟΗΕ ή την UNESCO, για να αναγνωριστούν οι γενοκτονίες. Αυτές οι αφηγήσεις, που διακινούνται για πολιτική ή οικονομική υποστήριξη, διαμορφώνονται για να προσελκύσουν τον κοινό-στόχο. 

Το δόγμα ότι «η ιστορία γράφεται από τους νικητές» είναι ξεπερασμένο την σύγχρονη εποχή. Σε αυτόν τον ιστορικό παγκόσμιο πόλεμο η επιβολή της δικής μας εκδοχής του παρελθόντος είναι ένα στρατηγικό ζήτημα ζωής και θανάτου η οικονομική- στρατιωτική-πολιτιστική ισχύς. Όποιος κυριαρχεί στην ιστορία διαμορφώνει το παρόν και κατευθύνει το μέλλον. Η ιστορία αποτελεί ένα γεωπολιτικό υπερόπλο που οι ηγέτες αξιοποιούν για να δικαιολογήσουν τις δραστηριότητες τους και να διαμορφώσουν το μέλλον τους. 

Από την δεκαετία του 2000 το Κρεμλίνο έχει θέσει την μνήμη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην καρδιά της εθνικής του αφήγησης, εγείροντας την σοβιετική θυσία ενάντια στον ναζισμό ως τον πυρήνα ταυτότητας της σύγχρονης Ρωσίας. Επικαλούμενος αυτή την γενεαλογία δικαίως ο Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφει τις ουκρανικές αρχές ως νεοναζί και καταγγέλλει την δυτική παρουσία στα σύνορά της Ρωσίας. Η Μόσχα δικαιολογεί αυτήν την παρέμβαση ως απαραίτητη απάντηση σε μια απειλή για την ασφάλειά της και τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της, σύμφωνα με τον ιστορικό της ρόλο ως απελευθερωτή. 

Η Ρωσία δεν πρέπει να συμπορευθεί με την Ευρώπη.  

Η φύση των Ρώσων είναι σφυρηλατημένη από την ιστορία εντελώς διαφορετικά. Το Ρωσικό έθνος γεννήθηκε το έτος 1000 υπό την αιγίδα του Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Μέγας Βουλγαροκτόνος). Επίσης καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισε η Μογγολική κατοχή  μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα στην σκιά του Σαράι (πρωτεύουσα των Χαν της Χρυσής Ορδής).  Η Ρωσία δεν γνώριζε την φεουδαρχία, την ηγεμονία των Λατινικών και την Διονυσιακή Αναγέννηση.

Η Ρωσία δεν είναι Ευρώπη καθώς είχε ασπαστεί τον Αριστόκλειο πολιτισμό. Οι Ρώσοι του μεσαίωνα δεν γαλουχήθηκαν με την Ευρωπαίκή-Διονυσιακή κουλτούρα. Δεν έχει τίποτα κοινό με την Ευρώπη. ¨Όμως έχει πολλά κοινά με τα έθνη Τουρανικήε καταγωγής.

Ο Ντανιλέφσκι ως οικονομολόγος, φυσιολόγος, εθνολόγος, φιλόσοφος, ιστορικός.και βιολόγος ανέπτυξε μια οργανική θεωρία των πολιτισμών. Σύμφωνα με τον ίδιο κάθε πολιτισμός έχει την δική του ανάπτυξη, που συνδέεται με την φύση, η οποία είναι ουσιαστικά εθνική. Η ρωσική ταυτότητα είναι η σλαβικότητα, η οποία διαφέρει από τον Διονυσιακό πολιτισμό των Λατίνων-Γερμανών.. Για αυτό η Ρωσία πρέπει να προστατευτεί από την ευρωπαϊκή-Διονυσιακή επιρροή, η οποία καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων. Ο Ντανιλέφσκι θεωρείται ο ιδρυτής του πανσλαβισμού.

Ο Ντανιλέφσκι έγραψε ότι η ενοποίηση των γερμανικών κρατών υπό την πρωσική ηγεσία είχε σχεδόν ολοκληρωθεί και θαύμαζε την φιλοδοξία και τον πραγματιστικό οπορτουνισμό του Μπίσμαρκ. Έβλεπε επίσης την ανάγκη για μια ισχυρή σλαβική ομοσπονδία υπό την ρωσική ηγεσία για να αντισταθμίσει την δυτικοευρωπαϊκή ηγεμονία. Ο αγώνας ενάντια στη Δύση, είναι ο μόνος σωτήριος τρόπος για την θεραπεία του ρωσικού πολιτισμού..

Το βιβλίο του Danilevskii ήταν ορόσημο τον 19ο αιώνα, αλλά η σχετικά περιορισμένη κυκλοφορία του εκείνη την εποχή δεν μπορεί να συγκριθεί με τον αριθμό των εκδόσεων που τυπώθηκαν την δεκαετία του 1990. Μετά από μια έκδοση του 1991 με 70.000 αντίτυπα, η ανάγνωση της οποίας έγινε υποχρεωτική στις Ρωσικές στρατιωτικές ακαδημίες,

Η θεωρία του Ντανιλέφσκι για τους πολιτισμούς μπορεί να θεωρηθεί πρωτοποριακή. Εν τούτοις ο πανσλαβισμός που δίδαξε είχε ήδη επικριθεί κατά την διάρκεια της ζωής του. Ο Constantin Leontiev αντέτεινε στο Byzantinisme et slavité ότι σλαβικοί λαοί όπως οι Πολωνοί και οι Τσέχοι είχαν ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους και μετέχουν των Διονυσιακών αξιωμάτων. Επιπροσθέτως ο Ντανιλέφσκι ελαχιστοποίησε το εθνικό και πολιτιστικό αποτύπωμα της Ασίας στην Μεγάλη Ρωσία. «Ξύστε τον Ρώσο και θα βρείτε τον Τάρταρο», σύμφωνα με ένα απόσπασμα που αποδίδεται στον Joseph De Maistre. «Οι Ρώσοι είναι τόσο Ασιάτες όσο και Ευρωπαίοι έγραψε ο Ντοστογιέφκι τον Ιανουάριο του 1881 (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα). 

Αργότερα η μογγολική κληρονομιά των Ρώσων θα αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικών μελετών όπως αυτή του Nikolai Troubetskoy, προδρόμου του ευρασιασμού, ο οποίος έγραψε το Τουρανικό στοιχείο στην Ρωσική κουλτούρα.»

Η ενοποίηση σχεδόν ολόκληρης της σύγχρονης Ρωσίας κάτω από ένα κράτος επιτεύχθηκε αρχικά όχι από τους Ρώσους Σλάβους, αλλά από Τουρανό-Μογγόλους. Η εξάπλωση των Ρώσων στην Ανατολή έλαβε χώρα μέσα από τις Τουρανικές φυλές και η συμβίωση των Ρώσων μαζί τους ήταν ένα κοινό βήμα σε όλη την Ρωσική ιστορία. 

Σύμφωνα με ειδήμονες ιστορικούς η σύζευξη των Σλάβων της Ανατολής με τον Τουρανισμό είναι ένα θεμελιώδες γεωπολιτικό γεγονός της Ρωσικής ιστορίας. Δύσκολα θα βρισκόταν ένας Μεγάλος Ρώσος χωρίς Τουρανικά γονίδια. 

Είναι σαφές ότι για να γνωρίσουμε καλά τον Ρωσικό εθνικισμό, πρέπει να λάβουμε υπόψη  του τουρανικού στοιχείου. Είναι επιτακτική ανάγκη να μελετήσουμε τους Τουρανούς αδελφούς μας. Αυτό αναφέρουν οι μεγάλοι Ρώσοι επιστήμονες !!!

Ο εθνολόγος και ιστορικός Lev Goumilev (1912-1992) συνέβαλε τότε σε αυτήν την αποκατάσταση του πολιτισμού των ασιατικών στεπών στη διαμόρφωση της Ρωσίας. Η Ρωσία είναι ένα πολυεθνικό κράτος όπου οι οι Σλάβοι αποτελούν περίπου το 80% των πολιτών. 

Η Ρωσική Ομοσπονδία διακρίνει την υπηκοότητα από την εθνικότητα και αναγνωρίζει περίπου160 εθνικότητες. Ως εκ τούτου είναι εφικτό κάποιος να είναι Ρώσος πολίτης και να είναι Ταταρικής, Αρμένικης, Εβραϊκής ή Τσετσενικής καταγωγής. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί μια εθνοτική αντίληψη της Ρωσικής ταυτότητας δεν γίνεται να αποτελέσει την βάση ενός γεωπολιτικού-πολιτισμικού σχεδίου για την Ρωσία. 

Ο Πούτιν υποστηρίζει ξεκάθαρα την Ευρασία παρά τον πανσλαβισμό. Παράλληλα αναφέρει ότι οι Ρώσοι αποτελούν την ραχοκοκαλιά, το θεμέλιο του πολυεθνικού ρωσικού κράτους. Ακριβώς το ίδιο συνέβη και στο Imperium Romaum του Βοσπόρου όπου οι Έλληνες ήταν το κυρίαρχο έθνος της αυτοκρατορίας.

Οι ιδρυτές του σλαβοφιλικού κινήματος του 19ου αιώνα επέμειναν στο ρόλο της θρησκείας, παρά της εθνότητας, ως το κύριο συστατικό της ψυχής των πολιτισμών. Έτσι ο Alexis Khomiakov (1804-1860), στο 

Η Λατινική Εκκλησία και ο Προτεσταντισμός από την οπτική γωνία της Ανατολικής Εκκλησίας, μια συλλογή κειμένων που δημοσιεύτηκε στα γαλλικά το 1858, διευκρινίζει ότι διακρίνει την Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό, στις αντίστοιχες επιρροές τους στις ψυχές των Ρώσων και Ευρωπαίων. Για παράδειγμα στην Ορθοδοξία, η Εκκλησία είναι η κοινότητα των πιστών, θεμελιωμένη επάνω στην αγάπη, την σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι η ίδια η ουσία της συλλογικής-εθνοτικής τους ύπαρξης. Για αυτό είναι έτοιμοι να κάνουν οποιαδήποτε θυσία για να την υπερασπιστούν. Από την Γρηγοριανή Μεταρρύθμιση και αυτό που οι Ρώσοι αποκαλούν Δυτικό Σχίσμα, ο παπισμός κατέστρεψε αυτή την πνευματική ένωση επιβάλλοντας έναν ριζικό διαχωρισμό μεταξύ του θεσμού των κληρικών και των λαϊκών. Για αυτό η Καθολική Εκκλησία έγινε μια οργάνωση ξένη προς τον απλό λαό. " Ο Χριστιανός, λέει ο Khomiakov, δεν ήταν πλέον μέλος της Εκκλησίας, αλλά ένας από τους υπηκόους.

Οι διαφορές μεταξύ Ρωμαιοκαθολικισμού και Ελληνικής Ορθοδοξίας είναι ένα πλούσιο και σύνθετο θέμα. Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να υπενθυμίσω ότι η Ορθοδοξία παρέμεινε κατά βάση Αριστόκλεια εξαιτίας των τριών Ιεραρχών που εισήγαγαν τις διδασκαλίες του Μέγα Αριστοκλή στον Χριστιανισμό. 

Αντιθέτως εκείνη την εποχή οι καθολικοί στράφηκαν στον Αριστοτελισμό και στον ορθολογισμό. Συνεπώς εδώ δεν έχουμε  απλώς δογματικές ή λειτουργικές διαφορές, αλλά μια θεμελιώδης διαφορά της γεωπολιτικής φιλοσοφίας.

Ο αγώνας του παπισμού για πολιτική υπεροχή, έχει τις ρίζες του στις θεωρίες του Αυγουστίνου που κυριάρχησε στην ιστορία της Δυτικής Ευρώπης από την έναρξη της Γρηγοριανής Μεταρρύθμισης (11ος αιώνας). Αυτό είναι μια αντιστροφή της παράδοσης που καθιέρωσαν οι Ορθόδοξοι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη τον 4ο αιώνα.

Για αυτό ο Κονσταντίν Λεοντίεφ ένας από τους πιο σημαντικούς Ρώσους πολιτικούς φιλοσόφους, ορίζει την ουσία της Ρωσίας βάση το Imperium Romanum του Βοσπόρου. Η Ρωσία είναι κληρονόμος του Ορθόδοξου χριστιανισμού που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και του Αριστόκλειου πολιτισμού στην πολιτικοθρησκευτική του δομή. Η Ρωμαϊκή εξουσία είχε μια δικέφαλη δομή, την οποία οι δυτικοί ιστορικοί χαρακτηρίζουν υποτιμητικά ως καισαροπαπισμό. Όμως οι Έλληνες του μεσαίωνα την όρισαν ως μια αρμονική συνεργασία ανάμεσα στο κράτος και την Εκκλησία.

Αυτό που ο Λεοντίεφ ονομάζει "βυζαντινισμό" είναι μια αυτοκρατορία Αγιασμένη από την θρησκεία του Χριστού. Η παραδοσιακή προσκόλληση της Ρωσίας στον "βυζαντινισμό" γίνεται με στόχο να καρπωθεί την κληρονομιά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που τραυματίστηκε θανάσιμα από τις ταξιαρχίες του Πάπα υπό το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από το Ισλάμ.  Όταν οι Γερμανοί  σταυροφόροι λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη στις 13 Απριλίου 1204, το Ρωμαϊκό έθνος και ο Ελληνισμός δεν θα ανακάμψουν ποτέ μέχρι και σήμερα. 

Οι Δυτικοί σκοπίμως έχουν απωθήσει προσεκτικά από την συλλογική τους μνήμη την άλωση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όμως οι Έλληνες έχουν χαράξει στην δική τους μνήμη το μεγαλύτερο έγκλημα στην παγκόσμια ιστορία. Επίσης και οι Ρώσοι δεν ξεχνούν. Για αυτό στο ρωσικό εθνικό μυθιστόρημα, η νίκη του αγίου και εθνικού τους ήρωα Αλέξανδρου Νιέφσκι εναντίον άλλων σταυροφόρων το 1242. Όπως επισημαίνει ο Τρουμπέτσκι στο έργο « Η κληρονομιά του Τζένγκις Χαν(1925), η ταύτιση της Ρωσίας με την Ελληνική κληρονομιά ισχυροποιήθηκε κατά τη διάρκεια της ταπείνωσης του ταταρικού ζυγού, ενώ επωφελήθηκε από την θρησκευτική ανοχή των Χαν.

Η Ρωσία γνώριζε τον Ορθόδοξο Ελληνισμό πριν από τον Ταταρικό Ζυγό και ότι την εποχή του Ζυγού το μεγαλείο των Ελλήνων Ρωμαίων επισκιάστηκε. Ωστόσο ήταν κατά την περίοδο της Ταταροκρατίας που οι Ελληνικές κρατικές ιδεολογίες, που προηγουμένως δεν είχαν ιδιαίτερη απήχηση στη Ρωσία, κατέλαβαν κεντρική θέση στη ρωσική εθνική συνείδηση. 

Για αυτό το κέντρο της διαδικασίας της εσωτερικής αναγέννησης ήταν η Μόσχα. Όλα τα φαινόμενα που προκάλεσε ο Ταταρικός Ζυγός αντήχησαν εκεί με εξαιρετική δύναμη. Ήταν επίσης η περιοχή της Μόσχας που έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις Αριστόκλειες ιδεολογίες  .

Για τους Ρώσους, οι προδοσίες της Δύσης από τον 19ο αιώνα είναι απλώς η επανάληψη ενός μοτίβου που ξεκίνησε με την Τέταρτη Σταυροφορία. Αυτό είναι το μήνυμα της ταινίας του πατέρα Tikhon Shevkunov, στενού συνεργάτη του Πούτιν και μεταδόθηκε τον Ιανουάριο του 2008 σε ρωσικό κυβερνητικό κανάλι. 

Στην ταινία, η κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποδίδεται σε διεφθαρμένους ολιγάρχες και στις καταστροφικές ενέργειες της Δύσης. Η ιστορία του "Βυζαντίου" παρουσιάζεται ρητά ως προειδοποίηση προς τους σύγχρονους Ρώσους ηγεμόνες. Οι Ρώσοι ηγέτες καλούνται να συγκρατήσουν τους ολιγάρχες και να οχυρώσουν τα προπύργια ενάντια στη Δύση, διαφορετικά αντιμετωπίζουν την καταστροφή. 

Οι δυτικοί δεν ξέρουν τι είναι εκπροσωπεί η Ρωσία, γιατί δεν ξέρουν τι είναι ο Αριστόκλειος πολιτισμός. Η αίσθηση της σχέσης με τον Αριστόκλειο πολιτισμό οδήγησε τον 19ο αιώνα στο ρωσικό όνειρο για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολη. Την πόλη που οι Σλάβοι του μεσαίωνα ονόμαζαν Τσάριγκραντ. Η Αικατερίνη Β' αυτοκράτειρα από το 1762 έως το θάνατό της το 1796, ήλπιζε να ξαναχτίσει την "Βυζαντινή" Αυτοκρατορία για να την κληροδοτήσει στον εγγονό της με το προκαθορισμένο όνομα Κωνσταντίνος. Το 1877 ο Ντοστογιέφσκι επανέλαβε στους αναγνώστες του: «Η Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι δική μας ».

Η Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι δική μας, να κατακτηθεί από εμάς τους Ρώσους και να μείνει δική μας για πάντα. 

Στην πραγματικότητα ο βυζαντινισμός και η συμπόρευση κράτους-Εκκλησίας με την ευρεία έννοια, εκτός από την Ρωσία του Πούτιν-Ντούγκιν, επηρεάζει σαφώς και τον Ρετζέπ Ερντογάν. Επίσης το Ιράν ακολουθεί αυτό το δόγμα από το 1979. Όσο για την Κίνα του Σι Τζιπίνγκ, επανεισάγει μια καλή δόση κομφουσιανισμού στην κρατική του ιδεολογία. Η αναδυόμενη πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων μπορεί κάλλιστα να αποτελείται από τα Αριστόκλεια δόγματα.

Ο "βυζαντινισμός" το μοντέλο της Ρωσίας του Πούτιν.

Ο Τζον Σίντλερ, πρώην καθηγητής στο Κολέγιο Πολέμου Ναυτικού των ΗΠΑ, έγραψε σε ένα άρθρο του 2014 αναφέρει ότι ο Πουτινισμός είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένος από το όραμα του Ilyin για την Ορθοδοξία και τον ρωσικό εθνικισμό. Συνεργάζονται χέρι-χέρι. Είναι αυτό που οι υποστηρικτές του αποκαλούν symphonia, δηλαδή την ένωση κράτους και εκκλησίας σε "βυζαντινό" επίπεδο. Αυτό είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αμερικανικές αντιλήψεις για το χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Αν και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία  δεν είναι de jure κρατική εκκλησία, στην πράξη λειτουργεί ως κάτι κοντινό, απολαμβάνοντας μια προνομιακή θέση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Ο Πούτιν εξήγησε τον κεντρικό ρόλο της Εκκλησίας λέγοντας ότι η «πνευματική ασπίδα» της Ρωσίας βασίζεται στην Εκκλησία η οποία είναι σημαντική για την ασφάλειά του Ρωσικού έθνους όσο και η πυρηνική της ασπίδα. Εν τω μεταξύ, οι υπηρεσίες ασφαλείας του Κρεμλίνου ασπάστηκαν δημόσια την ορθοδοξία, με την FSB [Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας] να υποστηρίζει ένα δόγμα «πνευματικής ασφάλειας», το οποίο συνοψίζεται στο γεγονός ότι η EOR και οι «ειδικές υπηρεσίες» συνεργάζονται ενάντια στη Δύση και τις κακές επιρροές της. 

Όπως σημειώνει ο Σίντλερ, οι Δυτικοί που ενοχλούνται από τον Χριστιανικό συντηρητισμό του Πούτιν, έχουν να κατηγορήσουν μόνο τον εαυτό τους. Είναι η σταυροφορία της Δύσης για τη διάδοση της σεξουαλικής παρέκκλισης κάθε είδους που, διαλεκτικά, σπρώχνει την Ρωσία στην αποδοχή των Διονυσιακών αξιωμάτων.

Η ιστορία θα δείξει αν ο νεοβυζαντινισμός του Πούτιν και των κληρονόμων του θα επιτύχουν να ιδρύσουν έναν διαρκή Αριστόκλειο πολιτισμό. 

 Η Ρωσία ως έθνος με την αποδοχή του Αριστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας έγινε Τσαρική-αυτοκρατορία. Στην σύγχρονη εποχή με την διάλυση της Σοβιετικής ένωσης με θεμέλια τον Χριστιανισμό και την Αριστόκλεια παιδεία μέσα σε 27 χρόνια η Ρωσική Ομοσπονδία έγινε η πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη. Στον αντίποδα ο Γεωστρατηγικός-Διονυσιακός άξονας 666 (Ισραήλ-Αμερική-Ευρώπη) είναι υπό κατάρρευση. 

Δεν ανησυχούν αδίκως οι πιστοί των Διονυσιακών αξιωμάτων. Γνωρίζουν την δύναμη του παγκόσμιου Αριστόκλειου πολιτισμού και της θρησκείας και ανησυχούν σε υπερθετικό βαθμό. Δίκαια είναι τρομοκρατημένοι με βάση τα επιτεύγματα των Ελλήνων του μεσαίωνα και των Ρώσων της σύγχρονης εποχής.  Το Imperium Romanum από αυτοκρατορία των παραγόντων του  Διονυσιακού πολιτισμού και του θεού Savaziou έγινε το κράτος του Χριστού και των Ελλήνων με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.

Η μάχη των αφηγήσεων υπερβαίνει την ερμηνεία της μακρινής ιστορίας και επεκτείνεται στην ίδια τη χρονολογία της πρόσφατης σύγκρουσης. Η κινητοποίηση της μνήμης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τη Μόσχα αντισταθμίζεται έτσι από μια δυτική ερμηνεία του παρόντος. Χρονολογώντας την έναρξη των εχθροπραξιών στον Φεβρουάριο του 2022, η Δύση εστιάζει την προσοχή της στην «μεγάλης κλίμακας εισβολή», αποκρύπτοντας την κρίσιμη περίοδο 2014-2022. 

Αυτή η διήγησημε επίκεντρο την επιθετικότητα εκκενώνει την αφήγηση των προηγούμενων οκτώ ετών, που σημαδεύτηκαν από την «επανάσταση του Μαϊντάν», την προσάρτηση της Κριμαίας και τον πόλεμο του Ντονμπάς, τον οποίο η Ρωσία παρουσιάζει ως τη ρίζα και την θεμελιώδη αιτία των πράξεων της.

Το όπλο της μνήμης δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κρατών: οι διασπορές, οι ΜΚΟ, τα κοινωνικά κινήματα και οι πολιτιστικές ομάδες το χρησιμοποιούν σε μια μάχη διασπορικών και ψηφιακών αφηγήσεων. Η αρμενική διασπορά αγωνίζεται ακούραστα για την αναγνώριση της γενοκτονίας του 1915, κερδίζοντας διπλωματικές νίκες. Η παλαιστινιακή διασπορά επιβάλλει την αφήγηση της αποστέρησης στις δυτικές πανεπιστημιουπόλεις και σε δίκτυα ακτιβιστών. 

Η ισραηλινή διασπορά και οι σιωνιστικές οργανώσεις ασκούν έντονη πίεση για την προώθηση της επίσημης ισραηλινής αφήγησης, επηρεάζοντας τα μέσα ενημέρωσης, τα κοινοβούλια και τη δυτική κοινή γνώμη, ενώ παράλληλα αντιτίθενται στις παλαιστινιακές αφηγήσεις. Η κουρδική, η θιβετιανή και η ταμίλ διασπορά, από την πλευρά τους, μετατρέπουν τη συλλογική τους μνήμη σε μοχλό κινητοποίησης και υπεράσπισης. Αυτές οι διεθνικές κοινότητες μετατρέπουν τις πληγωμένες αναμνήσεις τους σε πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο, μετατρέποντας τις διασπορές σε πραγματικούς γεωπολιτικούς παράγοντες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τροφοδοτούν αυτόν τον «πόλεμο αφηγήσεων». Κάθε γεγονός ενσωματώνεται άμεσα σε έναν παγκόσμιο αφηγηματικό αγώνα. 

Τα hashtag, τα viral βίντεο και οι εκστρατείες (είτε περιλαμβάνουν παραπληροφόρηση είτε ευαισθητοποίηση) γίνονται όπλα μνήμης. Ο αγώνας για την παγκόσμια προσοχή ανταγωνίζεται πλέον τις στρατιωτικές αντιπαραθέσεις. Ο ψηφιακός χώρος αναδύεται ως πεδίο μάχης. Ο πολιτισμός προωθεί ιστορικές αφηγήσεις στην παγκόσμια σκηνή. Το Χόλιγουντ διαμορφώνει μια συλλογική μνήμη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Μπόλιγουντ εξυμνεί τον ινδικό εθνικισμό, ενώ επιτυχημένες τουρκικές σειρές, όπως το "Ertugrul" και το "The Magnificent Century", δοξάζουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. 

Ο ισραηλινός κινηματογράφος, υποστηριζόμενος από διεθνείς παραγωγές, ηρωοποιεί την ίδρυση του κράτους και τις συγκρούσεις του, συχνά υποβιβάζοντας την παλαιστινιακή αφήγηση σε δεύτερη μοίρα. Αυτά τα πολιτιστικά έργα καλύπτουν μια λεπτή και ισχυρή στρατηγική επιρροής: την ήπια δύναμη της μνήμης . Αυτή η επιρροή δεν περιορίζεται σε μη δυτικές βιομηχανίες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η CIA έχει συνεργαστεί με το Χόλιγουντ για να προωθήσει αφηγήσεις που ευθυγραμμίζονται με τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, όπως στο " Zero Dark Thirty ", το οποίο εξυμνεί τον στρατιωτικό παρεμβατισμό. 

Ομοίως, τα δυτικά mainstream μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων ευρωπαϊκών καναλιών όπως το France 24 και η Deutsche Welle , καθώς και το CNN , το BBC και πολλά άλλα, συχνά επηρεασμένα από φιλοϊσραηλινά λόμπι ή ατλαντικές ατζέντες, προκατειλημμένη κάλυψη της  σύγκρουσης στην Γάζα. Ευνοούν την ισραηλινή αφήγηση αυτοάμυνας, ελαχιστοποιώντας ή διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα της κατοχής και της Νάκμπα. 

Για παράδειγμα η βία στην Γάζα συχνά παρουσιάζεται ως συγκρούσεις και όχι ως συστηματική γενοκτονία, περιθωριοποιώντας έτσι την παλαιστινιακή φωνή. Ψηφιακά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει αρένες κυρίαρχων αφηγήσεων και αντι-αφηγήσεων. Σε αυτό το τοπίο των αντικρουόμενων αφηγήσεων, ένα πρόσφατο παράδειγμα καταδεικνύει αυτή τη χειραγώγηση της μνήμης με μια ορισμένη ειρωνεία: Η ιστορία είναι ένα πεδίο παιχνιδιού και, προφανώς, η Ρωσία και η Κίνα μόλις κατέληξαν σε έναν νέο κανόνα παιχνιδιού που είναι, για να μην πούμε τίποτα, δημιουργικός . 

Η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ Κάγια Κάλλας μοιράστηκε πρόσφατα αυτό το στοιχείο σε ένα συνέδριο: προφανώς, η Μόσχα ψέλνει στο Πεκίνο ένα μικρό στίχο στην ιστορική λειτουργία "Στόχοι Ζευγαριού", όπως: "Άκου, Κίνα, είναι απλό: εμείς, δηλαδή εσύ και εγώ, πολεμήσαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον κερδίσαμε και, τέλος πάντων, νικήσαμε τους Ναζί. Οι άλλοι; Λεπτομέρειες". 

Η Κάλλας με την αίσθηση της υποτίμησης ενός διπλωμάτη, απλώς χαρακτήρισε αυτή τη δήλωση "είδηση". Περιττό να πούμε ότι έπρεπε να δαγκώσει τη γλώσσα της για να μην γελάσει. Η εξήγησή της; " Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να διαβάζουν βιβλία ιστορίας " υπέρ των περιλήψεων του TikTok, κάτι που πιθανώς επέτρεψε σε αυτό το είδος γεωπολιτικής "φανφικινγκ" να επιτύχει μια ορισμένη επιτυχία. Συμπέρασμα: ξαναζούμε το παρελθόν μαζί για να δημιουργήσουμε κοινές αναμνήσεις, σαν ένα ζευγάρι που επινοεί μια ρομαντική συνάντηση... αλλά σε εθνική κλίμακα και με πυραύλους αντί για λουλούδια.

Πρέπει να φοβόμαστε έναν «παγκόσμιο πόλεμο αναμνήσεων»; Οι αναμνήσεις δεν ανακαλούν απλώς το παρελθόν: διαμορφώνουν τις τρέχουσες συγκρούσεις και τις μελλοντικές συμμαχίες. Κάθε λαός επιδιώκει να επιβεβαιώσει την κεντρική θέση των δεινών του στην παγκόσμια ιστορία. Αυτό δημιουργεί μερικές φορές εκρηκτικούς ανταγωνισμούς μνήμης: Αρμενία εναντίον Τουρκίας, Ισραήλ εναντίον Παλαιστίνης, Ολοκαύτωμα εναντίον άλλων γενοκτονιών. 

Η αναγνώριση μιας μνήμης συχνά βιώνεται ως απειλή από μια άλλη. Η ισραηλινή αφήγηση, βασισμένη στην απόλυτη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος και σε ένα βιβλικό δικαίωμα στη γη, συγκρούεται συστηματικά μετωπικά με την παλαιστινιακή αφήγηση της Νάκμπα (της «καταστροφής» του 1948) και της συνεχιζόμενης κατοχής, δημιουργώντας έναν ανταγωνισμό μνήμης όπου η αναγνώριση της μίας συχνά φαίνεται να αρνείται τη νομιμότητα της άλλης.

Στην Αφρική, την Λατινική Αμερική και την Ασία, η μνήμη του αποικισμού επανεμφανίζεται με δύναμη. Τα αιτήματα για αποζημιώσεις, η επανοικειοποίηση ιστορικών αφηγήσεων και η επιστροφή έργων τέχνης τροφοδοτούν ένα νέο χάσμα Βορρά-Νότου . Η Δύση, που καλείται να «θυμηθεί», βρίσκεται αποδυναμωμένη από το δικό της παρελθόν. Το Ισραήλ κατέχει μια διφορούμενη θέση σε αυτό το χάσμα: αντιληπτό ως δυτικό, αποικιακό κράτος από τον Νότο, παρόλα αυτά παρουσιάζεται ως ένας πρώην διωκόμενος και αποαποικιοποιημένος λαός, χρησιμοποιώντας αυτό το καθεστώς του ως πρώην θύματος για να αμφισβητήσει την αφομοίωσή του στις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις.

Πέρα από τις στρατιωτικές συγκρούσεις, οι μνήμες χρησιμεύουν επίσης σε διπλωματικούς ανταγωνισμούς: Αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από ορισμένες χώρες για να επηρεάσουν την Άγκυρα· χρήση του αποικιακού παρελθόντος από τη Ρωσία για να αποπλανήσει την Αφρική· επίκληση των χριστιανικών ριζών της Ευρώπης για τον αποκλεισμό ορισμένων κρατών από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η ισραηλινή διπλωματία, από την πλευρά της, κινητοποιεί έντονα τη μνήμη του Ολοκαυτώματος ως παγκόσμιο ηθικό κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει την κριτική στη διεθνή σκηνή, να προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα και να σφυρηλατήσει συμμαχίες, ενώ παράλληλα αγωνίζεται σθεναρά ενάντια σε οποιοδήποτε ψήφισμα ή μνημόσυνο που θα αμφισβητούσε τη νομιμότητα της εθνικής της αφήγησης. Ας σημειώσουμε, ωστόσο, ότι πέρα ​​από τις συγκρούσεις, παραδείγματα μνημονιακής συμφιλίωσης δείχνουν ότι είναι δυνατοί και άλλοι δρόμοι. 

Οι Επιτροπές Αλήθειας και Συμφιλίωσης, όπως αυτές στη Νότια Αφρική, ή το διεθνές γαλλο-γερμανικό ιστορικό έργο για τους παγκόσμιους πολέμους, καταδεικνύουν ότι η αναγνώριση των δεινών των άλλων και η ανάπτυξη μιας κοινής αφήγησης, αν και δύσκολη, μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση για διαρκή ειρήνη. Η μνήμη στη συνέχεια γίνεται ένα τρομερό διπλωματικό όπλο, που κινητοποιείται σε διαπραγματεύσεις και συμμαχίες. Στον 21ο αιώνα, η γεωπολιτική της μνήμης έχει αναδειχθεί σε ένα αναπόφευκτο πεδίο μάχης. Κράτη, διασπορές, κοινωνίες των πολιτών και μεγάλες πολιτιστικές δυνάμεις γνωρίζουν ότι το παρελθόν δεν είναι μόνο μια κληρονομιά, αλλά ένα μέσο εξουσίας. 

Το Ισραήλ έχει κατακτήσει αυτή την τέχνη του πολέμου μνήμης, συνδυάζοντας το έργο των κρατικών θεσμών, την επιρροή των διασπορών, την υποστήριξη των μεγάλων διεθνών μέσων ενημέρωσης και την πολιτιστική παραγωγή για να επιβάλει μια αφήγηση που εξυπηρετεί τους στόχους του για ασφάλεια, επέκταση και νομιμότητα. Η κατανόηση του πολέμου στην Ουκρανία, της ανόδου της Κίνας, των εντάσεων στη Μέση Ανατολή ή της αναδιάρθρωσης των σχέσεων Βορρά-Νότου απαιτεί επομένως την αποκωδικοποίηση αυτών των «πολέμων μνήμης». 

Η σύγκρουσηστην Γάζα είναι το αρχέτυπο: πολύ περισσότερο από μια απλή εδαφική διαμάχη, είναι ένας υπαρξιακός αγώνας μεταξύ δύο ιστορικών αφηγήσεων, δύο πληγωμένων αναμνήσεων και δύο κοσμοθεωριών που συγκρούονται για την τελική αναγνώριση. 

Ζούμε στην εποχή της «υπερφόρτωσης αφήγησης», όπου κάθε γεγονός στρατολογείται αμέσως σε μια παγκόσμια μάχη αφηγήσεων. Σε έναν κόσμο κορεσμένο με εικόνες και ιστορίες, όποιος ελέγχει τη μνήμη ελέγχει εν μέρει το μέλλον. Η διάσημη ατάκα του Όργουελ από το 1984, « Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν », δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρη. Το ερώτημα τώρα είναι: 

Σε αυτή την τεράστια παγκόσμια αγορά αφηγήσεων, όπου η παραπληροφόρηση αναμειγνύεται με θεμιτές απαιτήσεις για μνήμη, πώς μπορούμε να διακρίνουμε το όπλο της πειθούς από την ιστορική αλήθεια; Δεν υπάρχει απλή απάντηση. Η λύση δεν έγκειται στην αναζήτηση μιας απατηλής ιστορικής αντικειμενικότητας, αλλά στην κριτική ικανότητα να αναγνωρίζουμε τις εργαλειοποιήσεις. 

Η κατανόηση ότι το παρελθόν είναι ένα πεδίο μάχης σημαίνει να δώσουμε στον εαυτό μας τα μέσα για να μην είμαστε πλέον απλοί στρατιώτες, χειραγωγούμενοι από αφηγήσεις που είναι πέρα ​​από εμάς. Σημαίνει να αποδεχτούμε την πολυπλοκότητα, να ακούσουμε την πολυφωνία των αναμνήσεων και να γίνουμε, στο δικό μας επίπεδο, ένας «συνειδητός πορθμέας» ικανός να πλοηγείται μεταξύ αφηγήσεων για να κατανοήσουμε καλύτερα τις συγκρούσεις του παρόντος και να προβλέψουμε εκείνες του αύριο. Το ζήτημα είναι ποιος θα έχει το δικαίωμα να ορίζει όχι μόνο το μέλλον, αλλά και το παρελθόν από το οποίο είναι χτισμένο. Ο έλεγχος του παρελθόντος έχει γίνει ένα όργανο εξουσίας ισοδύναμο με στρατούς και αγορές .

Με βάση όλα τα προαναφερόμενα η Ελλάδα πρέπει να αξιοποιήσει γεωπολιτικά την ιστορία της. 

Η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια είναι οι δύο μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες τις οποίες δημιούργησαν και τις δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί σε όλη την ανθρωπότητα. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν ότι δεν ήταν θεωρητικοί διδάσκαλοι των δύο υπέρτατων αξιών. Τις δύο μέγιστες πανανθρώπινες αξίες, τις δίδαξαν πολεμώντας χάνοντας τις ζωές τους και τραυματιζόμενοι στα πεδία των μαχών.  

Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι τα ιερότερα και σημαντικότερα αγαθά της Αριστόκλειας παιδείας. Απαιτούνται σκληροί αγώνες και αιματηροί ενίοτε για να διατηρηθούν αυτές οι δύο υπέρτατες αρχές από τα έθνη. 

Το φαινόμενο του πολέμου αποτελεί διαχρονικό αντικείμενο επιστημονικών μελετών στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική, τις Διεθνείς σπουδές και τις στρατιωτικές σχολές. Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας με στόχο την υποταγή-εξαναγκασμό στις επιθυμίες του αντιπάλου. 

Ο επεκτατικός πόλεμος είναι το μέσον για την επίτευξη άνομων σκοπών επί του αντιπάλου. Η ειρήνη και η αγάπη υποστηρίζονται και προωθούνται σχεδόν από όλες τις θρησκείες. Εν τούτοις στις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ανθρωπότητας με πολέμους, την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν τα ιερατεία των θρησκειών.  

Εμπόλεμες συρράξεις και αδελφοκτόνοι εμφύλιοι. Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια  άνθρωποι. Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν  ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους  στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες).

Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αχριερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.

Στην δίκη της Νυρεμβέργης εισήχθη το αξίωμα σχετικά με τους επιθετικούς πολέμους. Οι επιθετικοί πόλεμοι αποτελούν έγκλημα. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών επιτρέπει τους αμυντικούς πολέμους και για αυτό δίνει το δικαίωμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας να επιβάλλει στρατιωτικές κυρώσεις για την διατήρηση της ειρήνης. Τα επιχειρήματα περί δίκαιου πολέμου διδάσκονται στον Αριστόκλειο πολιτισμό και την Ορθοδοξία. .

Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. 

Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομι­μότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε   τους δε ελευθέρους." 

Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).  (1) 

Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονικά το μέλλον της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. 

Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα. 

Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. 

Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους. 

Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. 

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής  (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.

Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο. 

Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον.  Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.  Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα-Πελοπόννησο, νησιά του  Αιγαίου και επέβαλαν το δωδεκάθεο. 

Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. 

Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. 

Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. (1)

Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. 

Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία-Θήβα οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο,και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον.  Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος.  

Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2)  κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. 

Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2)  κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή Χαναναίοι, «Πορφυροί». Το όνομα Φοίνικες-πορφυροί δόθηκε στους Χαναναίους από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και είχαν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.  

Επίσης ο μεγάλος ιστορικός αναφέρει ότι οι Φοίνικες είχαν αφετηρία την Ερυθρά θάλασσα : «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε πως αυτοί, φτασμένοι από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Ηρόδοτος Α, 2). 

O πατέρας της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας (Β, 49-50 και Β, 91) αναφέρει ότι οι Χεμμίτες (οι  κάτοικοι της μεγαλούπολης Χεμμις που βρισκόταν στο Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί τηv χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από τη πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στη περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία. 

Ο Ηρόδοτος αναφέρει και τον επιβεβαιώνει ο Μέγας Αριστοκλής ότι οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Οι πόλεμοι είναι ζήτημα γεωπολιτικών και στρατηγικών συμφερόντων. Ήταν στον πυρήνα τους μια πρωτόγονη επιθυμία για κυριαρχία και ένας ηγεμονικός ανταγωνισμός στον οποίο μια δημοκρατία αντιμετώπιζε μια ολιγαρχία. 

Παράλληλα αντιμάχονται οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί. Σε αυτή την αντιπαράθεση το χάσμα μεταξύ των συλλογικών συναισθημάτων, των προσχημάτων που επικαλέστηκαν και των άμεσων κινήτρων για εχθροπραξίες ή μεταξύ των αρχικών δικαιολογιών και των καταστροφών και των καταστροφών των μαχών ήταν τέτοιο που η συνέχιση του πολέμου αποδόθηκε στην φύση των καθεστώτων και προσωπικές ευθύνες των πολέμαρχων. 

Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν το μεγαλύτερο μαντείο της αρχαιότητας. Εκεί όλοι οι λαοί της Ανατολικής Μεσογείου όπως οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φρύγες, οι Λυδοι και οι Πέρσες, αναζητούσαν την πρόβλεψη των Φοινικικών ιερατείων για πάσης φύσεως ζητήματα. 

Όλοι οι αξιωματούχοι και οι θεσμικοί παράγοντες της Ανατολής κατέφευγαν στην θεϊκή ετυμηγορία. Μέσα από τους αιματηρούς εμφύλιους πολέμους και την Δελφική Αμφικτυονία, το Φοινικικό μαντείο υπήρξε παγκόσμιο πνευματικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό κέντρο κατά τους αρχαίους αιώνες. Εκείνη την εποχή το μαντείο υπήρξε η ανώτατη πολιτική-στρατιωτική και οικονομική εξουσία των εθνών της Ανατολικής Μεσογείου. Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας καθόριζαν τις τύχες των κρατών της ανατολής. 

Εκείνοι αποφάσιζαν για την οικονομία, την πολιτική, τους πολέμους και τις κοινωνικές εξελίξεις. Δεν είναι σχήμα λόγου είτε υπερβολή καθώς το μαντείο αποτελούσε το διεθνές νομισματικό ταμείο του αρχαίου κόσμου !!! Πολλές Ελληνικές πόλεις κράτη καθώς και ξένα, διατηρούσαν στους Δελφούς θησαυροφυλάκια για την φύλαξη των προσφορών και των πολύτιμων αντικειμένων τους. 

Κανένας πόλεμος, καμία πολιτική-οικονομική, κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του μαντείου. Οι Δελφοί απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από τους πολέμους που υποκίνησαν και την ομοσπονδιακή ένωση δώδεκα φυλών Στερεάς και Θεσσαλίας (Δελφική Αμφικτυονία). Όλοι οι  "ιεροί" πόλεμοι προκλήθηκαν από τους ιερείς-θεουργούς του Φοίβου και του Savaziou. 

Η πολιτική σημασία των Δελφών ήταν τεράστια καθώς υποκινούσαν όλους τους πολέμους που έλαβαν χώρα κατά την αρχαιότητα. Ενδεικτικό ήταν ότι ο δεύτερος Ιερός πόλεμος, έγινε για τον έλεγχο του μαντείου-χρυσωρυχείου πάντα. Οι Αθηναίοι με παρότρυνση του Δελφικού ιερατείου βοήθησαν τους Φωκείς να εντάξουν το ιερό στην ομοσπονδία τους, προκαλώντας την οργή των Σπαρτιατών, οι οποίοι επανέφεραν προσωρινά τους Δελφούς στην πρότερη κατάστασή τους, αλλά οι Αθηναίοι αντεπιτέθηκαν και η πόλη αποδόθηκε τελικά στους Φωκείς. 

Μέχρι τον τρίτο Ιερό Πόλεμο όλα αυτά, όταν με παρέμβαση του Φιλίππου οι Δελφοί επέστρεψαν στη Δελφική Αμφικτυονία, η οποία ελεγχόταν ωστόσο πια από τους πανίσχυρους Μακεδόνες. Ένας Δ’ Ιερός Πόλεμος θα ξεσπούσε λίγο αργότερα, καθώς το μαντείο παραήταν πλούσιο και σημαντικό για να μένει ανεξάρτητο. 

ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. 

Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών. 

Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος  εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. 

Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του  Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. 

Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. 

Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. 

Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους  είλωτες.  Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους. 

Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο "ιερό" άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. 

Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκυδίδης, Ιστορία Α΄3). 

Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία όλων των Ελλήνων. Υπεύθυνοι για μια ακόμη φορά τα αδίστακτα Δελφικά Ιερατεία. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας. 

Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!

Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων.   

Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός "θεός" Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. 

Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. 

Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. 

Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.

Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. 

Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. 

Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία. 

Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των των θεών ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. 

Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία. 

Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική-Ιουδαϊκή Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης. 

Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. 

Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων-Σημιτών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. 

Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. 

Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν όπως ισχυρίζονται οι μέτοχοι της Διονυσιακής κουλτούρας με κίβδηλες ιστορικές εργασίες, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν "Ιουδαίοι" θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών. 

Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. 

Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.

Εάν ήταν Ιουδαίοι οι Σπαρτιάτες δεν θα κατευθυνόταν ο Στρατηγός Παυσανίας στην Φοινικική Θήβα απαιτώντας την παράδοση των Ιουδαίων αρχηγών του Φοινικικού στρατεύματος που πολέμησε δίπλα στους Πέρσες. 

Οι Ιουδαίοι της Θήβας και γενικότερα οι Ιουδαίοι έχουν πολλούς αιώνες παράδοση στα πεδία των μαχών ενάντια στους Έλληνες. Επίσης στο πλευρό των Περσών και ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι). Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας. 

Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας, οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. Οι Ιουδαίοι πολέμησαν ενάντια στον Χριστιανό αυτοκράτορα Ηράκλειο και δεν πολέμησαν ενάντια στον μέτοχο του Διονυσιακού πολιτισμού Αλέξανδρο !!! 

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΕΩΠΟΛΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ. 

Το Imperium Romanum του Βοσπόρου είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Η παγκόσμια πολιτισμική-Αριστόκλεια αυτοκρατορία μέσα από την ένωση της με τον Χριστιανισμό θα εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη σε πνευματικό-πολιτιστικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.  

Αντιθέτως η Διονυσιακές αυτοκρατορίες διαλύονται. Η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία που δημιούργησαν οι Ιουδαίοι-Σιωνιστές με στόχο την κατάκτηση του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήταν η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Με την κατάκτηση της η Ιουδαϊκή αριστοκρατία αποφάσισε να δημιουργήσει την Ρωμαϊκή δημοκρατία-αυτοκρατορία. Ο βασικός γεωστρατηγικός στόχος για την ίδρυση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας-αυτοκρατορίας ήταν η επανασύσταση του Περσικής αυτοκρατορίας με στόχο ο Ελληνισμός να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες αυτοκρατορίες.   

Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά. Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Στόχος να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση  που απελευθερωθούν οι πρόγονοι μας από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί στους Έλληνες του μεσαίωνα η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο. 

Στην συνέχεια οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας. Μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. 

Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, είμαστε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος. 

Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία. 

Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία". Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για την ίδρυση του Imperium Romanun ήταν ο ταχύτατος εξελληνισμός του Ισραηλινού έθνους. 

Ο Αριστόκλειος πολιτισμός ως η κορυφαία πολιτιστική αυτοκρατορία της ανθρωπότητας αποκτά διαχρονικά εκατομμύρια υποστηρικτές. Το ίδιο έγινε με τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου όπου διαδόθηκε ο πολιτισμός των Ελλήνων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Ραββίνοι εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να αποτρέψουν τον εξελληνισμό επιφανών Ιουδαίων. Για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση και χαθεί εντελώς ο έλεγχος αποφάσισαν να προκαλέσουν ένα ισχυρότατο σοκ στο Ισραηλινό έθνος. Σε άρχοντες και τον λαό. Μια ακόμη σημαντικότατη αιτία για την δημιουργία της Ρώμης ως  παγκόσμιας Διονυσιακής αυτοκρατορίας ήταν χρονική. Οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας ήθελαν να έχουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να επανασυστήσουν την Περσική αυτοκρατορία χωρίς εμπόδια και περισπασμούς.    

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.  

Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα

Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. 

Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. 

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ. 

Ο Διονυσιακός πολιτισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. 

Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.

Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν  δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. 

Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν  μία καινούρια ζωή. 

Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις. 

Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία  καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.

Ο ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.  

Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. 

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.  

Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. 

Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. 

Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. 

Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. 

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. 

Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. 

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. 

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. 

Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο  Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΕΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. 

Το Imperium Romanum από Διονυσιακή αυτοκρατορία έγινε Αριστόκλεια κοσμοκρατορία. 

Οι Έλληνες του μεσαίωνα έγιναν παγκόσμιοι ηγεμόνες. Για τους Σλάβους η Βασιλεύουσα  ήταν το Τσάριγκραντ, η πόλη των αυτοκρατόρων. Οι Σκανδιναβοί ονόμαζαν την βασιλεύουσα Μίλγκαρθ, που σημαίνει η  μεγάλη και  η πιο σεβαστή πόλη από όλες στον κόσμο. Οι Σκανδιναβοί και πολλοί άλλοι λαοί θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής, να υπηρετήσουν στον Ελληνικό-Αυτοκρατορικό στρατό, δίπλα στους πιο γενναίους βασιλιάδες ,στρατηγούς, αξιωματικούς, και στρατιώτες του κόσμου, τους Έλληνες. Οι Ισλανδοί ονόμαζαν τον Βόσπορο Σγιαβινταρσούντ, τα στενά των ευσεβών και την Αγία Σοφία, την θεωρούσαν ως το πιο θαυμαστό μέρος της οικουμένης.

Πολλοί προσκυνητές με προορισμό τους Άγιους τόπους είχαν ως απαραίτητη στάση την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Ως παγκόσμια πρωτεύουσα του μεσαίωνα στην Κωνσταντινούπολη, κατοικούσαν και αρκετές μειονότητες όπως Άραβες, Τούρκοι, Ιταλοί, Νορμανδοί, Φράγκοι, Γότθοι, Ούννοι κλπ. Η Αγία Σοφία ήταν η ωραιότερη Εκκλησία στον κόσμο και η Βασιλίδα των πόλεων γεμάτη με αλλοδαπούς προσκυνητές, πρεσβευτές ξένων χωρών, εμπόρους κλπ. Καμία άλλη πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε τόσες Εκκλησίες-Μοναστήρια και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Όλα  τα υπόλοιπα έθνη πλην του Ιmperium Romanum, του Βοσπόρου, ήταν σε μεγάλη ηθική-πνευματική εξαθλίωση. (2) 

Η γεμάτη από Χριστιανική ζωή Κωνσταντινούπολη-Βασιλεύουσα, γίνεται η πόλη με τα περισσότερα φιλανθρωπικά ιδρύματα στον κόσμο, την εποχή του μεσαίωνα.  

Καμία άλλη πόλη του κόσμου δεν είχε τόσα φιλανθρωπικά ιδρύματα.  Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο-αξίωμα  που  χαρακτηρίζει την αγάπη των Ορθοδόξων Ελλήνων προς τον Χριστό, και τους αδύναμους συνανθρώπους. Οι Έλληνες του μεσαίωνα γνωρίζουν καλά τι θα σημαίνει ελεημοσύνη –βοήθεια στον φτωχό, στον άστεγο, στον πεινασμένο, στον ανάπηρο. Για αυτό πάρα πολλοί Έλληνες εκείνες της εποχές, έκαναν πολλές ελεημοσύνες,  από πραγματική Χριστιανική αγάπη.

Η πόλη των πόλεων η Κωνσταντινούπολη ήταν δίκαια ξακουστή ως  η πόλη με τα περισσότερα νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία. Όλα αυτά τα ιδρύματα λειτουργούσαν δωρεάν, για τους φτωχούς υπηκόους του κράτους που ήταν άστεγοι-πένητες. Βασικός χορηγός-δωρητής η Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθούσε η εκάστοτε αυτοκρατορική οικογένεια και οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Το Έργο της ιερής φιλανθρωπίας, αναλάμβαναν τα θηλυκά μέλη των αυτοκρατορικών οικογενειών, όσο και των εύπορων οικονομικά τάξεων, διότι οι άνδρες απουσίαζαν, σε καθημερινή βάση, όλους εκείνους τους αιώνες στα πεδία των μαχών. 

Η μεγαλοπρέπεια και ο πλούτος της Βασιλεύουσας εξέπληξε όλους τους επισκέπτες. Σε όλες τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, δεν υπήρχαν συγκεντρωμένα τόσα αγαθά όσο αυτά που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. έγραψε ο Robert de Clari, ένας από τους συμμετέχοντες στην τέταρτη Διονυσιακή-Εωσφορική σταυροφορία. Μέχρι την καταστροφή της Τέταρτης Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό σταυροδρόμι στον κόσμο, που συνέδεε την Κίνα, την Ινδία, την Αραβία, την Ευρώπη και την Αφρική. Όλα τα ευρωπαϊκά βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος της.  

Η αυτοκρατορική εξουσία βασίζεται στους εκπαιδευμένους αξιωματούχους στον Αριστόλειο πολιτισμό πολιτισμό. Μια σημαντική-θεμελιώδης διαφορά των Ελλήνων και του Ιmperium Romanum του Βοσπόρου με την "Αγία Γερμανική αυτοκρατορία" ήταν ότι η πολιτική φιλοσοφία που καθοδηγούσε την άρχουσα τάξη στηριζόταν στην Αριστόκλεια παιδεία. Στον Αντίποδα η δυτική πολιτική-θεολογία αντλήθηκε από την Παλαιά Διαθήκη και την Διονυσιακή Κουλτούρα. 

Το Ελληνικό έθνος έγινε κληρονόμος μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και επίκεντρο της Ορθοδοξίας και του Αριστόκλειου πολιτισμού για όλη την οικουμένη. Το δικαίωμα των Ελλήνων βασιλέων να θεωρούνται νόμιμοι διάδοχοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έχει αμφισβητηθεί σε όλη την διάρκεια ζωής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μόνο η Γερμανική άρχουσα τάξη διεκδικούσε  τους τίτλους και τα εδάφη του Imperium Romanum του Βοσπόρου. Ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Βρετανία, που δεν υπήρχε περίπτωση να ανακτηθούν ως αυτοκρατορικά εδάφη, θεωρούσαν τον εκάστοτε Έλληνα-βασιλιά Κωνσταντινουπόλεως, ως τον υπέρτατο άρχοντα της γης. Η κατάκτηση των εδαφών αυτών για τελευταία φορά από τον Ιουστινιανό,  θεωρήθηκε ως νόμιμη επανάκτηση των αυτοκρατορικών δικαιωμάτων. 

Ο εκάστοτε πάπας χρονολογούσε τα έγγραφα του, με βάση το έτος βασιλείας του Έλληνα αυτοκράτορα. Ο κάθε νεοεκλεγμένος πάπας ζητούσε την επικύρωση του αξιώματος του, από τον Έλληνα μονάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η από τον έξαρχο της Ραβέννας.

Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. Οι μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας έζησαν κατά την μεσαιωνική εποχή. Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Ηράκλειος, το μοναδικό φαινόμενο ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον (Μέγας Βασίλειος) και οι Τρείς Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος. 

ΕΒΡΑΙΟΜΑΧΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. 

ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ ΛΕΩΝ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ε-ΕΙΡΗΝΗ- ΛΑΧΑΝΟΔΡΑΚΩΝ-ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟΣ.  

Τεσσαρακονταπήχυς (Σαραντάπηχος) ονομαζόταν ο Ιουδαίος από την Τιβεριάδα, ο οποίος ήταν ο δημιουργός της αιρέσεως της Εικονομαχίας και ταυτόχρονα υπήρξε αυτοκρατορικός σύμβουλος του Λέοντα Γ του Ίσαυρου. Από την ημέρα πού έγινε αυτοκρατορικός σύμβουλος ο Ιουδαίος Σαραντάπηχος, καθιερώθηκαν οι Σημίτες ως πολιτική τάξη στην διοίκηση της αυτοκρατορίας. Την εποχή που ήταν χαλίφης ο Γιεζίδ Β, πηγαίνει μια ομάδα Ιουδαίων και του αναφέρει ότι είναι “προφήτες”-αστρολόγοι. Στην συνέχεια είπαν οι Ιουδαίοι στον Χαλίφη Γιεζίδ ότι αν ήθελε μεγάλες δόξες και να είναι χαλίφης για πολλά χρόνια, η λύση είναι μόνον μια. Θα έπρεπε να απαγορέψει την λατρεία των ιερών εικόνων του Χριστού, των Αγίων και της Παναγίας, από όλους τους υπηκόους του χαλιφάτου. Ο Γιεζίδ τους πίστεψε για αυτό απαγόρευσε την προσκύνηση των ιερών εικόνων, από τους Χριστιανούς υπηκόους του. Όμως μετά από 2,5 έτη πέθανε, αντί να ζήσει πολλά χρόνια, με μεγάλες δόξες, όπως του είχαν “προφητεύσει” οι Εβραίοι.

Στον θρόνο των Ισμαηλιτών ανεβαίνει ο γιος του Χαλίφη, ο Χισάμ, ο οποίος έβγαλε διαταγή να πιάσουν τους Εβραίους “προφήτες”. Οι Εβραίοι όμως επέτυχαν να περάσουν τα σύνορα του Χαλιφάτου και να διαφύγουν. Δυστυχώς οι Χριστομάχοι συνέχισαν της δολοπλοκίες, περί καταργήσεως της λατρείας των εικόνων, μέχρι να εντοπίσουν το κατάλληλο άτομο, ώστε να κάνει πράξη τα σχέδια τους. Στα πλαίσια αυτού του σκοπού πηγαίνουν στα Ελληνοαραβικά σύνορα, σε έναν άγνωστο εκείνη την εποχή στρατιώτη, τον Λέων, για να του “προφητεύσουν” ότι αυτός θα γίνει σίγουρα αυτοκράτορας των Ελλήνων-Ρωμαίων. Επίσης του επισήμαναν ότι όταν γίνει Βασιλιάς, θα τον επισκεφτούν, για να του ζητήσουν μια και μόνον εξυπηρέτηση. 

Πράγματι ο Λέων γίνεται αυτοκράτορας, με την αμέριστη υποστήριξη τους και οι ίδιοι Εβραίοι πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη, να τον συναντήσουν. Όταν τους δέχτηκε ο Λέων, οι Εβραίοι του είπαν ότι δεν θέλουν χρήματα, παλάτια, δόξες και τιμές, σε αντάλλαγμα που του “προφήτευσαν” ότι θα γινόταν αυτοκράτορας. Το μόνο πράγμα που του ζήτησαν ήταν να απαγορεύσει, από τους Χριστιανούς, την λατρεία των ιερών εικόνων (Ιωάννης Ζωναράς Επιτομή Ιστοριών). 

Όντος ο Λέων Γ απαγόρευσε την προσκύνηση των εικόνων. Ο Λέων μαζί με τους Εβραίους είναι η αιτία για να ξεκινήσει ο φοβερότερος εμφύλιος στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους (117 έτη). Ένας εμφύλιος ο οποίος απείλησε να διαλύσει την αυτοκρατορία σε θρησκευτικό-πνευματικό, στρατιωτικό, πολιτικό,  επίπεδο, με σοβαρότατο κίνδυνο, να πέσει αμαχητί στα χέρια των Αγαρηνών. Σε περίπτωση που δεν είχαν δημιουργήσει, αυτήν την θανατηφόρα μάστιγα-αίρεση, είναι απολύτως βέβαιον ότι το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, θα βρισκόταν σε εποχή ακμής όχι επί της Μακεδονικής Δυναστείας, αλλά επί Κωνσταντίνου του Πέμπτου και της δυναστείας των Ισαύρων. Ο Λέων Γ ήταν ένας αυτοκράτορας που ανέβηκε στον θρόνο, με την υποστήριξη των παγανιστών Ιουδαίων της νέα τάξης.  

Η ΑΝΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΙΚΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ε ΤΟΥ ΠΕΘΕΡΟΥ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ. 

Με τον θάνατο του Λέοντα του τρίτου στις 18 Ιουνίου του 741 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος γίνεται μονοκράτορας.  Ήταν συνειδητός εικονομάχος γιατί η προσωπικότητα του είχε διαμορφωθεί σε αυστηρά εικονομαχικό περιβάλλον και η εικονομαχία, η οποία άρχισε το 726 και τελείωσε το 843, αποτελούσε για εκείνον προσωπική θρησκευτική πεποίθηση. Επί της βασιλείας του, η ένταση της διαμάχης εικονομάχων και εικονολατρών κορυφώθηκε. 

Αν και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ε έπεσε στην παγίδα του θρησκευτικού εμφυλίου, κατάφερε να υπερασπιστεί την Ελλάδα με τον καλύτερο τρόπο από τους εξωτερικούς εχθρούς, απαλλάσσοντας προσωρινά το Ρωμαϊκό κράτος από τους αιώνιους διώκτες. Ήταν τόσο μεγάλα τα μαρτύρια των Ελλήνων από τους Βουλγάρους που έσφαζαν, βίαζαν, έκαιγαν, έπαιρναν Ελληνίδες για σκλάβες, που την εποχή του Μιχαήλ του Α Ραγκαβέ όπου είχε πλέον αποκατασταθεί προσωρινά η λατρεία των εικόνων, οι απελπισμένοι  κάτοικοι της Βασιλεύουσας- Κωνσταντινουπόλεως, που στην πλειοψηφία τους ήταν εικονολάτρες, πήγαιναν στον τάφο του εικονομάχου Κωνσταντίνου του Ε, παρακαλώντας με προσευχές, λιτανείες, λειτουργίες να αναστηθεί, για να κυνηγήσει εκ νέου τους Βούλγαρους και να τους γλυτώσει από τα αβάσταχτα μαρτύρια που τους είχαν βρει από τον βάρβαρο Τουρκικό αυτό λαό.

Aκολούθησε σαφή εικονομαχική πολιτική και ξεκίνησε έναν ανελέητο διωγμό κατά τών μοναστηριών. Εν τούτοις κανένας άλλος εικονομάχος αυτοκράτορας δεν συκοφαντήθηκε τόσο πολύ από τους Εικονολάτρες ιστορικούς, οι οποίοι χαρακτήριζαν τον Κωνσταντίνο «πολυκέφαλο δράκο», «σκληρό διώκτη τής μοναστικής ζωής». Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο να σχηματίσουμε αμερόληπτη γνώμη και να γνωρίζουμε όλα τα πεπραγμένα του Κωνσταντίνου. Η παρατήρηση ξένου ιστορικού ότι υπήρξε το πιο τολμηρό και ελεύθερο πνεύμα στην ιστορία του Imperium Romanum αποτελεί μεγάλη υπερβολή,

Όταν ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο ο Κωνσταντίνος, οι ευρωπαϊκές επαρχίες ήταν ακόμη αφοσιωμένες στην λατρεία των εικόνων, σε αντίθεη με τις επαρχίες τής Μικράς Ασίας οι οποίες είχαν ήδη ανάμεσα αρκετούς Εικονομάχους. Ο Κωνσταντίνος πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια τής εξουσίας του επιχειρώντας να καταπνίξει την επανάσταση του Αρταβάσδου. Η απόσπαση του θρόνου από τον σύζυγο της αδελφής του, έδειξε στον Κωνσταντίνο ότι η λατρεία των εικόνων ήταν εφικτό να αποκατασταθεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. 

Για αυτό και αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μια σειρά πολύ σκληρών μέτρων, με στόχο την ενδυνάμωση του εικονομαχικού κινήματος. Με κίνητρο αυτή την ιδεολογία αποφάσισε να συγκαλέσει μία Σύνοδο που θα έθετε τις βάσεις για την Θεολογική πολιτική του και  θα εξασφάλιζε το κύρος για την επιβολή των νόμων και των πεποιθήσεων του στους υπηκόους χωρίς αντίσταση.  Η Σύνοδος της Ιέρειας έγινε το 754 στην Ασιατική ακτή τού Βοσπόρου. Στην Σύνοδο δεν παραβρέθηκαν  οι τέσσερις πατριάρχες, καθώς η έδρα τής Κωνσταντινουπόλεως ήταν κενή, ενώ Αντιόχεια, Ιερουσαλήμ και Αλεξάνδρεια δεν επιθυμούσαν να συμμετέχουν. Επίσης οι αντιπρόσωποι τού Πάπα δεν παρουσιάστηκαν στις συνεδριάσεις. Στο γεγονός αυτό βασίστηκε η Αυγούστα Ειρήνη  για να κηρύξει τις αποφάσεις αυτής της συνόδου άκυρες. 

Το διάταγμα τής Συνόδου τού 754 καταδίκαζε την λατρεία των ιερών εικόνων. Εκτός από την σημασία τής προκηρύξεως το διάταγμα αυτό είναι σημαντικό από πολιτική άποψη, καθώς καθιστά όσους αποδέχονται την Εικονολατρία ενόχους και άξιους τιμωρίας από τον αυτοκράτορα. Η πιστοί των Εικόνων τέθηκαν υπό τη δικαιοδοσία τής εγκόσμιας εξουσίας.  Η Σύνοδος στο παλάτι τής Ιέρειας αναθεμάτισε μεταξύ άλλων τον "ξυλολάτρην" Πατριάρχη Γερμανό και τον Ιωάννη Δαμασκηνό τον "επιρρεπή" προς τους Αγαρηνούς τους εχθρούς τής Αυτοκρατορίας. Ο Ιωάννης Δαμασκηνός σύμφωνα με την κυβέρνηση του Βοσπόρου, ήταν ο διδάσκαλος  τής ασεβείας και παραποιούσε το Ευαγγέλιο. 

Η ομόφωνη απόφαση τής Συνόδου προξένησε πολύ ισχυρή εντύπωση στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα. Το ποίμνιο κλήθηκε να ορκισθεί ότι θα εγκατέλειπε την λατρεία των εικόνων. Η καταστροφή των εικόνων υπήρξε ανελέητη και άνευ προηγουμένου. Οι εικόνες κομματιάζονταν, καίγονταν, επιζωγραφίζονταν και εξετίθεντο σε διάφορες προσβολές. Ιδιαίτερα βίαιος υπήρξε ο διωγμός τής λατρείας τής Θεοτόκου.  

Ο Κωνσταντίνος Ε ήταν ανένδοτος ως προς τα μοναστήρια και διεξήγαγε μία σταυροφορία εναντίον των μοναχών τους οποίους θεωρούσε «ειδωλολάτρες και οπαδούς τού σκότους» !!! Ο αγώνας του εναντίον τού Μοναχισμού φθάνει σε τέτοιο σημείο εντάσεως ώστε ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν οι μεταρρυθμίσεις αυτής τής περιόδου στρέφονταν εναντίον των εικόνων ηρ εις βάρος τών μοναχών.  Τούς υποχρέωσαν να φορούν πολιτική ενδυμασία και ορισμένους τούς ανάγκασαν, διά τής βίας ή με απειλές, να παντρευτούν. Όλα αυτά τα μέτρα είχαν ως αποτέλεσμα την βίαιη μετανάστευση των μοναχών σε περιοχές που δεν επηρεάζoταν έντονα από τους  διωγμούς. Αρκετοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η Ιταλία δέχθηκε περίπου 50000 μοναχούς-μοναχές. Το γεγονός αυτό υπήρξε κομβικής ιστορικής σημασίας σχετικά με την τύχη τής Νότιας Ιταλίας, γιατί ενίσχυσε το Ελληνορθόδοξο στοιχείο. 

Η άσκηση βίας από την Ρωμαϊκή εξουσία σε συνδυασμό με την έλλειψη πίστεως μελών τού ανώτερου Ορθόδοξου κλήρου, τα οποία αποδέχθηκαν τις αποφάσεις της Εικονομαχικής Συνόδου, αποτελούσαν έναν ασταθή παράγοντα σχετικά με την αποκατάσταση των Ιερών Εικόνων.  

Η θανάσιμη κατάρα της εικονομαχίας ελάχιστα έλειψε να διαλύσει το κράτος. Όλες οι αιρέσεις είχαν πάντοτε έδρα την Μικρά Ασία. Αρχηγούς της εικονομαχικής αίρεσης, θεωρούσαν οι πατριάρχες Γερμανός και Ταράσιος τον επίσκοπο Νακολείας Κωνσταντίνο και τον Ιουδαίο από την Τιβεριάδα, τον Σαρατνάπηχο. Οι αιρέσεις προέρχονταν από τα ανατολικά σύνορα, οι λαοί που συνόρευαν με την Ελλάδα φρόντιζαν να μας πολεμούν όχι μόνον με τα όπλα αλλά δημιουργώντας και θρησκευτικές εμφύλιες διαμάχες. Ο Κωνσταντίνος ο Ε έκανε φοβερές διώξεις στους Έλληνες χριστιανούς εικονολάτρες. Το 762 μ.Χ. έχουμε την πρώτη εκτέλεση Έλληνα υπηκόους γιατί λάτρευε τις εικόνες του Χριστού και των αγίων. Το 765 μ.Χ. η μεμονωμένη βία γενικεύτηκε ,μια χωρίς προηγούμενο βία εναντίον των Ελλήνων εικονολατρών.

Μεταξύ άλλων θανατώνεται ο ηγούμενος της Μονής Αυξεντίου Στέφανος. Τον Αύγουστο του επομένου έτους καλόγεροι υποχρεώθηκαν να παρελάσουν μέσα στον ιππόδρομο. Τέσσερις μέρες αργότερα 19 στρατιωτικοί και πολιτικοί αξιωματούχοι ταπεινώθηκαν δημόσια. Από αυτούς άλλοι εκτελέστηκαν, άλλους τους τύφλωσαν και τους εξόρισαν αφαιρώντας τους όλα τα αξιώματα. Πρωτοπαλίκαρο στις διώξεις των εικονολατρών ήταν ο στρατηγός του θέματος των Θρακησίων Μιχαήλ Λαχανοδράκων. Ήταν φανατικός εικονομάχος, με εντολή του αυτοκράτορα, διέλυσε τα Μοναστήρια της Μικράς Ασίας και έσφαξε πολλούς μοναχούς.

Σύμφωνα με τον Θεοφάνη ο Λαχανοδράκων εκποίησε όλα τα μοναστήρια, ανδρικά-γυναικεία, όλα τα ιερά σκεύη, βιβλία και ζώα, και όση περιουσία είχαν και το αντίτιμο τους το έδωσε στο βασιλιά. Όσα βιβλία βρήκε γραμμένα από μοναχούς και πατέρες τα έκαψε. Εάν κάποιος είχε κρυμμένο λείψανο αγίου, το έκαιγε κι αυτό και τιμωρούσε τον κάτοχο του ως ασεβή. Πολλούς μοναχούς σκότωσε με το μαστίγωμα, άλλους με ξίφος και αναρίθμητους τύφλωσε. Άλλους, τους αλείφε με λάδι κεριού τα γένια, τους έβαζε φωτιά κι έτσι τους έκαιγε τα πρόσωπα και τα κεφάλια κι άλλους τους εξόριζε αφού τους βασάνιζε πολύ. 

Τελικά δεν άφησε σε όλη την επαρχία του ούτε έναν εικονολάτρη ιερέα. Όταν το έμαθε αυτό ο βασιλιάς που μισεί το αγαθό, του έγραψε τις ευχαριστίες του. Ανάγκασε χιλιάδες μοναχούς να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στην Ιταλία απειλώντας τους ότι ή θα αποσχηματισθούν και θα παντρευτούν ή θα τυφλωθούν και θα εξοριστούν. Κατά τους διωγμούς των εικονομάχων, οι εικονόφιλοι κατέφυγαν προς τα νησιά του Αιγαίου πελάγους, το Άγιον Όρος, την Κάτω Ιταλία-Σικελία ιδρύοντας καινούρια μοναστικά κέντρα, παίρνοντας μαζί τους λείψανα αγίων, ιερά κειμήλια και εικόνες όπως τη μεταφορά της πανίερης εικόνας της Παναγίας της Προυσιώτισσας από την Προύσα της Βιθυνίας στην περιοχή της σημερινής Μονής Προυσσού στην Ευρυτανία.

Ο στρατηγός Μιχαήλ Λαχανοδράκων κυριολεκτικά οργίασε, βάζοντας καλόγερους να παντρεύονται καλογριές με το ζόρι, όπως και μοναχούς να φιλούν δημόσια μοναχές. Έκαιγε τα γένια των μοναχών και ιερέων. Εκποιούσε τις περιουσίες των μοναστηριών και έκαιγε χειρόγραφα από τις μονές. Ακόμη κατέστρεψε μοναστήρια και έκαψε τα ιερά βιβλία, εικόνες κλπ. Πάντοτε θα έχει τον σεβασμό μας για τα μεγάλα επιτεύγματα του και ταυτόχρονα θα μας προκαλεί θλίψη-οργή, για ότι έπραξε ενάντια στην Ορθοδοξία. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι, ο Κωνσταντίνος ο Ε και ο στρατηγός Μ. Λαχανοδράκων, όταν χρειάστηκε υπερασπίστηκαν στο ακέραιο την αυτοκρατορία από τους εξωτερικούς εχθρούς (Βούλγαρους, Άραβες). Ενδεικτικό ήταν ότι ο στρατηγός Μιχαήλ Λαχανοδράκων, σκοτώθηκε σε μεγάλη ηλικία στο πεδίο της μάχης, ενάντια στους Βούλγαρους στις 20 Ιουλίου του 792 στην περιοχή Μαρκέλλαι. 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share