Mytilenepress : Η γεωπολιτική του μεσαιωνικού Ελληνισμού. Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωπολιτικός αναλυτής.

 

Στην σημερινή επιστημονική μου εργασία θα δούμε την γεωπολιτική του μεσαιωνικού Ελληνισμού. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-6945294197. Από όλους τους αναφερόμενους εξαιρείται ένα μικρό μέρος με βάση τις παγκόσμιες Φιλοσοφικές-Μαθηματικές σταθερές Μηδέν Άγαν και Μέτρον Άριστον.  

Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του συγγραφέα.

ΙΒΑΝ : GR 1502635980000240200012759-ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 0026.3598.24.0200012759 ΕUROBANK Η ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ-ΑΠΛΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ. EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ : SURVIVORELLAS@GMAIL.COM KAI 6945294197. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. 

Σας ενημερώνω ότι το Mytilenepress λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που έχει βρεθεί ποτέ συνάνθρωπος μας. Οι αιτίες είναι γνωστές και τα ατράνταχτα στοιχεία αναρτημένα στην προσωπική μου ιστοσελίδα και σε άλλες ιστοσελίδες. Οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού εδώ και δεκαετίες επιχειρούν την ηθική-κοινωνική, οικονομική, βιολογική μου εξόντωση για να σταματήσω το λειτούργημα που επιτελώ. Εάν κλείσει το ηλεκτρονικό περιοδικό ειδικού σκοπού η ζημιά θα είναι τεράστια για το έθνος και όχι για το Mpress. Σας καλώ να διαβάσετε προσεκτικά ολόκληρη την εργασία που ακολουθεί. Κλικ επάνω στο κόκκινο πλαίσιο.  

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΥΨΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ttps://mytilenepress.blogspot.com/2024/10/mytilenepress-mytilenepress-2024.html

Σήμερα θα ξεκινήσω με τις θέσεις κάποιων άλλων συνανθρώπων μας σχετικά με το θέμα και στην συνέχεια θα αναπτύξω προσωπικές επιστημονικές μου θέσεις. Θα ξεκινήσω με το ξένο άρθρο που δημοσίευσα 28 Αυγούστου 2025 στο περιοδικό Γεωπολιτικής-παιδείας και επιβίωσης από τον υβριδικό πόλεμο Mytilenepress : 

"Η γεωγραφική ανάπτυξη του νέου ελληνισμού έγινε εντός του πυρήνα του βυζαντινού χώρου και με τα υλικά της υστεροβυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής (πληθυσμοί, σύμβολα, θρησκεία, εκκλησιαστική οργάνωση). 

Από την άλλη, το απελευθερωτικό όραμα της Μεγάλης Ιδέας έθετε ως στόχο την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τα παράλληλα σχέδια μιας λιγότερο εθνοκρατικής και περισσότερο υπερεθνικής υφής, όπως η ανατολική αυτοκρατορία ως συνεργασία Ελλήνων-Βαλκανίων λαών ή Ελλήνων-Οθωμανών, και πάλι ζητούσαν ένα είδος ανασύστασης του Βυζαντίου.

Στα κείμενα τα οποία απασχόλησε η γεωπολιτική θέση και το πολιτικό πεπρωμένο του Ελληνισμού, οι αναφορές στο Βυζάντιο έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς α) φανερώνουν τον τρόπο σκέψης της εποχής, και β) εξάγουν συμπεράσματα τα οποία ενδέχεται να φανούν χρήσιμα σε μία σύγχρονη γεωγραφική-γεωπολιτική ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής κατάστασης ή της βυζαντινής ιστορίας.

Τα παρακάτω αποσπάσματα σταχυολογούνται από την διδακτορική διατριβή του Ιωάννη Ε. Κωτούλα στο ΕΚΠΑ (2020), με τίτλο “Ιστορία της Ελληνικής Γεωπολιτικής“. Το έργο, ύστερα από μία εισαγωγή για τη μορφή και τους διεθνείς διαμορφωτές της γεωπολιτικής επιστήμης, προχωρά στην λεπτομερή έκθεση της ελληνικής γεωπολιτικής σκέψης, περιλαμβάνοντας μορφές όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ίων Δραγούμης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Γεώργιος Σκληρός ή ο Δημοσθένης Δανιηλίδης, καταλήγοντας στον Ιωάννη Μάζη.

Η παρακάτω παρουσίαση δεν έχει απαιτήσεις πληρότητας. Παραθέτει μόνο κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, αφορμή για περαιτέρω μελέτη.

Η ΑΙΓΙΗΔΑ

Πριν την καθαυτό είσοδο στα περί Βυζαντίου, χρειάζεται η διασαφήνιση ενός καιρίου όρου, της Αιγηίδος:

Στο σημείο αυτό θεμελιώδης υπήρξε η συμβολή των μελετών του μείζονος Γερμανού γεωλόγου και γεωγράφου Alfred Philippson (1864-1953), ο οποίος πραγματοποίησε πολυετείς επιτόπιες γεωλογικές έρευνες σε σημεία της Ελλάδος θεμελιώνοντας τις βάσεις για την μελέτη της τεκτονικής δομής του ελλαδικού χώρου.[643] 

Στην γενικότερη γερμανόγλωσση βιβλιογραφία Φυσικής Γεωγραφίας η γεωφυσική ενότητα της Αιγηίδος (Ägäis) περιλαμβάνει την θαλάσσια έκταση του Αιγαίου Πελάγους και τις εκατέρωθεν ακτές με την ενδοχώρα τους. Η ιδιαίτερη αυτή περιοχή παρουσιάζει γεωφυσική και κλιματική ενότητα και διαφοροποίηση από το εσωτερικό του μικρασιατικού χώρου.[644]. Η αντίληψη της γεωφυσικής ενότητος των εδαφών εκατέρωθεν του Αιγαίου Πελάγους και της διακριτότητος αυτών από την βαλκανική ενδοχώρα απαντά ήδη στην γερμανόγλωσση ιστοριογραφία του 19ου αιώνος.[645]

Η αντίληψη της Αιγηίδος ως γεωφυσικής, αλλά ενίοτε και ως ιστορικής-πολιτισμικής ενότητος απαντά σε κείμενα της περιόδου εθνικών διεκδικήσεων της Ελλάδος μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[646]. 

Ο όρος Αιγηίς επανέρχεται κατά την μεσοπολεμική περίοδο στο έργο Ελλήνων συγγραφέων, όπως ο θεωρητικός της Γεωοικονομίας Κωνσταντίνος Σφυρής. Κατά τον Μεσοπόλεμο, όμως, ο όρος πλέον δεν αφορά τόσο τα αμιγή γεωφυσικά δεδομένα, αλλά έχει προσλάβει διαφορετική νοηματοδότηση επικεντρωμένος στην οικονομική διάσταση του ευρυτέρου διακρατικού χώρου του Αιγαίου Πελάγους.[647]

Ο νομικός και διπλωμάτης Νικόλαος Σ. Πολίτης (1782-1942), συνεργάτης του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1919) ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματικής αποστολής, επικαλείτο την ομοιότητα των γεωφυσικών δεδομένων μεταξύ των δύο ακτών του Αιγαίου Πελάγους για την θεμελίωση των ελληνικών εδαφικών αξιώσεων επί της δυτικής Μικράς Ασίας και την πολιτική ενοποίηση των χερσαίων ηπειρωτικών εκτάσεων εκατέρωθεν του Αιγαίου Πελάγους υπό έναν κρατικό δρώντα.[648] 

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, Η ΑΙΓΗΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΒΑΘΟΣ

Παρακάτω γίνεται αναφορά στο έργο του πολιτικού μηχανικού Κωνσταντίνου Π. Χριστόπουλου (1897-;) “Το Ελληνικόν πρόβλημα” (1945), το οποίο γράφτηκε επί Κατοχής και είχε κατατεθεί στον ΕΑΜ και την ΠΕΑΝ:

Στην συνέχεια της αναλύσεώς του ο Χριστόπουλος προβαίνει στην ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι οι δυσχέρειες στην πολιτική ενοποίηση των δύο ακτών του Αιγαίου Πελάγους υπό κοινή πολιτική κυριαρχία οφείλονται στην θαλάσσια έκταση του Αιγαίου, η οποία αναιρεί την εσωτερική συνοχή και τον συμπαγή χαρακτήρα του ελληνικού χώρου. Υπό αυτήν την αντίληψη του Αιγαίο Πέλαγος συγκροτεί ένα κενό στο κέντρο του χώρου ενδιαφέροντος του Ελληνισμού, με συνέπεια την ύπαρξη ανεπαρκούς βάθους περιμέτρου για τον ελληνικό κρατικό δρώντα:

“Εάν το περιαιγαίο τούτο πλαίσιο δεν απετέλεσε συνεχώς ένα ενιαίο Ελληνικό κράτος, τούτο οφείλεται βεβαίως σε διαφόρους ιστορικούς και τοπογραφικούς λόγους, αλλά και στο κενό της θαλάσσης του Αιγαίου, το οποίον υπήρξε πάντοτε ένα μειονέκτημα τόσο μεγαλύτερο κατά τες διάφορες εποχές όσο ασθενέστερες ήσαν η βορεία και η ανατολική πλευρά του πλαισίου αυτού, οι οποίες ήσαν και εκείνες συνήθως που υφίσταντο κάθε τόσο τες εξωτερικές κρούσεις και οι οποίες γι’ αυτό ήσαν άλλοτε μεγάλου και άλλοτε μικρού πάχους. Η Ανατολική πλευρά του Ελληνισμού πολλές φορές είχε μεγάλο βάθος, υπέστη όμως και τες μεγαλύτερες επιθέσεις από ισχυρούς βαρβάρους λαούς, εξασθένησε πολύ και τέλος υπεχώρησε τελείως επί των ημερών μας.“[1996]

Ο Χριστόπουλος χρησιμοποιεί ως περίπτωση μελέτης, η οποία επαληθεύει τις τυπολογικές γεωπολιτικές παρατηρήσεις του, την χωρική επέκταση της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1912-1922. Κατ’ αρχήν η επέκταση του ελληνικού κυριαρχικού ελέγχου βάσει ενός άξονος Δύσεως-Ανατολής διαμορφώνει ένα λογικό σχήμα κράτους, το οποίο ελέγχει και τις δύο ακτές του Αιγαίου Πελάγους και το οποίο από ιστορικής απόψεως παραπέμπει στην Ανατολικορωμαϊκή Αυτοκρατορία του πρώιμου 11ου αιώνος. 

Στο σημείο αυτό ο Χριστόπουλος είναι επηρεασμένος από τις διατυπώσεις του Γερμανού ιστορικού γεωγράφου και μέλους της Γερμανικής Γεωπολιτικής Σχολής Richard Hennig (1874-1951). Στην θεμελιώδη μελέτη του Γεωπολιτική: Η διδασκαλία του κράτους ως εμβίου όντος (Geopolitik: Die Lehre vom Staat als Lebewesen, 1928) ο Hennig αναδεικνύει το μακροϊστορικό υπόβαθρο της απόπειρας κυριαρχικού ελέγχου του ελληνικού παράγοντος επί των δύο ακτών του Αιγαίου Πελάγους κατά την αρχαιότητα μέσω των πόλεων-κρατών και κατά την μεσαιωνική περίοδο μέσω της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας:

“Η υπερπόντια επέκταση στην απέναντι κειμένη ακτή αποτελεί θεματικό μοτίβο της πολιτικής όλων των ισχυρών κρατών, τα οποία εξασκούν την ναυσιπλοΐα. […] Ήδη από τις απαρχές της ιστορίας τους οι Έλληνες είχαν εδραιωθεί στην μικρασιατική ακτή. Ακόμη έως και την σύγχρονη περίοδο οι Έλληνες δεν έχουν εγκαταλείψει την επιδίωξή τους να ελέγξουν ολόκληρη την Αιγηίδα τουλάχιστον σε πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο, και ει δυνατόν σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να την μετατρέψουν σε ίδια θάλασσα (mare nostro) ή, όπως έλεγαν ήδη στην αρχαιότητα, σε καθ’ ημάς θάλαττα. […] Προτού οι Τούρκοι εδραιωθούν στην περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως κατά τους χρόνους των Σταυροφοριών, η Αιγηίς ήταν ίδια θάλασσα (mare nostro) του ελληνικού (βυζαντινού) αυτοκρατορικού κράτους, το οποίο περιέβαλλε σε μία σχεδόν πλήρη κυκλική μορφή το Αιγαίο Πέλαγος στον νότο (Κρήτη), στην δύση (Ελλάς), στον βορρά (Βυζάντιο) και στην Ανατολή (Μικρά Ασία) με μία βορειοανατολική προεξοχή στην Σινώπη.“[1997]

Η διαφορά, όμως, μεταξύ της μορφής του βυζαντινού κράτους και αυτής του σύγχρονου ελληνικού κράτους έγκειται στην απουσία επαρκούς στρατηγικού βάθους στα βόρεια και ανατολικά σύνορα της επικρατείας στην δεύτερη περίπτωση. Η ήττα στην Μικρά Ασία το 1922 κατά τον συγγραφέα προκαλεί αυξημένη γεωστρατηγική πίεση σε βάρος της Ελλάδος και στο ασθενές βόρειο τμήμα των συνόρων στην Μακεδονία και την Θράκη:

“Η Νεώτερη Μεγάλη Ελλάς, η Ελλάς του Ελευθερίου Βενιζέλου, είχε σχεδιασθή ακριβώς επάνω στο πλαίσιο αυτό, το ανέκαθεν Ελληνικό, είχε ένα σχήμα λογικό, όμοιο προς το Βυζαντινό των αρχών της χιλιετηρίδος μας, αλλά μικρότερο και μάλιστα με τη βορεινή και ανατολική πλευρά πολύ ασθενέστερες. Ολοκληρουμένου του σχεδίου της Νεωτέρας Ελλάδος, οι ασθενείς αυτές πλευρές θα συνεδέοντο μεταξύ των, και θα απέβαιναν κατ’ αυτόν τον τρόπο ισχυρότερες. Μετά την πλήρη κατάρρευσι όμως της Ανατολικής κατά το 1922, η Βορεία έμεινε τελείως μετέωρος, εν είδει προβόλου πάνω από το κενό του Αιγαίου και συνεπώς πολύ εύθραυστη καθ’ όλο το μήκος της και μάλιστα κατά την συναρμογή της με το κύριο σώμα της χώρας μας στην Κοιλάδα του Αξιού.“[1998]

• Κωτούλας, σελ. 684-687.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΗΙΔΟΣ

Τέλος, παρατίθενται οι αναλύσεις του νομικού και αντιστασιακού μέλους της ΠΕΑΝ, Γεωργίου Σ. Αλεξιάδη, στο έργο του Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών (1945):

Ο Αλεξιάδης επισημαίνει την γεωφυσική ενότητα των γεωγραφικών περιοχών, οι οποίες περιβάλλουν το Αιγαίο Πέλαγος. Η ευρύτερη περιοχή προσδιορίζεται ως μία διακριτή χωρική ενότητα με τον γεωφυσικό όρο Αιγηίς, ο οποίος είναι ειλημμένος από την γερμανόγλωσση παράδοση Φυσικής Γεωγραφίας και στο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο εκδόσεως της μελέτης από την θεμελιώδη μελέτη Φυσικής και Οικονομικής Γεωγραφίας του Αλεξάνδρου Σίνου. Ο Αλεξιάδης αναφέρεται ειδικότερα σε εδάφη υπό τον έλεγχο της Ελλάδος (Αιγαίο Πέλαγος), της Βουλγαρίας (Ανατολική Ρωμυλία) και της Τουρκίας (δυτική Μικρά Ασία). Η αλληλοπεριχώρηση των γεωφυσικών δεδομένων στην Αιγηίδα συνεπάγεται κατά τον συγγραφέα την ενότητα του χώρου σε οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η εσωτερική ενότητα της Αιγηίδος επιτείνεται λόγω των εγγενών τάσεων των πληθυσμών για εξωστρεφείς μεταναστευτικές κινήσεις:

“Το σύνολο των περιοχών που βρέχεται από το Αιγαίο παρουσιάζει έτσι μιαν αναμφισβήτητη ενότητα, και το όνομα της «Αιγηΐδος» που τους δώσαν στα χρόνια μας, ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα τόσο ιστορική όσο και γεωγραφική. Κάτω από το όνομα της «Αιγηΐδος» περιλαμβάνουν οι επιστήμονες το σύνολο των χωρών, που κείνται μεταξύ του Αίμου και των Διναρικών Άλπεων. Στην Αιγηΐδα δηλαδή περιλαμβάνεται ολόκληρη σχεδόν η σημερινή Ελλάς (με το Αιγαίο πέλαγος, που αποτελεί το κέντρο της Αιγηΐδος), η δυτική Μ. Ασία και η Ανατ. Ρωμυλία. Ανάμεσα στις χώρες αυτές μπορεί κανείς παροδικά να χαράξη σύνορα τελωνειακά και πολιτικά, ποτέ όμως εθνικά και οικονομικά ή σύνορα πολιτισμού, γιατί μια τέτοια μεθοριακή γραμμή, σαν κατασκεύασμα τεχνητό, θα παρασυρόταν, στην πρώτη ευκαιρία από την τάση των λαών για εξάπλωση και αλληλοδιείσδυση.”[2019]

Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι η πολιτική ενοποίηση της Αιγηίδος αποτελεί σε τελική ανάλυση ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητος εγχείρημα. Η αδυναμία του ελληνικού κρατικού δρώντος να ενοποιήσει κατά το παρελθόν τον χώρο της Αιγηίδος οφείλεται στην απουσία επαρκούς γεωγραφικού βάθος, καθώς η θαλάσσια έκταση του Αιγαίου Πελάγους προκαλεί εσωτερική κατάτμηση του χώρου κυριαρχίας. Επίσης η βόρειος και η ανατολική πλευρά της Αιγηίδος είναι εκτεθειμένες σε ισχυρές γεωστρατηγικές πιέσεις από ανταγωνιστικούς πληθυσμούς στην ιστορική διαχρονία:

“Αν ο χώρος αυτός δεν απετέλεσε συνεχώς ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, αυτό οφείλεται βέβαια και σε διάφορους άλλους ιστορικούς και οικονομικοτεχνικούς λόγους, αλλά και στο κενό της θαλάσσης του Αιγαίου, που υπήρξε πάντοτε ένα μειονέκτημα τόσο μεγαλύτερο όσο ασθενέστερες ήσαν κάθε φορά η βόρεια και ανατολική πλευρά του πλαισίου του, που ήσαν κι’ εκείνες που υφίσταντο τις εξωτερικές κρούσεις και που γι’ αυτό είχαν άλλοτε μικρό κι’ άλλοτε μεγαλύτερο πάχος. Η βόρεια πίεση εκδηλώνεται ιστορικά με τις επιδρομές των Ούννων, των Γότθων, των Αβάρων και των Σλαύων, ενώ πίεση από την Ανατολή αποτελούν στην αρχαιότητα μεν οι εκστρατείες των Περσών και, στο μεσαίωνα, οι αραβικές και τουρκικές επιδρομές. Η ανατολική πλευρά είχε βέβαια τις εποχές αυτές μεγάλο βάθος, αλλά κάτω από τις ισχυρές πιέσεις, που αναφέραμε, εξασθένησε πολύ, ώσπου στις ημέρες μας υποχώρησε τελειωτικά.”[2020]

Με βάση τις ανωτέρω παρατηρήσεις ο Αλεξιάδης προβαίνει σε μία αποτίμηση των γεωπολιτικών χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους, όπως αυτά ανεφάνησαν κατά την περίοδο της απόπειρας ενοποιήσεως του ιστορικού ελληνικού χώρου (1912-1922). Κατά τον Αλεξιάδη ο ελληνικός κρατικός δρών επεκτάθηκε στον χώρο, χωρίς να έχει διασφαλίσει επαρκή ενδοχώρα, ικανή να παράσχει στρατηγικό βάθος ασφαλείας, τόσο στο βόρειο τμήμα των συνόρων (Μακεδονία) όσο και στο ανατολικό τμήμα των συνόρων (Μικρά Ασία). Κατ’ αυτόν τον τρόπο η βόρειος και η ανατολική πλευρά των ελληνικών εδαφών ήσαν ασθενείς και εκτεθειμένες σε εχθρική γεωστρατηγική πίεση:

“Πάνω στο πλαίσιο αυτό, το ανέκαθεν ελληνικό, είχε σχεδιάσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος τη Μεγάλη Ελλάδα της Συνθήκης των Σεβρών. Το σχήμα της, σχήμα λογικό, όμοιο προς το βυζαντινό των αρχών της χιλιετηρίδος μας, εμφάνιζε το ελάττωμα να έχη πολύ ασθενέστερες τη βόρεια και την ανατολική πλευρά. Με την ολοκλήρωση του σχεδίου αυτού της Νεωτέρας Ελλάδος, οι ασθενείς αυτές πλευρές θα συνδέονταν μεταξύ τους και θα γίνονταν κατ’ αυτό τον τρόπο περισσότερον ισχυρές. Μετά όμως από την πλήρη κατάρρευση της ανατολικής, η βόρεια πλευρά έμεινε τελείως μετέωρη, ένα είδος προβόλου πάνω απ’ το κενό του Αιγαίου, και κατά συνέπεια εξαιρετικά εύθραυστη σ’ όλο το μήκος της και μάλιστα στη συναρμογή της με το κύριο σώμα της χώρας μας, στην Κοιλάδα του Αξιού. 

Χωρίς ανάλογο βάθος και με την έλλειψη της καλύψεως που δημιουργεί το χάσιμο της ασιατικής πλευράς του ελληνικού πλαισίου ο πρόβολος αυτός δεν είναι παρά μια τερατώδης, αντιφυσιολογική απόφυση του ελληνικού κορμού με όλες τις συναφείς συνέπειες για την οικονομία και για την ασφάλεια της χώρας, με τα προπολεμικά της σύνορα.“[2021].

Όπως ο Μισταρδής και ο Σφυρής σε επίπεδο Οικονομικής Γεωγραφίας κατά την μεσοπολεμική περίοδο, ο Αλεξιάδης διακρίνει στην ανάλυσή του δύο μείζονες άξονες, οι οποίοι διασχίζουν τον χώρο της Μακεδονίας. Ο πρώτος είναι ο κατακόρυφος άξονας, ο οποίος ενώνει τον νότιο ελλαδικό χώρο με την Μακεδονία και στην συνέχεια μέσω της κοιλάδος του Αξιού με τον χώρο της Βαλκανικής Χερσονήσου. Ο δεύτερος είναι ο οριζόντιος άξονας, ο οποίος συνδέει την Αδριατική Θάλασσα με την Μαύρη Θάλασσα. Ο άξονας αυτός απαντά ήδη από την αρχαιότητα και εξυπηρετείτο σε επίπεδο χερσαίων συγκοινωνιών με την κατασκευή της ρωμαϊκής Via Egnatia τον 2ο αιώνα π.Χ.:

«Πανάρχαιοι δρόμοι επικοινωνίας διασχίζουν τα μακεδονικά εδάφη για να οδηγήσουν άλλοι προς το Δούναβη και τη Μεσευρώπη, άλλοι προς την Θράκη και τη Μ. Ασία και άλλοι στα παράλια της Αδριατικής. Ο δρόμος απ’ τη νότιο Ελλάδα προς την ανατολική Θράκη και τη βορειοδυτική Μ. Ασία, που ακολουθεί σήμερα η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Κωνσταντινουπόλεως, είχε από την απώτατη ακόμα αρχαιότητα μεγάλη σχετικά οικονομική σπουδαιότητα. […] 

Ο δρόμος από τα παράλια της Αδριατικής προς την Προποντίδα, που αποτελεί το συντομώτερο δρόμο από την Ιταλία προς τη Θράκη και τη βορειοδυτική Μ. Ασία, αρχίζει ν’ αποκτά μεγάλη σημασία, όταν οι Ρωμαίοι μετά την υποταγή της Μακεδονίας και της Θράκης κατασκεύασαν την περίφημη Εγνατία, που με δυό κλάδους, τον ένα απ’ το Δυρράχιο, και τον άλλον απ’ την Απολλωνία, τα δύο σπουδαιότερα την εποχή εκείνη λιμάνια της Αδριατικής, ωδηγούσε μέσω Θεσσαλονίκης προς τη Θράκη.»[2024]

Στην βυζαντινή εποχή ο αγώνας ήταν αγώνας μεταξύ της ελληνικής θαλασσοκρατίας απ’ τη μια, που με τα μεγάλα εμπορικά της κέντρα την Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη, κρατούσε στα χέρια της το εμπόριο της Ανατολής και του Αίμου και των γερμανικών και των σλαυϊκών στιφών, που ξεχύνονταν από την ουγγρική πεδιάδα από την άλλη. 

Είχε πολύ σαφή συνείδηση του χαρακτήρος της πάλης αυτής ο βυζαντινός Έλλην, όταν με βρεταννική σχεδόν ναυτική υπερηφάνεια αναφωνεί: «Ο γαρ στόλος εστίν η δόξα της Ρωμανίας». Οι δυό μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι δεν είναι κοντά στ’ άλλα παρά μια από τις μορφές της πάλης αυτής και μια ακόμα επιβεβαίωση του ιστορικού κανόνος ότι η νίκη θα είναι πάντα προς το μέρος εκείνων που κυριαρχούν των θαλασσών.»[2027]. Αυτά είναι μερικά αποσπάσματα από την  Γεωπολιτική σχετικά με τον μεσαιωνικό Ελληνισμό."

https://mytilenepress.blogspot.com/2025/08/mytilenepress-h.html

Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει σχετικά με την γεωπολιτική του μεσαιωνικού κόσμου και του Ελληνισμού ο Laurent Guyéno : 

Η μεταστροφή της Ρώμης στον Χριστιανισμό είναι ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της ιστορίας, που κανένας ιστορικός δεν έχει λύσει ακόμη. 

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο Χριστιανισμός διαδόθηκε αρχικά στη Ρώμη από τα κάτω. Σύμφωνα με τον ειδωλολάτρη συγγραφέα Κέλσο, που έγραφε υπό τον Μάρκο Αυρήλιο , οι χριστιανοί ιεροκήρυκες, που ήταν κυρίως Εβραίοι εκείνη την εποχή, στόχευαν αδαείς και ευκολόπιστους ανθρώπους, σκλάβους και γυναίκες ιδιαίτερα.

Προσηλυτίζοντας τις απαίδευτες μάζες στον Χριστιανισμό, επέσπευσαν την πτώση της Ρώμης; Τα μεγάλα μυαλά το σκέφτηκαν. Ας παραθέσουμε τον Έρνεστ Ρενάν:  «Κατά τον 3ο αιώνα , ο Χριστιανισμός εισερχόταν δυναμικά στην αρχαία κοινωνία, εξαντλώντας όλες τις δυνάμεις της και φέρνοντας αυτή τη γενική νευρικότητα ενάντια στην οποία οι πατριώτες αυτοκράτορες πολέμησαν μάταια. […] 

Η Εκκλησία, τον 3ο αιώνα  μονοπωλώντας την ζωή εξαντλεί την κοινωνία των πολιτών και δημιουργεί ένα κενό. Οι μικρές κοινωνίες σκότωσαν τη μεγάλη κοινωνία. Η αρχαία ζωή, μια εντελώς εξωτερική και αρρενωπή ζωή, μια ζωή δόξας, ηρωισμού, αστικής νοοτροπίας, ζωή του φόρουμ, του θεάτρου, του γυμνασίου, ηττάται από την εβραϊκή ζωή, η αντιστρατιωτική ζωή, ο φίλος του σκιές, ζωή των ανθρώπων χλωμή, βουλωμένη12 .»  Αυτή η κατηγορία δεν προήλθε από τον αντικληρικό εγκέφαλο του Ρενάν. 

Η ρωμαϊκή συγκλητική αριστοκρατία, η οποία παρέμεινε κυρίως ειδωλολατρική μέχρι τον 5ο αιώνα, σκέφτηκε με τον ίδιο τρόπο. Φαίνεται επίσης ότι η εύνοια που έδωσαν στον Χριστιανισμό οι αυτοκράτορες μετά τον Κωνσταντίνο ήταν μια πτυχή της πάλης για την εξουσία μεταξύ του αυτοκράτορα και της Γερουσίας. 

Κάποιοι συνάνθρωποι μας αγνοώντας τις ιστορικές πηγές και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά-γεωπολιτικά δεδομένα σχετικά με τρεις διαφορετικές περιόδους.

Το Imperium Romanum του Βοσπόρου είχε διάρκεια ζωής 1204 χρόνια εξαιτίας του Αιρστόκλειου πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Η παγκόσμια πολιτισμική-Αριστόκλεια αυτοκρατορία μέσα από την ένωση της με τον Χριστιανισμό θα εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη σε πνευματικό-πολιτιστικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.  

Αντιθέτως η Διονυσιακές αυτοκρατορίες διαλύονται. Η πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία που δημιούργησαν οι Ιουδαίοι-Σιωνιστές με στόχο την κατάκτηση του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου ήταν η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Με την κατάκτηση της η Ιουδαϊκή αριστοκρατία αποφάσισε να δημιουργήσει την Ρωμαϊκή δημοκρατία-αυτοκρατορία. Ο βασικός γεωστρατηγικός στόχος για την ίδρυση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας-αυτοκρατορίας ήταν η επανασύσταση του Περσικής αυτοκρατορίας με στόχο ο Ελληνισμός να είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες αυτοκρατορίες.   

Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά. Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Στόχος να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση  που απελευθερωθούν οι πρόγονοι μας από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί στους Έλληνες του μεσαίωνα η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο. 

Στην συνέχεια οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας. Μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. 

Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, είμαστε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος. 

Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία. 

Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία". Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για την ίδρυση του Imperium Romanun ήταν ο ταχύτατος εξελληνισμός του Ισραηλινού έθνους. 

Ο Αριστόκλειος πολιτισμός ως η κορυφαία πολιτιστική αυτοκρατορία της ανθρωπότητας αποκτά διαχρονικά εκατομμύρια υποστηρικτές. Το ίδιο έγινε με τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου όπου διαδόθηκε ο πολιτισμός των Ελλήνων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Ραββίνοι εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να αποτρέψουν τον εξελληνισμό επιφανών Ιουδαίων. Για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση και χαθεί εντελώς ο έλεγχος αποφάσισαν να προκαλέσουν ένα ισχυρότατο σοκ στο Ισραηλινό έθνος. Σε άρχοντες και τον λαό. Μια ακόμη σημαντικότατη αιτία για την δημιουργία της Ρώμης ως  παγκόσμιας Διονυσιακής αυτοκρατορίας ήταν χρονική. Οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας ήθελαν να έχουν όλο τον απαραίτητο χρόνο να επανασυστήσουν την Περσική αυτοκρατορία χωρίς εμπόδια και περισπασμούς.    

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.  

Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα

Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. 

Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. 

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ. 

Ο Διονυσιακός πολιτισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας. Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. 

Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.

Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική εξαθλίωση- σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, ήταν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη-παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν  δίχως προηγούμενο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. 

Η έκφυλη-άρχουσα Ρωμαϊκή τάξη, στις θρησκευτικές τελετές έκανε τρομερά όργια. Εξαντλημένοι οι Ρωμαίοι μετά από τόση σήψη-παρακμή, έπεφταν σε βαριά κατάθλιψη και αδράνεια. Πολλοί Ρωμαίοι αηδιασμένοι από τέτοιου είδους ανήθικες απολαύσεις, και από τον άρρωστο-εωσφορικό τρόπο ζωής αυτοκτονούσαν. Άλλοι ήταν σωματικά-ψυχικά ερείπια, και επιθυμούσαν  μία καινούρια ζωή. 

Ο ηθικός ξεπεσμός δεν περιορίζονταν μόνον στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς έφτανε ως τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι κατώτερες τάξεις με την σειρά τους, έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου και αυτές να ανέβουν στην κλίμακα της ανηθικότητας και του εκφυλισμού. Ο θεσμός του γάμου είχε εξευτελισθεί, οι οικογένειες είχαν διαλυθεί, η κοινογαμία είχε γενικευθεί, οι άνδρες και οι γυναίκες συναγωνιζόταν στην πορνεία, όπως γίνεται και στην εποχή μας. Η πορνεία είχε λάβει ανεξέλεγκτες και φοβερές διαστάσεις. 

Η ανηθικότητα και τα όργια έχουν και αυτά τα όριά τους. Για αυτό αηδιασμένοι και αυτοί από αυτόν τον αδιέξοδο Ρωμαϊκό τρόπο ζωής, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μία  καλύτερη ζωή στον πραγματικό Σωτήρα – Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό.

Ο ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.  

Τα δύο μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. 

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.  

Ήταν οι δημιουργοί της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. 

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και του Ελληνικού Imperium Romanum. 

Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. 

Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική κλπ, και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία. παράλληλα δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. 

Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρείς ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. 

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. 

Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. 

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. 

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού. 

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. 

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. 

Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού. Η σκέψη των Χριστιανών φιλοσόφων του 4ου αιώνα με βασικούς εκφραστές τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο  Γρηγόριο, (Ναζιανζηνό-Θεολόγο), τον Άγιο Ιωάννη-Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο (Επίσκοπος Νύσσης), αποτελεί κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της Ορθοδόξου πίστεως. Στις διδαχές και στα έργα τους είναι εμφανής η ιδεολογία του Αριστοκλή-Πλάτωνα. Οι Καππαδόκες νεοπλατωνικοί-φιλόσοφοι έρχονται στο πιο καθοριστικό χρονικό σημείο, να διαμορφώσουν και την Ορθόδοξη πίστη. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΕΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. 

Το Imperium Romanum από Διονυσιακή αυτοκρατορία έγινε Αριστόκλεια κοσμοκρατορία. 

Οι Έλληνες του μεσαίωνα έγιναν παγκόσμιοι ηγεμόνες. Για τους Σλάβους η Βασιλεύουσα  ήταν το Τσάριγκραντ, η πόλη των αυτοκρατόρων. Οι Σκανδιναβοί ονόμαζαν την βασιλεύουσα Μίλγκαρθ, που σημαίνει η  μεγάλη και  η πιο σεβαστή πόλη από όλες στον κόσμο. Οι Σκανδιναβοί και πολλοί άλλοι λαοί θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής, να υπηρετήσουν στον Ελληνικό-Αυτοκρατορικό στρατό, δίπλα στους πιο γενναίους βασιλιάδες ,στρατηγούς, αξιωματικούς, και στρατιώτες του κόσμου, τους Έλληνες. Οι Ισλανδοί ονόμαζαν τον Βόσπορο Σγιαβινταρσούντ, τα στενά των ευσεβών και την Αγία Σοφία, την θεωρούσαν ως το πιο θαυμαστό μέρος της οικουμένης.

Πολλοί προσκυνητές με προορισμό τους Άγιους τόπους είχαν ως απαραίτητη στάση την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Ως παγκόσμια πρωτεύουσα του μεσαίωνα στην Κωνσταντινούπολη, κατοικούσαν και αρκετές μειονότητες όπως Άραβες, Τούρκοι, Ιταλοί, Νορμανδοί, Φράγκοι, Γότθοι, Ούννοι κλπ. Η Αγία Σοφία ήταν η ωραιότερη Εκκλησία στον κόσμο και η Βασιλίδα των πόλεων γεμάτη με αλλοδαπούς προσκυνητές, πρεσβευτές ξένων χωρών, εμπόρους κλπ. Καμία άλλη πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είχε τόσες Εκκλησίες-Μοναστήρια και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Όλα  τα υπόλοιπα έθνη πλην του Ιmperium Romanum, του Βοσπόρου, ήταν σε μεγάλη ηθική-πνευματική εξαθλίωση. (2) 

Η γεμάτη από Χριστιανική ζωή Κωνσταντινούπολη-Βασιλεύουσα, γίνεται η πόλη με τα περισσότερα φιλανθρωπικά ιδρύματα στον κόσμο, την εποχή του μεσαίωνα.  

Καμία άλλη πόλη του κόσμου δεν είχε τόσα φιλανθρωπικά ιδρύματα.  Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο-αξίωμα  που  χαρακτηρίζει την αγάπη των Ορθοδόξων Ελλήνων προς τον Χριστό, και τους αδύναμους συνανθρώπους. Οι Έλληνες του μεσαίωνα γνωρίζουν καλά τι θα σημαίνει ελεημοσύνη –βοήθεια στον φτωχό, στον άστεγο, στον πεινασμένο, στον ανάπηρο. Για αυτό πάρα πολλοί Έλληνες εκείνες της εποχές, έκαναν πολλές ελεημοσύνες,  από πραγματική Χριστιανική αγάπη.

Η πόλη των πόλεων η Κωνσταντινούπολη ήταν δίκαια ξακουστή ως  η πόλη με τα περισσότερα νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία. Όλα αυτά τα ιδρύματα λειτουργούσαν δωρεάν, για τους φτωχούς υπηκόους του κράτους που ήταν άστεγοι-πένητες. Βασικός χορηγός-δωρητής η Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθούσε η εκάστοτε αυτοκρατορική οικογένεια και οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Το Έργο της ιερής φιλανθρωπίας, αναλάμβαναν τα θηλυκά μέλη των αυτοκρατορικών οικογενειών, όσο και των εύπορων οικονομικά τάξεων, διότι οι άνδρες απουσίαζαν, σε καθημερινή βάση, όλους εκείνους τους αιώνες στα πεδία των μαχών. 

Η μεγαλοπρέπεια και ο πλούτος της Βασιλεύουσας εξέπληξε όλους τους επισκέπτες. Σε όλες τις πλουσιότερες πόλεις του κόσμου, δεν υπήρχαν συγκεντρωμένα τόσα αγαθά όσο αυτά που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. έγραψε ο Robert de Clari, ένας από τους συμμετέχοντες στην τέταρτη Διονυσιακή-Εωσφορική σταυροφορία. Μέχρι την καταστροφή της Τέταρτης Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό σταυροδρόμι στον κόσμο, που συνέδεε την Κίνα, την Ινδία, την Αραβία, την Ευρώπη και την Αφρική. Όλα τα ευρωπαϊκά βλέμματα στράφηκαν προς το μέρος της.  

Η αυτοκρατορική εξουσία βασίζεται στους εκπαιδευμένους αξιωματούχους στον Αριστόλειο πολιτισμό πολιτισμό. Μια σημαντική-θεμελιώδης διαφορά των Ελλήνων και του Ιmperium Romanum του Βοσπόρου με την "Αγία Γερμανική αυτοκρατορία" ήταν ότι η πολιτική φιλοσοφία που καθοδηγούσε την άρχουσα τάξη στηριζόταν στην Αριστόκλεια παιδεία. Στον Αντίποδα η δυτική πολιτική-θεολογία αντλήθηκε από την Παλαιά Διαθήκη και την Διονυσιακή Κουλτούρα. 

Το Ελληνικό έθνος έγινε κληρονόμος μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και επίκεντρο της Ορθοδοξίας και του Αριστόκλειου πολιτισμού για όλη την οικουμένη. Το δικαίωμα των Ελλήνων βασιλέων να θεωρούνται νόμιμοι διάδοχοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έχει αμφισβητηθεί σε όλη την διάρκεια ζωής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μόνο η Γερμανική άρχουσα τάξη διεκδικούσε  τους τίτλους και τα εδάφη του Imperium Romanum του Βοσπόρου. Ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Βρετανία, που δεν υπήρχε περίπτωση να ανακτηθούν ως αυτοκρατορικά εδάφη, θεωρούσαν τον εκάστοτε Έλληνα-βασιλιά Κωνσταντινουπόλεως, ως τον υπέρτατο άρχοντα της γης. Η κατάκτηση των εδαφών αυτών για τελευταία φορά από τον Ιουστινιανό,  θεωρήθηκε ως νόμιμη επανάκτηση των αυτοκρατορικών δικαιωμάτων. 

Ο εκάστοτε πάπας χρονολογούσε τα έγγραφα του, με βάση το έτος βασιλείας του Έλληνα αυτοκράτορα. Ο κάθε νεοεκλεγμένος πάπας ζητούσε την επικύρωση του αξιώματος του, από τον Έλληνα μονάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η από τον έξαρχο της Ραβέννας.

Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας. Οι μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας έζησαν κατά την μεσαιωνική εποχή. Μέγας Κωνσταντίνος, Μέγας Ηράκλειος, το μοναδικό φαινόμενο ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον (Μέγας Βασίλειος) και οι Τρείς Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος.

Κλείνοντας την σημερινή μου εργασία Ορθοδοξίας-γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής και επιβίωσης από τον υβριδικό πόλεμο, επιθυμώ να θέσω τα προσωπικά επιστημονικά μου ερωτήματα-παρατηρήσεις στον Laurent Guyénot. 

Με βάση τα ιστορικά γεγονότα επιθυμώ να θέσω κάποια κομβικής σημασίας ερωτήματα. Εάν ο Χριστιανισμός ήταν Ισραηλινό δημιούργημα όπως ισχυρίζεστε γιατί σκότωσαν 90 χιλιάδες Έλληνες-Χριστιανούς οι Εβραίοι στα Ιεροσόλυμα επί βασιλείας του Μέγα Ηράκλειου ; Επίσης γιατί στο πλευρό των Περσών ενάντια στον Ηράκλειο και τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό πολέμησαν Ιουδαίοι και Γερμανοί (Φράγκοι) ;  Οι Ιουδαίοι συνέχισαν την παράδοση του μεγάλου προγόνου τους, του Φοίνικα Κάδμου και των Φοινίκων της Θήβας. 

Οι Φοίνικες-Ιουδαίοι της Θήβας πολέμησαν στις Πλαταιές και όχι μόνον ενάντια στους Έλληνες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη, η Σημιτική Θήβα πολέμησε στο πλευρό των Μήδων κατά τους Περσικούς πολέμους. Για αυτό ο Έλληνας Σπαρτιάτης, ο Στρατηγός Παυσανίας κρέμασε για εσχάτη προδοσία τους Σημίτες αρχηγούς των Θηβαίων, που ηγήθηκαν των Ιουδαίων της Θήβας στις Πλαταιές. Αυτό το έκανε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός διότι οι Ιουδαίοι-Φοίνικες πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες και δίπλα στους ομόθρησκους, τους Πέρσες. 

Συνεπώς και σε αυτή την περίπτωση είμαι υποχρεωμένος να θέσω το ερώτημα, γιατί δεν πολέμησαν οι Ιουδαίοι στο πλευρό των Ελλήνων Χριστιανών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και πολέμησαν δίπλα στους Πέρσες ; Ακόμη πολύ σημαντικό είναι ότι οι Ιουδαίοι δεν πολέμησαν δίπλα στην δυναστεία των Αχαιμενιδών, ενάντια στον Μέγα Αλέξανδρο. Όμως πολέμησαν δίπλα στους Πέρσες της Δυναστείας των Σασσανιδών, με μεγάλο μίσος και μένος ενάντια στον Χριστιανό Ηράκλειο και στους Ορθόδοξους στρατιώτες του Imperium Romanum. 

Παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ισοπέδωσε την Ιουδαϊκή-Φοινικική Θήβα της Ελλάδας οι Ιουδαίοι δεν αντέδρασαν. Προφανώς αυτό έγινε προς τιμήν της μεγάλης Μάγισσας-Θεουργού των Διονυσιακών-Καβειρίων μυστηρίων της Ολυμπιάδας. (1) Να υπενθυμίσω για όσους δεν γνωρίζουν ότι ο μέτοχος του Διονυσιακού πολιτισμού Μέγας Αλέξανδρος, σύμφωνα με τον ιστορικό, βιογράφο, Διονυσιακό φιλόσοφο και Θεουργό-Αρχιερέα των Δελφών Πλούταρχο, θυσίασε μια ολόκληρη φυλή, για να εξαγνιστεί η ψυχή του νεκρού Ηφαιστίωνα. (2)     

Μεταξύ άλλων γιατί δημιούργησε ο Ιουδαίος Σαραντάπηχος από την Τιβεριάδα τον φοβερότερο Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο την Εικονομαχία από την στιγμή που ο Χριστιανισμός είναι Ιουδαϊκό δημιούργημα ;  

Εν τούτοις το σημαντικότερο ερώτημα που πρέπει να τεθούν είναι γιατί ενσωμάτωσαν τις Αριστόκλειες-Πλατωνικές διδασκαλίες στον Χριστιανισμό οι τρεις Ιεράρχες εάν ήταν Ιουδαϊκή θρησκεία"; Γιατί έκαναν Ελληνικό τον Χριστιανισμό και μέσα από την εισαγωγή των Αριστόκλειων-Πλατωνικών διδαχών και έγινε η Ορθοδοξία μια οικουμενική  θρησκεία ; Εφόσον οι πατέρες της Εκκλησίας ήταν Ιουδαίοι, γιατί επέλεξαν τον μεγαλύτερο διώκτη του Ιουδαϊσμού-Διονυσιακού πολιτισμού (Μέγας Αριστοκλής) ως θεμέλιο λίθο του Ελληνισμού-Χριστιανισμού και του Imperium Romanum του Βοσπόρου ;  

Επίσης γιατί λατρεύουν οι Ιουδαίοι τα Σάββατα τον "Έλληνα" θεό Διόνυσο εφόσον είναι οι αιώνιοι εχθροί του Αριστόκλειου πολιτισμού και του Ελληνισμού ; 

Εάν ο Χριστιανισμός ήταν "Εβραϊκός",  τότε οι Ιουδαίοι του μεσαίωνα θα πολεμούσαν δίπλα στον Μέγα Ηράκλειο και στα Χριστιανικά στρατεύματα του Ρωμαϊκού κράτους. Δεν θα δολοφονούσαν 90000 Χριστιανούς στα Ιεροσόλυμα κατά την Περσική επίθεση στα Ιεροσόλυμα το 614 μ.Χ. επί Βασιλέως Ηρακλείου. Ακόμη οι Ισραηλίτες δεν θα πολεμούσαν δίπλα στο πλευρό της Διονυσιακής-Περσικής αυτοκρατορίας και ο Ιουδαίος Σαραντάπηχος δεν θα δημιουργούσε την εικονομαχία. Εάν η Ορθοδοξία ήταν Ιουδαϊκή, τότε οι πατέρες της Εκκλησίας δεν θα εισήγαν τις Αριστόκλειες διδαχές στον Χριστιανισμό. Μεταξύ άλλων ο Laurent Guyénot. αγνοεί την περίπτωση του Ζαμβρή.    

Μετά την ιστορική απόφαση του Αγίου Κωνσταντίνου, η οποία, άλλαξε την μοίρα του Ελληνικού έθνους και της Ορθοδοξίας, οι Ιουδαίοι πλησίασαν την Αγία Ελένη. Στην Αυγούστα ανέφεραν ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος, ήταν “θύμα” μιας μεγάλης Χριστιανικής απάτης. Εξαιτίας μιας μεγάλης πλάνης, αντί να είναι ευσεβείς στον “αληθινό” θεό, τον Εωσφόρο, είναι πιστοί σε έναν “κακούργο και απατεώνα” τον Χριστό. Αμέσως η Αγία Ελένη, ενημέρωσε σχετικά τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, για όλα όσα τις είχαν αναφέρει, οι Εβραίοι. Τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος έκρινε, ότι πρέπει να δωθεί άμεσα μια απάντηση. 

Ο Αυτοκράτορας κάλεσε αμέσως τον επίσκοπο Σίλβεστρο, τους συγκλητικούς και τους Εβραίους, ώστε να λυθεί το ζήτημα, μέσα από φιλοσοφικούς διαλόγους. Ο Άγιος ήταν πιστός στο αξίωμα των αρχαίων Φιλοσόφων, να λύνονται όλες οι διαφορές μέσο του διαλόγου, και των φιλοσοφικών συζητήσεων, για αυτό και έκανε πράξη, το αρχαίο Ελληνικό αξίωμα. Κατά τον φιλοσοφικό διάλογο που ακολούθησε, ο επίσκοπος Σίλβεστρος επικράτησε των Σιωνιστών, μέσα από τα ακράδαντα επιχειρήματα του. Τότε οι παγανιστές απάντησαν στον αυτοκράτορα, ότι εκείνοι δεν ήταν ικανοί ρήτορες. Για αυτό επέτυχε ο Σίλβεστρος, να επικρατήσει με τα λεγόμενα του, υπέρ του Ιησού. Οι Σιωνιστές όταν είδαν ότι η πλεκτάνη τους δεν θα έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα, και ότι όλα τελείωσαν, αναγκαστικά κατέφυγαν δημοσίως στους δαίμονες του δωδεκαθέου, και στον Εωσφόρο. 

Η ενέργεια τους έγινε με σκοπό να “αποδείξουν”, ότι ο εωσφόρος είναι ο ένας “αληθινός θεός”, και ότι ο Χριστός είναι ένας “ψευδοθεός”. Ανάμεσα στους Εβραίους βρισκόταν ο μαύρος μάγος Ζαμβρής. Τότε οι Εβραίοι ζήτησαν ένα βόδι. 

Ο μάγος Ζαμβρής είπε κάτι στο αυτί του βοδιού και αμέσως το ζώο έπεσε κάτω και πέθανε. Τότε απευθυνόμενοι στον Άγιο Κωνσταντίνο και σε όλους τους παρευρισκόμενους αναφέρουν ότι μόνο που ο μάγος Ζαμβρής ψιθύρισε το αληθινό όνομα του Εωσφόρου, το βόδι δεν άντεξε και πέθανε. Κανένας δεν είναι σε θέση να ακούσει το αληθινό όνομα, του εωσφορικού “θεού”, διότι θα χάσει αμέσως την ζωή του, ανέφεραν με υπερηφάνεια οι Εβραίοι, παρουσία όλων των αξιωματούχων και του αυτοκράτορα.

Όμως ο επίσκοπος Σίλβεστρος που είχε μεγάλη πίστη στον Χριστό, είπε στους Εβραίους ότι αυτό που έκαναν δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Γνώριζε ο Χριστιανός επίσκοπος, ότι αυτή η πράξη, έγινε με μαγεία. 

Στην συνέχεια ο επίσκοπος Σίλβεστρος είπε προς τον μαύρο μάγο τον Ζαμβρή, ότι εκείνος με την πίστη και την προσευχή, στον σωτήρα Ιησού Χριστό, είναι σε θέση να επαναφέρει στην ζωή, το άτυχο ζώο. Ο Θεός πάντοτε δίνει ζωή, διότι σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων, τον Αριστοκλή, είναι αγαθός-καλός, και στον αγαθό δεν χωράει καμία κακία και κανένα απολύτως μίσος. 

Στον αντίποδα ο εωσφόρος μόνιμα αφαιρεί τις ζωές. Ο επίσκοπος Σίλβεστρος στράφηκε προς τον ουρανό, προς τον σωτήρα Ιησού Χριστό, και τον παρακάλεσε με ταπείνωση και θερμή πίστη, να επαναφέρει το άτυχο βόδι στην ζωή. Τότε ο Χριστός άκουσε την προσευχή του επισκόπου, και αμέσως το νεκρό ζώο σηκώθηκε όρθιο. Είη το κράτος, της Βασιλείας σου σε ευλογημένον.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. Για μια ακόμη φορά, οι Ιουδαίοι, απέτυχαν να μεταστρέψουν τους Έλληνες Χριστιανούς, και να τους οδηγήσουν στην καταστροφή και τον Εωσφορισμό. Το μεγάλο αυτό θαύμα, το αναφέρει, ο πιο αξιόπιστος ιστορικός του μεσαίωνα, ο Ιωάννης Ζωναράς στο έργο του με τίτλο, “Επιτομή Ιστοριών”. 

Πλήρες κείμενο:
1 PDF File
2 PDF File
3 PDF File

(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ. 

Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα... 

ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.

Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.

Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »

«Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.

Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.

Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84

www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library

Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη

https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)

ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse 

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα

https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.  

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

ΤΡΟΙΑ ΜΙΑ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ-ΙΟΥΔΑΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ. ΜΕΡΟΣ Α https://mytilenepress.blogspot.com/2025/01/mytilenepress_2.html

ΤΡΟΙΑ ΜΙΑ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ-ΙΟΥΔΑΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ. ΜΕΡΟΣ Β. https://mytilenepress.blogspot.com/2025/01/mytilenepress_28.html

ΤΡΟΙΑ ΜΙΑ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ-ΙΟΥΔΑΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ. ΜΕΡΟΣ Γ. https://mytilenepress.blogspot.com/2025/01/mytilenepress_57.html

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ. 

[67] Όσα έχω παραλείψει είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω πει. Εκτός από τις τέχνες, τις φιλοσοφικές σπουδές και όλες τις άλλες ωφέλειες που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σ᾽ εκείνη και στον Τρωικό πόλεμο, θα μπορούσαμε επίσης δίκαια να θεωρήσουμε ότι η Ελένη ήταν η αιτία που δεν γίναμε δούλοι των βαρβάρων. Θα διαπιστώσουμε ότι χάρη σ᾽ αυτήν είναι μονοιασμένοι οι Έλληνες και έκαναν από κοινού εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, και τότε για πρώτη φορά έστησε η Ευρώπη τρόπαιο νίκης επί της Ασίας. [68] Εξαιτίας αυτών πετύχαμε πολύ μεγάλη αλλαγή των πραγμάτων. Έτσι, ενώ πιο μπροστά οι βάρβαροι που ζούσαν δυστυχισμένοι στα μέρη τους είχαν την αξίωση να εξουσιάζουν τις ελληνικές πόλεις —για παράδειγμα, ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο και κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος από τη Σιδώνα έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες είχαν εγκατασταθεί στα νησιά, και ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου— μετά τον πόλεμο εκείνο όμως η φυλή μας έλαβε τόσο μεγάλη πρόοδο, ώστε να αφαιρέσει από τους βαρβάρους και πόλεις μεγάλες και πολλά εδάφη. [69] Εάν λοιπόν θελήσουν κάποιοι ρήτορες να επεξεργαστούν αυτά και να τα αναπτύξουν, δεν θα τους λείψουν οι αφορμές από όπου ξεκινώντας θα μπορέσουν να εγκωμιάσουν την Ελένη, πέραν των όσων έχουν λεχθεί· αντίθετα, θα βρουν πολλά νέα επιχειρήματα να αναφέρουν γι᾽ αυτήν. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού. 

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν  στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)

(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες. 

ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ-ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29,  Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος, 245c-d),  διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ.  ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.  Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων  οι  μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. 

Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες.  Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου,  τις Θήβες της Αιγύπτου.

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο  (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν  μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής  (Ηρόδοτος). (1)

Oι Αιγύπτιοι και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί. Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή,  και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στη Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.

Ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου  και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για την μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29) «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. 

Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον.  Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. 

Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321). Οι Φοίνικες σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α -2)  κατάγονταν από την Ερυθρά θάλασσα, πήγαν με αρχηγό τον Αγήνορα στην Φοινίκη της Ασίας, την χώρα απέναντι από την Κύπρο και όπου οι πόλεις Τύρος, Σιδών, εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας, το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας.

https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%8

https://www.agniyogahellas.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD/

https://poimin.gr/category/kirigmata/kiriaki-pro-tis-ipsoseos/

Print Friendly, PDF & Email Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Facebook (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Twitter (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο LinkedIn (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Pocket (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Reddit (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Whats App (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Telegram (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για να στείλετε email σε έναν φίλο (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Laurent Guyénot, Από τον Γιαχβισμό στον Σιωνισμό, Kontre Kulture, 2016, σελ. 51. John E. Anderson, Jacob and the Divine Trickster: A Theology of Deception and Yhwh's Fidelity to the Ancestral Promise in the Jacob Cycle , Eisenbrauns, 2011, σελ. 1. Pierre Hadot, Το Πέπλο της Ίσιδας. 

Δοκίμιο για την ιστορία της ιδέας της φύσης, Folios/Gallimard, σελ. 27-28. Βίοι και απόψεις επιφανών φιλοσόφων , VII, i, §147. Περί της φύσεως των θεών, II, xii, §34. Origen, Against Celsus, VI, 28 . Diodorus of Sicily, XXXIV, 1, in Théodore Reinach, Texts of Greek and Roman authors related to Judaism, 1895, p. 56-57. Jean Daniélou, Philo of Alexandria, Arthème Fayard, 1958, σελ. 24 και 14. Martin Goodman, Rome and Jerusalem: The Clash of Ancient Civilizations, Penguin, 2007, σελ. 454. Ibid ., σελ. 484. Ο Ευσέβιος Καισαρείας έχει διαφορετική χρονολογία, αλλά είναι μεταγενέστερη πηγή. Louis Rougier, Celsus against the Christians (1965), Le Labyrinthe, 1997, σελ. 17. Ernest Renan,  Marcus Aurelius and the end of the ancient world (History of the origins of Christianity, book VII), 4th ed ., Calmann Lévy, 1882, p. 589-90. Επιστολή στον Τζον Άνταμς, 11 Απριλίου 1823.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
643. Η. Μαριολάκος, «Σύντομο ιστορικό της έρευνας επί της γεωτεκτονικής εξέλιξης του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου», Ειδικές δημοσιεύσεις της Ελληνικής Γεωλογικής Εταιρίας 2 (1993), 39-51.
644. A. Philippson, ‘La tectonique de l’Égéide’, Annales de Géographie 7 (1898), 112-41· Das Mittelmeergebiet, seine geographische und kulturelle Eigenart, Leipzig: B.G. Teubner, 1904, 43· Europa, Leipzig u. Wien: Bibliographisches Institut, 1906, 282-97.
645. E. Curtius, Ελληνική ιστορία, τόμ. Α΄, ό.π., 1-7
646. Σ.Γ. Πλουμίδης, Τα μυστήρια της Αιγηίδος: Το Μικρασιατικό Ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891-1922), Αθήνα: Εστία, 2016.
647. Για τον Κωνσταντίνο Σφυρή βλ. την Ενότητα 4.5.
648. N. Politis, Les aspirations nationales de la Grèce, Paris: La Paix des Peuples, 1919, 11. Ο Γάλλος φιλέλλην δημοσιογράφος René Puaux (1878-1936) συνέβαλε επίσης στην δημοσιολογική διάδοση του όρου. Βλ. R. Puaux, L’Égéide: L’empire hellène de la Mer Egée, Paris: Payot, 1919. Πβ. Σ.Γ. Πλουμίδης, Έδαφος και μνήμη στα Βαλκάνια, ό.π., 360. Βλ. επίσης M. Llewellyn-Smith, Το όραμα της Ιωνίας: Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία, 1919-1922, μτφ. Λ. Κάσδαγλη, Αθήνα: ΜΙΕΤ, 2009 [2002], 151-2.

• Κωτούλας, σελ. 204-205.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1996. Κ.Π. Χριστόπουλος, Το ελληνικόν πρόβλημα, ό.π., 16.
1997. R. Hennig, Geopolitik, ό.π., 206-7.
1998. Κ.Π. Χριστόπουλος, Το ελληνικόν πρόβλημα, ό.π., 16-7.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ 2019. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 23.-2020. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 24.-2021 Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 24.-2024. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 28.-2025. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 28-9.-2026. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., 33. 2027. Γ.Σ. Αλεξιάδης, Γεωοικονομία και γεωπολιτική των ελληνικών χωρών, ό.π., αυτόθι. Πηγή : Cognossko. 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share